เราเป็นแค่คนที่ไม่ได้หน้าตาดีคนหนึ่งค่ะ เกิดมายังไม่เคยมีแฟน มีแต่เคยคุยบ้างเรื่อยๆ...
คนรอบตัวก็มีแฟนกันเกือบหมด เพราะอยู่ในวัยมหาลัยแล้ว บางคู่ดูเหมาะสมกันมาก ดูแล้วน่าจะคบกันนาน บางคู่ก็ดูฉาบฉวยชั่วคราว
เคยมองความรักทั้งในรุ่นเดียวกันและในรุ่นวัยกลางคน ยังไม่เคยเห็นความยั่งยืนที่แท้จริงเลย
ความรักที่งดงามที่ในวัยเด็กเคยวาดฝันไว้สวยหรู ก็ค่อยๆพังลงเรื่อยๆ ไม่ได้พังเพราะมันทำลายเรา เเต่พังเพราะมันทำลายคนรอบตัวที่เรารัก
ก็สงสัยอยู่ว่านี่พึ่งอยู่มหาลัยเอง ทำไมต้องมีเรื่องให้ปลงกับความรักขนาดนี้ด้วย

มองๆไปมันแล้วมันไม่เคยเกิดกับตัวเราเราก็ไม่ได้ทุกข์เท่าไหร่ แต่ใจค่อนข้างปิดกั้นประมาณหนึ่ง
เวลาที่พูดว่าไม่มีแฟนหรือไม่เคยมีแฟน มันก็รู้สึกฝืดปากนิดๆ
พอย้อนมองกลับมาแล้วก็รู้สึกว่าเป็นเราที่ไม่เปิดโอกาสซะมากกว่า คนที่เริ่มเข้ามาใกล้เกินเราก็จะเดินออกมาตลอด

มันมีคนบางพวกที่ดูแล้วไม่ควรต้องมาเจอกับความรักแย่ๆแบบนี้แบบนั้น อย่างพวกคนที่ดีสุดขีด เห็นแล้วมันน่าสงสาร
คนที่อกหักไม่จำเป็นต้องหน้าตาแย่
เพราะหน้าตาดีแค่ไหนถ้าคนมันจะทิ้งมันก็ทิ้ง
คนที่จะทิ้งก็ไม่จำเป็นผู้ชายเสมอไป ผู้หญิงทิ้งบ้างก็มี
คนที่เลิกกันก็ไม่ใช่เหตุผลของการทำเรื่องแย่ๆ หรือการนอกใจเสมอไป เข้ากันไม่ได้ก็มี
คนที่ถูกนอกใจก็ไม่จำเป็นต้องเลิกอีก ทนอยู่ก็มี
คนที่มีกิ๊กก็ไม่จำเป็นต้องดูกลิ้งๆ กะล่อนๆ คนเรียบร้อยโดนหลอกให้รักทั้งที่มีแฟนอยู่แล้วก็เยอะแยะ
คนที่ถูกทิ้งไม่จำเป็นต้องแสนดี เรียบร้อย คนแบดๆ สับขาเก่ง ถูกทิ้งร้องไห้เมามายก็เห็นมาแล้ว
ดีแค่ไหนก็ถูกทิ้ง รักแค่ไหนสักวันก็เบื่อ
จนสุดท้ายก็มีคำถามว่ารักแล้วมันทุกข์ ทำไมถึงยังอยากรัก
มีทั้งคำถามและคำตอบที่เหมาะสมแต่ก็ยังชั่งไม่ได้อยู่ดีว่าอะไรมันดีกว่ากัน
อาจจะไม่ต้องเลือกสิ่งที่ดีแต่คงต้องเลือกสิ่งที่เหมาะสมกับไลฟ์สไตล์ตัวเอง


ถามว่าอยากมีความรักไหม ก็ตอบตัวเองไม่ได้ อาจจะเป็นเพราะบางครั้งที่เหงา เราจึงเพรียกหามัน แต่ทุกครั้งที่มันเข้ามา กลับเป็นเราที่เดินหนี
ไม่เข้าใจตัวเอง ว่าต้องการอะไร
...เข้ามาบ่นเฉยๆ
ชีวิตนี้จะไว้ใจอะไรได้อีก...ขอลงความเห็นว่าไม่มี