เราเชื่อนะว่าทุกคนต่างก็มีอดีตที่ดีบ้างร้ายบ้างแตกต่างกันไป แต่สำหรับเรา เรื่องที่เกิดขึ้นในอดีตมันไม่ต่างจากรอยแผลเป็นดีๆนี่เอง ไม่ว่าจะผ่านมานานเท่าไหร่เราก็ไม่เคยลืม และมักจะเจ็บปวดกับมันอยู่บ่อยๆ เรื่องที่เราฝังใจมันเกิดขึ้นเมื่อ5ปีก่อน ตอนนั้นเราอายุ11-12ปี วันนั้นเรามีกิจกรรมที่โรงเรียนตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือพอกลับมาถึงบ้านก็มีสายโทรเข้ามาบอกว่าแม่เราหายไปจากที่ทำงาน ตอนนั้นเรากลัว เราเสียใจ เราสับสน เราเป็นคนที่ติดแม่มาก มากจนไม่เคยนอนหลับโดยที่ไม่มีแม่มาส่งเข้านอน(ดูเป็นลูกแหง่เนาะ) แต่จู่ๆแม่เราก็หายไป เราร้องไห้ เพราะมันคือสิ่งเดียวที่เราทำได้ ร้องจนไม่รู้จะร้องยังไง ในหัวก็คิดไปต่างๆนานา กลัวว่าอะไรที่ไม่ดีจะเกิดขึ้นกับแม่เรา กลัวว่าชาตินี้จะไม่ได้เจอแม่อีก มันคือความรู้สึกที่หนักมากสำหรับเรา เราร้องไห้อยู่แบบนั้นทุกวัน ผ่านไปนับอาทิตย์ ผ่านไปนับเดือน ไร้การติดต่อกลับจากแม่เรา คือช่วงเวลานั้นมันคือช่วงเวลาที่แย่ที่สุด เหมือนตกนรก แต่แล้วเราก็ได้รู้ว่าแม่เราหายไปอยู่ไหน หายไปกับใคร... แต่สุดท้ายแม่ก็กลับมาแล้วก็หย่ากับพ่อ ซึ่งเราเป็นเด็ก ทำอะไรมากไม่ได้นอกจากร้องไห้(อีกแล้ว)จากนั้นปีกว่าๆแม่เราก็แต่งงานใหม่ เราอยู่กับแม่เพราะพ่อเราเองก็มีครอบครัวใหม่ จากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็5-6ปีแล้ว แต่เรายังฝันว่าแม่เราหนีเราไป ฝันว่าแม่ทิ้งเราไว้คนเดียว ในฝันมันน่ากลัว แล้วตื่นมาทุกครั้งเราร้องไห้ตลอด มีน้ำตาตอนตื่นมาแทบทุกครั้ง เราฝันแบบนี้บ่อยมาก ถึงจะไม่ทุกวันแต่ก็บ่อย แล้วพอแม่เราออกไปไหนดึกๆดื่นๆ หรทอไปไหนนานๆ เราก็กลัว เราชอบคิดมาก กลัวว่าแม่เราจะหายไป กลัวว่าแม่จะทิ้งเราไปอีก เพราะความกลัวและความฝังใจจากเหตุการณ์นั้น เราร้องไห้ทุกครั้งที่แม่ไปไหนมาไหนกับเพื่อนแล้วบอกจะกลับ2-3ทุ่ม แต่2-3ทุ่มกลับยังไม่ถึงบ้าน น้ำตาเราก็ไหลแล้ว อีกอย่างคือแม่เราชอบโกหกเราในหลายๆ โกหกทั้งๆที่เรารู้ความจริง แต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากแกล้งโง่ มันเลยกลายเป็นความน้อยใจ เพราะแม่เลี้ยงเราด้วยเงิน แต่ไม่ค่อยจะมีเวลาให้เรา เพราะเวลาว่างของแม่เรามีให้แค่เพื่อน เราแค่อยากได้คำแนะนำว่าเราควรจะจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไง ความรู้สึกที่จู่ๆก็เสียใจและร้องไห้เพียงเพราะแม่กลับไม่ตรงเวลา แล้วก็เรื่องความฝันที่คอยย้ำเตือนเราถึงอดีตบ้าบอนั่น