เราเป็นคนนึงที่มีคนมาจีบแต่เราไม่ชอบเค้าเพราะคนที่มาจีบไม่ตรงสเปคก็เป็นเพื่อนหรือคนที่เราคุ้นเคย เราให้ความสำคัญกับคนพวกนั้นมากเพระาเราไม่อยากยกความสัมพันธ์ไปเป็นแฟนเพระาถ้าวันนึงเลิกกันไปด้วยเราเป็นคนที่นิสัยแย่อย่างนึงคือเราจะเข้าหน้ากับเค้าไม่ได้อีกเลยเราเสียดายความรู้สึกดีๆที่มีใ้หกันมาเลยไม่คิดจะเอาเพื่อนทำแฟน หรือคนที่เราคุ้นเคยด้วยเป็นแฟน เพราะเป็นแบบนั้นมันดีกว่า
แต่พอเราเจอคนที่เราชอบเราเลยอยากจะทำความรู้จักกับเค้า จึงเป็นฝ่ายเข้าไปทักก่อน เพระาถ้ารอเค้ามาทักคนชาติหน้าเพราะเค้าคนที่เราชอบเค้าไม่รู้จักเราด้วยซ้ำเราก็ต้องเริ่มก่อนจริงมั้ยคะ แต่ประเด็นมันอยู่ตรงที่พอเราเข้าหาก่อนมันกลับกลายเป็นว่าเค้าไม่สนใจเราแถมยังมองเราเหมือนผู้หญิงแรดที่ชอบเข้าหาผู้ชายก่อน เราเลยรู้สึกว่ามันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ เหมือนเค้ายังไม่รู้จักเราดีพอแต่ก็มองเราว่าแย่ไปแล้ว แล้วเค้าก็ปิดกั้นโอกาสที่จะให้เราแสดงออกว่าเราเป็นคนยังไง นิสัยยังไง บางทีเราก็รู้สึกท้อที่เข้าหาใครก่อนแล้วเป็นแบบนี้ทุกคน
ล่าสุดเราใจกล้าเข้าไปจีบผช.คนหนึ่งก่อนเพราะเราชอบเค้าจริงๆ ยอมรับเลยสิ่งแรกที่ชอบคืดเค้าหน้าตาดีก็ตอนนั้นเพิ่งเจอถ้าจะให้บอกว่าชอบเพระานิสัยก็ดูจะไม่ใช่เพราะยังไม่เคยคุย แต่พอดีเรารู้จักกับพี่รหัสของผู้ชายคนั้นเลยไปถามมา เราเลยรู้ว่าเค้าเป็นคนยังไง เค้าเป็นผู้ชายขี้เล่น ตลก แต่เรียนดี ไม่ค่อยเกเรแต่ถ้าเรื่องสุบบุหรี่ กินเหล้าก็เป็นธรรมดาของผู้ชายทั่วไป และสิ่งนึงที่เรารู้ว่าผู้ชายคนนี้น่ารักคือเค้าเป็นคนที่ชอบอยู่กับครอบครัว เป็นคนไม่สร้างภาพ หลังจากที่ได้เรียนรู้เค้าจากตรงนี้เราเลยคิดว่าผู้ชายคนนี้ใช่อ่า เราเลยเข้าไปคุยกับเค้าก่อนแต่ด้วยเพราะเรียนคนละคณะเราจึงต้องทักไปทางเฟสซึ่งเราาคิดว่าแปดสิบเปอร์เซนต์เค้าต้องรู้แหละว่าเราทักไปเพระาอะไร เพื่อนก็ไม่ใช่ ถ้าทักมาคงมีอย่างเดียวคิอต้องทักมาจีบ เค้าตอบแชทเรานานมาก บางทีก็เกินวันค่อยมาตอบ แต่ทุกครั้งที่เค้าตอบยอมรับเลยค้ะว่าฟินตัวแตกเพราะเค้าเลือกใช้คำได้ดีมาก ดูๆแล้วก็เหมือนเค้าตอบตามมารยาทแต่เราก็ดีใจที่เค้ายังตอบดีกว่าอ่านแล้วปล่อยเบลอแบบนั้นคงเจ็บไปอีกนาน แต่พอมีวันนึงที่คณะของเค้ามีงานเฟรชชี่พี่รหัสของคนที่เราชอบเลยชวนเราไปด้วยเราเลยไป ตลอดทั้งงานเราพยายามมองหน้าเค้าคนนั้นแต่ไม่เจอ แต่พอจะเจอก็ได้เจอสามวิ แต่ก็นะโคตรมีความสุขเห็นด้านข้างหน่อยๆเอง-- ก็เอาเถอะดีกว่าไม่ได้เจอ จนงานเลิกเรา เพื่อรอีกคนที่ลากมาด้วยกะพี่รหัสของคนที่เราชอบเดินกลับหอด้วยกันแล้วเราก็เลยถามพี่รหัสของคนที่เราชอบว่า น้องรหัสพี่ไปไหนวันนี้เจอสามวิเอง พี่เค้าเลยไลน์ถามให้ ก็เลนรุ้ว่าคนที่เราชอบอยู่โรงอาหาร พี่เค้าเลยถามไปหามั้ยถ้าจะถามหาขนาดนี้ เราส่ายหน้า ไม่เอาหรอกเขินตายพอดี แล้วพี่เค้าเลยบอกว่าเราป๊อดเลยพากันเดินกลับหอต่อ แล้วแจคพอตมันอยู่ตรงที่คนที่เราชอบขับมอไซด์ผ่านพอดีพี่เค้าเลยเรียกเอาไว้ คนที่เราชอบเลยจอดมอไซด์แล้ตะโกนถามพี่รหัสตัวเองว่า ไปไหนให้ไปส่งมั้ย พี่เค้าเลยบอกไม่เอาวันนี้จะกลับกับน้องมีน้องมาด้วย คนที่เราชอบเลยพยายามมองเราเลยหลบเข้ามุมมืดแล้วพยายามหลบหลังเพื่อนอีกคนเพราะกลัวที่จะเจอ เราเป็นคนที่ถ้าชอบใครแล้วถึงจะปากเก่งว่าอยากเจอ ถามหาอยู่นั่นอหละ่าอยู่ไหน เอาจริงเราเก่งแต่ปากแต่ถ้าเอาเข้าจริงก็ป๊อดเหมือนที่โดนว่าจริงๆนั่นแหละ พี่กับน้องรหัสก็คุยกันไป พอพวกเค้าคุยจบเราเลยรีบเดินผ่านไปแต่ไอ้คนที่เราชอบดันขับมอไซด์ตามหลังก่อนจะชะลอแล้วหันมามองหน้าเรา แล้วมันก็ยิ้ม หน้าคุ้นๆนะเราน่ะ พูดแล้วยิ้มด้วยไอ้บ้า บอกเลยตอนนั้นน่ิงเป็นหินเลยไม่คิดว่าเค้าจะทักก่อน พูดแค่นั้นแล้วคนที่เราชอบก็หันไปลาพี่มันแล้วก็ขับมอไซด์ไป เรายอมรับเลยวิญญาณออกจากร่างไปสามวิ พอได้สติเราวิ่งเลย วิ่งข้ามถนนไม่สนใจรถ แล้วก็วิ่งไปกระโดดไป ตอนนั้นมือชามาก อยากจะกรี๊ดแต่ไม่กล้ากลัวคนทั้งมหาลัยได้ยิน เราวิ่งวนอยุ่ตรงลานจอดรถจนเหนื่อย พอจะเดินต่อก็ไม่ได้เพราะขาอ่อนไปหมดแล้ว พี่กับเพื่อนที่เิดนตามมาขำเรากันใหญ่ ตอนนั้นแล้วแต่เลยใครจะมองว่าเราทั้งป๊อดทั้งอ่อนแค่โดนทักก่อนก็เป็นขนาดนี้เราไม่สนใจทั้งนั้น เราโคตรมีความสุข แต่ถ้าในแชทเค้าก็ยังเหมือนเดิมไม่ตอบแชทเรามันคนละฟีลตอนเจอกัน เค้าดูเย้นชามากในแชทเมหือนไม่สนใจเราด้วยซ้ำ ทั้งๆที่เค้าออนเค้าตอบเม้นทุกคนแต่แชทเราเค้าไม่ตอบ เราเลยรู้สึกว่าการเข้าหาผ้ชายก่อนมันเสี่ยงมากจริงๆ เสี่ยงที่จะโดนเค้าเท เสี่ยงที่เราจะนก เสี่ยงที่เค้าจะมองเราว่าเราแรด เสี่ยงที่เค้าจะมองเราแค่คนๆนึงที่ไปทักเค้าก่อน
แล้วตอนนี้เรายอมเสี่ยงจริงๆเราอยากคุยกับคนๆนี้จริงๆ ไม่อยากคุยกับเค้าแค่ผ่านแชทแต่เราอยากคุยแบบซึ่งๆหน้าเจอหน้าทัก พูดคุยกัน เราเลยตัดสินใจทำสมุดเล่มนึงซึ่งเราจะวาดรูปตัวของเค้าและตัวของเรา คล้ายๆกับแต่งการ์ตูนเรื่องนึงที่ชื่อเรื่องว่าลองคุย เราใช้เนื้อเพลง ลองคุยของ lipta เป็นเนื้อเรื่อง เรากะจะฝากพี่รหัสของคนที่ชอบไปให้ เราอยากให้เองนะแต่เพระาไม่รู้ว่เค้าเรียนตึกไหน เรียนวันไหน จะเจอได้ที่ไหนเราเลยต้องฝากพี่เค้าช่วย เราแค่หวังว่าเค้าไม่ทิ้งสมุดที่เราให้ก็พอ จะเก็บไว้หรือส่งคืนก็ยังดีกว่าที่โยนทิ้งล่ะ เราคิดว่าเราจะทำให้ถึงที่สุดถึงจะโดนมองว่าอะไรก็ช่าง ถึงจะโดนมองว่าขี้ตื้อ หรือจะถูกมองว่าน่ารำคาญก็เอาวะ เราเริ่มเองก็ต้องยอมรับผลมันให้ได้ แค่นั้นแหละ
แล้วคิดว่าการที่เราเข้าหาผู้ชายก่อนแบบนี้มันดูไร้คุณค่ามั้ยคะ เราดูแรดมั้ย ถ้าผู้ชายเจอแบบนี้คุณจะมองผู้หญิงที่เข้าหาก่อนยังไง จะลองคุยดูหรือว่าไม่คุยเลย
ปล.เราเรียนถาปัตย์ ส่วนคนที่เราชอบเค้าเรียนวิศวะ ประเด็นโหดอยู่ที่เค้าเป็นเดือนภาค ซึ่งเพ่ิงรู้ตอนหลังชอบใครไม่ชอบดันไปชอบเดือนห่างจากเราไปอีกสามร้อยกิโลT^T
จีบผู้ชายก่อนมันทำให้คุณค่าเราดูลดลงจริงๆใช่มั้ย
แต่พอเราเจอคนที่เราชอบเราเลยอยากจะทำความรู้จักกับเค้า จึงเป็นฝ่ายเข้าไปทักก่อน เพระาถ้ารอเค้ามาทักคนชาติหน้าเพราะเค้าคนที่เราชอบเค้าไม่รู้จักเราด้วยซ้ำเราก็ต้องเริ่มก่อนจริงมั้ยคะ แต่ประเด็นมันอยู่ตรงที่พอเราเข้าหาก่อนมันกลับกลายเป็นว่าเค้าไม่สนใจเราแถมยังมองเราเหมือนผู้หญิงแรดที่ชอบเข้าหาผู้ชายก่อน เราเลยรู้สึกว่ามันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ เหมือนเค้ายังไม่รู้จักเราดีพอแต่ก็มองเราว่าแย่ไปแล้ว แล้วเค้าก็ปิดกั้นโอกาสที่จะให้เราแสดงออกว่าเราเป็นคนยังไง นิสัยยังไง บางทีเราก็รู้สึกท้อที่เข้าหาใครก่อนแล้วเป็นแบบนี้ทุกคน
ล่าสุดเราใจกล้าเข้าไปจีบผช.คนหนึ่งก่อนเพราะเราชอบเค้าจริงๆ ยอมรับเลยสิ่งแรกที่ชอบคืดเค้าหน้าตาดีก็ตอนนั้นเพิ่งเจอถ้าจะให้บอกว่าชอบเพระานิสัยก็ดูจะไม่ใช่เพราะยังไม่เคยคุย แต่พอดีเรารู้จักกับพี่รหัสของผู้ชายคนั้นเลยไปถามมา เราเลยรู้ว่าเค้าเป็นคนยังไง เค้าเป็นผู้ชายขี้เล่น ตลก แต่เรียนดี ไม่ค่อยเกเรแต่ถ้าเรื่องสุบบุหรี่ กินเหล้าก็เป็นธรรมดาของผู้ชายทั่วไป และสิ่งนึงที่เรารู้ว่าผู้ชายคนนี้น่ารักคือเค้าเป็นคนที่ชอบอยู่กับครอบครัว เป็นคนไม่สร้างภาพ หลังจากที่ได้เรียนรู้เค้าจากตรงนี้เราเลยคิดว่าผู้ชายคนนี้ใช่อ่า เราเลยเข้าไปคุยกับเค้าก่อนแต่ด้วยเพราะเรียนคนละคณะเราจึงต้องทักไปทางเฟสซึ่งเราาคิดว่าแปดสิบเปอร์เซนต์เค้าต้องรู้แหละว่าเราทักไปเพระาอะไร เพื่อนก็ไม่ใช่ ถ้าทักมาคงมีอย่างเดียวคิอต้องทักมาจีบ เค้าตอบแชทเรานานมาก บางทีก็เกินวันค่อยมาตอบ แต่ทุกครั้งที่เค้าตอบยอมรับเลยค้ะว่าฟินตัวแตกเพราะเค้าเลือกใช้คำได้ดีมาก ดูๆแล้วก็เหมือนเค้าตอบตามมารยาทแต่เราก็ดีใจที่เค้ายังตอบดีกว่าอ่านแล้วปล่อยเบลอแบบนั้นคงเจ็บไปอีกนาน แต่พอมีวันนึงที่คณะของเค้ามีงานเฟรชชี่พี่รหัสของคนที่เราชอบเลยชวนเราไปด้วยเราเลยไป ตลอดทั้งงานเราพยายามมองหน้าเค้าคนนั้นแต่ไม่เจอ แต่พอจะเจอก็ได้เจอสามวิ แต่ก็นะโคตรมีความสุขเห็นด้านข้างหน่อยๆเอง-- ก็เอาเถอะดีกว่าไม่ได้เจอ จนงานเลิกเรา เพื่อรอีกคนที่ลากมาด้วยกะพี่รหัสของคนที่เราชอบเดินกลับหอด้วยกันแล้วเราก็เลยถามพี่รหัสของคนที่เราชอบว่า น้องรหัสพี่ไปไหนวันนี้เจอสามวิเอง พี่เค้าเลยไลน์ถามให้ ก็เลนรุ้ว่าคนที่เราชอบอยู่โรงอาหาร พี่เค้าเลยถามไปหามั้ยถ้าจะถามหาขนาดนี้ เราส่ายหน้า ไม่เอาหรอกเขินตายพอดี แล้วพี่เค้าเลยบอกว่าเราป๊อดเลยพากันเดินกลับหอต่อ แล้วแจคพอตมันอยู่ตรงที่คนที่เราชอบขับมอไซด์ผ่านพอดีพี่เค้าเลยเรียกเอาไว้ คนที่เราชอบเลยจอดมอไซด์แล้ตะโกนถามพี่รหัสตัวเองว่า ไปไหนให้ไปส่งมั้ย พี่เค้าเลยบอกไม่เอาวันนี้จะกลับกับน้องมีน้องมาด้วย คนที่เราชอบเลยพยายามมองเราเลยหลบเข้ามุมมืดแล้วพยายามหลบหลังเพื่อนอีกคนเพราะกลัวที่จะเจอ เราเป็นคนที่ถ้าชอบใครแล้วถึงจะปากเก่งว่าอยากเจอ ถามหาอยู่นั่นอหละ่าอยู่ไหน เอาจริงเราเก่งแต่ปากแต่ถ้าเอาเข้าจริงก็ป๊อดเหมือนที่โดนว่าจริงๆนั่นแหละ พี่กับน้องรหัสก็คุยกันไป พอพวกเค้าคุยจบเราเลยรีบเดินผ่านไปแต่ไอ้คนที่เราชอบดันขับมอไซด์ตามหลังก่อนจะชะลอแล้วหันมามองหน้าเรา แล้วมันก็ยิ้ม หน้าคุ้นๆนะเราน่ะ พูดแล้วยิ้มด้วยไอ้บ้า บอกเลยตอนนั้นน่ิงเป็นหินเลยไม่คิดว่าเค้าจะทักก่อน พูดแค่นั้นแล้วคนที่เราชอบก็หันไปลาพี่มันแล้วก็ขับมอไซด์ไป เรายอมรับเลยวิญญาณออกจากร่างไปสามวิ พอได้สติเราวิ่งเลย วิ่งข้ามถนนไม่สนใจรถ แล้วก็วิ่งไปกระโดดไป ตอนนั้นมือชามาก อยากจะกรี๊ดแต่ไม่กล้ากลัวคนทั้งมหาลัยได้ยิน เราวิ่งวนอยุ่ตรงลานจอดรถจนเหนื่อย พอจะเดินต่อก็ไม่ได้เพราะขาอ่อนไปหมดแล้ว พี่กับเพื่อนที่เิดนตามมาขำเรากันใหญ่ ตอนนั้นแล้วแต่เลยใครจะมองว่าเราทั้งป๊อดทั้งอ่อนแค่โดนทักก่อนก็เป็นขนาดนี้เราไม่สนใจทั้งนั้น เราโคตรมีความสุข แต่ถ้าในแชทเค้าก็ยังเหมือนเดิมไม่ตอบแชทเรามันคนละฟีลตอนเจอกัน เค้าดูเย้นชามากในแชทเมหือนไม่สนใจเราด้วยซ้ำ ทั้งๆที่เค้าออนเค้าตอบเม้นทุกคนแต่แชทเราเค้าไม่ตอบ เราเลยรู้สึกว่าการเข้าหาผ้ชายก่อนมันเสี่ยงมากจริงๆ เสี่ยงที่จะโดนเค้าเท เสี่ยงที่เราจะนก เสี่ยงที่เค้าจะมองเราว่าเราแรด เสี่ยงที่เค้าจะมองเราแค่คนๆนึงที่ไปทักเค้าก่อน
แล้วตอนนี้เรายอมเสี่ยงจริงๆเราอยากคุยกับคนๆนี้จริงๆ ไม่อยากคุยกับเค้าแค่ผ่านแชทแต่เราอยากคุยแบบซึ่งๆหน้าเจอหน้าทัก พูดคุยกัน เราเลยตัดสินใจทำสมุดเล่มนึงซึ่งเราจะวาดรูปตัวของเค้าและตัวของเรา คล้ายๆกับแต่งการ์ตูนเรื่องนึงที่ชื่อเรื่องว่าลองคุย เราใช้เนื้อเพลง ลองคุยของ lipta เป็นเนื้อเรื่อง เรากะจะฝากพี่รหัสของคนที่ชอบไปให้ เราอยากให้เองนะแต่เพระาไม่รู้ว่เค้าเรียนตึกไหน เรียนวันไหน จะเจอได้ที่ไหนเราเลยต้องฝากพี่เค้าช่วย เราแค่หวังว่าเค้าไม่ทิ้งสมุดที่เราให้ก็พอ จะเก็บไว้หรือส่งคืนก็ยังดีกว่าที่โยนทิ้งล่ะ เราคิดว่าเราจะทำให้ถึงที่สุดถึงจะโดนมองว่าอะไรก็ช่าง ถึงจะโดนมองว่าขี้ตื้อ หรือจะถูกมองว่าน่ารำคาญก็เอาวะ เราเริ่มเองก็ต้องยอมรับผลมันให้ได้ แค่นั้นแหละ
แล้วคิดว่าการที่เราเข้าหาผู้ชายก่อนแบบนี้มันดูไร้คุณค่ามั้ยคะ เราดูแรดมั้ย ถ้าผู้ชายเจอแบบนี้คุณจะมองผู้หญิงที่เข้าหาก่อนยังไง จะลองคุยดูหรือว่าไม่คุยเลย
ปล.เราเรียนถาปัตย์ ส่วนคนที่เราชอบเค้าเรียนวิศวะ ประเด็นโหดอยู่ที่เค้าเป็นเดือนภาค ซึ่งเพ่ิงรู้ตอนหลังชอบใครไม่ชอบดันไปชอบเดือนห่างจากเราไปอีกสามร้อยกิโลT^T