สังขละโมโน...ชีวิตขาวดำที่สะพานมอญ

เฮ้ เฮ .... ( ทำเสียงสูงเหมือนชิคกี้พาย )
หลังจากที่ไปเที่ยวสังขละบุรีมา ฉันถ่ายรูปมาเยอะมากจนเม็มเต็ม คัดรูปสวยๆอยู่นาน
พบว่ามันทำให้ฉันเวียนหัว สีสันของภาพถ่ายวิ่งพล่านอยู่ในเบ้าตา และนั่นทำให้ฉันรู้สึกว่าบางทีสีสันก็ไม่จำเป็นอีกต่อไป
อืม...เสกให้เป็นขาวดำให้หมด จบปัญหา โมโนโทนแบบนี้ก็แจ่มดี ดูไม่เบื่อ และนี้จึงเป็นที่มาของ
.
.
.
...สังขละโมโน...


การเดินทางมาที่นี่มีหลายหนทาง ฉันมาโดยรถทัวร์เพื่อนของฉันเคยมากับรถไฟ
เรามีเป้าหมายเดียวกันคือเดินเล่นบนสะพานมอญ ขอแค่มีที่พักในคืนที่ไป อย่างอื่นก็ไม่ต้องกังวล
กล้องพร้อม ตังค์พร้อม สติพร้อม ก็แว้นรถเที่ยวเองได้ เพื่อนร่วมทริปเยอะแยะเต็มสะพานมอญ




มาแล้วไม่ได้ถ่ายรูปก็เหมือนมาไม่ถึงสถานที่เช็คอินยอดนิยม สะพานมอญ

ฉันมาหน้าฝนแต่น้ำน้อย ซองกาเลียแห้งขอดตอผุด เรือแล่นบนผืนน้ำอย่างระวัง



เดินเล่นบนสะพานไม้มาถึงสุดทางก็เปลี่ยนเป็นลงเรือชมวัดโบราณกลางลำน้ำ



ค่อยๆเดินยัยหนู ไม่ต้องรีบวิ่ง พื้นมันลื่นนะหลังฝนตก

ขึ้นฝั่งไปไหว้เจดีย์พุทธคยา สักการะพระบรมสารีริกธาตุจากประเทศศรีลังกา


ความศรัทธาของผู้คนน่าเลื่อมใสยิ่งนัก

ยิ่งมืดยิ่งเห็นไฟ