ถ้าให้เดาใจพี่โต้ง บรรจง ผกก. คิดว่าพี่โต้งน่าจะได้ไอเดียการทำหนังมาจากแนวคิดที่ว่า "ถ้าเราได้เป็นแฟนกับคนที่เราแอบชอบสักวัน มันจะเป็นยังไงนะ?" โดยมี subplot ย่อยๆอย่าง "ถ้าเราได้รู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรโดยพูดออกมาตรงๆมันน่าจะดีกว่านี้" ไปจนถึงว่า "คนเรามันรู้ดีรู้ชั่วทั้งงั้นแหละ แต่ความรักความหลงก็ทำให้คนเรายอมทิ้งเหตุผลได้เสมอ"
ไอเดียเหล่านี้เลยถูกหลอมรวมกันเป็นหนังรักแนว Romantic Drama ที่ว่าด้วยเรื่องของ เด่นชัย ผู้ชายซื่อๆ เซ่อๆ แนว underdog ที่แอบหลงรัก นุ้ย สาวสวยที่ทำงานอยู่ออฟฟิศเดียวกัน ผู้ซึ่งไม่มีวันหันมามองคนอย่างเขาได้เลย จนโชคชะตาเล่นตลกให้นางเอกความจำเสื่อมไป 1 วัน แล้ววันรุ่งขึ้นก็จะลืมเรื่องราวในวันนั้นไปทั้งหมด เรื่องนี้ของ GDH ที่ต้องบอกว่า ทำออกมาได้ค่อนข้างละเมียดละไมในเรื่องของอารมณ์ ความรู้สึกมากๆ
มากจนทำให้ผมอยู่ในอารมณ์เศร้า หดหู่ ปนสงสาร (ตัวเอก) ไปตลอดทั้งเรื่อง ไม่ว่าตอนนั้นมันจะตลก หรือ โรแมนติกก็ตาม เพราะหนังมันทำให้เรารู้ความจริงอยู่ทนโท่ตลอดเวลาว่า ไอ้ความรัก ความสุขที่เกิดขึ้นน่ะ มันไม่ใช่ชีวิตจริง ไม่มีวันสมหวังได้ ดังนั้น ยิ่งพระเอกมันมีความสุขเท่าไหร่ เราก็ยิ่งรู้สึกว่า เมื่อเวลาแห่งความจริงมาถึง มันก็ยิ่งจะเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น แถมด้วยตัวตนที่พระเอกเป็น สิ่งที่พระเอกต้องเจอ ไม่ว่าจะเป็นการโดนดูถูก ไม่มีใครจำ ไม่มีใครสนใจ ชอบใครทำได้แค่แอบมอง แอบทำดีให้ ก็ดูกลายเป็นคนโรคจิต แถมถูกเค้ามองด้วยสายตารังเกียจ ทำอย่างเดียวกันให้คนที่ชอบ ชอบเมื่อให้อีกคนทำ ก็ดูเสร่อ (ใช่ซี๊ คนไม่ใช่ทำอะไรก็ผิด) เห็นคนที่แอบรักมีปัญหา มีความทุกข์ อยากจะช่วยเหลือ อยากจะปลอบ จะให้กำลังใจก็ทำไม่ได้ (เพราะไม่มีสิทธิ์ และตัวเค้าก็รังเกียจ ไม่ต้องการ) ก็ยิ่งทำให้เรารู้สึกเศร้า สงสารมันมากขึ้นไปอีก แต่สุดท้าย ก็เป็นสิ่งที่พระเอกเลือกที่จะทำ เพราะถึงแม้รู้ว่าจะต้องเจ็บปวด แต่อย่างน้อยมันก็ยังเป็นความทรงจำที่ดี ที่แค่นั้นก็มากพอแล้ว สำหรับคนห่วยๆอย่างเด่นชัย
ด้านการแสดง ประทับใจมาก กับการแสดงของมิว กับบทของนุ้ย (โดยที่ผมไม่เคยดูมิวเล่นมาก่อนเลย) ที่เป็นธรรมชาติมากๆ ไม่ว่าจะเป็นตอนมีความสุข ตอนโกรธ ตอนเศร้า กระทั่งตอนยิ้ม ก็สามารถทำให้เรารู้สึกอินตามไปได้ว่ามันคือรอยยิ้มอย่างมีความสุข หรือรอยยิ้มที่ต้องยิ้มเพื่อกลบเกลื่อนความเศร้า ความเจ็บปวด เรียกว่า นักแสดงต้องอินกับบท และตีบทแตกได้ถึงแก่นมากๆ ถึงจะเล่นได้ขนาดนี้ ถือว่าโคตรมืออาชีพมากๆ ส่วนเต๋อ ก็มีพัฒนาการฉีกจากบทเดิมๆที่เน้นฮาๆ กวนๆ มาเป็นหนุ่ม loser ที่ไม่มีความมั่นใจในตัวเองได้ดี ทั้งการแสดงออกทางน้ำเสียงตะกุกตะกัก สีหน้า แววตาหลุกหลิก เศร้า ดราม่า น้ำตาไหล จนเราอินตามไปได้ไม่ยากว่า เออ เด่นชัย
ห่วย แล้วน่าสงสารจริงๆ
แม้หนังจบ เดินออกจากโรงแล้วจะไม่ได้รู้สึกเต็มอิ่ม แล้วอยากดูซ้ำ เหมือนอย่างตอนดูกวน มึน โฮ แต่มันก็ทำให้เราประทับใจได้อีกแบบกับความอินในความรู้สึกของตัวละคร กับความ real ที่เราเชื่อว่า เรื่องแอบรัก + love affair แบบนี้มันสามารถเกิดขึ้นกับใครก็ได้ในสังคม และมันก็มักจะไม่ได้จบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้งตามหนังตามละครแบบ traditional ทั่วไป เลยถือว่า สำหรับผมแล้ว GDH ประสบความสำเร็จอีกก้าวกับการกล้าลองอะไรใหม่ๆ ด้วยการสร้างหนักรักที่ฉีกแนวไปจากตลาดและจากของเดิมของตัวเอง เพื่อเริ่มต้นบทใหม่ของค่ายหนัง ได้เป็นอย่างดี
=================
9/10
จุดที่ชอบ
- dialog ที่ให้แง่คิด และสะท้อนความความคิด อารมณ์ ความรู้สึก ของตัวละคร และของผู้กำกับ ได้โดน และคมคาย
- การแสดงของนักแสดงที่ธรรมชาติ และเข้าถึงบทบาท จนทำให้คนดูมีอารมณ์ร่วมได้ไม่ยาก
- ลูกเล่นของบทเรื่อง short term memory lost กับความรักที่ไม่มีวันเป็นจริง ไปพร้อมๆกับ love affair ที่ทำให้ตัวเอกทั้ง 2 ต้องตกอยู่ในสถานการณ์คล้ายๆกัน
- ความละเอียด ละเอียดละไมในองค์ประกอบที่เป็น detail เล็กๆน้อยๆ (เช่น ตุ๊กตากาจาปอง, ธีมเทศกาลหิมะที่ต้องถูกรื้อในวันรุ่งขึ้น) ที่ช่วยเติมเต็มให้หนังสมบูรณ์มากขึ้น
จุดที่ไม่ชอบ
- บทบางช่วงดูจงใจไปนิด ทรงผมของพระเอกที่ดูจงใจให้เนิร์ดมากเกินไปหน่อย
แนวคิดที่ได้
- คนไม่ใช่ทำอะไรก็ผิด ถ้าเป็นคนไม่ใช่ ทำดีแค่ไหนนอกจากเค้าจะไม่เห็นค่าแล้ว ยังรังเกียจด้วย (ถ้าทำแบบไม่มีชั้นเชิง). ส่วนคนที่ใช่ ทำทุเรศยังน่ารักเลย #เจ็บปวด
- คนเราเข้าใจด้วยเหตุผล แต่ตัดสินใจด้วยอารมณ์เสมอ โดยเฉพาะเรื่องความรัก และการกระทำที่ใช้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล มักจะจบลงด้วยความเจ็บปวดเสมอ
- บางทีคนสองคนที่ไม่น่าจะมีวันรักกันได้ ก็อาจจะรักกันได้ ในสถานการณ์แบบหนึ่ง แม้ในความเป็นจริงจะเป็นอีกอย่างก็ตาม #ช่างน่าเศร้าน่าเสียดาย
==================
ไปดูเถิด ไม่ผิดหวัง
++ Review แฟนเดย์ : แฟนกันแค่วันเดียว "ยิ่งสุขเท่าไหร่ ก็ยิ่งเจ็บปวดเท่านั้น" (no spoil)
ไอเดียเหล่านี้เลยถูกหลอมรวมกันเป็นหนังรักแนว Romantic Drama ที่ว่าด้วยเรื่องของ เด่นชัย ผู้ชายซื่อๆ เซ่อๆ แนว underdog ที่แอบหลงรัก นุ้ย สาวสวยที่ทำงานอยู่ออฟฟิศเดียวกัน ผู้ซึ่งไม่มีวันหันมามองคนอย่างเขาได้เลย จนโชคชะตาเล่นตลกให้นางเอกความจำเสื่อมไป 1 วัน แล้ววันรุ่งขึ้นก็จะลืมเรื่องราวในวันนั้นไปทั้งหมด เรื่องนี้ของ GDH ที่ต้องบอกว่า ทำออกมาได้ค่อนข้างละเมียดละไมในเรื่องของอารมณ์ ความรู้สึกมากๆ
มากจนทำให้ผมอยู่ในอารมณ์เศร้า หดหู่ ปนสงสาร (ตัวเอก) ไปตลอดทั้งเรื่อง ไม่ว่าตอนนั้นมันจะตลก หรือ โรแมนติกก็ตาม เพราะหนังมันทำให้เรารู้ความจริงอยู่ทนโท่ตลอดเวลาว่า ไอ้ความรัก ความสุขที่เกิดขึ้นน่ะ มันไม่ใช่ชีวิตจริง ไม่มีวันสมหวังได้ ดังนั้น ยิ่งพระเอกมันมีความสุขเท่าไหร่ เราก็ยิ่งรู้สึกว่า เมื่อเวลาแห่งความจริงมาถึง มันก็ยิ่งจะเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น แถมด้วยตัวตนที่พระเอกเป็น สิ่งที่พระเอกต้องเจอ ไม่ว่าจะเป็นการโดนดูถูก ไม่มีใครจำ ไม่มีใครสนใจ ชอบใครทำได้แค่แอบมอง แอบทำดีให้ ก็ดูกลายเป็นคนโรคจิต แถมถูกเค้ามองด้วยสายตารังเกียจ ทำอย่างเดียวกันให้คนที่ชอบ ชอบเมื่อให้อีกคนทำ ก็ดูเสร่อ (ใช่ซี๊ คนไม่ใช่ทำอะไรก็ผิด) เห็นคนที่แอบรักมีปัญหา มีความทุกข์ อยากจะช่วยเหลือ อยากจะปลอบ จะให้กำลังใจก็ทำไม่ได้ (เพราะไม่มีสิทธิ์ และตัวเค้าก็รังเกียจ ไม่ต้องการ) ก็ยิ่งทำให้เรารู้สึกเศร้า สงสารมันมากขึ้นไปอีก แต่สุดท้าย ก็เป็นสิ่งที่พระเอกเลือกที่จะทำ เพราะถึงแม้รู้ว่าจะต้องเจ็บปวด แต่อย่างน้อยมันก็ยังเป็นความทรงจำที่ดี ที่แค่นั้นก็มากพอแล้ว สำหรับคนห่วยๆอย่างเด่นชัย
ด้านการแสดง ประทับใจมาก กับการแสดงของมิว กับบทของนุ้ย (โดยที่ผมไม่เคยดูมิวเล่นมาก่อนเลย) ที่เป็นธรรมชาติมากๆ ไม่ว่าจะเป็นตอนมีความสุข ตอนโกรธ ตอนเศร้า กระทั่งตอนยิ้ม ก็สามารถทำให้เรารู้สึกอินตามไปได้ว่ามันคือรอยยิ้มอย่างมีความสุข หรือรอยยิ้มที่ต้องยิ้มเพื่อกลบเกลื่อนความเศร้า ความเจ็บปวด เรียกว่า นักแสดงต้องอินกับบท และตีบทแตกได้ถึงแก่นมากๆ ถึงจะเล่นได้ขนาดนี้ ถือว่าโคตรมืออาชีพมากๆ ส่วนเต๋อ ก็มีพัฒนาการฉีกจากบทเดิมๆที่เน้นฮาๆ กวนๆ มาเป็นหนุ่ม loser ที่ไม่มีความมั่นใจในตัวเองได้ดี ทั้งการแสดงออกทางน้ำเสียงตะกุกตะกัก สีหน้า แววตาหลุกหลิก เศร้า ดราม่า น้ำตาไหล จนเราอินตามไปได้ไม่ยากว่า เออ เด่นชัย
แม้หนังจบ เดินออกจากโรงแล้วจะไม่ได้รู้สึกเต็มอิ่ม แล้วอยากดูซ้ำ เหมือนอย่างตอนดูกวน มึน โฮ แต่มันก็ทำให้เราประทับใจได้อีกแบบกับความอินในความรู้สึกของตัวละคร กับความ real ที่เราเชื่อว่า เรื่องแอบรัก + love affair แบบนี้มันสามารถเกิดขึ้นกับใครก็ได้ในสังคม และมันก็มักจะไม่ได้จบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้งตามหนังตามละครแบบ traditional ทั่วไป เลยถือว่า สำหรับผมแล้ว GDH ประสบความสำเร็จอีกก้าวกับการกล้าลองอะไรใหม่ๆ ด้วยการสร้างหนักรักที่ฉีกแนวไปจากตลาดและจากของเดิมของตัวเอง เพื่อเริ่มต้นบทใหม่ของค่ายหนัง ได้เป็นอย่างดี
=================
9/10
จุดที่ชอบ
- dialog ที่ให้แง่คิด และสะท้อนความความคิด อารมณ์ ความรู้สึก ของตัวละคร และของผู้กำกับ ได้โดน และคมคาย
- การแสดงของนักแสดงที่ธรรมชาติ และเข้าถึงบทบาท จนทำให้คนดูมีอารมณ์ร่วมได้ไม่ยาก
- ลูกเล่นของบทเรื่อง short term memory lost กับความรักที่ไม่มีวันเป็นจริง ไปพร้อมๆกับ love affair ที่ทำให้ตัวเอกทั้ง 2 ต้องตกอยู่ในสถานการณ์คล้ายๆกัน
- ความละเอียด ละเอียดละไมในองค์ประกอบที่เป็น detail เล็กๆน้อยๆ (เช่น ตุ๊กตากาจาปอง, ธีมเทศกาลหิมะที่ต้องถูกรื้อในวันรุ่งขึ้น) ที่ช่วยเติมเต็มให้หนังสมบูรณ์มากขึ้น
จุดที่ไม่ชอบ
- บทบางช่วงดูจงใจไปนิด ทรงผมของพระเอกที่ดูจงใจให้เนิร์ดมากเกินไปหน่อย
แนวคิดที่ได้
- คนไม่ใช่ทำอะไรก็ผิด ถ้าเป็นคนไม่ใช่ ทำดีแค่ไหนนอกจากเค้าจะไม่เห็นค่าแล้ว ยังรังเกียจด้วย (ถ้าทำแบบไม่มีชั้นเชิง). ส่วนคนที่ใช่ ทำทุเรศยังน่ารักเลย #เจ็บปวด
- คนเราเข้าใจด้วยเหตุผล แต่ตัดสินใจด้วยอารมณ์เสมอ โดยเฉพาะเรื่องความรัก และการกระทำที่ใช้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล มักจะจบลงด้วยความเจ็บปวดเสมอ
- บางทีคนสองคนที่ไม่น่าจะมีวันรักกันได้ ก็อาจจะรักกันได้ ในสถานการณ์แบบหนึ่ง แม้ในความเป็นจริงจะเป็นอีกอย่างก็ตาม #ช่างน่าเศร้าน่าเสียดาย
==================
ไปดูเถิด ไม่ผิดหวัง