บ้านเราเลี้ยงเหมียวน้อย 3 ตัวระบบปิด เป็นเหมียวจรจัดทั้งหมด..แล้วเราเลี้ยงคนเดียว รับผิดชอบคนเดียว

วันนี้เย็นหลังจากพาเหมียวไปเดินเล่น ตอนจะกลับเข้าบ้านได้ยินเสียงลูกแมวร้อง ตอนแรกก็คิดว่าตัวที่บ้านแต่ไม่ใช่ เลยเดินดูข้างบ้านปรากฏว่าเหมียวน้อยสีเหลือง อายุน่าจะประมาณ 1.5 เดือน..ร้องลั่นเลย..เราก็หาข้าวให้กิน..ตอนนั้น 6 โมงเย็นแล้วเราก็ต้องรีบหาบ้านใหม่ให้

เดินไป 5 หลังปฏิเสธทุกหลัง..ไม่มีใครยอมรับเลย..สุดท้ายเดินไปบ้านเพื่อนพ่อกับแม่ ที่บ้านนั้นฐานะค่อนข้างดีและรักแมวมาก ดีที่น้ากับอาเมตตารับเลี้ยงไว้ บุญของเหมียวน้อยที่ได้บ้านที่ดี มีเวลาสนใจดูแลแมวทั้งวันรับไป

เราก็ถามน้าเพื่อนแม่ว่าแมวกินข้าวแล้วร้องทำไม..น้าว่าร้องหาแม่มัน..เราอ๋อเลย..นึกออกทันทีว่าเมื่อเดือนก่อนมีบ้านแถวบ้านบอกว่าแมวคลอดที่บ้านให้เอาไปเลี้ยงและเราปฏิเสธไป..

มั่นใจเลยว่าเป็นลูกแมวแถบบ้านเค้า..เพราะเราปฏิเสธไปเค้าไม่พอใจเลยเอามายัดเยียดให้ถึงบ้าน..ปัดภาระและคิดว่าเราเลี้ยงไหว แต่เราเลี้ยงไม่ไหวแล้ว..

เราบอกตัวเองว่าสงสารแมวแค่ไหนแต่ต้องรู้จักที่จะประเมินกำลังตัวเองในการเลี้ยงด้วย..เราถึงปฏิเสธไม่เลี้ยง..การยัดเยียดแบบนี้มันทำไม่ถูก..เพราะมันเป็นการปัดภาระของตัวเองให้คนอื่น

ขอร้องว่าหยุดเถอะพฤติกรรมแบบนี้มันสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น