จุดบอดตลอดกาลของฟุตบอลไทยคือ รูปแบบการเข้าทำที่ไร้พิษสงและ "เล่นลูกกลางอากาศไม่เป็น"

บอลช้าไม่ได้แปลว่าห่วยครับ มันเป็นจังหวะเกม มิลาน ยูเว่ พวกนี้ตอนเข้าชองชปล.เป็นบอลเน้นครองบอลต่อบอลช้าๆทั้งนั้น แต่จะไปเร่งสปีดบอลเอาในตอนพื้นที่สุดท้ายที่จะเข้าทำ เดี๋ยวลองดูญี่ปุ่นก็ได้ครับ คล้ายๆกัน เร่งบอลพื้นที่เข้าทำสุดท้าย แล้วลูกครอสเข้ากลาง บางทีเขาก็ไม่ได้หวังว่าครอสเข้าไปแล้วจะได้ประตูจากลูกครอสพวกนี้ตลอด แต่มันเป็นการเปิดเกมรุกเพื่อกดดันกองหลังและโกลครับ บางทีเน้นเปิดๆติดกัน 6-7 ลูก แล้วพอกองหลังฝ่ายตรงข้ามชินจังหวะครอสแล้ว อยู่ๆก็เปลีย่นจังหวะมาเป็นแทงบอลตรงกลางหรือจายคัตแบ็ค ทำให้กองหลังเสียจังหวะแล้วนำไปสู่ประตูก็มีเยอะแยะไป

บอลเร็วๆตลอดเกม คุณดูดอร์ทมุนด์ของคล็อปปีสุดท้ายสิครับ บุกพลาดมาโดนสวนตายคาที่

อีกอย่าง บอลสวน ถ้าสวนไปแล้วคิดว่าถ้าจบไม่ลง ก็สู้ชะลอจังหวะแล้วรอเพื่อนขึ้นเติมเพื่อขึงเกมดีกว่าครับ ขนาดตัวท็อปของการสวนกลับเร็วแบบแมนยูยุคเฟอร์กี้ ก็ไม่ใช่ว่าจะสวนได้ผลตลอด พอเห็นว่าหาจังหวะยิงไม่ได้ ก็ดึงเกมเพื่อขึงเกมเลย ให้โอกาสกองหลังพักบ้าง การต่อบอลไปมาในแดนกลางมันใช้พลังงานน้อยกว่าเวลาเป็นฝ่ายตั้งรับที่ต้องวิ่งไล่บี้เพรสครับ ลองดูพวกทีมอย่างบาร์ซ่า มาดริด บาเยิร์น เชลซี ในจังหวะสวนกลับจะเห็นครับว่า ถ้าโอกาสยิงหายไปแล้ว เอาบอลมาครองก่อนดีกว่า กดดันอีกฝ่ายด้วย

ส่วนเรื่องลูกโด่ง ตอนนี้เราแก้มาเยอะนะครับ บอลโยนขึ้นมาในแดนฝั่งตรงข้าม พอจะเก็บบอลได้ บอลหลังก็พอแย่งได้ แถมเริ่มได้ประตูจากลูกเตพีซและบอลโหม่งมากขึ้นด้วย

ต้องใช้เวลาครับ ไม่ใช่ 2-3 ปี มันพัฒนากันมา 8-10 ปี เอาจริงๆรุ่นนี้ผมถือว่าเล่นลูกกลางอากาศดีขึ้นมาแล้ว ถ้าเป็นเมื่อก่อนเจอซาอุโยนบอมขนาดนี้ มีเสียจากลูกโหม่งแล้ว แต่เราสกัดลูกโหม่งได้ทั้งเกม ตอนนี้กวินก็เป็นโกลที่ไว้ใจได้เรื่องลูกกลางอากาศที่สุดเท่าที่ไทยเคยมีมาด้วย