ผมคบกับแฟนได้สักพักนึง ผมรักเธอมาก ผมไม่เคยโกหกเธอ ไม่มีอะไรปิดบังเธอ ไม่มีเรื่อง ผญ อื่นให้เธอต้องกังวลหรือคิดมาก
วันนึง...ผมมารู้ ว่าเธอกำลังโกหก ปิดบังผม
เธอแอบคุยกับแฟนเก่าใน ไอจี แอบคุยในไลน์ ซึ่งแฟนเก่าเธอคนนี้ คือเพื่อนของผมเอง
ทั้งคู่เคยมีอะไรกัน เธอรักเพื่อนผมมาก แต่...เพื่อนผมมันมีแฟนตัวจริงอยู่แล้ว เธอเลยเสียใจ เราเลยได้คุยกัน ทีแรกกะว่าจะแค่ปรึกษา หรือเป็นแค่พี่น้อง แต่ผมรู้สึกดีกับเธอ เราเลยคบกัน
ตลอดเวลาที่ผ่านมา...เธอแอบคุยกับเพื่อนผมอยู่ตลอด ไม่ว่าเวลาจะผ่านมากี่วัน กี่เดือน ไลน์ที่เคยคุยกันเธอก็ถ่ายเก็บเอาไว้ เซฟไว้ในอีเมลล์
วะนนึงผมไปเจอว่าเธอกับเพื่อนผมคุยกันใน ไอจี ซึ่งเธอลบประวัติการคุยก่อนหน้านี้ออกไป ผมเลยถาม เราก็เลยทะเลาะกัน ...
มันเป็นแบบนี้มาหลายต่อหลายครั้ง..
ผมเคยคิดนะคับ ว่าวันนึง ผมจะทำให้เธอลืมเขาได้ ผมทุ่มให้เขาหมด
แต่สุดท้าย....เธอก็ไม่เคยลืมเขาเลย
ผมคุยกับเพื่อนผมแล้ว มันบอกไม่ได้คุย ไม่ได้ติดต่อกันแล้ว แต่ผมก็ยังจับได้อยู่ว่าทั้งสองยังคบกัน
มันเจ็บตรงไหนรู้มั้ยคับ?
เจ็บตรงที่ว่า ทั้งคู่ไม่เคยคิดที่จะบอกผมเลย
ช่วยกันปกปิดผมมาตลอด ผมต้องเป็นฝ่ายถาม เป็นฝ่ายคอยเช็คเอาเอง ผมต้องอยู่กับคำโกหกของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ผมไม่ได้สนใจหรอกนะคับว่าทั้งคู่คุยอะไรกัน มันอาจจะไม่ได้มีอะไรก็ได้
แต่ผมไม่เข้าใจว่า...จะปิดกันไปเพื่ออะไร
ไหนบอกไม่คุยกันแล้ว ไม่ติดต่อกันแล้วไง
อีกคนก็แฟน อีกคนก็เพื่อน
มันเหมือนผมกลายเป็นควาย ไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่คนเดียว เหมือนผมเป็นไอ้โง่ในสายตาทั้งคู่ คิดจะคุยกัน จะทำอะไรกันเมื่อไหร่ยังไงก็ได้
วันนี้ผมบอกเลิกเธอไปแล้วคับ
ผมคงไม่กลับไปอีก
ผมรักเธอมาก ตลอดเวลาที่คบกันมา ผมไม่เคยมีคนอื่น ไม่เคยติดต่อกับแฟนเก่า เลิกคือเลิก ไม่เคยมีเรื่อง ผญ ไม่เคยโกหก หรือปิดบังอะไรเธอเลย
ผมเคยคิดนะคับ ว่า...สิ่งเหล่านี้ ถ้าเรามอบให้ใคร เราจะได้มันกลับมาแน่นอน
จริงๆแล้ว มันไม่ใช่เลยคับ
ความจริงใจ ความไว้ใจ มันใช้ไม่ได้กับทุกคน
ต่อไปนี้เธอจะได้คุยกัน ไม่ว่ากับเพื่อนผม หรือกับใคร ได้สะดวก โชคดีนะคับ