เรื่องมีอยู่ว่าผมมีปัญหากับแฟนมาได้ซักพักแล้วเป็นปัญหาที่ใหญ่มาก จนทำให้เธอไม่เหมือนเดิม ทุกอย่างกำลังจะดีขึ้น ผมสู้แล้วก็ผ่านมันมาได้ซักพักแล้วครับ ทรมารมากๆ แต่ทั้งหมดก็เพราะตัวผมทำเอง เราอยู่ในช่วงหางานครับ ผมก็ตั้งเป้าหมายในการทำงานว่าอยากอยุ่กับแฟนผม ตัดสินใจจะอยู่หอครับในความคิดผม ผมลองถามเธอแล้วเธอโอเค เราก็ตัดสินใจดำเนินการตามนั้นครับผมดีใจมากที่เธอกลับมาเชื่อใจผม แต่ผมเข้าใจผิดครับคิดเองคนเดียวว่าเธออยากอยุ่กับผม ที่เธอบอกว่าอยากอยุ่เพราะเธอไม่อยากให้ผมงี่เง่า รำคาญผม ตอนนี้ผมเสียใจมากที่รู้ความจริงจากปากเค้าเอง ผมรู้นะว่ามันเร็วไปสำหรับความผิดที่ผมได้ทำลงไป แต่ผมเสียใจที่เธอบอกว่า เราจะไม่มีทางเหมือนเดิมสิ่งที่ผมทำไปมันทำให้เธอไม่ต้องการผมแล้วก็ต้องการเวลาส่วนตัวบ้าง ไม่รู้ว่าพูดเพราะอะไรเพราะก่อนหน้านี้เธอบอกว่าซักวันต้องเหมือนเดิมให้ได้ ผมรู้อยุ่แก่ใจแหละครับ แต่ก็ทำใจไม่ได้ สมองผมจะพิการแล้วครับ คิดมากสุดๆ ทุกวันๆ เธอก็เหมือนจะเบื่อๆ เพราะผมคิดมาก แล้วเป้าหมายที่ผมตั้งเอาไว้มันพังครับที่จะได้อยู่ด้วยกัน ผมไม่อยากให้แฟนผมเบื่อผมไม่อยากงี่เง่า
            
           ผมตั้งเป้าหมายในชีวิตไว้สองอย่าง ผมอยากได้ความก้าวหน้าในการงานครับ ผมอยากให้แฟนผมสบายกลัวเธอจะลำบากเพราะทุกวันนี้ก็ลำบากเพราะอยู่กับผมแต่ก็ยังอยู่ อย่างที่สองคือ ผมอยากอยุ่กับเธอตั้งตัวให้ได้ แต่วันนี้มันท้อครับผิดหวังถูกปฎิเสธ แต่ยังไงผมก็จะไม่ทิ้งเธอไปครับ วันนี้มาหาทางออกครับผมจะทำยังไงให้สู้ต่อไปได้ผมแย่มาก ไม่มีสมองจะแยกแยะอะไรเลย
            แฟนผมกลายเป็นคนเย็นชามาก เวลาทะเลาะกัน จะด่าผมหนักมาก ผมขอโทดก็ไม่หยุด ผมพยายามเงียบแล้วบางทีเธอก็ไม่ปราณีผมเลยพูดเหมือนคนที่เกลียดกันเค้าพูด บางทีที่ผมน้อยใจพูดอะไรก็รำคาญผม ไม่ฟัง ไม่ปลอบใจเลย แต่พอดีๆ กันก็ปกติเหมือนแฟนทั่วไปก็มาขอโทษ แล้วก็บอกว่าให้ผมพยายามต่อ พอผมท้อเธอจะไม่ปลอบผมเธอจะบอกสุดท้ายก็เป็นเหมือนเมื่อก่อน ผมนี่โดนบีบเลยผมอยากกลับไปเป็นแบบเดิม แต่ถ้ามันไม่ได้ ผมจะมีทางไหนที่ผมพอจะทำใจได้บ้าง จะคิดยังไงให้ผ่านมันไปได้

            ผู้ชายมันรู้ตัวช้าครับ กว่าจะรู้ว่าเรารักเค้ามากแค่ไหนก็วันที่เกือบสายเกินไป