สวัสดีครับ กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของผมครับ
จะมาเล่า เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันให้ฟังครับ
มันคงจะเป็นบทเรียนเล็กๆที่ค่อนข้างฝังใจ
ปกติผมกับแฟนจะขึ้นรถไฟสายสีม่วงกันตลอด
เพราะตั้งแต่มีรถไฟสายสีม่วง มันทำให้เราไปหากันสะดวกสบายขึ้น
ปกติเราไม่ได้ขึ้นกันที่ต้นสาย คือสถานีเตาปูน
แต่วันนี้มีเหตุที่ทำให้เราต้องไปเริ่มนั่งจากที่สถานีเตาปูน
ขอบอกก่อนว่าก่อนหน้าที่จะขึ้นเราทะเลาะงอแงกันมานิดหน่อยครับ
ตัดภาพมาที่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
เราก็เดินขึ้นมาบนสถานี ซื้อเหรียญไปลงบางใหญ่กันปกติครับ
จากนั้นก็เดินขึ้นบันไดเลื่อนขึ้นมาตามปกติ
ภาพแรกที่ผมเห็นคือมีรถไฟจอดอยู่ มีผู้โดยสารค่อนข้างแน่นครับ
ในใจผมคิดว่า อาจจะรอคันหน้าเพราะว่าคงไม่ทัน
แต่ในตอนนั้น คนที่ขึ้นบันไดเลื่อนมาพร้อมกัน ต่างก็วิ่งเพื่อที่จะเข้าไปให้ทันรถไฟ
ซึ่งภาพที่ผมเห็น มียาม1คน กับ แม่บ้านอีก1คน กำลังโบกมือเรียกให้เข้าไป
ผมกับแฟนก็รีบวิ่งเพื่อที่จะเข้าไปในรถไฟครับ
ณ ตอนนั้นผมเห็นแฟนอยู่ข้างๆผม ทันที่ที่ผมก้าวขาเข้าไปอยู่ในขบวนรถแล้ว
ผมได้ยินเสียงยามพูดว่า ไม่ทันแล้วครับ ไม่ทันแล้ว
ผมรีบหันมา สิ่งที่ผมเห็นคือ ยามพยายามจะเอามือกั้นประตู ลองนึกภาพนะครับ
เหมือนลิฟกำลังจะปิดแล้วเราเอามือกั้น ให้โดนเซ็นเซอร์เพื่อให้ประตูเปิด
แต่ประตูรถไฟฟ้ามันคงไม่ใช่แบบนั้น (มันคงจะเป็นระบบอัตโนมัติจากคนขับรึเปล่า)
ภาพที่ผมเห็นตอนนั้น คือแฟนผมยืนหน้าถอดสีอยู่ข้างนอก ส่วนผมอยู่ข้างใน
เราถูกกั้นกันด้วยประตู ผมก็ทำอะไรไม่ถูกแค่ปล่อยให้รถไฟออกไป
แล้วก็ไปลงขบวนหน้าแล้วนั่งย้อนกลับมาหาแฟนผม
มันอาจจะดูไม่ใช่เรื่องที่ไม่คาดฝันอะไรมาก
แต่ ณ เวลานั้นเหมือนซีรีย์อะไรสักอย่าง ที่เราต้องพลัดจากกัน(มันดูเว่อไปมั้ยครับ)
มันเป็นเหตุการณ์เล็กๆที่คงจำไปอีกนาน
สิ่งที่ผมสงสัยคือ
ภาพที่ผมเห็นคือยามกับแม่บ้าน พยายามโบกเรียกให้คนที่กำลังขึ้นบันไดเลื่อนมาเข้าไปให้ทัน
แต่มันก็ไม่ทันอย่างที่เกิดขึ้น ผมไม่แน่ใจว่ารถขบวนแรกที่สถานีต้นทาง มันจะเปิดให้ผู้โดยสารเข้านานมั้ย
มันควรจะมีมาตรการแบบ มีเสียงดังๆเตือนเวลารถจะปิดประตูแล้วหรือว่ายังไงมั้ยครับ
เพราะตอนนี้เหมือนเห็นยามจะใช้นกหวีดเป็นสัญญาณในการเตือนซึ่งอันนี้ผมเห็นที่สถานีอื่นๆนะครับ
เหตุการณ์นี้ผมโทษตัวเองที่ไม่ระมัดระวัง แถมยังไม่สนใจแฟนอีก(ผมโดนลงโทษไปแล้วครับ55555)
ยังไงก็ฝากเป็นเหตุการณ์เตือนให้ใช้รถไฟอย่างระมัดระวังนะครับ ขอบคุณครับ..
เหตุการณ์ไม่คาดฝัน ณ รถไฟสายสีม่วง(Train to BangYai)
จะมาเล่า เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันให้ฟังครับ
มันคงจะเป็นบทเรียนเล็กๆที่ค่อนข้างฝังใจ
ปกติผมกับแฟนจะขึ้นรถไฟสายสีม่วงกันตลอด
เพราะตั้งแต่มีรถไฟสายสีม่วง มันทำให้เราไปหากันสะดวกสบายขึ้น
ปกติเราไม่ได้ขึ้นกันที่ต้นสาย คือสถานีเตาปูน
แต่วันนี้มีเหตุที่ทำให้เราต้องไปเริ่มนั่งจากที่สถานีเตาปูน
ขอบอกก่อนว่าก่อนหน้าที่จะขึ้นเราทะเลาะงอแงกันมานิดหน่อยครับ
ตัดภาพมาที่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
เราก็เดินขึ้นมาบนสถานี ซื้อเหรียญไปลงบางใหญ่กันปกติครับ
จากนั้นก็เดินขึ้นบันไดเลื่อนขึ้นมาตามปกติ
ภาพแรกที่ผมเห็นคือมีรถไฟจอดอยู่ มีผู้โดยสารค่อนข้างแน่นครับ
ในใจผมคิดว่า อาจจะรอคันหน้าเพราะว่าคงไม่ทัน
แต่ในตอนนั้น คนที่ขึ้นบันไดเลื่อนมาพร้อมกัน ต่างก็วิ่งเพื่อที่จะเข้าไปให้ทันรถไฟ
ซึ่งภาพที่ผมเห็น มียาม1คน กับ แม่บ้านอีก1คน กำลังโบกมือเรียกให้เข้าไป
ผมกับแฟนก็รีบวิ่งเพื่อที่จะเข้าไปในรถไฟครับ
ณ ตอนนั้นผมเห็นแฟนอยู่ข้างๆผม ทันที่ที่ผมก้าวขาเข้าไปอยู่ในขบวนรถแล้ว
ผมได้ยินเสียงยามพูดว่า ไม่ทันแล้วครับ ไม่ทันแล้ว
ผมรีบหันมา สิ่งที่ผมเห็นคือ ยามพยายามจะเอามือกั้นประตู ลองนึกภาพนะครับ
เหมือนลิฟกำลังจะปิดแล้วเราเอามือกั้น ให้โดนเซ็นเซอร์เพื่อให้ประตูเปิด
แต่ประตูรถไฟฟ้ามันคงไม่ใช่แบบนั้น (มันคงจะเป็นระบบอัตโนมัติจากคนขับรึเปล่า)
ภาพที่ผมเห็นตอนนั้น คือแฟนผมยืนหน้าถอดสีอยู่ข้างนอก ส่วนผมอยู่ข้างใน
เราถูกกั้นกันด้วยประตู ผมก็ทำอะไรไม่ถูกแค่ปล่อยให้รถไฟออกไป
แล้วก็ไปลงขบวนหน้าแล้วนั่งย้อนกลับมาหาแฟนผม
มันอาจจะดูไม่ใช่เรื่องที่ไม่คาดฝันอะไรมาก
แต่ ณ เวลานั้นเหมือนซีรีย์อะไรสักอย่าง ที่เราต้องพลัดจากกัน(มันดูเว่อไปมั้ยครับ)
มันเป็นเหตุการณ์เล็กๆที่คงจำไปอีกนาน
สิ่งที่ผมสงสัยคือ
ภาพที่ผมเห็นคือยามกับแม่บ้าน พยายามโบกเรียกให้คนที่กำลังขึ้นบันไดเลื่อนมาเข้าไปให้ทัน
แต่มันก็ไม่ทันอย่างที่เกิดขึ้น ผมไม่แน่ใจว่ารถขบวนแรกที่สถานีต้นทาง มันจะเปิดให้ผู้โดยสารเข้านานมั้ย
มันควรจะมีมาตรการแบบ มีเสียงดังๆเตือนเวลารถจะปิดประตูแล้วหรือว่ายังไงมั้ยครับ
เพราะตอนนี้เหมือนเห็นยามจะใช้นกหวีดเป็นสัญญาณในการเตือนซึ่งอันนี้ผมเห็นที่สถานีอื่นๆนะครับ
เหตุการณ์นี้ผมโทษตัวเองที่ไม่ระมัดระวัง แถมยังไม่สนใจแฟนอีก(ผมโดนลงโทษไปแล้วครับ55555)
ยังไงก็ฝากเป็นเหตุการณ์เตือนให้ใช้รถไฟอย่างระมัดระวังนะครับ ขอบคุณครับ..