ลุงกับป้าแบ็คแพ็ครอบโลก ตะลุยสหรัฐอเมริกา เม็กซิโก อเมริกากลาง อเมริกาใต้ และอัฟริกา 26 ประเทศ 74 วัน ตอนที่ 22 Tegucigalpa เมืองหลวงฮอนดูรัส
(ตอนอยู่ตปท. ภาพนิ่งล้นไอโฟน จึงลบออกหลังโพสต์เพจแล้ว ส่วนพันทิปโหลดหน้ารีวิวไม่ได้ ต้องกลับมาทำใทย ตอนนี้ขอให้ชมยูทูปไปก่อน ถ้ารีบชมภาพนิ่ง ให้ไปที่เพจ ลุงกับป้าแบ็คแพ็ครอบโลก)
https://www.youtube.com/watch?v=NVI36qJHHig&list=PLNNEpgjidh3oCKG68o2D1556PUm4cZ-IN&index=33
https://www.youtube.com/watch?v=kkid1DXbS9E&list=PLNNEpgjidh3oCKG68o2D1556PUm4cZ-IN&index=34
https://www.youtube.com/watch?v=jUgDhdHkGlk&list=PLNNEpgjidh3oCKG68o2D1556PUm4cZ-IN&index=35
https://www.youtube.com/watch?v=BJt2GcK-qeM&list=PLNNEpgjidh3oCKG68o2D1556PUm4cZ-IN&index=36
https://www.youtube.com/watch?v=u6RmcOQTd5k&list=PLNNEpgjidh3oCKG68o2D1556PUm4cZ-IN&index=37
จันทร์ที่ 4 ก.ค. รอคุยกับหนุ่ม Vladimir พนักงานต้อนรับ คนน่ารักที่กลับมาทำงาน เช้าวันจันทร์ เขาติดแขกคนหนึ่งนานกว่าครึ่งชั่วโมง แล้วออกจากที่พักเวลา 10.00 น. นั่งรถ 29-A ไปที่ท่ารถ TICABUS ตามตั๋ว รถจะออกเวลา 12.00 น. แต่รถมาจาก Santa Ana กว่าจะออกได้ ก็ 13.00 น. ป้าจองที่นั่งหน้าสุด กันลุงเมารถ และจะได้เห็นทัศนียภาพได้กว้างไกล แต่ที่กลับรถแคบ คนขับโยกหน้าทีหลังที ยึกยัก ระหว่างที่นั่งคนขับกับผู้โดยสารก็กั้นห้องปิดสนิท และปิดด้วยม่านสีน้ำเงินอีก เลยออกอาการทั้งสองคน รีบกินยาดัก จึงสะลึมละลือกันทั้งคู่ เวลา 17.00 น. รถจอดที่ปั๊ม เข้าห้องน้ำ ซื้ออาหาร ออกไปได้เล็กน้อย
ถึงด่านชายแดน จนท.ขึ้นมาตรวจบนรถตามรายชื่อที่คนขับรถยื่นให้ จนท.เอาพาสปอร์ตไปประทับตรา แล้วเอามาคืน เปิดหน้าที่ประทับตราให้ดู สุดแสนจะประทับใจ ต่อจากนั้น ก็มีจนท.ในเครื่องแบบพร้อมปืนยาวขึ้นมา ตรวจพิรุธ แวะแซวเราด้วยภาษาสเปน แล้วก็ข้ามสะพานกั้นพรมแดน ได้เวลาอาดิเยิสเอล ซัลวาดอร์ แล้วสิ
เวลา 17.40 น. ถึง ด่านตม. ฮอนดูรัส คนขับมาขอเงินค่าเข้าเมือง คนละ $ 3 เขาเอาใบเสร็จกับเงินทอนไปให้ตอนอยู่ในแถวรอคิว คนเอลซัลวาดอร์ น่ารักตั้งแต่วันแรก จนถึงวินาทีสุดท้าย เพราะเขาส่งเราข้ามแดน แล้ว คนขับฮอนดูรัส ก็มาทำหน้าที่แทน
จนท.ตม.ของฮอนดูรัส ก็น่ารัก เขาถามว่า พูดสเปน ได้มั้ย พอตอบไม่ได้ เขาก็หัวเราะ แล้วไม่ถามอัไรอีกเลย😃 กว่าจะออกจากด่านได้ก็ 18.45 น. มองเห็นร้านค้า บ้านเรือนและทัศนียภาพของฮอนดูรัส บริเวณชายแดนไม่ต่างกัน สาวคนที่จองที่นั่งคนเดียวเบอร์ 1-2 แต่งหน้าก่อนลงรถนานมาก หายไปแล้ว ลุงบอกว่า เขาต้องมีเป้าหมายสิ ถึงใช้เวลาแต่งหน้านานขนาดนั้น😁
ป้าง่วงมาก ตอนแรกคิดว่า เหมือนเอล ซัลวาดอร์ ที่พอพ้นชายแดนได้ประเดี๋ยวเดียวก็ถึง พอเห็นมีแต่ป่าก็หลับบ้าง ลืมตาบ้าง มีคนลงเป็นระยะ มีอยู่จุดหนึ่ง มีคนเตรียมตัวลงหลายคน จึงชวนลุงเก็บของ ตามเวลาจะต้องถึง 18-19.00 น. เราบวกเวลาที่เสียไป 1 ชม. เป็น 20.00 น. จะหลับก็ไม่กล้า แต่ลืมตาไม่ขึ้น พยายามฝืน 😣
กว่าจะถึง 21.00 น. ประตูลานจอดรถเปิดเฉพาะตอนรถเข้าสถานี แล้วก็ปิดใส่กุญแจ รปภ. ถือปืนยืนที่ประตู แล้วเดินไปไล่คนให้ออกจากสถานี มีคนขับแท็กซี่เข้าไปจับแขกข้างใน ป้าถามยามว่า โรงแรมอยู่ไหน ยามเรียกอีกคนหนึ่งมาฟัง เขาฟังแล้ว บอกว่า เต็ม อ้าว! แบบนี้ก็มีด้วย ตอนไปซื้อตั๋ว บอกว่า มีโรงแรมอยู่ข้างใน เข้าพักได้เลย คืนละ $ 20 ต่อคน ทีนี้ก็เอวังละซี😣
ง่วงก็ง่วง บังเอิญเหลือบเห็นน้องฝรั่งตัวสูงใหญ่ กำลังต่อราคาแท็กซี่ จึงวิ่งไปถาม น้องบอกว่า จองไว้บริเวณที่เป็น เซฟโซน แต่เป็นหอพัก สนใจไหม ป้าบอกว่า เอาเลย ขอไปด้วย มีแต่ดอลล่าร์นะ น้องบอกไม่เป็นไร ไปด้วยกัน😊 น้องหญิงมาจากเยอรมนี น้องชายมาจากโคลอมโบ ตัวโตมาก ทั้งคู่
ทางจากท่ารถ Citabus ไปหอพัก ลงเขาตลอด ถนนเงียบเชียบ เห็นถนนหนทางแล้ว นึกถึงตอนที่เราจะกลับ ไม่มีทางเดินได้เลย เพราะต้องขึ้นเขาสูงมาก
พอรถจอดหน้าหอพัก ก็เจอรปภ.ยืนถือปืนยาวอยู่หน้าประตู น้องชายส่งภาษาสเปน รปภ. กดออด ประตูเปิด น้องชายส่งภาษาสเปนกับพนักงานต้อนรับ
เขาคล่องมาก บอกป้าว่า รอเดี๋ยวเขาพา น้อง 2 คน ไปส่งที่ห้องพักรวม แล้วพาป้าไปดูห้องที่มองออกไปนอกห้องเห็นกรุงเตกูซิกัลปา ยามค่ำคืน ระยิบระยับท่ามกลางแสงไฟ ยามค่ำคืนกลางหุบเขา และบนไหล่เขา พาชม และ แนะนำระเบียงพักผ่อน ลานปิคนิค ห้องครัว แล้วเปิดห้องใหม่วิวดี ให้ดูอีกห้องหนึ่ง
แต่ป้าเลือกห้องที่ไม่มีวิว ติดทางออก กับ ห้องครัว และห้องรับแขก ได้ยินเสียงเครื่องปั๊มน้ำเกือบตลอดเวลา แต่สะดวก ห้องกว้างขวาง ไม่มีแอร์ แต่มีพัดลม มีเตียงใหญ่ กับเตียง 2 ชั้น สะอาด ห้องน้ำตากผ้าแห้งไวมาก เพราะมีหลังคาเป็นกระเบื้องใส ค่าห้องคืนละ $ 29.55 นอน 2 คืน จ่าย $100 พนง.ต้อนรับทอนเงินลิมปิรัส ให้ 800 HNL เขาคิดให้ $1=22 HNL อัตราแลกเปลี่ยนจริง $1=22.7852 HNL ก็ไม่ชักมากเกินจนรับไม่ได้ เขาแนะนำตารางเวลารถไปโคปาน กับ ซานเปโดรซูลา แล้วบอกว่า พรุ่งนี้บ่าย 2 หอพักจัดรถพาไปชมเมือง ป้าขอแผนที่ ถามพอสังเขป ขอเข้าห้องก่อนเพราะป้ายังง่วงค้าง ไม่หมดฤทธิ์ยาแก้เมารถ ไม่สนใจว่าลุงจะดุอย่างไร เกี่ยวกับเรื่องให้หาข้อมูลจากน้องที่พูดภาษาอังกฤษได้ กะจะนอนเลย แต่หิว ต้องหาอะไรกิน แปรงฟัน แล้วมุดหัวเข้าไปในผ้าห่ม หลับหนีลุง ที่โหลดยูทูบไปบ่นไป😗.
อังคาร 5 ก.ค. ตื่นเช้า เอาแผนที่ออกไปถามพนง.ต้อนรับคนใหม่ ห่างไกลกับคนเมื่อคืนมาก ตอบได้แค่ ป้ายรถเมล์อยู่ตรงทางลงเขาเลี้ยวซ้ายไปที่ร้านอาหารจีน กับ ถ้าเดินไปก็ได้ นอกนั้น ก็บอกว่า เรียกแท็กซี่ได้😏
เราหาข้อมูลที่พักโคปาน กับ ซานเปโดรซูล่า แล้วจองที่พักล่วงหน้า เพราะเน็ตแรง แล้วเดินออกไปเที่ยวในเมืองกัน น้องพนง.ต้อนรับคนเก่งบอกว่า ร้านอาหารใกล้ๆ แถวนั้น เดินตอนกลางคืนได้ เพราะเป็นเซฟโซน มีสถานทูตมากมาย อยู่รอบๆ หอพัก
เราเดินไปเจอร้านอาหารจีน แล้วกะจะเดินไปในเมือง ขากลับค่อยนั่งรถกลับ แต่เดินไปถามคนที่กำลังจะขับรถออกจากหน้าร้านว่า เข้าเมืองไปทางไหน เขาชี้ไปทางขวา พอเดินไปอีกเห็นว่า มีแต่ถนนขึ้นเขา หันไปคุยกับลุงว่า แดดร้อนขนาดต้องกางร่มเดินขึ้นเขาจะไหวไหมน้อ😎
ข้ามถนนไปถามรปภ. ที่จับคู่อยู่ตรงป้อมมุมถนน เขาชี้ว่า นั่นไงรถเข้าเมือง จอดอยู่ที่ป้ายฝั่งตรงข้าม เราวิ่งไปขึ้นรถ...คนเมืองนี้ไม่ยิ้ม แฮะ....บนรถ คนขับก็ไม่ยิ้ม ส่งเงินให้ก็ทอนเงิน ค่ารถคนละ 11 ลิมปิรัส น้องพนง.คนเก่งบอกว่า 23 นั่งแป๊บเดียวถึงแล้ว...เสียดายตังค์ค่ารถจัง...
แล้วเราก็มาอยู่กลางกรุงเตกูซิกัลปา เมืองหลวงของประเทศฮอนดูรัส ประเทศนี้มีพื้นที่ 112,892 ตร.กม. ประชากร 8 ล้านคน รายได้เฉลี่ยต่อหัว $ 4,959 สกุลเงิน ลิมปิรัส (HNL) เป็นประเทศที่มีแหล่งน้ำน้อยมาก เคยเป็นอาณานิคมของสเปน ใช้ภาษาสเปน เป็นเอกราชปี 2364
จัตุรัสกลางเมืองรายล้อมด้วยมหาวิหาร โบสถ์ อนุสาวรีย์ บุคคลสำคัญ ทั้ง San Francisco...San Miguel...Los Diroles...สวยงาม สมเป็นเมืองเก่า😇
ตึกรามบ้านช่อง แบบโบราณ มีสีสัน สวยงาม แต่เต็มไปด้วยขยะ คนไร้บ้าน กลิ่นปัสสาวะโชยอยู่ทุกที่ ทำเนียบรัฐบาล อยู่ใกล้ๆ แม่น้ำ และคลอง มีสะพานข้ามแม่น้ำ และคลองที่มาบรรจบกับแม่น้ำ หลายสะพาน น้ำในแม่น้ำ และลำคลอง มีไม่มาก มีขยะมากมายทั้งในน้ำและบนบก มีการปล่อยน้ำเสียลงไปในแม่น้ำ ลำคลองตลอดทุกสาย ริมสะพานมีคนไร้บ้านอาศัยอยู่ในโพรงด้านล่าง 🙄
แม่น้ำในอินเดียที่เราเห็นว่าเป็นเส้นเลือดหล่อเลี้ยงประชาชน ยังดูสะอาดกว่ามากมาย เพราะน้ำดูใส แม้จะขับถ่ายลงน้ำ หรือ บนพื้นทราย ก็ยังมีปลา นก หรือ สัตว์อื่นๆ กินเป็นอาหาร แต่ที่เตกูซิกัลปา มันสกปรกจนแม้แต่สัตว์น้ำก็ไม่น่าจะมีชีวิตอยู่ได้ 😣
ลุงกวาดกล้องไปเรื่อยๆ อ้าว! เจอเลย...กำลังนั่งจัดการปัญหาหนักอยู่ริมแม่น้ำ🙄
มองไปอีกสะพานหนึ่ง มีตลาดบนสะพาน ลุงบอกว่า เคยอ่านเรื่องสะพานหัน ก็เป็นแบบนี้แหละ แต่เกิดไม่ทัน ตอนที่เราไปเห็นสะพานที่ฟลอเรนซ์ อิตาลี ลุงก็พูดแบบนี้แหละ...บนสะพานมียอดตะขบป่าโผล่ขึ้นมา มีแต่ดอกกับลูกเล็กๆ ...พวกเขาก็เก็บกิน เหมือนพวกเราเลย มะม่วงที่โผล่ขึ้นมาเหนือสะพาน ก็เหลือแต่ก้าน ลูกหายหมด😣
ตลาดบนสะพานขายเสื้อผ้า กับเครื่องนุ่งห่ม ดูหน้าแม่ค้า พ่อค้าแล้ว ก็เปรียบเทียบกับประเทศที่เพิ่งจากมา...ต่างกันมากจริงๆ...คนเมืองนี้หน้าตาอมทุกข์ จนท.ก็ไม่ยิ้ม แต่มีน้ำใจ เหมือนคนเกาหลี ไม่ยิ้ม แต่ถ้าเราถามก็ช่วยจนสุดความสามารถ บนรถประจำทางไร้เสียงเพลง ต่างจากเอลซัลวาดอร์ ที่บนรถทุกคันมีเสียงเพลง บางคันเปิดวิทยุเสียงดังลั่น ตอนคนขึ้นมาส่งเสียงบรรยายเพื่อหาเงินแล้วคนขับไม่ชอบ เขาจะเปิดวิทยุให้ดังกลบเสียงไปเลย ก่อนจากมายังมีหนุ่มน้อยมาเล่นดนตรีเปิดหมวกบนรถด้วย และไม่มีการขายของบนรถที่ทางเดินแสนจะคับแคบ ไม่เหมือนเอลซัลวาดอร์ที่มีคนขายของขึ้นมาขายเกือบทุกป้าย คนขับรถก็ใจดีให้ขึ้นในขาย แต่คนขับรถในฮอนดูรัส ดูไม่ได้เอื้ออาทรแบบนั้น ลูกกรงเหล็กก็มีไม่มาก จนท.ตร. และ รปภ. ก็พกแค่ปืนสั้น กับกระบอง มีทหารถือปืนอยู่บางจุดเท่านั้น😊
เราเดินชมเมืองไปด้วย หาทางไปท่ารถ Horarious Comayaguela, barrio conception 6 y 7 calle ที่เราจะต้องไปขึ้นรถไป ซานเปโดรซูล่า ไปด้วย ขณะที่เรายืนกินไอติมกันอยู่ มีรถตำรวจมาจอด มีคนไร้บ้านจับจองที่นั่งบนถนนคนเดินมากมาย จิตรกรขาข้างเดียวรับจ้างวาดรูปบนพื้นถนนคนเดิน....พอกินไอติมหมดโคน เราเอาแผนที่ กับ เขียนชื่อ สถานที่ที่เราจะไปถามตำรวจ ตอนแรกพวกเขาบอกว่า แท็กซี่ เราจึงบอกว่า ช่วยทำเครื่องหมาย ให้หน่อยว่า จุดที่เรายืน อยู่ตรงไหน และจุดที่จะไปอยู่ตรงไหน ในที่สุดก็ได้วี่แวว มันต้องลอดใต้สะพานไป เราจึงเดินไปที่ท่ารถที่เราเดินผ่านขึ้นลงไปเดินบนสะพาน ที่หน้าทำเนียบ เอาแผนที่กับลายแทงให้คนขับรถดู เขาบอกว่า ขึ้นรถเลย...เราบอกว่า พรุ่งนี้จึงจะไป😄
ได้แล้ว การเดินทางโดยไม่ใช้บริการแท็กซี่😆 ต่อไปก็เดินหาตลาดสด เพราะอยากทำอาหารกินเอง เมื่อเช้าสำรวจครัวเห็นมีน้ำมัน เกลือ ซอส กับยี่หร่า หาซื้อผักไปผัด มีแต่มะเขือเทศ หอมหัวใหญ่ อะโวคาโด พริก มะนาว มะม่วง ใส่ถุงวางขายบนทางเท้า อยู่หลายจุด ... เห็นมีจุดหนึ่งเหมือนหลังตลาด มีรปภ. ถือปืน ยืนอยู่ตรงบันได จึงเดินเข้าไป มันเป็นร้านขายวัสดุก่อสร้าง😅
นึกขึ้นได้ว่า ยังไม่ได้แลกเงิน จึงเดินหาที่แลกเงิน มันอยู่ใกล้จัตุรัสกลางเมืองนั่นเอง...มองไปฝั่งตรงข้าม เจอซุปเปอร์มาร์เก็ต...เสร็จเรา 😉
เข้าซุปเปอร์ ได้มะเขือเทศ แครอท กะหล่ำปลี หอมหัวใหญ่ แตงกวา กับเนื้อไก่ และขนมปัง 1 แถว เห็นอะไรเม็ดเล็กๆ เหมือนข้าวสาร แต่สีขุ่น อยู่ที่เดียวกับถั่วต่างๆ ไม่กล้าซื้อ กลัวหุงแล้วเสียชื่อ😅
เดินผ่านภัตตาคาร ที่มีประตูลูกรงเหล็กแน่นหนา บนหลังคาดาดฟ้าหลังเต่าชั้นเดียวมีลวดหนามล้อมรอบ สงสัยว่า คนกินกลัวถูกปล้นหรือไง....😣
ที่จอดรถมีแต่ที่เสียตังค์ ถนนแคบมาก คนขับรถก็ใจร้อน กดแตรถี่น้องๆ อินเดียเลยเชียว...อะไรๆ ก็เทียบกับอินเดีย 😅😃😂🙄
ลุงชวนเดินกลับ ฝนตกเล็กน้อย อ๊ะ...ถ้าไม่ได้เดิน ก็ไม่เจอคลองอีกคลอง ที่มีศูนย์วัฒนธรรมหลังเล็กๆ อยู่ริมคลอง กับคนที่ตะโกนข้ามถนนทักทาย ยิ้มแย้ม แตกต่างจากคนอื่นๆ ในเมืองนี้😄
เราเดินหลงทาง จนเจอน้องอีกคน ที่หน้านิ่งมาก แต่พอถามทางก็พยายามหาทางช่วยเหลือ เดินมาส่งจนป้าเกรงใจ ขอชื่อเฟสบุ๊ก เอาไว้แอด แต่หาไม่เจอ บอกว่า เป็นกราฟฟิกดีไซเนอร์ ชื่อ Rosbel I Nestraza กำลังจะไปแบงค์ แต่เจอมารผจญกลางทาง😅😅😅. ในที่สุด เราก็กลับถึงที่พัก Palmira Hostel เป็นเพราะน้องดูรูปที่เราถ่ายตอนออกจากที่พัก ถามพิกัดอากู๋ จึงรู้ว่า เดินเลย ไป 2 ถนน😥😥😥
(ยังมีต่อ)
[CR] ลุงกับป้าแบ็คแพ็ครอบโลก ตะลุยสหรัฐ เม็กฯ เมกากลาง เมกาใต้ อัฟริกา 26 ประเทศ 74 วัน ตอน 22 Tegucigalpa เมืองหลวงฮอนดูรัส
(ตอนอยู่ตปท. ภาพนิ่งล้นไอโฟน จึงลบออกหลังโพสต์เพจแล้ว ส่วนพันทิปโหลดหน้ารีวิวไม่ได้ ต้องกลับมาทำใทย ตอนนี้ขอให้ชมยูทูปไปก่อน ถ้ารีบชมภาพนิ่ง ให้ไปที่เพจ ลุงกับป้าแบ็คแพ็ครอบโลก)
https://www.youtube.com/watch?v=NVI36qJHHig&list=PLNNEpgjidh3oCKG68o2D1556PUm4cZ-IN&index=33
https://www.youtube.com/watch?v=kkid1DXbS9E&list=PLNNEpgjidh3oCKG68o2D1556PUm4cZ-IN&index=34
https://www.youtube.com/watch?v=jUgDhdHkGlk&list=PLNNEpgjidh3oCKG68o2D1556PUm4cZ-IN&index=35
https://www.youtube.com/watch?v=BJt2GcK-qeM&list=PLNNEpgjidh3oCKG68o2D1556PUm4cZ-IN&index=36
https://www.youtube.com/watch?v=u6RmcOQTd5k&list=PLNNEpgjidh3oCKG68o2D1556PUm4cZ-IN&index=37
จันทร์ที่ 4 ก.ค. รอคุยกับหนุ่ม Vladimir พนักงานต้อนรับ คนน่ารักที่กลับมาทำงาน เช้าวันจันทร์ เขาติดแขกคนหนึ่งนานกว่าครึ่งชั่วโมง แล้วออกจากที่พักเวลา 10.00 น. นั่งรถ 29-A ไปที่ท่ารถ TICABUS ตามตั๋ว รถจะออกเวลา 12.00 น. แต่รถมาจาก Santa Ana กว่าจะออกได้ ก็ 13.00 น. ป้าจองที่นั่งหน้าสุด กันลุงเมารถ และจะได้เห็นทัศนียภาพได้กว้างไกล แต่ที่กลับรถแคบ คนขับโยกหน้าทีหลังที ยึกยัก ระหว่างที่นั่งคนขับกับผู้โดยสารก็กั้นห้องปิดสนิท และปิดด้วยม่านสีน้ำเงินอีก เลยออกอาการทั้งสองคน รีบกินยาดัก จึงสะลึมละลือกันทั้งคู่ เวลา 17.00 น. รถจอดที่ปั๊ม เข้าห้องน้ำ ซื้ออาหาร ออกไปได้เล็กน้อย
ถึงด่านชายแดน จนท.ขึ้นมาตรวจบนรถตามรายชื่อที่คนขับรถยื่นให้ จนท.เอาพาสปอร์ตไปประทับตรา แล้วเอามาคืน เปิดหน้าที่ประทับตราให้ดู สุดแสนจะประทับใจ ต่อจากนั้น ก็มีจนท.ในเครื่องแบบพร้อมปืนยาวขึ้นมา ตรวจพิรุธ แวะแซวเราด้วยภาษาสเปน แล้วก็ข้ามสะพานกั้นพรมแดน ได้เวลาอาดิเยิสเอล ซัลวาดอร์ แล้วสิ
เวลา 17.40 น. ถึง ด่านตม. ฮอนดูรัส คนขับมาขอเงินค่าเข้าเมือง คนละ $ 3 เขาเอาใบเสร็จกับเงินทอนไปให้ตอนอยู่ในแถวรอคิว คนเอลซัลวาดอร์ น่ารักตั้งแต่วันแรก จนถึงวินาทีสุดท้าย เพราะเขาส่งเราข้ามแดน แล้ว คนขับฮอนดูรัส ก็มาทำหน้าที่แทน
จนท.ตม.ของฮอนดูรัส ก็น่ารัก เขาถามว่า พูดสเปน ได้มั้ย พอตอบไม่ได้ เขาก็หัวเราะ แล้วไม่ถามอัไรอีกเลย😃 กว่าจะออกจากด่านได้ก็ 18.45 น. มองเห็นร้านค้า บ้านเรือนและทัศนียภาพของฮอนดูรัส บริเวณชายแดนไม่ต่างกัน สาวคนที่จองที่นั่งคนเดียวเบอร์ 1-2 แต่งหน้าก่อนลงรถนานมาก หายไปแล้ว ลุงบอกว่า เขาต้องมีเป้าหมายสิ ถึงใช้เวลาแต่งหน้านานขนาดนั้น😁
ป้าง่วงมาก ตอนแรกคิดว่า เหมือนเอล ซัลวาดอร์ ที่พอพ้นชายแดนได้ประเดี๋ยวเดียวก็ถึง พอเห็นมีแต่ป่าก็หลับบ้าง ลืมตาบ้าง มีคนลงเป็นระยะ มีอยู่จุดหนึ่ง มีคนเตรียมตัวลงหลายคน จึงชวนลุงเก็บของ ตามเวลาจะต้องถึง 18-19.00 น. เราบวกเวลาที่เสียไป 1 ชม. เป็น 20.00 น. จะหลับก็ไม่กล้า แต่ลืมตาไม่ขึ้น พยายามฝืน 😣
กว่าจะถึง 21.00 น. ประตูลานจอดรถเปิดเฉพาะตอนรถเข้าสถานี แล้วก็ปิดใส่กุญแจ รปภ. ถือปืนยืนที่ประตู แล้วเดินไปไล่คนให้ออกจากสถานี มีคนขับแท็กซี่เข้าไปจับแขกข้างใน ป้าถามยามว่า โรงแรมอยู่ไหน ยามเรียกอีกคนหนึ่งมาฟัง เขาฟังแล้ว บอกว่า เต็ม อ้าว! แบบนี้ก็มีด้วย ตอนไปซื้อตั๋ว บอกว่า มีโรงแรมอยู่ข้างใน เข้าพักได้เลย คืนละ $ 20 ต่อคน ทีนี้ก็เอวังละซี😣
ง่วงก็ง่วง บังเอิญเหลือบเห็นน้องฝรั่งตัวสูงใหญ่ กำลังต่อราคาแท็กซี่ จึงวิ่งไปถาม น้องบอกว่า จองไว้บริเวณที่เป็น เซฟโซน แต่เป็นหอพัก สนใจไหม ป้าบอกว่า เอาเลย ขอไปด้วย มีแต่ดอลล่าร์นะ น้องบอกไม่เป็นไร ไปด้วยกัน😊 น้องหญิงมาจากเยอรมนี น้องชายมาจากโคลอมโบ ตัวโตมาก ทั้งคู่
ทางจากท่ารถ Citabus ไปหอพัก ลงเขาตลอด ถนนเงียบเชียบ เห็นถนนหนทางแล้ว นึกถึงตอนที่เราจะกลับ ไม่มีทางเดินได้เลย เพราะต้องขึ้นเขาสูงมาก
พอรถจอดหน้าหอพัก ก็เจอรปภ.ยืนถือปืนยาวอยู่หน้าประตู น้องชายส่งภาษาสเปน รปภ. กดออด ประตูเปิด น้องชายส่งภาษาสเปนกับพนักงานต้อนรับ
เขาคล่องมาก บอกป้าว่า รอเดี๋ยวเขาพา น้อง 2 คน ไปส่งที่ห้องพักรวม แล้วพาป้าไปดูห้องที่มองออกไปนอกห้องเห็นกรุงเตกูซิกัลปา ยามค่ำคืน ระยิบระยับท่ามกลางแสงไฟ ยามค่ำคืนกลางหุบเขา และบนไหล่เขา พาชม และ แนะนำระเบียงพักผ่อน ลานปิคนิค ห้องครัว แล้วเปิดห้องใหม่วิวดี ให้ดูอีกห้องหนึ่ง
แต่ป้าเลือกห้องที่ไม่มีวิว ติดทางออก กับ ห้องครัว และห้องรับแขก ได้ยินเสียงเครื่องปั๊มน้ำเกือบตลอดเวลา แต่สะดวก ห้องกว้างขวาง ไม่มีแอร์ แต่มีพัดลม มีเตียงใหญ่ กับเตียง 2 ชั้น สะอาด ห้องน้ำตากผ้าแห้งไวมาก เพราะมีหลังคาเป็นกระเบื้องใส ค่าห้องคืนละ $ 29.55 นอน 2 คืน จ่าย $100 พนง.ต้อนรับทอนเงินลิมปิรัส ให้ 800 HNL เขาคิดให้ $1=22 HNL อัตราแลกเปลี่ยนจริง $1=22.7852 HNL ก็ไม่ชักมากเกินจนรับไม่ได้ เขาแนะนำตารางเวลารถไปโคปาน กับ ซานเปโดรซูลา แล้วบอกว่า พรุ่งนี้บ่าย 2 หอพักจัดรถพาไปชมเมือง ป้าขอแผนที่ ถามพอสังเขป ขอเข้าห้องก่อนเพราะป้ายังง่วงค้าง ไม่หมดฤทธิ์ยาแก้เมารถ ไม่สนใจว่าลุงจะดุอย่างไร เกี่ยวกับเรื่องให้หาข้อมูลจากน้องที่พูดภาษาอังกฤษได้ กะจะนอนเลย แต่หิว ต้องหาอะไรกิน แปรงฟัน แล้วมุดหัวเข้าไปในผ้าห่ม หลับหนีลุง ที่โหลดยูทูบไปบ่นไป😗.
อังคาร 5 ก.ค. ตื่นเช้า เอาแผนที่ออกไปถามพนง.ต้อนรับคนใหม่ ห่างไกลกับคนเมื่อคืนมาก ตอบได้แค่ ป้ายรถเมล์อยู่ตรงทางลงเขาเลี้ยวซ้ายไปที่ร้านอาหารจีน กับ ถ้าเดินไปก็ได้ นอกนั้น ก็บอกว่า เรียกแท็กซี่ได้😏
เราหาข้อมูลที่พักโคปาน กับ ซานเปโดรซูล่า แล้วจองที่พักล่วงหน้า เพราะเน็ตแรง แล้วเดินออกไปเที่ยวในเมืองกัน น้องพนง.ต้อนรับคนเก่งบอกว่า ร้านอาหารใกล้ๆ แถวนั้น เดินตอนกลางคืนได้ เพราะเป็นเซฟโซน มีสถานทูตมากมาย อยู่รอบๆ หอพัก
เราเดินไปเจอร้านอาหารจีน แล้วกะจะเดินไปในเมือง ขากลับค่อยนั่งรถกลับ แต่เดินไปถามคนที่กำลังจะขับรถออกจากหน้าร้านว่า เข้าเมืองไปทางไหน เขาชี้ไปทางขวา พอเดินไปอีกเห็นว่า มีแต่ถนนขึ้นเขา หันไปคุยกับลุงว่า แดดร้อนขนาดต้องกางร่มเดินขึ้นเขาจะไหวไหมน้อ😎
ข้ามถนนไปถามรปภ. ที่จับคู่อยู่ตรงป้อมมุมถนน เขาชี้ว่า นั่นไงรถเข้าเมือง จอดอยู่ที่ป้ายฝั่งตรงข้าม เราวิ่งไปขึ้นรถ...คนเมืองนี้ไม่ยิ้ม แฮะ....บนรถ คนขับก็ไม่ยิ้ม ส่งเงินให้ก็ทอนเงิน ค่ารถคนละ 11 ลิมปิรัส น้องพนง.คนเก่งบอกว่า 23 นั่งแป๊บเดียวถึงแล้ว...เสียดายตังค์ค่ารถจัง...
แล้วเราก็มาอยู่กลางกรุงเตกูซิกัลปา เมืองหลวงของประเทศฮอนดูรัส ประเทศนี้มีพื้นที่ 112,892 ตร.กม. ประชากร 8 ล้านคน รายได้เฉลี่ยต่อหัว $ 4,959 สกุลเงิน ลิมปิรัส (HNL) เป็นประเทศที่มีแหล่งน้ำน้อยมาก เคยเป็นอาณานิคมของสเปน ใช้ภาษาสเปน เป็นเอกราชปี 2364
จัตุรัสกลางเมืองรายล้อมด้วยมหาวิหาร โบสถ์ อนุสาวรีย์ บุคคลสำคัญ ทั้ง San Francisco...San Miguel...Los Diroles...สวยงาม สมเป็นเมืองเก่า😇
ตึกรามบ้านช่อง แบบโบราณ มีสีสัน สวยงาม แต่เต็มไปด้วยขยะ คนไร้บ้าน กลิ่นปัสสาวะโชยอยู่ทุกที่ ทำเนียบรัฐบาล อยู่ใกล้ๆ แม่น้ำ และคลอง มีสะพานข้ามแม่น้ำ และคลองที่มาบรรจบกับแม่น้ำ หลายสะพาน น้ำในแม่น้ำ และลำคลอง มีไม่มาก มีขยะมากมายทั้งในน้ำและบนบก มีการปล่อยน้ำเสียลงไปในแม่น้ำ ลำคลองตลอดทุกสาย ริมสะพานมีคนไร้บ้านอาศัยอยู่ในโพรงด้านล่าง 🙄
แม่น้ำในอินเดียที่เราเห็นว่าเป็นเส้นเลือดหล่อเลี้ยงประชาชน ยังดูสะอาดกว่ามากมาย เพราะน้ำดูใส แม้จะขับถ่ายลงน้ำ หรือ บนพื้นทราย ก็ยังมีปลา นก หรือ สัตว์อื่นๆ กินเป็นอาหาร แต่ที่เตกูซิกัลปา มันสกปรกจนแม้แต่สัตว์น้ำก็ไม่น่าจะมีชีวิตอยู่ได้ 😣
ลุงกวาดกล้องไปเรื่อยๆ อ้าว! เจอเลย...กำลังนั่งจัดการปัญหาหนักอยู่ริมแม่น้ำ🙄
มองไปอีกสะพานหนึ่ง มีตลาดบนสะพาน ลุงบอกว่า เคยอ่านเรื่องสะพานหัน ก็เป็นแบบนี้แหละ แต่เกิดไม่ทัน ตอนที่เราไปเห็นสะพานที่ฟลอเรนซ์ อิตาลี ลุงก็พูดแบบนี้แหละ...บนสะพานมียอดตะขบป่าโผล่ขึ้นมา มีแต่ดอกกับลูกเล็กๆ ...พวกเขาก็เก็บกิน เหมือนพวกเราเลย มะม่วงที่โผล่ขึ้นมาเหนือสะพาน ก็เหลือแต่ก้าน ลูกหายหมด😣
ตลาดบนสะพานขายเสื้อผ้า กับเครื่องนุ่งห่ม ดูหน้าแม่ค้า พ่อค้าแล้ว ก็เปรียบเทียบกับประเทศที่เพิ่งจากมา...ต่างกันมากจริงๆ...คนเมืองนี้หน้าตาอมทุกข์ จนท.ก็ไม่ยิ้ม แต่มีน้ำใจ เหมือนคนเกาหลี ไม่ยิ้ม แต่ถ้าเราถามก็ช่วยจนสุดความสามารถ บนรถประจำทางไร้เสียงเพลง ต่างจากเอลซัลวาดอร์ ที่บนรถทุกคันมีเสียงเพลง บางคันเปิดวิทยุเสียงดังลั่น ตอนคนขึ้นมาส่งเสียงบรรยายเพื่อหาเงินแล้วคนขับไม่ชอบ เขาจะเปิดวิทยุให้ดังกลบเสียงไปเลย ก่อนจากมายังมีหนุ่มน้อยมาเล่นดนตรีเปิดหมวกบนรถด้วย และไม่มีการขายของบนรถที่ทางเดินแสนจะคับแคบ ไม่เหมือนเอลซัลวาดอร์ที่มีคนขายของขึ้นมาขายเกือบทุกป้าย คนขับรถก็ใจดีให้ขึ้นในขาย แต่คนขับรถในฮอนดูรัส ดูไม่ได้เอื้ออาทรแบบนั้น ลูกกรงเหล็กก็มีไม่มาก จนท.ตร. และ รปภ. ก็พกแค่ปืนสั้น กับกระบอง มีทหารถือปืนอยู่บางจุดเท่านั้น😊
เราเดินชมเมืองไปด้วย หาทางไปท่ารถ Horarious Comayaguela, barrio conception 6 y 7 calle ที่เราจะต้องไปขึ้นรถไป ซานเปโดรซูล่า ไปด้วย ขณะที่เรายืนกินไอติมกันอยู่ มีรถตำรวจมาจอด มีคนไร้บ้านจับจองที่นั่งบนถนนคนเดินมากมาย จิตรกรขาข้างเดียวรับจ้างวาดรูปบนพื้นถนนคนเดิน....พอกินไอติมหมดโคน เราเอาแผนที่ กับ เขียนชื่อ สถานที่ที่เราจะไปถามตำรวจ ตอนแรกพวกเขาบอกว่า แท็กซี่ เราจึงบอกว่า ช่วยทำเครื่องหมาย ให้หน่อยว่า จุดที่เรายืน อยู่ตรงไหน และจุดที่จะไปอยู่ตรงไหน ในที่สุดก็ได้วี่แวว มันต้องลอดใต้สะพานไป เราจึงเดินไปที่ท่ารถที่เราเดินผ่านขึ้นลงไปเดินบนสะพาน ที่หน้าทำเนียบ เอาแผนที่กับลายแทงให้คนขับรถดู เขาบอกว่า ขึ้นรถเลย...เราบอกว่า พรุ่งนี้จึงจะไป😄
ได้แล้ว การเดินทางโดยไม่ใช้บริการแท็กซี่😆 ต่อไปก็เดินหาตลาดสด เพราะอยากทำอาหารกินเอง เมื่อเช้าสำรวจครัวเห็นมีน้ำมัน เกลือ ซอส กับยี่หร่า หาซื้อผักไปผัด มีแต่มะเขือเทศ หอมหัวใหญ่ อะโวคาโด พริก มะนาว มะม่วง ใส่ถุงวางขายบนทางเท้า อยู่หลายจุด ... เห็นมีจุดหนึ่งเหมือนหลังตลาด มีรปภ. ถือปืน ยืนอยู่ตรงบันได จึงเดินเข้าไป มันเป็นร้านขายวัสดุก่อสร้าง😅
นึกขึ้นได้ว่า ยังไม่ได้แลกเงิน จึงเดินหาที่แลกเงิน มันอยู่ใกล้จัตุรัสกลางเมืองนั่นเอง...มองไปฝั่งตรงข้าม เจอซุปเปอร์มาร์เก็ต...เสร็จเรา 😉
เข้าซุปเปอร์ ได้มะเขือเทศ แครอท กะหล่ำปลี หอมหัวใหญ่ แตงกวา กับเนื้อไก่ และขนมปัง 1 แถว เห็นอะไรเม็ดเล็กๆ เหมือนข้าวสาร แต่สีขุ่น อยู่ที่เดียวกับถั่วต่างๆ ไม่กล้าซื้อ กลัวหุงแล้วเสียชื่อ😅
เดินผ่านภัตตาคาร ที่มีประตูลูกรงเหล็กแน่นหนา บนหลังคาดาดฟ้าหลังเต่าชั้นเดียวมีลวดหนามล้อมรอบ สงสัยว่า คนกินกลัวถูกปล้นหรือไง....😣
ที่จอดรถมีแต่ที่เสียตังค์ ถนนแคบมาก คนขับรถก็ใจร้อน กดแตรถี่น้องๆ อินเดียเลยเชียว...อะไรๆ ก็เทียบกับอินเดีย 😅😃😂🙄
ลุงชวนเดินกลับ ฝนตกเล็กน้อย อ๊ะ...ถ้าไม่ได้เดิน ก็ไม่เจอคลองอีกคลอง ที่มีศูนย์วัฒนธรรมหลังเล็กๆ อยู่ริมคลอง กับคนที่ตะโกนข้ามถนนทักทาย ยิ้มแย้ม แตกต่างจากคนอื่นๆ ในเมืองนี้😄
เราเดินหลงทาง จนเจอน้องอีกคน ที่หน้านิ่งมาก แต่พอถามทางก็พยายามหาทางช่วยเหลือ เดินมาส่งจนป้าเกรงใจ ขอชื่อเฟสบุ๊ก เอาไว้แอด แต่หาไม่เจอ บอกว่า เป็นกราฟฟิกดีไซเนอร์ ชื่อ Rosbel I Nestraza กำลังจะไปแบงค์ แต่เจอมารผจญกลางทาง😅😅😅. ในที่สุด เราก็กลับถึงที่พัก Palmira Hostel เป็นเพราะน้องดูรูปที่เราถ่ายตอนออกจากที่พัก ถามพิกัดอากู๋ จึงรู้ว่า เดินเลย ไป 2 ถนน😥😥😥
(ยังมีต่อ)
ดูแผนที่ขนาดใหญ่ขึ้น