ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เนต
เกือบใจอ่อน...แล้วเลยอ่อนใจ
โดย...ลายลิขิต
ตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาลด้วยอาการสะลึมสะลือจากฤทธิ์ของยานอนหลับกำใหญ่ที่ฉันกรอกใส่ปากตัวเอง
ยังมึนศีรษะอยู่มากและสติเหมือนไม่กลับมาครบถ้วน ปวดแสบที่รูจมูกข้างขวาและในลำคอ อา...ฉันคงโดนใส่ท่อสายยางล้างท้อง ใช่แล้ว พึ่งจำได้ว่าตัวเองถูกเสียบสอดสายยางเข้าทางรูจมูก ผ่านท่ออาหารลงไปจนถึงกระเพาะ เพื่อใส่น้ำล้างท้องเอาสารพิษออกจากร่างกาย ถูกทำแบบนั้นมันทรมานปานใดฉันพึ่งรู้ซึ้ง ถึงขั้นสาบานกับตัวเองว่าจะไม่ทำอีกเป็นอันขาด แต่ความเจ็บปวดทางกายแบบนั้นเทียบไม่ได้เลยกับความเจ็บปวดในใจ ก่อนหน้านี้ฉันกินยานอนหลับเกินขนาด หวังทั้งให้หลับและถ้าตายไปเสียได้ก็ดี
จะมีอะไรทำให้ผู้หญิงคิดสั้นแบบนี้ได้ นอกเสียจากผิดหวังในรัก
ฉัน...ผู้หญิงเพอร์เฟคที่สุดคนหนึ่ง รูปร่างหน้าตาดี ความรู้ความสามารถมีมากจนน่าอิจฉา ฉลาดและกล้าหาญ
แต่คุณสมบัติเหล่านี้ ดีไม่มากพอเหนี่ยวรั้งเขาเอาไว้ให้มีเพียงฉัน หลังแต่งงานกันไปพักหนึ่ง ฉันพึ่งรู้ว่า ตัวเองได้ครอบครองเพียงแผ่นกระดาษระบุความเป็นสามีภรรยาทางนิตินัย แต่ทั้งร่างกายและหัวใจของเขาเป็นของคนอื่น...ผู้หญิงคนนั้นไม่สวย ไม่เก่งและแก่กว่า ทุกอย่างเทียบฉันไม่ได้สักกระผีก เธอมีดีข้อเดียวคือเป็นคนรู้ใจ เข้าใจเขาอย่างที่สุด ซึ่งฉันไม่เคย...เพราะฉะนั้นฉันจึงพ่ายแพ้
ขอร้องเขาแล้วหลายครั้งให้เห็นแก่สัญญาสาบาน ก่อนหน้าที่เคยเอ่ยคำพร่ำรักเพียงฉัน ทว่าเขาทำเอาหูทวนลม สัญญาใด ๆ ไม่เคยมีจริง
ในที่สุดฉันก็ยอมแพ้ ทำได้เพียงยอมเป็นผู้หญิงสำรองให้กับสามีตัวเอง
เมื่อเจ็บปวดเกินไปก็หันหน้าเข้าหาเหล้าและยานอนหลับ เอามันเป็นเพื่อนร่วมเตียงอยู่ทุกราตรี แทนที่คู่นอนร่วมข้างซึ่งหายตัวไปบ่อย ๆ
แต่ข้างเตียงในโรงพยาบาลขณะนี้ มีเขานั่งกุมมือฉันอยู่ มืออบอุ่นแข็งแรงของสามีที่รักพร้อมเสียงวิงวอนสั่นเครือทำหัวอกสะท้อน
...ยกโทษให้ผมด้วย ทำไมถึงทำแบบนี้ หันหน้ามาพูดกับผมเถอะ ผมผิดไปแล้ว สาบานก็ได้ ผมรักคุณ มีเพียงคุณคนเดียวในใจตลอดมา คนอื่นไม่มีใครสำคัญมากไปกว่าคุณ...
เสียงรำพันระคนร่ำไห้บ่งบอกถึงสำนึกผิด ฉันใจอ่อนอีกแล้ว ใจอ่อนให้กับคำลวงเช่นครั้งก่อน ๆ ถึงโกรธปานใดฉันก็ไม่เคยยอมเสียเขาไป เมื่อใจอ่อนจึงยอมเหลียวหน้ามามองดูเขา โถ...สามีที่รักใบหน้าหมองคล้ำ ร่ำไห้น้ำตานอง
ก็ได้...ฉันยกโทษให้คุณค่ะ อย่าทำแบบนี้อีกนะ สัญญาสิคะว่าจะมีฉันคนเดียว เอ่ยคำแผ่วโหย เบาบางแค่เสียงกระซิบ
โอ้...แต่มันคงสายเกินไปเสียแล้ว ฉันถอนใจอย่างสิ้นหวังกับเสียงปลอบโยนของญาติผู้ใหญ่ข้าง ๆ
หักห้ามใจเสีย ไหน ๆ คนก็ตายไปแล้ว อนุญาตให้เจ้าหน้าที่เขานำศพไปฉีดยาเถอะนะ จะได้เอานุ่นมันกลับไปบ้าน...
จบ
เกือบใจอ่อน
ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เนต
โดย...ลายลิขิต
ตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาลด้วยอาการสะลึมสะลือจากฤทธิ์ของยานอนหลับกำใหญ่ที่ฉันกรอกใส่ปากตัวเอง
ยังมึนศีรษะอยู่มากและสติเหมือนไม่กลับมาครบถ้วน ปวดแสบที่รูจมูกข้างขวาและในลำคอ อา...ฉันคงโดนใส่ท่อสายยางล้างท้อง ใช่แล้ว พึ่งจำได้ว่าตัวเองถูกเสียบสอดสายยางเข้าทางรูจมูก ผ่านท่ออาหารลงไปจนถึงกระเพาะ เพื่อใส่น้ำล้างท้องเอาสารพิษออกจากร่างกาย ถูกทำแบบนั้นมันทรมานปานใดฉันพึ่งรู้ซึ้ง ถึงขั้นสาบานกับตัวเองว่าจะไม่ทำอีกเป็นอันขาด แต่ความเจ็บปวดทางกายแบบนั้นเทียบไม่ได้เลยกับความเจ็บปวดในใจ ก่อนหน้านี้ฉันกินยานอนหลับเกินขนาด หวังทั้งให้หลับและถ้าตายไปเสียได้ก็ดี
จะมีอะไรทำให้ผู้หญิงคิดสั้นแบบนี้ได้ นอกเสียจากผิดหวังในรัก
ฉัน...ผู้หญิงเพอร์เฟคที่สุดคนหนึ่ง รูปร่างหน้าตาดี ความรู้ความสามารถมีมากจนน่าอิจฉา ฉลาดและกล้าหาญ
แต่คุณสมบัติเหล่านี้ ดีไม่มากพอเหนี่ยวรั้งเขาเอาไว้ให้มีเพียงฉัน หลังแต่งงานกันไปพักหนึ่ง ฉันพึ่งรู้ว่า ตัวเองได้ครอบครองเพียงแผ่นกระดาษระบุความเป็นสามีภรรยาทางนิตินัย แต่ทั้งร่างกายและหัวใจของเขาเป็นของคนอื่น...ผู้หญิงคนนั้นไม่สวย ไม่เก่งและแก่กว่า ทุกอย่างเทียบฉันไม่ได้สักกระผีก เธอมีดีข้อเดียวคือเป็นคนรู้ใจ เข้าใจเขาอย่างที่สุด ซึ่งฉันไม่เคย...เพราะฉะนั้นฉันจึงพ่ายแพ้
ขอร้องเขาแล้วหลายครั้งให้เห็นแก่สัญญาสาบาน ก่อนหน้าที่เคยเอ่ยคำพร่ำรักเพียงฉัน ทว่าเขาทำเอาหูทวนลม สัญญาใด ๆ ไม่เคยมีจริง
ในที่สุดฉันก็ยอมแพ้ ทำได้เพียงยอมเป็นผู้หญิงสำรองให้กับสามีตัวเอง
เมื่อเจ็บปวดเกินไปก็หันหน้าเข้าหาเหล้าและยานอนหลับ เอามันเป็นเพื่อนร่วมเตียงอยู่ทุกราตรี แทนที่คู่นอนร่วมข้างซึ่งหายตัวไปบ่อย ๆ
แต่ข้างเตียงในโรงพยาบาลขณะนี้ มีเขานั่งกุมมือฉันอยู่ มืออบอุ่นแข็งแรงของสามีที่รักพร้อมเสียงวิงวอนสั่นเครือทำหัวอกสะท้อน
...ยกโทษให้ผมด้วย ทำไมถึงทำแบบนี้ หันหน้ามาพูดกับผมเถอะ ผมผิดไปแล้ว สาบานก็ได้ ผมรักคุณ มีเพียงคุณคนเดียวในใจตลอดมา คนอื่นไม่มีใครสำคัญมากไปกว่าคุณ...
เสียงรำพันระคนร่ำไห้บ่งบอกถึงสำนึกผิด ฉันใจอ่อนอีกแล้ว ใจอ่อนให้กับคำลวงเช่นครั้งก่อน ๆ ถึงโกรธปานใดฉันก็ไม่เคยยอมเสียเขาไป เมื่อใจอ่อนจึงยอมเหลียวหน้ามามองดูเขา โถ...สามีที่รักใบหน้าหมองคล้ำ ร่ำไห้น้ำตานอง
ก็ได้...ฉันยกโทษให้คุณค่ะ อย่าทำแบบนี้อีกนะ สัญญาสิคะว่าจะมีฉันคนเดียว เอ่ยคำแผ่วโหย เบาบางแค่เสียงกระซิบ
โอ้...แต่มันคงสายเกินไปเสียแล้ว ฉันถอนใจอย่างสิ้นหวังกับเสียงปลอบโยนของญาติผู้ใหญ่ข้าง ๆ
หักห้ามใจเสีย ไหน ๆ คนก็ตายไปแล้ว อนุญาตให้เจ้าหน้าที่เขานำศพไปฉีดยาเถอะนะ จะได้เอานุ่นมันกลับไปบ้าน...