สวัสดีครับ ผมเป็นคนคนนึงที่รอผู้หญิงมาเกือบสี่ปี มีความหวังบ้าง แห้วบ้าง ทุกๆวันสำคัญของเธอผมจดจำได้หมด  เพราะสำหรับผมแล้วเขาไม่เคยหายไปจากความทรงจำผมเลย เเต่สำหรับเขาคงตรงกันข้าม มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะทำให้ลืมได้.  ยิ่งเห็นเขาได้อัพรูปซึ่งมีผมเกี่ยวข้องในภาพด้วย  คือเขากอดดอกไม้ช่อนั้นอยู่ ซึ่งเป็นอดกไม้ที่ผมให้เขาเอง. หากคนอื่นมองมันอาจไม่มีอะไรในนั้นเลย.  แต่ถ้าให้ผมมองเข้าข้างตัวเอง. เหมือนว่าผมยังมีความหวังอยู่ หรือว่าความจริงนั้นผมไม่ควรหวังเลย