คือเราชอบคิดอยู่กับสิ่งเดิมๆจนบางทีหาทางออกไม่เจอหรือว่าเราเก็บกดก็ไม่รู้นะคะ
เรามีปมเกี่ยวกับเรื่องเรียนคะ เวลานึกถึงทีรัยเราก็จะรู้สึกกังวลและกลัวคะ
คือตอนนี้เรากำลังจะจบ ปวส ละคะ กะว่าปีหน้าจะต่อมหาลัย
แต่เรากลัวจะเป็นเหมือน5ปีที่แล้วที่เราไปเรียนแล้วเราเครียด คือเราน่าจะเข้าสังคมไม่ได้ เราเลยตัดสินใจมาหางานทำ เพราะเรียนไปก็เครียดกดดัน รู้สึกว่าตัวเองทำไม่ได้ รู้สึกว่าเรียนไม่ได้ทำไม่ได้ กลับหอมาร้องไห้ตลอด จนทนไม่ไหวเลยลาออกมาหางานทำ
พอออกมาหางานทำตอนแรกก็กล้าๆกลัวๆพอทำไปเรื่อยๆก็มีความมั่นใจขึ้น. แต่มุมมองโลกเราก็ยังแคบอยู่ดี เรามองโลกค่อนข้างอคติในหลายๆอย่าง
พอทำงานไปสักพักก็หาเรียน ปวส(สำหรับคนทำงาน)เรียนทุกวันอาทิตย์ เราก็ทนได้อยู่
พอมาปีนี้เราเรียนใกล้จะจบแล้ว กลัวไปเรียนมหาลัยแล้วเราจะเป็นเหมือนเดิม เพราะเรื่องเมื่อ5ปีที่แล้วมันมาทำไห้เรากลัว เพราะเราเครียดกับชีวิต ในหลายๆเรื่อง เรากลัวจังคะว่ามันจะเป็นเหมือนเดิมกลัวเข้ากับคนอื่นไม่ได้ พูดกับพ่อแม่ก็ไม่ค่อยเข้าใจ เราพยายามขะบอกว่าเรามีปมตรงนี้แต่เห็นว่าเหมือนเป็นเรื่องเล็กน้อย เราเสียใจมากอยากหาใครสักคนมาคุยด้วยว่ามันไม่ใช่แบบนั้น คุยกับพ่อก็คุยแบบไม่ใส่ใจเรา จนเราพูดไปร้องไห้ไป อุตส่าห์พยายามบอกทุกๆอย่างที่เราโดนมาหาว่าแค่นี้เอง บางทีเราก็อยากได้กำลังใจ และคำปลอบใจ แต่พอคุยเรื่องนี้ทีไร...กลับเหมือนมาหงุดหงิดใส่เราพอเราร้องไห้ถึงจะมาคุยด้วยเหตุผลแบบนี้ทุกครั้ง ช่วยเราหน่อยคะ เราไม่อยากเป็นแบบนี้ เราเข้าใจว่าพ่อแม่ก็รักเรา แต่บางทีเรามีปัญหากับให้คำปรึกษาเราไม่ค่อยได้
เรารู้สึกกลัวการเริ่มต้นใหม่จริงๆคะ เราอยากออกไปเผชิญโลก แต่เราไม่กล้า พอไม่กล้าก็กลัวไปต่างๆนาๆคะ แต่อยากขอคำปรึกษาว่าเราควรจะเริ่มจากตรงไหนดีถึงจะมีความกล้าที่จะเผชิญโลก ช่วยเราทีคะ ...TT คือเราค่อนข้างซีเรียสเรื่องเรียนคะ ส่วนเข้ากับคนอื่นเราเข้าได้ แต่รู้สึกว่าตัวเองทำไม่ได้เรียนไม่ได้ กลัวไปก่อน ...เราไม่อยากเป็นแบบนี้ ไม่อยากอยู่โลกที่มืดมนแบบนี้...
ช่วยแนะนำเราทีคะ เราไม่รู้จะหาทางออกชีวิตยังไงดี
เรามีปมเกี่ยวกับเรื่องเรียนคะ เวลานึกถึงทีรัยเราก็จะรู้สึกกังวลและกลัวคะ
คือตอนนี้เรากำลังจะจบ ปวส ละคะ กะว่าปีหน้าจะต่อมหาลัย
แต่เรากลัวจะเป็นเหมือน5ปีที่แล้วที่เราไปเรียนแล้วเราเครียด คือเราน่าจะเข้าสังคมไม่ได้ เราเลยตัดสินใจมาหางานทำ เพราะเรียนไปก็เครียดกดดัน รู้สึกว่าตัวเองทำไม่ได้ รู้สึกว่าเรียนไม่ได้ทำไม่ได้ กลับหอมาร้องไห้ตลอด จนทนไม่ไหวเลยลาออกมาหางานทำ
พอออกมาหางานทำตอนแรกก็กล้าๆกลัวๆพอทำไปเรื่อยๆก็มีความมั่นใจขึ้น. แต่มุมมองโลกเราก็ยังแคบอยู่ดี เรามองโลกค่อนข้างอคติในหลายๆอย่าง
พอทำงานไปสักพักก็หาเรียน ปวส(สำหรับคนทำงาน)เรียนทุกวันอาทิตย์ เราก็ทนได้อยู่
พอมาปีนี้เราเรียนใกล้จะจบแล้ว กลัวไปเรียนมหาลัยแล้วเราจะเป็นเหมือนเดิม เพราะเรื่องเมื่อ5ปีที่แล้วมันมาทำไห้เรากลัว เพราะเราเครียดกับชีวิต ในหลายๆเรื่อง เรากลัวจังคะว่ามันจะเป็นเหมือนเดิมกลัวเข้ากับคนอื่นไม่ได้ พูดกับพ่อแม่ก็ไม่ค่อยเข้าใจ เราพยายามขะบอกว่าเรามีปมตรงนี้แต่เห็นว่าเหมือนเป็นเรื่องเล็กน้อย เราเสียใจมากอยากหาใครสักคนมาคุยด้วยว่ามันไม่ใช่แบบนั้น คุยกับพ่อก็คุยแบบไม่ใส่ใจเรา จนเราพูดไปร้องไห้ไป อุตส่าห์พยายามบอกทุกๆอย่างที่เราโดนมาหาว่าแค่นี้เอง บางทีเราก็อยากได้กำลังใจ และคำปลอบใจ แต่พอคุยเรื่องนี้ทีไร...กลับเหมือนมาหงุดหงิดใส่เราพอเราร้องไห้ถึงจะมาคุยด้วยเหตุผลแบบนี้ทุกครั้ง ช่วยเราหน่อยคะ เราไม่อยากเป็นแบบนี้ เราเข้าใจว่าพ่อแม่ก็รักเรา แต่บางทีเรามีปัญหากับให้คำปรึกษาเราไม่ค่อยได้
เรารู้สึกกลัวการเริ่มต้นใหม่จริงๆคะ เราอยากออกไปเผชิญโลก แต่เราไม่กล้า พอไม่กล้าก็กลัวไปต่างๆนาๆคะ แต่อยากขอคำปรึกษาว่าเราควรจะเริ่มจากตรงไหนดีถึงจะมีความกล้าที่จะเผชิญโลก ช่วยเราทีคะ ...TT คือเราค่อนข้างซีเรียสเรื่องเรียนคะ ส่วนเข้ากับคนอื่นเราเข้าได้ แต่รู้สึกว่าตัวเองทำไม่ได้เรียนไม่ได้ กลัวไปก่อน ...เราไม่อยากเป็นแบบนี้ ไม่อยากอยู่โลกที่มืดมนแบบนี้...