ความเห็นแก่ตัว...มะเร็งร้ายสังคมไทย

เป็นบทสนทนาสั้นๆ ของฝรั่ง 2 คนที่ดูแล้วเดาว่าน่าจะเป็น “อาจารย์” ของโรงเรียนนานาชาติแห่งหนึ่งบนถนนสุขุมวิท, ทั้งคู่คุยกันด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายเมืองไทยระหว่างนั่งรอ Sandwiches อยู่ในร้าน Subway ที่ไม่มีลูกค้าอื่นใดนอกจากผม

พวกเขาพูดเรื่องทางเท้า

ซึ่งในประเทศเราไม่ได้ออกแบบไว้ให้ “คน” เดิน

แต่มีไว้ให้พ่อค้าแม่ค้าขายของ, ไว้ให้มอเตอร์ไซค์รับจ้างขี่สวนทางและไว้จอดรถ

แล้วฝรั่งคนหนึ่งก็พูดว่า
“พื้นฐานของคนประเทศผมคือวินัยแต่พื้นฐานของคนไทยคือความเห็นแก่ตัว”

“คนในประเทศผมจะคิดแล้วคิดอีก”
ถ้าการจอดรถของเขาทำให้ใครลำบาก
และทุกครั้งจะจบลงด้วยการบอกตัวเองว่า “ไม่จอดดีกว่า” หรือไม่ก็ไปจอดไกลๆ แล้วเดินย้อนมา

แต่คนไทยไม่…

คนไทยจะ “เห็นแก่ตัว” ทุกที่ที่มีจังหวะ

ไม่ว่ามันจะเป็นการจอดบนทางเท้า / บนเลนจักรยานและแม้กระทั่งปากซอยหรือกลับรถแล้วจอดทันทีเพราะสันดานพื้นฐานของคนไทยคือ “ความเห็นแก่ตัว” และ “บังคับให้คนอื่นต้องหลบ” เพื่อให้ตนเองได้รับสิทธิพิเศษหรือความสบายมากที่สุดเสมอ

เมื่อไรที่ความเห็นแก่ตัวของคนไทยไม่ได้รับการตอบสนอง, คนไทยจะเรียกหา “น้ำใจ”

เขาเคยนึกว่า “น้ำใจ” ของคนไทยช่างแสนดี

แต่วันนี้เขารู้แล้วว่า “น้ำใจ” คือข้ออ้างของความเห็นแก่ตัว

ไม่ยอมให้แซงคิวในร้านอาหาร = ไม่มีน้ำใจ

ไม่ยอมให้จอดรถซื้อของกระพริบไฟ = ไม่มีน้ำใจ
[แม้จะทำให้รถติดยาวไปอีก 3 กิโลฯ]

ไม่ยอมหลบให้รถมอเตอร์ไซค์ที่ขี่สวนเลนบนทางเท้า = ไม่มีน้ำใจ

ฝรั่งคนหนึ่งบอกว่า “น้ำใจ” คือภาษาไทยคำแรกๆ ที่เขาเรียนรู้ตอนมาถึงประเทศนี้แต่ปัจจุบันมันคือคำที่น่า “ขยะแขยง [Disgusting]” สำหรับเขาเพราะมันคือการที่คนไทยจ้องจะเอาเปรียบกันทุกวิถีทางเท่าที่จะทำได้โดยไม่สนใจใครทั้งนั้น

ตอนผมฟังประโยคแรกว่า “พื้นฐานของคนประเทศผมคือวินัยแต่พื้นฐานของคนไทยคือความเห็นแก่ตัว” ก็อยากจะค้าน

แต่หลังจากที่พยายามคิดหาเหตุผล, สุดท้ายผมก็นั่งทาน Subway ต่อไปเงียบๆ พลางนึกถึงแฟนเก่าสาวญี่ปุ่นที่เคยตกใจตอนเห็นร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทางเทน้ำแกงจากหม้อลงบนถนนกับคำถามที่ว่า
“แล้วถ้ามีหนูมีแมลงสาปมาทำรังใครจะรับผิดชอบ ?”

และ “ทำไมเราต้องมีน้ำใจให้คนเห็นแก่ตัว”


ที่มา : https://m.facebook.com/permalink.php?story_fbid=1312953495405688&id=100000731494276


ผมว่ามันจริงมากถึงมากที่สุด และคิดมานานม่กแระกับคำว่า "น้ำใจ" ของคนไทย