ถ้าหัวข้อแรงไป ก็ต้องขอโทษไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ แต่เรารู้สึกแบบนั้นจริงๆ

ก่อนอื่นต้องบอกก่อนเลยว่า เราเกิดมาในครอบครัวที่นับถือศาสนานอิสลามค่ะ พ่อ แม่ พี่ น้อง ทุกคนเป็นอิสลามหมด
ทั้งพ่อและแม่ เป็นคนที่เคร่งศาสนามากๆ


แต่การเป็นอิสลามของเรา เป็นการนับถือแค่ในบัตรประชาชนเท่านั้น
เราไม่เชื่อในพระเจ้า แต่เราเชื่อในการทำความดีค่ะ เชื่อในกฎแห่งกรรม ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว
ถึงเราจะไม่มีศาสนา แต่เราก็ไม่เคยก่อความเดือดร้อนให้ใคร เราชอบทำบุญ กับหมา แมว และบุคคลที่ขาดโอกาศ
มั่นใจว่าตัวเองก็เป็นคนดีในระดับนึงค่ะ

พอตอนม.6 เราก็ได้เจอและคบกับแฟนเราค่ะ เค้าเป็นคนพุทธ และเราก็บอกเค้าตั้งแต่คบกันแล้วว่าเราเป็นอิสลาม
เค้าก็ไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับที่เราเป็นอิสลาม (บอกก่อนว่าเราทานหมูนะคะ เหล้า-เบียร์ก็เคยดื่มตอนอายุ 17-19 แต่ตอนนี้ไม่ดื่มแล้วค่ะ) แฟนเป็นคนดีค่ะ ไม่เคยนอกใจ ไม่ดื่มแอลกอฮอล์ ไม่สูบบุหรี่ ช่วยกันทำธุรกิจหาเงินตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ

ก็คบกันมาเรื่อยๆค่ะ ตอนนี้เรียนปี5กันแล้ว เค้าพาเราไปเจอพ่อ-แม่ตั้งแต่อาทิตย์แรกที่คบกัน ซึ่งพ่อ-แม่เค้าไม่มีปัญหาอะไร ต้อนรับเราอย่างดี แต่เราไม่เคยพาเค้าไปที่บ้านเลย เพราะกลัวจะมีปัญหาเรื่องศาสนา ซึ่งเราคิดว่าถ้าเรียนจบ ทำงานเลี้ยงตัวเอง ตั้งตัวกันได้แล้ว เราค่อยตะล่อมๆพาเค้าไปหาพ่อ-แม่ เผื่อพ่อแม่จะยอมรับมากกว่าตอนนี้


และสาเหตุที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา มาจากเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น สดๆ ร้อนๆ วันนี้เลยค่ะ
วันนี้เราลงไปทานข้าวตามปกติ พ่อ-แม่ ก็นั่งดูทีวีกันอยู่ ซึ่งพ่อแม่เราจะเปิดช่องศาสนากรอกหูลูกๆกันทั้งวันเลยค่ะ (ซึ่งเราไม่ชอบมากๆ ส่วนมากมีแต่มาขอรับบริจาคเงิน แม่โดนทีวีช่องนี้โกงเงินไปด้วย แต่ก็ยังดูต่ออยู่อย่างนั้น)
เราทานข้าวอยู่ดีๆ ในทีวีก็พูดเรื่องการละหมาดค่ะ พ่อเราก็พูดในเชิงดุๆเราขึ้นมาว่า ให้ละหมาดซะบ้าง ไม่ละหมาดไม่ได้นะ อัลเลาะฮ์จะไม่รัก อย่าคิดว่ารวยแล้วจะทำอะไรก็ได้ (เราขายของในเนตค่ะ มีเงินเก็บอยู่ก้อนหนึ่ง)
เราก็นิ่งๆ ปล่อยให้เค้าพูดไปไม่เถียง

แล้วพ่อเราก็พูดว่า " ต้องเอาศาสนานะ อย่าทำตัวเป็นคนไม่ดี ถ้าไม่เอาศาสนาก็ออกไปอยู่ที่อื่น แล้วก็ต้องมีแฟนเป็นอิสลาม ถ้าไม่ใช่อิสลามพ่อไม่รับ ถ้ามีอยู่แล้วก็เลิกซะ หัดคิดซะใหม่ ถ้าไม่เลิกก็ไม่ต้องพามาบ้าน ออกไปที่อื่นเลย ไม่ต้องมาอยู่ร่วมบ้านกับพ่อ "

เท่านั้นแหละค่ะ เราจุกเลย ศาสนาสำคัญอะไรขนาดนั้น เป็นคนดียังไม่พอหรอ เรายังกินข้าวไม่หมด ถึงกับต้องเดินขึ้นห้องมาร้องไห้เลย ไม่เข้าใจพ่อตัวเองจริงๆ ทำไมถึงได้มีตรรกะแบบนี้
เป็นคนดีตั้งใจเรียน มีน้ำใจกับคนอื่น หาเงินเลี้ยงตัวเองได้ แต่ไม่เอาศาสนา = คนไม่ดีในสายตาพ่อ
คนแถวบ้าน เป็นเด็กแวนซ์ ท้องก่อนแต่ง เรียนไม่จบ วันๆไม่ทำงานทำการ แต่เอาศาสนา(ซึ่งก็เอาบ้างไม่เอาบ้าง) = คนดีในสายตาพ่อ งี้หรอ?
(ส่วนแม่เราก็เคร่งค่ะ แต่ดูเหมือนท่านจะปลงแล้ว ค่อนข้างปล่อยให้เราให้ชีวิตในทางของเรา แต่ก็มีพูดเตือนบ้างในบางที แต่ไม่บังคับค่ะ)


อึดอัดค่ะ นี่ก็ยังไม่ได้บอกแฟนว่าพ่อพูดแบบนี้ เพราะไม่รู้จะเล่ายังไงดี แฟนก็กลัวๆเรื่องนี้เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว กลัวว่าถ้าพูดไปแล้วแฟนจะคิดมาก


ซึ่งเราสองคนก็วางแผนอนาคตไว้ด้วยกันแล้วว่าถ้าเรียนจบ ทำงาน2-3ปี จะเก็บเงินแต่งงาน แล้วเข้าไปคุยกับพ่อแม่ให้เป็นเรื่องเป็นราวกันค่ะ แต่ก็เรื่องนี้ขึ้นมาก่อน ไม่รู้จะหาทางออกยังไงดีเลย อยากออกไปอยู่กันเอง2คนค่ะ แต่ถ้าแต่งงานก็อยากให้พ่อแม่เรายอมรับ ไม่ใช่ในงานแต่งมีแต่พ่อแม่ฝ่ายชาย และเราก็ห่วงพ่อแม่ด้วยค่ะ เค้าอายุเยอะกันแล้ว อยากดูแลท่าน ไม่อยากบาดหมางกับพ่อแม่ตัวเอง เห้อ อึดอัดมากๆค่ะ