การวิ่งขอความรัก มันเหนื่อยขนาดนี้เลยเหรอครับ

ก่อนอื่นต้องขอออกตัวก่อน ผมเข้ามาอ่านกระทู้อยู่นาน
เพิ่งเป็นสมาชิก Pantip เป็นครั้งแรกครับ อาจจะพิมพ์เรียบเรียงไม่ค่อยเก่ง

อันนี้เป็นรักครั้งแรกครับ
แม้ผมจะอายุ 27 ปี แล้ว ดูไปเหมือนโกหกครับ แต่ก็จริง
ด้วยผมมีความรักที่ไม่เหมือนใครเขาครับ
ความรักแบบชายชาย ที่ไม่กล้าเปิดเผยให้ใครรู้ เพื่อน เพื่อนร่วมงาน รวมถึงญาติ
(ปกติเพื่อนร่วมงาน หรือเพื่อนฝูงไม่ค่อยรู้หรอกครับว่าผมเป็น
ผมใช้ชีวิตแบบชอบดูบอล ดูมวยช่อง 7 แซวหญิง
บางครั้งก็ไม่รู้ตัวเองว่าผมเป็นแบบไหนกันแน่ เออชีวิตยังงงๆ)

ความรักที่ไม่ได้รับการยอมรับจากคนข้างๆ กลัวการโดนล้อครับ
ยิ่งผมเติบโตมาให้ครอบครัวข้าราชการ หนำซ้ำพ่อแม่ยังเป็นตำรวจอีก
ที่ผ่านมาผมเรียนและทำงานมาตลอด เลยไม่เคยแม้จะคิดถึงเรื่องพวกนี้เลยครับ
เพราะคิดอยู่ตลอดเวลามันเป็นความรักที่เป็นไปไม่ยั่งยืน

จนเมื่อ 5 เดือนที่แล้ว ผมได้ย้ายมารับราชการ ที่ต่างจังหวัดและมาต้องมาอยู่หอที่ทำงาน
ด้วยความเหงา ก็ลองหัดเล่น BeeTalk ตอนแรกกะจะสนุกๆ เลยแอดเขาไปครับ
จนคุยกันถูกคอครับ ก็เลยขอแอดเฟสบุ๊คเขาไปจนคุยกันสนิท ให้คำปรึกษาเรื่องเรียน
ชีวิตคล้ายๆกันที่ต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย
แต่ต่างจากผมที่น้องเขาค่อนข้างหน้าตาดูดีกว่าผมเยอะครับ เพื่อนเยอะ  
ฟังเพลงก็แนวเดียวกัน อะไรจะตรงกันขนาดนี้

จนอยู่มาวันนึงผมชวนเขาไปกินข้าวครับ ก็เจอกันตามปกติทั่วไป
คุยกันเรื่องที่เขาเรียน สารทุกข์สุกดิบ ครั้งแรกผมว่าทำไมก็ไม่รู้ผมมีความสุขมากครับ
คุยกันถูกคอครับ

จนกลายเป็นว่าจากผมที่ไม่ชอบเล่นแชทกลายเป็นติดแชททางเฟส
ตื่นเช้ามาก็ทักเขาไปก่อนครับ นั่งรอเขาตอบกลับมาตลอด
เขาเป็นคนจริงจังในชีวิต ชอบพวกคำคมหน้าเฟส
ผมก็พวกตลกกลบเกลื่อน ชอบแซวให้เขาด่าบ่อยๆ
แชทเล่นทั้งวันครับ มีโอกาสได้เจอโดยบังเอิญในที่ต่างๆ
ก็ยิ้มให้ แต่เขามากับเพื่อนเลยเหมือนไม่อยากให้ใครรุ้ว่าเรารุ้จักกันครับ
แต่ก็เข้าใจได้ครับ บางอย่างก็เข้าใจสังคม ยังไม่ค่อยยอมรับเห็นเป็นเรื่องตลก

คุยกันเรื่อยๆเป็นเดือนสองเดือนจนมีได้โอกาสไปดูหนังด้วยกันครับ
ขับมอเตอร์ไซต์ไปดูหนังรอบดึกด้วยกัน ไปกินข้าวด้วยกันบ่อย
จนมีโอกาสขอเป็นแฟนครับ คำตอบที่ได้มา
" ผมไม่ได้ให้ความหวังใคร แต่ผมไม่อยากคบใคร"
"ขอโทดนะ แต่ผมไม่อยากทำร้ายความรุ้สึกใคร"
"ตอนนี้ผมไม่อยากคบใครแบบเเฟน พี่เข้าใจผมนะ"
ในใจผมคิดน่ะ แต่ด้วยเป็นพวกตลกกลบเกลื่อน ก็ตอบว่าได้ครับ

ผมเอาใจเขาทุกอย่างครับ พยายามเจอกัน อยากกินไรผมยอมเดินไปเป็นหลายกิโลเพื่อซื้อมาให้
แต่เขาก็ไม่อยากกินให้เพื่อนๆเหนครับ ได้แต่ซื้อกลับมากินที่หอ
เขาเครียดอะไร ผมก็ไอ้พวกตลกกลบเกลื่อน จะไปช่วยแซวทางแชท

จนมาหลังผมเริ่มมีอาการงอลครับ วันไหนที่ข้อความในแชทเงียบ ไม่ได้มากินข้าวด้วยกัน
ก็จะส่งข้อความไปเหมือนประชดแรงๆ (ทั้งๆที่รุ้ว่าไม่มีสิทธิ์ไปงอล ห่วง หรืออะไรเขาเลย)
จนได้รับคำตอบว่า
"ผมบอกไปตั้งนานเเล้วครับ ผมไม่ได้ให้ความหวังใคร แต่ผมไม่อยากคบใคร"
"พี่เลิกยุ่งกะผมซะ"
โดนอีกครั้ง จนอยู่ๆตื่นมาก็โดนบล็อกเฟสครับ

สัปดาห์ที่แล้วก็เฮิร์ตมากครับ
ผมก็ส่งข้อความ ทั้งๆที่รู้ว่าเขาไม่มีทางอ่านหรอก
ก็ส่งสารภาพไปทั้งหมด ขอโทษที่ผ่านมาเข้ามาในชีวิตเขา
อยู่ๆก็ได้รับข้อความ "พอเถอะครับพี่ เลิกยุ่งกะผมสักที เข้าใจผมนะครับ"
ช่วงพีคเลยครับ เฮิร์ตสุดๆ แต่ผมก็ได้แค่อ่านไป ไม่อยากตอบไปแค่นี้ก้รบกวนเขาพอแล้วครับ
ผ่านไป 1 ชม.
ข้อความ ก็มีมา "ผมรุ้สึกผิดครับ ที่จริงพี่ไม่ได้รบกวนไรหรอก ผมดีใจด้วยซ้ำ ก็ปรับความเข้าใจกัน"

จนมาถึงตอนนี้ผมไม่รู้ใจตนเองว่าผมควรทำอย่างไร
ผมมีความสุขมากครับที่ได้คุยกับเขา ผมให้เกียรติเขาแม้จะจับมือยังไม่กล้าเลย
เพราะขอจับยังโดนปฏิเสธ เลย

ตอนนี้ผมได้แต่อิจฉาคนอื่นๆเขาครับ ที่มีความรักที่เป็นความรักแบบ ชายหญิง
ความรักที่ใครเห็นก็ไม่ใช่เรื่องตลก ความรักที่ไม่ต้องปิดบัง
ความรักคนอื่นจะบอกว่าทุกวันนี้สังคมไทยยอมรับ แต่ในใจก็รังเกียติดูเป็นของตลกอยู่เรื่อยไป
ไม่รู้ความรักครั้งนี้จะเป็นยังไง แต่ผมดีใจครับชีวิตนี้ผมยังอยากจะมีคู่ชีวิต แบบคนอื่นๆเหมือนกัน