ก่อนอื่น ขออนุญาตแจ้งให้ทราบว่า
เนื้อหาทั้งหมดที่เขียน เป็นความเข้าใจส่วนตัวของผมเอง
คัดกรองความคิดจากประสบการณ์ส่วนตัว ความชอบ ความไม่ชอบ
สิ่งแวดล้อมที่ผ่านเข้ามาในชีวิต และความนึกคิด ณ ห้วงเวลานี้เท่านั้น
อาจตรงใจ หรือไม่ตรงใจ ก็ให้ถือซะว่า เรามาร่วมกันแชร์ความรู้สึก
ที่มีกับตัวหนังนะครับ เพราะถือว่า เรามีประสบการณ์ร่วมกัน
จากบรรทัดนี้ไป อาจจะมีหลายส่วนที่ผมจะเปิดเผยเนื้อหาของหนัง
คนที่ยังไม่ได้ดู และไม่ต้องการเสียอรรถรสในการรับชม อยากให้ข้ามนะครับ
ก่อนอื่น ผมชอบการดีไซน์ไตเติ้ลของ GDH นะครับ น่ารักดี
โอเค มาที่เนื้อหาครับ
ในความคิดผมนะ ผมว่าอีกนิดเดียวเอง อีกนิดเดียวจริงๆครับ
เนื้อเรื่องปูทางให้เราได้รู้จักชีวิตของเด่นชัย ไลฟสไตล์ของเด่นชัย
สิ่งนี้ ทำให้ผมรู้สึกว่า เรามีประสบการณ์ร่วมไปกับเด่นชัย
แต่กับนุ้ย นุ้ยไม่ได้ถูกปูเรื่องมากับเด่นชัย
นุ้ยมาตอนที่คอมมีปัญหา ปริ๊นเอกสารไม่ได้
และรู้แค่ว่า เด่นชัยชอบนุ้ย
จากสีหน้าตอนจะเดินไปหานุ้ย และตอนอยู่ใกล้ๆนุ้ย
คนดูไม่รู้ว่าชีวิตนุ้ย ผ่านอะไรมา ไม่รู้ปูมหลังชีวิตนุ้ย
สิ่งนี้ ทำให้ผมไม่มีประสบการณ์ร่วมไปกับนุ้ย ไม่รู้ว่าทำไมนุ้ยถึงคิดแบบนี้
ทำไมถึงทำแบบนี้ หรือทำไม ในเหตุการณ์แบบนี้ นุ้ยถึงตัดสินใจแบบนี้
แต่กับเด่นชัย เรารู้ปูมหลังเค้า ทำให้เราคิดตามได้ว่า อ๋อ เพราะแบบนี้ เค้าถึงคิดแบบนี้
ขอแทรกนิดนึงครับ
มันมีอันนึงที่ผมฟังไม่ถนัด ตอนที่เด่นชัยอธิบายเรื่อง ต๊อก กับ แต๊ก คือผมจำศัพท์ไม่ได้ชัวร์ๆ
ไม่ติ๊ก ก็ต๊อก หรือต๊อกกับแต๊กนี่แหละครับ ที่เด่นชัยพูดถึงเรื่องอยากอัพความเร็วเครื่องของออฟฟิศ
แล้วนุ้ยถาม แล้วเด่ยชัยก็อธิบาย แล้วอยู่ๆ เด่นชัยก็หยุดอธิบาย ผมไม่เคลียร์ ว่าทำไมเด่นชัยสะดุด ไม่อธิบายต่อ
กลับมาต่อครับ
นี่คือสิ่งที่ผมมองว่าขาดไป ขาดชีวิตนุ้ยตอนต้น ผมอยากรู้ชีวิตนุ้ยมากกว่านี้ อยากเห็นชีวิตส่วนตัวนุ้ย
เรารู้จักนุ้ยผ่านคำพูดของเด่นชัยคนเดียว แต่เราไม่ได้เห็นว่านุ้ยชอบแบบนั้นจริงๆหรือเปล่า
แล้วอีกอย่าง ผมมีความรู้สึกว่า บุคลิกนุ้ยตอนอยู่เมืองไทย กับบุคลิกที่อยู่ฮอกไกโด
มันเหมือนมีบางช่วงบางตอน ที่อารมณ์นุ้ยโดดขึ้นสูง
คือโดยรวม นุ้ยเป็นนุ้ยนะครับ แต่มันจะมีบางจังหวะอย่างที่ผมบอก อารมณ์มันแปลกๆ
อย่างเช่นตอนอารมณ์ที่คุยกันที่ล๊อบบี้ที่ รร ที่นุ้ยฟื้นแล้ว
นั่งย้อนความกับเด่นชัยอะครับ ผมว่าอารมณ์นุ้ยโดดไป
แต่เด่นชัย คุมโทนอารมณ์ได้ดีมาก มีความเป็นธรรมชาติมากกว่านุ้ย
อีกอันที่ผมไม่เข้าใจ
คือตอนอยู่เมืองไทย นุ้ยไม่พูดคำหยาบเลย แต่พอไปญี่ปุ่น ทำไมพูดคำหยาบ
ผมไม่ได้จับผิดนะ แต่ผมแค่รู้สึกว่า แค่ความจำหาย ลักษณะของการพูดจา
มันต้องเปลี่ยนไปด้วยหรือเปล่า คือฟีลลิ่งนี้มันโดดขึ้นมา
หรือตอนโกรธ ถ้าไม่มีวะมา ผมว่ามันจะเรียลกว่านี้นะครับ
คือพอมีวะจากนุ้ยมา ทำให้รู้สึก เอ๊ะ หืม??
ทำให้ผมไม่เข้าใจสาเหตุว่า เพราะอะไร ถึงเป็นแบบนี้
มีอยู่สองสามฉาก ที่มีอันนี้โผล่มา คือถ้าพวกนี้มันมาตั้งแต่ตอนเช้าที่ล็อบบี้ ก็จะพอเข้าใจได้
ว่าปกติ นุ้ยก็เป็นแบบนี้แหละ
ผมชอบสารที่ คุณบรรจงอยากบอกคนดูนะครับ
เป็นต้นว่า เรื่องยอดเขาเอเวอเรสต์ และเรื่องตึกเวิร์ลดเทรด
เด่นชัยบอกว่าเค้าก็ไม่ต่างอะไรกับคนพวกนี้ คือถ้าเรารักอะไรแล้ว มันก็ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลอะไรมาซัพพอร์ตหรอก
คือบางครั้ง คนเราก็แบบนี้แหละ แต่ในชีวิตจริงแล้ว เราต่างมีเหตุผลมากมายมาซัพพอร์ทความคิดของเราเสมอๆ
รวมถึงประโยคข้างบนด้วยเช่นกัน
แต่ประโยคพวกนี้มาบ่อยมาก บ่อยจนผมรู้สึกว่ามันไม่ธรรมชาติเหมือนกันนะครับ
มีหลายๆ ฉาก ที่ผมรู้สึกว่าเรียลดี
เป็นต้นว่าฉากรอรถไฟที่ร้านสะดวกซื้อ ที่เด่นชัยกับนุ้ยเล่นจีบกัน
นุ้ยตอนนี้ มีเสน่ห์มากครับ ธรรมชาติมาก
ฉากที่เด่นชัยไปตะโกนถามว่าเมื่อไหร่รถไฟจะมา
เด่นชัยส่งความน่ารำคาญออกมาถึงผมได้ชัดมาก
ผมชอบคำแปลภาษาอังกฤษด้วยครับ
อย่างฉากที่พูดถึงญาญ่ากับณเดช ก็แปลเป็นจัสติน บีเบอร์ กับ เซเรน่า โกเมซ
ผมว่าดีนะ ดูใส่ใจคนดูที่ไม่ใช่คนไทยดีครับ
และมีลุงตู่ด้วย อันนี้ก็ทันสมัยดีครับ 555
ผมชอบการลำดับเรื่องของหนัง ไม่น่าเบื่อครับ ค่อยๆเผยเนื้อหาไปเรื่อยๆ
ให้คนดูคิดตาม มีความเป็นสากล
ถ่ายภาพสวย
ในบรรดาหนังไทย จีดีเอช ทำคนให้เป็นคนได้ดีที่สุดละครับ จับต้องได้
สิ่งที่ผมไม่ชอบของหนังเรื่อง FANDAY เลยก็คือ MUSIC SCORE ของหนังครับ
คือมาเยอะ เยอะจนผมรู้สึกว่า คือทำไมต้องมีสกอร์เข้ามาเยอะขนาดนี้
ผมเป็นคนชอบฟังสกอร์ของหนังมากนะครับ
เพราะดูหนังจบ เพลงคือสื่ออีกสื่อ ที่จะนำเราไปสู่เนื้อหาของหนัง ณ ช่วงเวลานั้นๆ
เมื่อไหร่ก็ตามที่กลับมาฟังเพลงๆนี้ เราจะนึกถึงฉากๆนี้ในหนัง
ขอยกตัวอย่างหนังที่ผมชอบนะครับ
อย่างเช่นเรื่อง BLOOD DIAMOND เช่นเพลง LONDON ผมก็จะนึกถึงฉากที่ขึ้นศาลกัน หรือฉากอารมณ์ระหว่างพระเอกกับนางเอก
เป็นต้นครับ
หรือถ้าหนังไทยก็ นางนาก ฉบับทราย เจริญปุระ คือเพลงสกอร์เค้าดีมากๆครับ ทุกวันนี้ผมก็ยังนั่งฟังอยู่
แต่กับ FANDAY ผมเสียดาย ที่ผมไม่สามารถจดจำเพลงในแต่ละช่วงได้เลยครับ
ผมชอบงานคุณบรรจงนะครับ ชอบมาตั้งแต่ชัตเตอร์ละ อยากให้สร้างสรรค์ผลงานมาเรื่อยๆ
เป็นกำลังใจให้อีกแรง
ขอบคุณครับ
วิเคราะห์ FANDAY เปิดเผยเนื้อหาหลายส่วน กระทู้นี้ เหมาะสำหรับคนที่ดูแล้วครับ
เนื้อหาทั้งหมดที่เขียน เป็นความเข้าใจส่วนตัวของผมเอง
คัดกรองความคิดจากประสบการณ์ส่วนตัว ความชอบ ความไม่ชอบ
สิ่งแวดล้อมที่ผ่านเข้ามาในชีวิต และความนึกคิด ณ ห้วงเวลานี้เท่านั้น
อาจตรงใจ หรือไม่ตรงใจ ก็ให้ถือซะว่า เรามาร่วมกันแชร์ความรู้สึก
ที่มีกับตัวหนังนะครับ เพราะถือว่า เรามีประสบการณ์ร่วมกัน
จากบรรทัดนี้ไป อาจจะมีหลายส่วนที่ผมจะเปิดเผยเนื้อหาของหนัง
คนที่ยังไม่ได้ดู และไม่ต้องการเสียอรรถรสในการรับชม อยากให้ข้ามนะครับ
ก่อนอื่น ผมชอบการดีไซน์ไตเติ้ลของ GDH นะครับ น่ารักดี
โอเค มาที่เนื้อหาครับ
ในความคิดผมนะ ผมว่าอีกนิดเดียวเอง อีกนิดเดียวจริงๆครับ
เนื้อเรื่องปูทางให้เราได้รู้จักชีวิตของเด่นชัย ไลฟสไตล์ของเด่นชัย
สิ่งนี้ ทำให้ผมรู้สึกว่า เรามีประสบการณ์ร่วมไปกับเด่นชัย
แต่กับนุ้ย นุ้ยไม่ได้ถูกปูเรื่องมากับเด่นชัย
นุ้ยมาตอนที่คอมมีปัญหา ปริ๊นเอกสารไม่ได้
และรู้แค่ว่า เด่นชัยชอบนุ้ย
จากสีหน้าตอนจะเดินไปหานุ้ย และตอนอยู่ใกล้ๆนุ้ย
คนดูไม่รู้ว่าชีวิตนุ้ย ผ่านอะไรมา ไม่รู้ปูมหลังชีวิตนุ้ย
สิ่งนี้ ทำให้ผมไม่มีประสบการณ์ร่วมไปกับนุ้ย ไม่รู้ว่าทำไมนุ้ยถึงคิดแบบนี้
ทำไมถึงทำแบบนี้ หรือทำไม ในเหตุการณ์แบบนี้ นุ้ยถึงตัดสินใจแบบนี้
แต่กับเด่นชัย เรารู้ปูมหลังเค้า ทำให้เราคิดตามได้ว่า อ๋อ เพราะแบบนี้ เค้าถึงคิดแบบนี้
ขอแทรกนิดนึงครับ
มันมีอันนึงที่ผมฟังไม่ถนัด ตอนที่เด่นชัยอธิบายเรื่อง ต๊อก กับ แต๊ก คือผมจำศัพท์ไม่ได้ชัวร์ๆ
ไม่ติ๊ก ก็ต๊อก หรือต๊อกกับแต๊กนี่แหละครับ ที่เด่นชัยพูดถึงเรื่องอยากอัพความเร็วเครื่องของออฟฟิศ
แล้วนุ้ยถาม แล้วเด่ยชัยก็อธิบาย แล้วอยู่ๆ เด่นชัยก็หยุดอธิบาย ผมไม่เคลียร์ ว่าทำไมเด่นชัยสะดุด ไม่อธิบายต่อ
กลับมาต่อครับ
นี่คือสิ่งที่ผมมองว่าขาดไป ขาดชีวิตนุ้ยตอนต้น ผมอยากรู้ชีวิตนุ้ยมากกว่านี้ อยากเห็นชีวิตส่วนตัวนุ้ย
เรารู้จักนุ้ยผ่านคำพูดของเด่นชัยคนเดียว แต่เราไม่ได้เห็นว่านุ้ยชอบแบบนั้นจริงๆหรือเปล่า
แล้วอีกอย่าง ผมมีความรู้สึกว่า บุคลิกนุ้ยตอนอยู่เมืองไทย กับบุคลิกที่อยู่ฮอกไกโด
มันเหมือนมีบางช่วงบางตอน ที่อารมณ์นุ้ยโดดขึ้นสูง
คือโดยรวม นุ้ยเป็นนุ้ยนะครับ แต่มันจะมีบางจังหวะอย่างที่ผมบอก อารมณ์มันแปลกๆ
อย่างเช่นตอนอารมณ์ที่คุยกันที่ล๊อบบี้ที่ รร ที่นุ้ยฟื้นแล้ว
นั่งย้อนความกับเด่นชัยอะครับ ผมว่าอารมณ์นุ้ยโดดไป
แต่เด่นชัย คุมโทนอารมณ์ได้ดีมาก มีความเป็นธรรมชาติมากกว่านุ้ย
อีกอันที่ผมไม่เข้าใจ
คือตอนอยู่เมืองไทย นุ้ยไม่พูดคำหยาบเลย แต่พอไปญี่ปุ่น ทำไมพูดคำหยาบ
ผมไม่ได้จับผิดนะ แต่ผมแค่รู้สึกว่า แค่ความจำหาย ลักษณะของการพูดจา
มันต้องเปลี่ยนไปด้วยหรือเปล่า คือฟีลลิ่งนี้มันโดดขึ้นมา
หรือตอนโกรธ ถ้าไม่มีวะมา ผมว่ามันจะเรียลกว่านี้นะครับ
คือพอมีวะจากนุ้ยมา ทำให้รู้สึก เอ๊ะ หืม??
ทำให้ผมไม่เข้าใจสาเหตุว่า เพราะอะไร ถึงเป็นแบบนี้
มีอยู่สองสามฉาก ที่มีอันนี้โผล่มา คือถ้าพวกนี้มันมาตั้งแต่ตอนเช้าที่ล็อบบี้ ก็จะพอเข้าใจได้
ว่าปกติ นุ้ยก็เป็นแบบนี้แหละ
ผมชอบสารที่ คุณบรรจงอยากบอกคนดูนะครับ
เป็นต้นว่า เรื่องยอดเขาเอเวอเรสต์ และเรื่องตึกเวิร์ลดเทรด
เด่นชัยบอกว่าเค้าก็ไม่ต่างอะไรกับคนพวกนี้ คือถ้าเรารักอะไรแล้ว มันก็ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลอะไรมาซัพพอร์ตหรอก
คือบางครั้ง คนเราก็แบบนี้แหละ แต่ในชีวิตจริงแล้ว เราต่างมีเหตุผลมากมายมาซัพพอร์ทความคิดของเราเสมอๆ
รวมถึงประโยคข้างบนด้วยเช่นกัน
แต่ประโยคพวกนี้มาบ่อยมาก บ่อยจนผมรู้สึกว่ามันไม่ธรรมชาติเหมือนกันนะครับ
มีหลายๆ ฉาก ที่ผมรู้สึกว่าเรียลดี
เป็นต้นว่าฉากรอรถไฟที่ร้านสะดวกซื้อ ที่เด่นชัยกับนุ้ยเล่นจีบกัน
นุ้ยตอนนี้ มีเสน่ห์มากครับ ธรรมชาติมาก
ฉากที่เด่นชัยไปตะโกนถามว่าเมื่อไหร่รถไฟจะมา
เด่นชัยส่งความน่ารำคาญออกมาถึงผมได้ชัดมาก
ผมชอบคำแปลภาษาอังกฤษด้วยครับ
อย่างฉากที่พูดถึงญาญ่ากับณเดช ก็แปลเป็นจัสติน บีเบอร์ กับ เซเรน่า โกเมซ
ผมว่าดีนะ ดูใส่ใจคนดูที่ไม่ใช่คนไทยดีครับ
และมีลุงตู่ด้วย อันนี้ก็ทันสมัยดีครับ 555
ผมชอบการลำดับเรื่องของหนัง ไม่น่าเบื่อครับ ค่อยๆเผยเนื้อหาไปเรื่อยๆ
ให้คนดูคิดตาม มีความเป็นสากล
ถ่ายภาพสวย
ในบรรดาหนังไทย จีดีเอช ทำคนให้เป็นคนได้ดีที่สุดละครับ จับต้องได้
สิ่งที่ผมไม่ชอบของหนังเรื่อง FANDAY เลยก็คือ MUSIC SCORE ของหนังครับ
คือมาเยอะ เยอะจนผมรู้สึกว่า คือทำไมต้องมีสกอร์เข้ามาเยอะขนาดนี้
ผมเป็นคนชอบฟังสกอร์ของหนังมากนะครับ
เพราะดูหนังจบ เพลงคือสื่ออีกสื่อ ที่จะนำเราไปสู่เนื้อหาของหนัง ณ ช่วงเวลานั้นๆ
เมื่อไหร่ก็ตามที่กลับมาฟังเพลงๆนี้ เราจะนึกถึงฉากๆนี้ในหนัง
ขอยกตัวอย่างหนังที่ผมชอบนะครับ
อย่างเช่นเรื่อง BLOOD DIAMOND เช่นเพลง LONDON ผมก็จะนึกถึงฉากที่ขึ้นศาลกัน หรือฉากอารมณ์ระหว่างพระเอกกับนางเอก
เป็นต้นครับ
หรือถ้าหนังไทยก็ นางนาก ฉบับทราย เจริญปุระ คือเพลงสกอร์เค้าดีมากๆครับ ทุกวันนี้ผมก็ยังนั่งฟังอยู่
แต่กับ FANDAY ผมเสียดาย ที่ผมไม่สามารถจดจำเพลงในแต่ละช่วงได้เลยครับ
ผมชอบงานคุณบรรจงนะครับ ชอบมาตั้งแต่ชัตเตอร์ละ อยากให้สร้างสรรค์ผลงานมาเรื่อยๆ
เป็นกำลังใจให้อีกแรง
ขอบคุณครับ