แค่นี้ดีพอมั้ยครับสำหรับผู้หญิงคนหนึ่ง??

คือก่อนอื่นต้องบอกก่อนผมกับแฟนเราคุยกันมานานครับนานมากแล้ววว..แฟนผมตอนนี้อยู่ปี4แล้วผมเองพึ่งปี2ครับ
จุดเริ่มต้นของความรักเราคือที่ร้านเหล้าครับ555 ใช่ครับ"ร้านเหล้า"
เรื่องมันมีอยู่ว่า....วันนั้นผมไปฉลองกับเพื่อนที่ร้านเหล้าแล้วในกลุ่มผมมีคนที่รู้จักกับกลุ่มของแฟนมันเลยแนะนำผมให้รู้จักกับแฟนผมในตอนนั้นนะครับ
ผมเห็นเขาร้องไห้ครับ(ครั้งแรกก็ร้องไห้ซะแล้ว555)ผมเลยเข้าไปปลอบเขาด้วยความที่เป็นผู้ชาย"เจ้าชู้"ก็คุยๆกันไปเรื่อยๆจนร้านปิดผมเลยขอเฟสพี่เขาไปพี่เขาบอกว่า"ไปหาเองเจอถ้าอยากได้"มีรึผมจะหาไม่เจอ5555)กลับห้องผมก็ค้นเฟสเลยครับ55555 อะไรที่มีความน่าจะเป็นผมใส่ไปในช่องค้นหาให้หมดสุดท้ายก็เจอครับ..แล้วผมแอดไป..ตื่นเช้ามาพี่เขามาโพสน่าวอล์ว่า"รับแอดแล้วนะครับ5555"ผมดีใจมากเหอะตอนนั้น55
......จากนั้นมาชีวิตผมก็เหมือนนิยายครับ........
....ผมแชทไปถามเขาวันนั้นทำไมถึงไห้..เขาตอบว่า"ลืมแฟนเก่า"ไม่ได้......***
ผมเองไม่รู้จะพูดไรได้แต่ถามๆไปอย่างงั้น..สุดท้ายแล้ว"ผมชอบเธอ"ครับ
ผมเลยบอกไปตรงๆเลยว่า"ผมชอบพี่นะ"พี่เขาก็ขำๆๆครับ
ผมเลยบอกว่าจะ"จีบ"พี่นะผมบอกไปตรงๆเลย5555
........แล้วเราก็คุยกัน...........
คุยกันมาเรื่อยๆวันแล้ววันเล่าผ่านไปเรื่อยๆผ่านไปแล้วก็ผ่านไป
จนมาถึงวันหนึ่งที่เราคุยกันได้ประมาณ2เดือนกว่าๆ...ผมเลยขอ"คบ"กับพี่เขา.....**
รู้ไหมว่าคำตอบที่ผมได้รับมันไม่เหมือนที่คิดไว้เลยครับ........พี่ยังลืมแฟนเก่าไม่ได้....!!
.........นั้นคือคำตอบที่ผมได้รับ............
พี่เขาบอกว่าถ้ารอได้ก็รอถ้ารอไม่ได้ก็ไม่ต้องรอ"พี่ไม่อยากทำร้ายใคร"
....ผมชอบพี่เขาไปแล้วทำไงได้..."รอ"ครับผมรอพี่เขา
ผมก็คุยกับพี่เขามาเรื่อยๆได้ประมาณเดือนกว่าๆผมก็มีผู้หญิงเข้ามาตอนคุยกับพี่เขาเหมือน(ประมาณว่าเจ้าชู้นิดๆอ่ะครับ555)จนวันหนึ่งผมทะเลาะกับพี่เขาผมบอกพี่เขาว่า..คุยกับผมไปทำไมเก็บผมทำไมถ้าไม่ชอบกันทำไมไม่บอกกันดีๆเล่นกับความรู้สึกผมมันสนุกไหม?รึเห็นผมเป็นควายหหรอรึที่แก้เหงาอยากมาก็มาอยากไปก็ไปถ้าไม่รักไม่ชอบจะทักมาทำไมจะโทรหาทำไม.....++
........ผมตัดสินใจบอกว่าเลิกกันเหอะมันไม่มีค่าอะไรที่จะคุยต่อไปเลย.......
ผมเลิกคุยกับพี่เขาได้พักหนึ่งยาวๆผมก็ไปคุยกับเด็กๆผม..........แต่สุดท้ายยยยยย
........มันไม่รู้สึกดีเลยครับที่เลิกคุบกับพี่เขาแย่กว่าเดิมหนักด้วย.....ผมกลับมาหาพี่เขาทิ้งศักดิ์ศรีทิ้งทุกอย่างกลับมา(ผมลืมบอกว่าผมเป็นผู้ชายนักเลงครับมีเรื่องไปทั่วแต่ไม่ใช่อันธพานนะครับ)
...ผมกลับมาบอกความจริงกับพี่เขาทุกอย่างผมยินดี"รอ"เต็มใจ"รอ"
ไปร้านเหล้าทีไรพี่เขาจะร้องไห้คิดถึงแฟนเก่า....ร้องไห้ทั้งๆที่ผมก็นั่งอยู่ตรงหน้า....น้ำตาผมไหลในใจผมคิดในใจว่า"แล้วกูทำอะไรว่ะ"ผมน้อยใจเสียใจ
แต่ผมก็ปลอบพี่เขาอยู่อย่างนั้นแหละ...เพราะรักครับมีคนว่าผม"โง๋"ครับใช่ผมอาจโง่จริงๆก็ได้แต่มันก็รักไปแล้วทำไงได้...รอครับรอต่อไป
......เราก็คุยกันมาตลอดครับ3เดือนผ่าน4เดือนผ่าน567เดือนผ่าน...!!
ผมยอมทิ้งผู้หญิงทุกคนที่ผมคุยอยู่ไม่คุยต่อ..ผมคิดแค่ว่าถึงผมจะเจ็บก็ให้ไปเลยกับผู้หญิงคนนี้
ผมเริ่มดูดบุหรี่น้อยลงเพราะพี่เขาไม่ชอบ
ผมพยายามพูดให้เพราะขึ้นเพราะพี่เขาไม่ชอบคำพูดนักเลง
ผมปรับตัวเข้าหาพี่เขาทุกอย่าง......ปรับเข้าหาจนผมรู้สึกว่าผม"กูปรับเข้าหาจนกูจะหัก"แล้ว
เหนื่อยครับเหนื่อยจริงๆกับการที่รอผู้หญิงสักคนที่เรารัก
ท้อครับท้อมาก
...จนมาวันหนึ่งผมจบปี1พี่เขาผึกงาน2เดิอน...เราคุยตลอดคุยกันทุกวัน...
ผมเป็นฝ่ายถามเองเสมอ...ตัวเหนื่อยมั้ย..กินข้าวรึยัง....คนไข้เยอะมั้ย(ผมกับแฟนเรียนสาธารณะสุขศาสตร์ครับ)
...ขึ้นเวรมั้ยวันนี้...ผมจะลงพี่เขาลงเวรทุกวันรอคุยกันจะดึกแค่ไหนผมก็"รอ"
ตลอด2เดือนมีความสุขครับจนผมลืมสถานะของตัวเองว่า"เราคุยกับพี่เขานะยังไม่ใช่แฟน"ผมลืมตรงนั้นไป
จนมาถึงวันที่เราทะเลาะกันอีกครั้งก่อนวันเปิดเทอมแค่5วัน
....ครั้งนั้นแรงครับรุนแรงมาก....
#ไว้มาต่อนะครับ
#ผมมีเรียน555