ลุงกับป้าแบ็คแพ็ครอบโลก ตะลุยสหรัฐอเมริกา เม็กซิโก อเมริกากลาง อเมริกาใต้ และอัฟริกา 26 ประเทศ 74 วัน ตอนที่ 50 อุรุกวัย
(ตอนอยู่ตปท. ภาพนิ่งล้นไอโฟน จึงลบออกหลังโพสต์เพจแล้ว ส่วนพันทิปโหลดหน้ารีวิวไม่ได้ ต้องกลับมาทำใทย ตอนนี้ขอให้ชมยูทูปไปก่อน ถ้ารีบชมภาพนิ่ง ให้ไปที่เพจ ลุงกับป้าแบ็คแพ็ครอบโลก

https://www.youtube.com/watch?v=_GxUi_ZmFEk&list=PLNNEpgjidh3o3vU44K5Op2M1w_g3Pg5Jk&index=51
https://www.youtube.com/watch?v=pgOziuL_P7g&list=PLNNEpgjidh3o3vU44K5Op2M1w_g3Pg5Jk&index=70

วันพฤหัสบดีที่ 4 ส.ค. เวลา 05.30 น. เราลงรถที่ซานตาเฟ แล้ว เดินหาที่ขายตั๋วไปน้ำตก Iguazu ได้เวลา 16.00 - 09.30 น. มีคันเดียวเท่านั้น
ลุงคิดว่า จะไป Concordia แล้วกลับมาทันไป Iguazu แต่ป้าไม่แน่ใจ บอกคนขายว่า เราจะกลับมาซื้อ ให้เขาชี้ที่ขายตั๋ว Concordia ให้ เขาชี้ช่องถัดไป
เราเดินหาทุกช่องถัดไป ไม่มีช่องไหนเปิด และไม่เห็นมีชื่อ Concordia จึงถามดะ ไปจนถึง ออฟฟิศตำรวจ สุดอาคาร ตำรวจชี้ ให้เดินกลับไปที่เดิม แล้วข้ามไปอีก 2 ล็อค

ขณะที่เดินกลับ เด็กชายตุ้ยนุ้ย ทายาทของ 2 นักกรน ที่ลุงเอาชนะไม่ได้ เพราะถ้าลุงนั่งก้มหน้าหลับ ลุงจะหลับเรียบร้อย😄😄😄😄
มาเรียกป้าว่า มามา ป้าดาเอาว่า พ่อแม่ให้มาถาม จึงขอบคุณ แล้วเดินออกไปหาพ่อแม่ และกลุ่มคนที่ลงรถพร้อมเรา ที่กำลังรอต่อรถอยู่ บอกพวกเขาว่า เราจะไป Concordia จุดที่มีสะพาน ข้ามไปอุรุกวัย...ะวกเขาถามว่า เราจะไปอุรุกวัย หรือ? ป้าบอกว่า ไม่ เพราะเราไม่มี วีซ่า แต่เราอยากไปเห็นอุรุกวัย แค่ตรงสะพาน...พวกเขาชี้ช่องจอดรถ คอนคอร์เดีย...แต่ป้าบอกว่า เราไม่มีตั๋ว เราต้องหาซื้อตั๋วก่อน...เป็นอันเข้าใจ ด้วยภาษาพูด คนละภาษา แต่ใช้สื่อประกอบ😁😁😁😁😁

คราวนี้ ลองใหม่ เดินดุ่มๆ ไปช่องที่มีพนง. ขายนั่งอยู่ เห็นป้ายเป็นอินเตอร์ อย่างน้อยเขาต้องฟังเรารู้เรื่อง เขาบอกว่า เดินไปที่ป้าย Santa Fe แล้วทำมือ ให้เดินออกไป...เราทำตาม ก่อนออกประตูถัดจากป้าย มีจนท.ตร.หญิง ยืนอยู่ เราจึงเดินเข้าไปถาม เธอน่ารักมาก บอกว่า คอนค้อร์เดี่ย ตามมา แล้วเธอก็เดินมาส่งเราที่หน้าช่องขายตั๋ว ที่ยังไม่มีพนง.มาทำหน้าที่นี่แหละ...รอตั้งแต่ 06.30 น. จนถึงตอนนี้ 07.40 น. แล้ว ยังไร้แวว ป้าไปทำความสะอาดร่างกายมาเรียบร้อยแล้ว ในขณะที่ลุงนั่งหลับเรียบร้อย ตั้งแต่ก่อน 7 โมง ...อ้าว! มาแล้ววววว....

ได้ตั๋วไป-กลับ คอนคอร์เดีย ออก 12.40-17.30 น. ขากลับ 21.40-02.48 น. ค่ารถรวม 1,480 เปโซ เงินท้องถิ่นไม่พออีกแล้ว สงสัยได้กดเงินแน่ เพราะอาจไม่มีที่แลกเงิน และถึงมี ก็ไม่รับแลกแบงค์เล็ก😣😣😣😣😣

ตอนนี้ก็ต้องรอจนกว่าจะถึงเวลารถออก ... เปิดกล่องอาหารที่มาจากบนรถ เป็นคุกกี้ไส้แยม เวเฟอร์กรอบ กับ แคร็กเกอร์ 3 แผ่นเล็ก แต่ที่ซองบอกว่า แซนด์วิช🙄🙄🙄🙄
รอให้ช่องขายตั๋วไปอีกัวซู อีกช่องหนึ่งเปิด จะถามเวลาเผื่อว่า ออกก่อน 16.00 น. ถามราคา เพื่อคำนวณว่า ควรจะแลกเงินเพิ่มอีกเท่าไร หลังจากตอนนี้หมดไป $300 แล้ว

รอจนถึง 10.00 น. ก็ยังไม่เปิด ถามหารถไป Rio de Janeiro ก็ไม่มี ป้าจึงตัดสินใจ เดินออกจากสถานี ไปแลกเงิน ที่ Centro ซึ่งอบู่ห่างจากสถานี ประมาณ 1.5 กม. คราวนี้รับแบงค์ย่อยด้วย เมื่อวานที่เมืองหลวงรับเฉพาะแบงค์ใหญ่...แลกเพิ่มมาอีก $400 ได้เงินเปโซมา 5,920 เพื่อซื้อตั๋วไปอีกัวซู ก่อนไป คอนคอร์เดีย เผื่อตั๋วหมด พรุ่งนี้จะได้ไม่ตกค้างอยู่ที่ Santa Fe ร้านรับแลกเงิน อยู่ถนนคนเดิน ซานมาร์ติน ลองแวะถามธนาคาร ก่อนเข้าร้าน ไม่มีธนาคารรับแลกเงิน ซึ่งเป็นเรื่องที่แปลกมาก

อากาศข้างนอกสถานีเย็นมาก ใส่เสื้อผ้าหลายชั้น เดินสบายๆ แต่พอกลับเข้ามาในสถานี ต้องถอดเสื้อกั๊ก กับเอาผ้าพันคอออก ก่อนไปติดต่อเรื่องตั๋ว เพราะอากาศแตกต่างกันมาก🙄🙄🙄🙄🙄

ลุงบอกว่า ก่อนที่ป้าจะมาถึง มีชายชาวอาร์เจนติน่า เอาเหรียญ 2 เหรียญ มาส่งให้ เหมือนจะถามว่า ลุงทำเหรียญตกรึเปล่า แล้วเขาก็เดินออกไปขึ้นรถ ป้าดูเหรียญแล้วก็ไม่รู้ราคา รู้แต่ว่า มีใบละ 2 เปโซ ที่ลุงเก็บได้ตอนเช้า 2 ใบ แค่เหรียญ ไม่เคยเห็น...เอาไว้ให้คนเฝ้าห้องน้ำละกัน
ป้าไปซื้อตั๋วไป Iguazu คนละ 1,611 เปโซ เป็นรถพรุ่งนี้ 16.00 น. ถึง อีกัวซู วันที่ 6 เวลา 09.30 น.

ได้ตั๋วแล้ว ก็เดินไปรายงานตัว ที่ช่องขายตั๋วไป Concordia เขาดีใจที่เห็นว่า เรามาแล้ว เขาชี้ที่รถ San Jose ให้ไปขึ้นรถ แต่ป้าเห็นว่า อีก 30 นาที รถ จึง จะออก จึงเอาแซนด์วิชเนื้อ กับ น้ำส้มคั้น ที่ซื้อมาจากมินิมาร์ท นอกสถานี ราคา 75 เปโซ มากินกัน แล้วป้าก็ไปห้องน้ำ พอกลับมา ลุงบอกว่า คนขายตั๋ว มาตาม ให้ไปขึ้นรถ
เราไปที่รถ ขอถ่ายรูปก่อน คนขับอาสาจะถ่ายให้ เราขอบคุณ แต่ไม่ได้รับบริการ แล้วรีบขึ้นรถ ชั้นล่างมีผู้โดยสาร คนเดียว ส่วนชั้นบน นอกจากเรา 2 คน แล้ว ก็มีชายอีกคนหนึ่ง พอรถออกได้ 10 นาที ลุงเห็นว่า ไม่มีใครแล้ว จึงเดินไปนั่งหน้าสุด บอกว่า จะไปถ่ายวิดีโอ แต่หลับตั้งแต่ 5 นาทีแรก 😃😃😃😄
พอออกจากเมืองก็เป็นทะเลสาบ และเป็นสะพานที่เราคิดว่า จะเดินไป แต่เวลาไม่พอ เพราะมัวแต่รอถามเวลา กับ ค่ารถ....ต่อจากนั้น ก็เป็นที่ราบ กว้างใหญ่ที่เพิ่งผ่านช่วงเวลาหิมะละลาย....มีน้ำขังอยู่ข้างถนน ที่เป็นที่ลุ่ม แต่บนที่ราบแห้งสนิท

ก่อนที่รถจะเข้าสถานีใหม่ เป็นเขตเมือง มีต้นไม้เฉพาะข้างถนน และสวนสาธารณะ...เวลา 13.30 น. รถจอดที่สถานี Parana ปลายทางของรถที่เรานั่งมาเมื่อคืนนี้
พาราน่า เป็นสถานีใหญ่ รถจอดครึ่งชั่วโมง มีผู้โดยสารไปคอนคอร์เดีย ขึ้นมา เกือบครบทุกที่นั่ง....ลุงต้องย้ายกลับมานั่งที่เดิม...ผู้โดยสารสาวขึ้นมานั่งหน้าเรา พอนั่งปุ๊บ พวกเธอก็ปรับเบาะนอน จน ลุงเกือบเข้าไม่ได้ และป้ารู้สึกอึดอัด กับที่แคบ ตลอดทาง เพราะเป็นคนไม่ชอบปรับเบาะเอนนอน😣😣😣😣
ทิวทัศน์ข้างทาง หลังจากพ้นเขตเมือง เหมือนกับเดินทางผ่าน แถวๆ โกรกพระ นครสวรรค์ ก่อนถึงฤดูฝน....เป็นต้นไม้เตี้ยๆ ทุ่งโล่ง แห้งๆ มีหญ้าเขียวเป็นหย่อมๆ บางที่มีหญ้าขึ้นเขียว มีฝูงวัว และแกะ (อันนี้นครสวรรค์ ไม่มี😂😂😂)
มีสวนยูคาลิปตัส บางที่ก็มีน้ำขังบนที่ลุ่มข้างถนน จนเข้าเขต คอนคอร์เดีย ถึงสถานีคอนคอร์เดีย.17.30 น. ลงไปถามจนท.ปชส. เรื่องการขึ้นรถกลับ และเดินทางไปชายแดน ดูเหมือนว่า เธอจะเข้าใจอย่างเดียว คือ การขึ้นรถกลับ ว่า ให้กลับมาขึ้นที่เดิม ส่วนการไปชายแดน เธอบอกว่า นั่งรถเมล์ไปที่ Centro คนละ 2 เปโซ

เราเดินออกไปเจอน้องนักศึกษา ที่ฟังพอรู้เรื่อง แต่พูดไม่ได้ เธอมาเรียนภาษาอังกฤษ ที่มหาวิทยาลัยในเมือง เธอชวนเราไปพร้อมกัน ป้าส่งแบงค์ 10 ให้เธอ บอกว่า เป็นค่ารถ 3 คน ส่วนปึกแบงค์ย่อยที่เหลือ ถือไว้ในมือ สงสัยทำตกตอนขึ้นรถ เพราะหาอย่างไรก็ไม่เจอ😣😣😣😣
เธอชื่อ มากาฯ จาก San Salvador เธอแชร์เน็ตให้เรา ลุงรีบส่ง I.G. ส่วนป้า ชวนเธอคุย จนลงรถ มีเพื่อนคนหนึ่ง ยืนรออยู่หน้ามหาวิทยาลัย เธอโบกมือ ให้ข้ามมาหา และเราเดินไปด้วยกัน พวกเธอยังพูดไม่ได้ แต่พอฟังรู้เรื่อง พอดีมีออฟฟิศปชส. ตรงมุมถนน ก่อนข้ามไปสวนสาธารณะ จึงแวะเข้าไปถาม
จนท.ปชส.ทั้งพูดไม่ได้ และฟังไม่ออก น้องมาก้าฯ กับ น้องเจสิก้า เป็นล่ามให้ ได้แผนที่มา 1 แผ่น สะพานข้ามแดน อยู่ห่างออกไป 23 กม. ถามราคาแท็กซี่ เธอบอกว่า ไป-กลับ ประมาณ 600 เปโซ

ลุงตกลง แต่น้องติดเรียนเวลา 19.00 น. ไปกับเราไม่ได้...ป้าจึงขอให้น้องช่วยเรียกแท็กซี่ให้ บอกให้ไปส่งที่ด่าน รอให้เราถ่ายรูป แล้วไปส่งเราที่สถานีรถบัส ....ป้าขอให้น้องช่วยต่อราคาให้ด้วย เผื่อได้...น้องยิ้ม...แต่ยังไม่ทันได้ต่อราคา เขาบอกว่า 350 เปโซ เราจึงตกลง 😀😀😀😀
ก่อนจากกัน น้องมาก้าฯ เอาตั๋วรถทัวร์ให้ดู...เธอกลับเวลาเดียวกับเรา เวลา 21.43 น. เป็นตั๋วบริษัทเดียวกันด้วย...ไม่แน่อาจจะเป็นรถคันเดียวกัน...มีลุ้น😉😉😉😉
การเดินทาง ใช้เวลา 20 นาที ในยามโพล้เพล้....

แต่การขอเดินไปถ่ายรูปกลางสะพาน ไม่สามารถทำได้ เพราะตม.จะให้เราขอวีซ่า เสียก่อน เพราะพาสปอร์ตไทย เข้าอุรุกวัย ต้องมีวีซ่า และ เขาไม่ยอมรับ วีซ่าอเมริกา

เราจึงถอย เอาแค่ด่านก็พอ....จนท.ที่ด่านต่างสนใจกันใหญ่ และพวกเขาก็หัวเราะ เหมือนว่า เราช่างไม่รู้อะไรเลย....

แต่ความจริงเรารู้ เราจึงขอแค่เดินไปที่สะพาน เมื่อไม่อนุญาต เราก็ถือว่า เราได้เหยียบด่านอุรุกวัยแล้ว เพราะตม.อยู่คนละฟากถนน กับ อาร์เจนติน่า....พวกเขาอาจจะคิดว่า เราไม่ให้ความสำคัญกับประเทศเขาก็ได้...แต่ความจริง คือ ไม่มีกงสุลอุรุกวัยในกทม. ต้องยื่นผ่านประเทศมาเลเซีย ซึ่งใช้เวลาหลายวัน...ถ้าเรารู้ว่า มาทำที่ด่านตม.ได้ เราคงสำรองเวลาไว้ เหมือนโบลิเวีย แต่เวลาของเราเสียไปกับ มาชูปิ๊ชู หลายวัน จนแผนการเดินทางต้องย่นๆๆๆ 😐😐😐😐

เมื่อแท็กซี่จอดส่ง ป้าส่งเงินแบงค์ 100 เปโซ 4 ใบ คนขับรับไป แล้วบอกว่า ไม่ทอน เพราะที่ระยะทางบอกว่า เต็มราคา 400 ...นั่นไง! เจอเข้าแล้ว....เราจะว่าไงได้ พูดก็ไม่เป็น เขาพาไปที่ที่เราต้องการไป และส่งกลับที่ที่เราต้องการ ก็จบกัน แม้จะถูกกว่าที่จนท.ปชส.บอกเรา แต่มันเสียความรู้สึก ตรงที่ตกลงกันแล้วไม่เป็นไปตามที่ตกลงกัน🙄🙄🙄🙄

ที่สถานี ป้าลองเดินไปที่ป้ายรถเมล์ เผื่อว่า จะมีปึกแบงค์ย่อยตกอยู่...คนขึ้น-ลง รถ ตลอดเวลา ถ้ายังอยู่ก็ฟลุ้ค เหลือเกิน😑😑😑😶
เดินสวนกับคนขายแซนด์วิช ซื้ออย่างละอัน เนื้อ 1 แฮม 1 รวม 70 เปโซ (40+30) กินเนื้อแค่ไม่ถึงครึ่งอันก็อิ่มแล้ว😋😋😋😋
ที่สถานีมีที่ให้ชาร์จไฟ และมี wifi ลุงให้ป้าเฝ้าการชาร์จ ส่วนลุงไปอยู่ตรงโซน wifi เพราะกระหายมานาน 6 วันทีเดียวที่ขาดการติดต่อ😎😎😎😎😎
ป้าก็นั่งพิมพ์ไป แต่ไม่รู้จะส่งอย่างไร😣😣😣😣😣

21.15 น. ลุงกลับมาเปลี่ยนเฝ้าอุปกรณ์ ป้าไปห้องน้ำ แล้วแวะโซน wifi แต่แค่ส่งรูปให้ลุง ยังไม่สำเร็จ...ได้ยินเสียงเรียก Sonya หันไปดู เป็นน้อง มาก้า กับ เจสิก้า ... ป้างง กลายเป็นว่า 2 สาว มาจากที่เดียวกัน จะขึ้นรถคันเดียวกับเราด้วย😁😁😁😁
คราวนี้เวลากระชั้นชิด 2 สาวก็อยากเรียนพูดภาษาอังกฤษ เพราะเรียนที่ศูนย์ติวเตอร์ใน San Salvador ยังพูดไม่ได้ ป้าจึงบอกว่า ไว้ป้าอยู่บ้านค่อยคุย เมสเซนเจอร์ กัน

ขณะยืนในแถว รอขึ้นรถ ป้าหาเรื่องคุย บอกน้องว่า แท็กซี่ไม่ทอนเงินให้เรา น้องเจสิก้า หน้าเสีย รู้สึกไม่ดีกับเราไปด้วย และบอกน้องมาก้า ว่า ตอนที่ป้าควักเงิน ค่ารถเมล์ ทำปึกแบงค์ย่อยหาย แต่ไม่รู้ว่ากี่เปโซ...พอน้องฟังป้าพูด แล้วก็จะหันไปสรุป เป็นภาษาสเปน ก็น่ารักดี...เสียดาย เราไม่ได้นั่งด้วยกัน และที่นั่งก็ไม่ว่าง ... น้องลงสถานีแรก....ตอนที่เราแซวว่า San Salvador ชื่อเหมือน เมืองหลวง El Salvador น้องฟังตอนแรกไม่เข้าใจ แต่ต่อมาก็หัวเราะ...เราได้เพื่อนรุ่นลูกอีก 2 คนแล้ว😉😉😉😉😉