ทำไมเขาต้องบล๊อกทุกอย่างที่เป็นผม...ทำไมถึงต้องทิ้งผมไป...ทำไมไม่คุยกันดีๆหรือว่าความรักแบบนี้มันไม่มีอยู่จริงๆ

สวัสดีครับ เรื่องที่ผมจะมีเล่าให้อ่านผมไม่ได้ต้องการให้คนมากมายเข้ามาอ่าน แต่ผมต้องการให้คนๆหนึ่งเข้ามาอ่านเท่านั้นเองผมไม่ขออะไรเลยขอแค่เขาได้เขามาอ่านกระทู้นี้ ผมแค่อยากจะระบายความในใจเรื่องมีอยู่ว่าผมมีความรักเป็นแบบชายรักชาย ผมขอแทนตัวเองว่าผมและขอแทนแฟนผมว่าพี่ ผมอายุ 20 ปี ส่วนพี่เขาอายุ 27 ปี ผมเป็นนักศึกษาอยู่มหาลัยแห่งหนึ่ง ส่วนพี่เขาทำงานเป็นวิศวกร เราสองคนเป็นไบทั้งคู่ ผมเป็นไบรับ พี่เขาเป็นไบรุก เราสองคนไม่ได้ออกสาวจะออกดูแมนๆทั้งคู่ และโสดทั้งสองคน ผมเป็นคนตัวเล็ก ขาว สูง ส่วนพี่เขาก็ตัวกำลังพอดี ผิวเข้ม สูงเท่ากันบ้านผมไม่ได้อยู่ในกรุงเทพแต่เป็นจังหวัดที่ติดกับกรุงเทพใช้เวลาในการเดินทางแปปเดียวเพื่อไปเรียน ส่วนพี่เขาบ้านเขาอยู่ในกรุงเทพ ขอไม่เปิดเผยว่าแถวไหนนะครับเราสองคนเจอกันในโลกออนไลน์แล้วแลกไลน์คุยกันแต่ยังไม่ได้ตกลงว่าจะเป็นแฟนกันอยากให้คุยกันไปก่อน เราคุยกันได้ประมาณอาทิตย์พี่เขาก็ขอเจอผม ซึ่งตอนนั้นผมคิดว่าผมไม่กล้าเจอเลยปฏิเสทที่จะไม่เจอ เพราะผมไม่ได้เปิดเผยว่าผมชอบผู้ชายด้วยกันเองและพี่เขาเองก็ไม่ได้เปิดเผยเหมือนกัน ผ่านมาอาทิตย์กว่าพี่เขาก็ขอเจออีกพี่เขาให้เหตุผลที่ว่าเจอกันก่อนอ่าดีแล้วชอบไม่ชอบจะได้บอกกันตรงๆ รูปโปรไฟล์ดูแล้วอาจจะชอบเจอตัวจริงอาจจะไม่ชอบก็ได้ พอผมอ่านเหตุผลของเขาผมก็เลยตกลงที่จะยอมเจอ ผมตื่นเต้นมากที่ตกลงไป พี่เขาก็ขอที่อยู่ผมก็เลยส่ง Location ในไลน์ไปให้ว่าอยู่ไหน เวลาผ่านไป 1 ชม. พี่เขาก็ขับรถมารับออกไปข้างไปทำความรู้จักกัน ตอนที่เปิดประตูรถพี่เขาครั้งแรกแล้วเห็นหน้าตื่นเต้นมากๆ พอเห็นตัวจริงกับรูปในไลน์ไม่ค่อยเหมือนกันเท่าไร 555 รูปในไลน์มันดูเด็กกว่าตัวจริงแต่ก็ไม่ได้อะไรมากมาย ขึ้นรถไปก็คุยนู้นคุยนี้ทำความรู้จักกันปกติแล้วผมก็ถามพี่เขาว่าจะพาผมไปไหน ที่พี่เขาตอบกลับมาคือโรงแรม ผมก็ตกใจนะว่าเจอกันครั้งแรกต้องเข้าโรงแรมเลยหรอ แต่ก็ไม่ได้อะไรแล้วแต่พี่เขาไหนๆก็ขับรถมาแล้ว พอถึงโรงแรมก็เข้าห้องนอนคุยกันต่อ ยอมรับเลยว่าไม่เคยเข้าโรงแรมและกลัวมากผมไม่เคยมีโม้เม้นนี้ คุยกันได้สักพักพี่เขาก็เอาหัวลุกจากหมอนแล้วหันหน้ามาทางผมแล้วก็จูบปากผม ในตอนนั้นผมไม่จูบตอบผมเมมปากไว้แต่พี่เขาก็ทำให้เขาจบยตอบจนได้ แล้วเราสองคนก็มีอะไรกัน ซึ่งนั้นเป็นครั้งแรกของผมผมไม่เคยมีอะไรกับใครมาก่อน แต่ส่วนพี่เขาเคยมีแต่เว้นมา 2 ปีแล้วที่พี่เขาไม่มีอะไรกับใคร หลังจากมีอะไรกันแล้วเราก็นอนคุยกันต่อผมเป็นคนตัวเล็กพี่เขาเลยกอดผมแล้วพลิกตัวผมไปไว้บนตัวพี่เขา ตอนนั้นผมรู้สึกดีมากอยากอยู่แบบนั้นไปนานๆ แล้วเขาก็ขอคบกับผมเป็นแฟนแล้วผมก็ตกลงไปแล้วเราคุยกันถึงเรื่องอนาคต ผมได้ยินอะไรจากที่เขาพูดซึ่งพี่เขาคิดเป็นคนมีความคิดจากสิ่งที่พูด พี่เขาก็ถามผมถึงเรื่องเรียนนู้นนี้นั้น พี่เขาบอกให้ผมตั้งใจเรียน ทำตัวดีๆ จบออกมาจะได้มีงานดีๆทำ สมัครงานที่ไหนเขาก็อยากได้จะได้หางานง่ายๆหน่อย ตอนนั้นผมมีความตั้งใจขึ้นมาและสัญญากับเขาว่าจะตั้งใจเรียนอาจจะไม่ได้เรียนดีมากแต่ก็จะเรียนให้จบ พี่เขาก็รับรู้ในสิ่งที่ผมตั้งใจทำมัน แล้วพอคุยเสร็จพี่เขาก็อยากมีอะไรอีกรอบแต่ผมเจ็บแล้วไม่ให้เขาจิ้มอีก เขาก็เลยช่วยตัวเองและก็ใช้มือผมบ้างจนเสร็จอีกรอบและก็เตรียมตัวกลับบ้านระหว่างที่ขับรถจะไปส่งผมที่บ้านก็ได้คุยกันเกี่ยวกับเรื่องเสื้อผ้าการแต่งตัวอะไรแบบนี้ ซึ่งเราสองคนกับชอบการแต่งตัวคล้ายๆกัน ผมก็เลยรู้สึกว่าดีจังที่ยอมเปิดใจให้คนนี้ พอถึงบ้านผมก็แยกย้ายกันตามปกติ ระหว่างที่พี่เขาขับรถกลับบ้านเขาผมก็คิดอะไรหลายๆอย่างในอนาคต คิดว่าต้องเรียนให้จบ คิดว่าต้องหางานดีๆทำให้ได้ คิดว่าต้องทำตัวให้ดีกว่าที่เป็นอยู่ คิดว่าต้อไปนี้จะทำอะไรก็ต้องนึกถึงเขาตลอด คิดว่าเรียนจบแล้วจะต้องรีบหางานหาเงินเพื่อที่จะซื้อที่อยู่เพื่อเราสองคนอยู่ด้วยกัน อาจจะไม่ได้อยู่ด้วยกันอย่างเป็นทางการแต่ก็ต้องเป็นที่อยู่ของเราสองคน ผมมีความตั้งใจมากกว่านี้แต่ผมขี้เกียจพิมพ์ แต่มีความตั้งใจหนึ่งที่อยากจะทำให้เขาคือทำให้เขาพูดว่าผมเป็นแฟนเขาต่อหน้าตนในครอบครัว เพื่อน คนรอบข้างเขาได้อย่างที่ไม่น่าอาย และผมก็อยากทำตัวผมเองให้ดีพอเวลาที่ใครถามเขาว่าผมเป็นใครแล้วทำให้เขาไม่เสียใจที่เลือกผม นี้คือความตั้งใจส่วนหนึ่งของผม แล้ว 1 ชม. ผ่านไปพี่เขาก็ถึงบ้านเขาก็คุยไลน์กันตามปกติแล้วพี่เขาก็ออกไปเป็นไบเกอร์ต่อ พี่เขาชอบรถมอเตอร์ไซค์ ชอบแต่งรถ ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรเขาผมก็ชอบเหมือนกัน หลังจากวันนั้นไม่นานทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไปพี่เขาก็ไม่ค่อยตอบไลน์ไม่ค่อยอ่านพออ่านก็ตอบกลับมานิดเดียว ไม่ถามอะไรผมเลย ผมอึดอัดไหมตอบเลยว่ามากๆ จนพี่เขาถามบอกผมว่า อึดอัดไหมพี่ขอโทษพี่ไม่ค่อยมีเวลามาคุยพี่ทำงาน เหนื่อย กลับถึงบ้านพี่ก็อยู่กับครอบครัว ผมก็เข้าใจแล้วเรื่องมันก็เริ่มแย่ไปเรื่อยๆ จนผมถามพี่เขาว่าเรายังคบกันอยู่ใช่ไหม แล้วพี่เขาก็ตอบกลับมาว่า ไม่รู้ดิ ซึ่งตอนนั้นผมรู้สึกแย่มากที่เขาตอบแบบนี้ คนอยากคบหรือไม่อยากคบเขาไม่มีลังเลใจกันหรอก แล้วเขาก็บอกอีกว่าก็อยากคบนะแต่เวลาเราสองคนไม่ค่อยตรงกัน คนเป็นแฟนกันก็อยากจะอยู่ด้วยกันให้มากกว่านี้ ความรักมันมีอะไรมากกว่าที่ผมคิดเข้าใจไหม แล้วเขาก็บอกว่าเรากลับมาเป็นพี่น้องกันดีกว่านะ แต่ยังคุยกันได้ตลอดพี่ไม่ได้ไปไหน ผมเสียใจมากๆ แต่ก็ตอบกลับไปว่าแล้วแต่พี่แล้วกันคงคิดดีแล้ว หลังจากวันที่มีปัญหากัน ผมก็เงียบไม่ทักเขาไปเลยผมนั่งคิดในสิ่งที่ผมตั้งใจไว้ทั้งวัน คิดว่ามันคงไม่มีแล้วมันพังไม่ไปหมดแล้ว แล้วผมก็ร้องไห้จนหลับไป ตื่นมาอีกทีก็ดึกๆ แล้วพี่เขาก็ทักมาว่าเป็นไรไหม ทำไมเงียบ ผมก็บอกไปว่าไม่ได้เป็นอะไร แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย แล้วพี่เขาก็บอกว่าเป็นห่วงผม กลัวผมจะเป็นอะไรขึ้นมา แล้วผมก็ร้องไห้อยากเดิมอ่อนแอมากๆ เขาก็ชวนคุยนู้นคุยนี้ผมก็ยังคงร้องไห้เหมือนเดิมแล้วเขาก็บอกให้นอนซึ่งมันดึกมากแล้ว ผมก็บอกให้พี่เขานอนก่อนเลย พี่เขาก็บอกงั้นนอนพร้อมกัน โอเคคืนนั้นเรานอนพร้อมกัน แต่สถานะเราสองคนเปลี่ยนไปเป็นพี่น้องแล้วแต่ผมก็ยอมรับมันไม่ได้ ผมได้แต่ทนกับสถานะนั้นไปเรื่อยๆ และเราก็คุยกันในแบบพี่น้อง ผ่านไปเกือบ 1 เดือนพี่เขาก็ขอมารับผมไปข้างนอกอีก พอดีผมจะออกไปซื้อของข้างนอกพอดีพี่เขาเลยพาไปซื้อก่อนจะกลับบ้านพี่เขาก็พาผมเข้าโรงแรมอีก แล้วเราก็มีอะไรกันอีก ทำไมผมถึงยอมมีอะไรกับพี่เขาอีกเพราะผมรักพี่เขาไงผมเลยยอมแลก ยอมทำทุกอย่างเพื่อเขาอาจจะเปลี่ยนใจกลับมาเป็นแฟนกันเหมือนเดิม แต่ตอนนั้นผมไม่รู้เขาแค่เล่นๆ หรือจริงจัง แต่ผมรู้แค่ว่าผมต้องกอดเขาให้นานที่สุด เก็บความรู้สึกที่มีต่อกันให้มากที่สุด ใช้เวลาด้วยกันให้มากที่สุด พอจบจากตรงนั้นพี่เขาก็มาส่งที่บ้านเหมือนเดิม หลังจากนั้นพี่เขาก็ไม่ค่อยคุยกับผมอีก 3 วันมาคุยที ด้วยเหตุผลที่ไม่ว่าง ไม่มีเวลา ผมก็ได้แต่ทำใจแล้วนับวันเรื่องของเราสองคนมันก็เริ่มแย่ขึ้นเรื่อยๆอีกครั้ง แต่ผมก็ทำเหมือนว่าความรักของเราสองคนยังดูปกติ ผมพยายามทำทุกอย่างเพื่อที่จะไม่ให้มันพังอีกครั้ง จนมาถึงวันที่มหาลัยผมมีรุ่นพี่ที่เขามาซ้อมรับปริญญา ผมต้องไปคุมรุ่นน้องบูมพี่บัณฑิตแล้วผมเห็นพี่บัณฑิตใส่ชุดครุยแล้วอยากใส่บ้าง อยากให้ถึงวันของเราบ้าง อยากให้วันนั้นพี่เขามาแสดงความยินดีกับผม อยากให้วันนั้นมันมีความหมายมากๆสำหรับผม และผมก็อยากให้มันเป็นในแบบที่ผมคิดแต่หลังจากวันนั้น 2 วันสิ่งที่ผมเจอคือพี่เขาบล็อกไลน์ผม ผมไม่คิดว่ามันมาถึงจุดนี้ จุดที่เขาทิ้งผมไป ตอนนี้ผมคิดถึงพี่เขามาก ผมเป็นห่วงเขามาก แต่ผมไม่รู้จะไปหาเขาได้ที่ไหนเพราะย่านที่เขาอยู่ก็ไม่ใช่ที่เล็กๆ ผมทำอะไรไม่ถูก ผมไปเรียนอยากไร้สติ ไม่พูดไม่จากับใคร เดินแบบไร้จุดหมาย เหม่อลอย คิดถึงอยู่ตลอดเวลา ผมอยากให้เขากลับมา กลับมาในฐานะอะไรก็ได้ขอแค่กลับมา ไม่อยากให้หายไป ผมยังเปิดข้อความเก่าๆอ่านทุกวัน ผมยังคงดูรูปเขาที่เซฟไว้ แต่ไม่รู้ว่าเขาเป็นยังไงบ้าง คิดถึงกันไหม สบายดีไหม ทำงานเหนื่อยไหม กินข้าวหรือยัง ผมเป็นห่วงพี่เขามากๆ ถ้าเกิดพี่เข้ามาอ่านผมขอให้พี่กลับมาหาผมนะสิ่งที่พี่บอกให้ผมทำให้ได้ผมยังตั้งใจที่จะทำมันให้อยู่นะ กลับมานะ น. ผมแค่อยากรู้ว่าพี่ทิ้งผมไปทำไม ทำไมพี่ไม่บอกลาอะไรเลยสักคำ ผมจะรับรู้อะไรเกี่ยวกับตัวพี่ได้ยังไงในเมื่อพี่ทำแบบนี้กับผม ผมก็มีความรู้สึกนะ ไหนพี่บอกว่าอยากเห็นผมประสบความสำเร็จในชีวิตไง ผมรู้นะว่าเวลาเราไม่ตรงกันก็จริงแต่ผมก็ไม่ได้นอกใจนิ ผมก็มีแค่พี่คนเดียว รอผมไม่ได้หรอพี่รอวันที่เราสองคนที่ได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างเต็มที่จริงๆ ปล.หากพิมพ์อะไรผิดพลาดไปขอโทษด้วยนะครับ