เราจะพูดกับคุณครูของลูกยังไงไม่ให้เขาเกลียดลูกเราคะ

เราเป็นผู้ป่วยจิตเวช กินยาอยู่แต่ยังไม่หาย อาการคือเข้ากับคนไม่ได้ ไปอยู่ไหน ใครๆ ก็เกลียดชัง โดยที่ยังไม่ได้ทำอะไรใครเลย เพราะแค่พูดกับเรา เขายังไม่พูด ไม่มองหน้าด้วย คือ ไม่มีโอกาสจะได้พูดคุยกับใคร เขาก็เกลียดแล้ว สุดท้ายเราก็เลยเป็นบ้าอ่ะค่ะ ไม่ได้ทำงาน อยู่บ้าน

พอมีลูก เวลาไปส่งลูกเข้าห้องเรียน ก็จะยกมือไหว้ครูอย่างนอบน้อมทุกครั้ง ไม่เคยตำหนิครูเลยสักคำเดียว แต่จู่ๆ ครูก็ไม่รับไหว้ ไม่มองหน้าเรา เรายกมือไหว้ซึ่งๆ หน้า ครูหันหน้าหนีแล้วทำหน้าไม่พอใจ เรากลุ้มใจมากแต่ลูกขึ้นชั้นใหม่เปลี่ยนห้องเรียนพอดี

พอลูกออกจากเนิร์สเซอรี่ มาเข้าอนุบาล เราก็ไหว้ครูคนใหม่อย่างนอบน้อมทุกครั้งตั้งแต่เปิดเทอม แต่วันสองวันนี้ เราถามครูว่าลูกมีการบ้านไหม ครูก็ไม่ตอบ เรายกมือไหว้ครู ครูก็หันหนีมองไปทางอื่น อีกวันพอครูเห็นหน้าเรา ครูก็ชักสีหน้าไม่พอใจทันที เราก็ได้แต่ยกมือไหว้ครูอย่างหงอยๆ

เราไม่ห่วงตัวเอง แต่กลัวครูจะทำอะไรไม่ดีกับลูกเราค่ะ บอกตรงๆ เรากลัวครูจะวางยาพิษลูกเราน่ะค่ะ เรารู้ว่าคิดยังงี้มันบ้า แต่เราระแวงจนอยู่ไม่ได้

เราจะพูดกับครูแบบนี้ดีไหมคะ "แม่ขอโทษครูด้วยนะคะที่บางวันลูกมาสาย พอดีแม่เป็นโรคเครียดอยู่ อาจทำอะไรไม่เหมาะไปบ้าง ก็ขอโทษคุณครูด้วยนะคะ" แล้วเราก็จะไหว้ครูแบบนอบน้อมแบบนี้ดีไหมคะ ครูอายุน้อยกว่าเราหลายปี แต่เราก็เต็มใจไหว้

เรื่องจิตแพทย์ เราก็ไปหาอยู่ค่ะ เรื่องที่ใครๆ ก็ไม่ชอบเรา เป็นเรื่องจริง แม้แต่ญาติๆ ยังเกลียดเรากันเกือบหมด เขานินทาลับหลังว่าเราประสาทน่ะค่ะ