(ขอยืมภาพมาจาก
http://www.facebook.com/cheerthaisudjai/ เอามาแปะด้วย Line Camera)
ชัยชนะของนักกีฬาไทยในโอลิมปิกครั้งนี้ เหมือนจะถูกทำให้เจือจางลงไปด้วยความผิดหวังเล็กๆ น้อยๆ หลายครั้ง
ถ้านับจำนวนเหรียญที่ได้ทั้งหมด ปีนี้ไม่ได้ขี้เหร่ แถมออกจะอยู่ในเกณฑ์ดีด้วยซ้ำ เมื่อเทียบกับสถิติโอลิมปิกทั้งหมด ตั้งแต่ครั้งปี 1976 ที่ไทยเราได้เหรียญเป็นครั้งแรก จนมาถึงครั้งล่าสุด
แต่อาจเป็นเพราะครั้งนี้ เราคาดหวังกับนักกีฬาไทยมาก ซึ่งก็ทำให้ผิดหวังมากเช่นเดียวกัน หรือเปล่า?
ด้วยความที่ครั้งนี้ ทั้งแบด กอล์ฟ หรือยิงปืน มีนักกีฬาไทยระดับแชมป์โลกไปแข่งด้วย ยังไม่ต้องพูดถึงมวยและยกน้ำหนัก ที่ยังไงก็น่าจะมีเหรียญติดมือกลับมาเป็นปกติ
แต่มันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เราหวังกันเสมอไป
- น้องเมย์ รัชนก ตัวเต็งอันดับหนึ่งของเราหมดหวังไปตั้งแต่รอบ 16 คน
- โปรเมนักกอล์ฟหญิงคนแรกของไทยที่ได้แชมป์ LPGA ตามด้วยแชมป์ British Open ก่อนหน้าโอลิมปิกเพียงไม่กี่อาทิตย์ ก็กลับต้องถอนตัวหลังจากแข่งไปได้แค่ 2 วัน เพราะมีอาการเจ็บเข่า
- น้องณี สุธิยา ดีกรีเป้าบินอันดับหนึ่งของโลกอีกคนที่เราตั้งความหวังไว้มาก ก็ผิดหวังในโอลิมปิกครั้งนี้เช่นกัน
- ฉัตรชัย บุตรดี นักชกรุ่นแบนตั้มเวทมากประสบการณ์ แพ้คะแนนแบบไม่เป็นเอกฉันท์
- ปีนี้นักมวยของเราเลยไม่ได้แม้แต่เหรียญเดียว
จริงๆ แล้วผมตื่นเต้นดีใจกับ 4 เหรียญที่ได้จากการแข่งยกน้ำหนักอยู่มาก และด้วยความที่มันเป็นช่วงวันแรกๆ ของโอลิมปิก เลยเหมือนมีกำลังใจดี พลอยฮึกเหิมส่งแรงใจไปให้นักกีฬาคนอื่นๆ อีกด้วย แต่ก็น่าเสียดาย คงไม่ใช่เพราะกำลังใจจากผมและคนไทยคนอื่นๆ ส่งไปไม่ถึง...
ผมชอบดูกีฬาแบบนี้พอๆ กับชอบดูหนัง ดูละคร มันสนุกตรงที่ได้ลุ้นไปกับนักกีฬาที่เราเชียร์ เวลาเห็นเค้าชนะ ผมก็ดีใจ และตื่นเต้นตามไปด้วย ไม่ก็แอบน้ำตารื้นตามทุกครั้งที่เห็นสายตานักกีฬาไทยตอนรับเหรียญและร้องเพลงชาติไทย มันมีความภูมิใจจนบอกไม่ถูก ยิ่งถ้าได้ติดตามชีวิตของนักกีฬาคนนั้นๆ ตลอด แล้วรู้ว่าต้องซ้อม ต้องเสียสละ ต้องเหน็ดเหนื่อยขนาดไหนกว่าที่จะมาถึงจุดนี้ มันยิ่งจุกๆ ที่อกเมื่อได้เห็นความสำเร็จของเค้า
ในทางกลับกัน ภาพของความพ่ายแพ้มันก็ไม่สนุกเอาซะเลย ยิ่งติดตามนักกีฬาคนนั้นมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งรู้สึกเสียใจมากเท่านั้นที่เห็นเค้าแพ้
บางทีผมก็ไม่รู้นะ ว่านักกีฬาที่แข่งแพ้ จะเสียใจมากกว่าคนเชียร์อย่างเราๆ ขนาดไหน แต่ก็คงไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ทุกคนที่ไปแข่ง ก็ต้องมีความหวังอยู่แล้วล่ะ
ผมติดตามเพจ #เชียร์ไทยสุดใจ มาตั้งแต่ตอนเริ่มต้นโอลิมปิก ได้ดูภาพ ได้อ่านเรื่องราวเบื้องหลังของนักกีฬา ได้ร่วมพูดคุยและส่งกำลังใจให้กับนักกีฬาไทยของเรามาตลอด และรู้สึกขอบคุณเพจนี้ที่ได้นำเสนอมุมมองของนักกีฬาไทยอีกด้านหนึ่งมาให้พวกเราได้รับรู้อยู่เสมอๆ ไม่ใช่แค่ผลหรืออันดับเหรียญเพียงอย่างเดียว เพราะผลแพ้ชนะ มันก็ไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่แล้ว
ขอบคุณนักกีฬาไทยทุกคน ที่ทุ่มเทฝึกซ้อมทั้งวัน ทั้งชีวิต เพื่อให้คนธรรมดาๆ อย่างผมได้ลุ้น ได้ตื่นเต้น และภูมิใจไปด้วย ไม่ว่าพวกคุณจะแพ้หรือชนะก็ตาม มันไม่สำคัญหรอก พวกคุณได้ทำหน้าที่ได้ดีที่สุดแล้ว ขอบคุณจริงๆ จากใจ
โพสต์นี้ยาวไปหน่อย แต่นานๆ ทีผมก็ขออนุญาตชื่นชมฮีโร่ทั้งหลายของผมบ้างนะ
ขอบคุณที่อ่านครับ
2 ทอง 2 เงิน 2 ทองแดง ขอบคุณนักกีฬาทุกคน...จากใจ
(ขอยืมภาพมาจาก http://www.facebook.com/cheerthaisudjai/ เอามาแปะด้วย Line Camera)
ชัยชนะของนักกีฬาไทยในโอลิมปิกครั้งนี้ เหมือนจะถูกทำให้เจือจางลงไปด้วยความผิดหวังเล็กๆ น้อยๆ หลายครั้ง
ถ้านับจำนวนเหรียญที่ได้ทั้งหมด ปีนี้ไม่ได้ขี้เหร่ แถมออกจะอยู่ในเกณฑ์ดีด้วยซ้ำ เมื่อเทียบกับสถิติโอลิมปิกทั้งหมด ตั้งแต่ครั้งปี 1976 ที่ไทยเราได้เหรียญเป็นครั้งแรก จนมาถึงครั้งล่าสุด
แต่อาจเป็นเพราะครั้งนี้ เราคาดหวังกับนักกีฬาไทยมาก ซึ่งก็ทำให้ผิดหวังมากเช่นเดียวกัน หรือเปล่า?
ด้วยความที่ครั้งนี้ ทั้งแบด กอล์ฟ หรือยิงปืน มีนักกีฬาไทยระดับแชมป์โลกไปแข่งด้วย ยังไม่ต้องพูดถึงมวยและยกน้ำหนัก ที่ยังไงก็น่าจะมีเหรียญติดมือกลับมาเป็นปกติ
แต่มันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เราหวังกันเสมอไป
- น้องเมย์ รัชนก ตัวเต็งอันดับหนึ่งของเราหมดหวังไปตั้งแต่รอบ 16 คน
- โปรเมนักกอล์ฟหญิงคนแรกของไทยที่ได้แชมป์ LPGA ตามด้วยแชมป์ British Open ก่อนหน้าโอลิมปิกเพียงไม่กี่อาทิตย์ ก็กลับต้องถอนตัวหลังจากแข่งไปได้แค่ 2 วัน เพราะมีอาการเจ็บเข่า
- น้องณี สุธิยา ดีกรีเป้าบินอันดับหนึ่งของโลกอีกคนที่เราตั้งความหวังไว้มาก ก็ผิดหวังในโอลิมปิกครั้งนี้เช่นกัน
- ฉัตรชัย บุตรดี นักชกรุ่นแบนตั้มเวทมากประสบการณ์ แพ้คะแนนแบบไม่เป็นเอกฉันท์
- ปีนี้นักมวยของเราเลยไม่ได้แม้แต่เหรียญเดียว
จริงๆ แล้วผมตื่นเต้นดีใจกับ 4 เหรียญที่ได้จากการแข่งยกน้ำหนักอยู่มาก และด้วยความที่มันเป็นช่วงวันแรกๆ ของโอลิมปิก เลยเหมือนมีกำลังใจดี พลอยฮึกเหิมส่งแรงใจไปให้นักกีฬาคนอื่นๆ อีกด้วย แต่ก็น่าเสียดาย คงไม่ใช่เพราะกำลังใจจากผมและคนไทยคนอื่นๆ ส่งไปไม่ถึง...
ผมชอบดูกีฬาแบบนี้พอๆ กับชอบดูหนัง ดูละคร มันสนุกตรงที่ได้ลุ้นไปกับนักกีฬาที่เราเชียร์ เวลาเห็นเค้าชนะ ผมก็ดีใจ และตื่นเต้นตามไปด้วย ไม่ก็แอบน้ำตารื้นตามทุกครั้งที่เห็นสายตานักกีฬาไทยตอนรับเหรียญและร้องเพลงชาติไทย มันมีความภูมิใจจนบอกไม่ถูก ยิ่งถ้าได้ติดตามชีวิตของนักกีฬาคนนั้นๆ ตลอด แล้วรู้ว่าต้องซ้อม ต้องเสียสละ ต้องเหน็ดเหนื่อยขนาดไหนกว่าที่จะมาถึงจุดนี้ มันยิ่งจุกๆ ที่อกเมื่อได้เห็นความสำเร็จของเค้า
ในทางกลับกัน ภาพของความพ่ายแพ้มันก็ไม่สนุกเอาซะเลย ยิ่งติดตามนักกีฬาคนนั้นมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งรู้สึกเสียใจมากเท่านั้นที่เห็นเค้าแพ้
บางทีผมก็ไม่รู้นะ ว่านักกีฬาที่แข่งแพ้ จะเสียใจมากกว่าคนเชียร์อย่างเราๆ ขนาดไหน แต่ก็คงไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ทุกคนที่ไปแข่ง ก็ต้องมีความหวังอยู่แล้วล่ะ
ผมติดตามเพจ #เชียร์ไทยสุดใจ มาตั้งแต่ตอนเริ่มต้นโอลิมปิก ได้ดูภาพ ได้อ่านเรื่องราวเบื้องหลังของนักกีฬา ได้ร่วมพูดคุยและส่งกำลังใจให้กับนักกีฬาไทยของเรามาตลอด และรู้สึกขอบคุณเพจนี้ที่ได้นำเสนอมุมมองของนักกีฬาไทยอีกด้านหนึ่งมาให้พวกเราได้รับรู้อยู่เสมอๆ ไม่ใช่แค่ผลหรืออันดับเหรียญเพียงอย่างเดียว เพราะผลแพ้ชนะ มันก็ไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่แล้ว
ขอบคุณนักกีฬาไทยทุกคน ที่ทุ่มเทฝึกซ้อมทั้งวัน ทั้งชีวิต เพื่อให้คนธรรมดาๆ อย่างผมได้ลุ้น ได้ตื่นเต้น และภูมิใจไปด้วย ไม่ว่าพวกคุณจะแพ้หรือชนะก็ตาม มันไม่สำคัญหรอก พวกคุณได้ทำหน้าที่ได้ดีที่สุดแล้ว ขอบคุณจริงๆ จากใจ
โพสต์นี้ยาวไปหน่อย แต่นานๆ ทีผมก็ขออนุญาตชื่นชมฮีโร่ทั้งหลายของผมบ้างนะ
ขอบคุณที่อ่านครับ