เด็กที่บ้านตอนเรียน ม.1 ก็ว่าจะให้เรียนตามหลักสูตร
สบายๆ ไม่เร่งรัด ไม่ให้เรียนพิเศษ เลียนแบบเมืองนอก
เพราะเด็กทำการบ้านครบ ส่งชิ้นงานทุกชิ้นไม่ตกหล่น
แต่..ผลสอบออกมาต้องซ่อมคณิตฯกับบางวิชา
(โรงเรียนกิจกรรมเยอะ เวลาเรียนน้อย แต่ข้อสอบโหดเรียกพี่)
พอจบ ม.1 ปิดเทอมใหญ่ ผมเลยเปลี่ยนแผน
ติวเด็กเองที่บ้าน ฝึกทำข้อสอบเข้า ม.4 เรียนลัดล่วงหน้า
(อยู่ประเทศไทย ก็ต้องเรียนแบบนี้ล่ะ)
เปิดเทอมขึ้น ม.2 สอบย่อยคณิตฯครั้งที่ 1
เด็กบอกว่าได้ Top คณิตฯ ผมก็นิ่งเงียบ เพราะคิดว่าเด็กอำ
แต่กลับเป็นเรื่องจริง ก็รู้สึกใจชื้น ไม่เสียแรงติว
เดือนหน้าจะสอบคณิตฯ Tedet ระดับประเทศ
ก็ติวหนักขึ้น หวังจะให้เด็กได้คะแนนดีใส่ port
แต่..เด็กไม่ค่อยกระตือรือร้นเท่าไร
วันๆอ่านนิยายรักญี่ปุ่น เล่นเกมส์ ติด chat ปั้นสไลม์
ไม่มีเป้าหมายชีวิตแน่นอน
การติวแต่ล่ะวัน จึงเป็นอะไรที่ยากลำบากมากมาย
กว่าจะเรียกมานั่งโต๊ะติว ติวไปบีบสไลม์ไป
เป้าหมายอยากให้เด็กอ่านเอง ทำแบบฝึกหัดเอง
แต่เป็นไปไม่ได้เลย เผลอเมื่อไร แวบไปเล่นโน่นนี่
พยายามสลับมาพูดคุย กระตุ้น แนะแนว โน้มน้าว
ใช้จิตวิทยา เพื่อให้เด็กฮึดสู้ แต่ไร้ผล
รู้สึกเหมือนหนังเรื่อง โกงความตาย
หยุดติวเมื่อไร สอบตกเมื่อนั้น
ในขณะที่เด็กรุ่นเดียวกัน บางคนมีเป้าหมายชีวิตแล้ว
ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือเรียน จนพ่อแม่ต้องเตือน บอกให้ไปเล่นบ้าง
หลายครั้งที่คิดจะหยุดติว ปล่อยให้เด็กสอบตก
จะได้สำนึกเสียใจ เรียนรู้จากความเจ็บปวด
แต่ก็ทำไม่ได้ กลัวเกรดเฉลี่ยไม่ดี ..
ใครมีประสบการณ์คล้ายๆแบบนี้บ้าง แก้อย่างไรดี
เด็กสอบตกคณิตศาสตร์ จับติวจนได้ Top แต่..
สบายๆ ไม่เร่งรัด ไม่ให้เรียนพิเศษ เลียนแบบเมืองนอก
เพราะเด็กทำการบ้านครบ ส่งชิ้นงานทุกชิ้นไม่ตกหล่น
แต่..ผลสอบออกมาต้องซ่อมคณิตฯกับบางวิชา
(โรงเรียนกิจกรรมเยอะ เวลาเรียนน้อย แต่ข้อสอบโหดเรียกพี่)
พอจบ ม.1 ปิดเทอมใหญ่ ผมเลยเปลี่ยนแผน
ติวเด็กเองที่บ้าน ฝึกทำข้อสอบเข้า ม.4 เรียนลัดล่วงหน้า
(อยู่ประเทศไทย ก็ต้องเรียนแบบนี้ล่ะ)
เปิดเทอมขึ้น ม.2 สอบย่อยคณิตฯครั้งที่ 1
เด็กบอกว่าได้ Top คณิตฯ ผมก็นิ่งเงียบ เพราะคิดว่าเด็กอำ
แต่กลับเป็นเรื่องจริง ก็รู้สึกใจชื้น ไม่เสียแรงติว
เดือนหน้าจะสอบคณิตฯ Tedet ระดับประเทศ
ก็ติวหนักขึ้น หวังจะให้เด็กได้คะแนนดีใส่ port
แต่..เด็กไม่ค่อยกระตือรือร้นเท่าไร
วันๆอ่านนิยายรักญี่ปุ่น เล่นเกมส์ ติด chat ปั้นสไลม์
ไม่มีเป้าหมายชีวิตแน่นอน
การติวแต่ล่ะวัน จึงเป็นอะไรที่ยากลำบากมากมาย
กว่าจะเรียกมานั่งโต๊ะติว ติวไปบีบสไลม์ไป
เป้าหมายอยากให้เด็กอ่านเอง ทำแบบฝึกหัดเอง
แต่เป็นไปไม่ได้เลย เผลอเมื่อไร แวบไปเล่นโน่นนี่
พยายามสลับมาพูดคุย กระตุ้น แนะแนว โน้มน้าว
ใช้จิตวิทยา เพื่อให้เด็กฮึดสู้ แต่ไร้ผล
รู้สึกเหมือนหนังเรื่อง โกงความตาย
หยุดติวเมื่อไร สอบตกเมื่อนั้น
ในขณะที่เด็กรุ่นเดียวกัน บางคนมีเป้าหมายชีวิตแล้ว
ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือเรียน จนพ่อแม่ต้องเตือน บอกให้ไปเล่นบ้าง
หลายครั้งที่คิดจะหยุดติว ปล่อยให้เด็กสอบตก
จะได้สำนึกเสียใจ เรียนรู้จากความเจ็บปวด
แต่ก็ทำไม่ได้ กลัวเกรดเฉลี่ยไม่ดี ..
ใครมีประสบการณ์คล้ายๆแบบนี้บ้าง แก้อย่างไรดี