วันนี้มีโอกาสได้ดูละครไทยเรื่องหนึ่ง ปกติไม่ค่อยได้ดูค่ะ ปีหนึ่งดูไม่กี่เรื่อง (ตอนนี้ติดพิษสวาท^_^)
ประเด็นคือละครเรื่องนี้มีฉากที่ตัวละครเกือบโดนข่มขืน แต่บทกลับไม่เล่นประเด็นนี้ต่อ จริงๆแล้วคุณสามารถแสดงให้เห็นได้เลยนะว่าการพยายามล่วงละเมิดทางเพศน่ากลัวแค่ไหน
แต่บทกลับไม่ได้ทำให้ตัวละครสื่อออกมาถึงความน่ากลัวในเรื่องนี้ มันอาจจะเป็นเรื่องที่เราเห็นจนชินตา ไม่รู้สึกแปลกอะไร ซึ่งขณะที่พอเป็นซีรี่ย์ต่างประเทศฉากแบบเดียวกันนี้ใช้เวลาแค่สั้นๆ แต่สามารถสื่อออกมาให้เห็นถึงความน่ากลัว น่าขยะแขยงในเรื่องแบบนี้ชัดเจน
หลังจากเหตุการณ์แม้จมีฉากไม่เยอะ แต่จะสื่อให้ถึงอารมณ์ต่อเนื่องของตัวละคร คือการหวาดกลัวเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ผวา อยู่คนเดียวไม่ได้ ต้องให้ใครมาอยู่เป็นเพื่อน ฝันร้าย หรือหวาดระแวง อารมณ์ต่อเนื่องจากเหตุการณ์เหล่านี้เรามักไม่ค่อยเห็นในละครไทย ทั้งที่มันยิ่งเป็นสื่อที่ไปขยายความว่าเหตุการณ์นั้นน่ากลัวมากแค่ไหน
ตัวร้ายไล่ปล้ำนางเอกเป็นเรื่องปกติ เราเห็นแบบนี้จนชาชิน แต่น้อยเรื่องจะสื่อให้คนดูเข้าใจความน่ากลัวของการที่ถูกคนจู่โจมทำร้าย ไม่มีประเด็นทางกฎหมายต่อ กลายเป็นว่าคนเลวเหล่านี้จะทำอะไรก็ได้ คนที่ใช้ชีวิตปกติธรรมดาต้องหลีกเลี่ยงเอง
อย่างตัวละครนี้ถูกทำร้าย แต่กลับไม่มีใครกระตือรือร้นจะช่วยเหลือหรือมองว่ามันเป็นเรื่องใหญ่ คือในชีวิตจริงถ้าลูกถูกทำร้ายแบบนี้คนเป็นแม่ต้องดิ้นรนไหมว่าแถวบ้านที่อยู่อันตราย ถึงไม่มีเงินแต่ถ้าเป็นแม่เรา แม่จะยอมทำทุกทางเพื่อให้ลูกๆ อยู่ในที่ปลอดภัยถึงตัวเองจะลำบาก แต่ทุกคนในบ้านนี้แบบว่าบาย บายนะตัวเธอ เราจะอยู่กันต่อไป เรื่องแค่นี้ชิวๆ จ้า
เพราะบทไม่ได้แสดงให้เห็นว่าประเด็นการทำร้ายทางเพศเป็นเรื่องร้ายแรงมาก ไม่สื่อออกมาทางนั้น ทำให้ดูละครแล้วรู้สึกตะขิดตะขวงใจ รู้สึกว่ามันแปลกๆ อยากเห็นละครบ้านเราให้ความสำคัญกับเรื่องแบบนี้บ้าง มันเป็นส่วนที่ทำให้บางคนมองว่าการแค่เกือบถูกทำร้ายเป็นเรื่องธรรมดา ปลอดภัยแล้วก็จบ ซึ่งจริงๆ การถูกใครสักคนจู่โจมทำร้ายเรา มันไม่ใช่แค่รอดแล้วจบ ไม่อยากให้มองคนที่ผ่านเรื่องเลวร้ายแบบนี้ด้วยความรู้สึกด้านชา
ดูซี่รี่ย์ต่างประเทศแล้วมาดูละครไทยมักจะขัดใจความไม่สมจริง
ประเด็นคือละครเรื่องนี้มีฉากที่ตัวละครเกือบโดนข่มขืน แต่บทกลับไม่เล่นประเด็นนี้ต่อ จริงๆแล้วคุณสามารถแสดงให้เห็นได้เลยนะว่าการพยายามล่วงละเมิดทางเพศน่ากลัวแค่ไหน
แต่บทกลับไม่ได้ทำให้ตัวละครสื่อออกมาถึงความน่ากลัวในเรื่องนี้ มันอาจจะเป็นเรื่องที่เราเห็นจนชินตา ไม่รู้สึกแปลกอะไร ซึ่งขณะที่พอเป็นซีรี่ย์ต่างประเทศฉากแบบเดียวกันนี้ใช้เวลาแค่สั้นๆ แต่สามารถสื่อออกมาให้เห็นถึงความน่ากลัว น่าขยะแขยงในเรื่องแบบนี้ชัดเจน
หลังจากเหตุการณ์แม้จมีฉากไม่เยอะ แต่จะสื่อให้ถึงอารมณ์ต่อเนื่องของตัวละคร คือการหวาดกลัวเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ผวา อยู่คนเดียวไม่ได้ ต้องให้ใครมาอยู่เป็นเพื่อน ฝันร้าย หรือหวาดระแวง อารมณ์ต่อเนื่องจากเหตุการณ์เหล่านี้เรามักไม่ค่อยเห็นในละครไทย ทั้งที่มันยิ่งเป็นสื่อที่ไปขยายความว่าเหตุการณ์นั้นน่ากลัวมากแค่ไหน
ตัวร้ายไล่ปล้ำนางเอกเป็นเรื่องปกติ เราเห็นแบบนี้จนชาชิน แต่น้อยเรื่องจะสื่อให้คนดูเข้าใจความน่ากลัวของการที่ถูกคนจู่โจมทำร้าย ไม่มีประเด็นทางกฎหมายต่อ กลายเป็นว่าคนเลวเหล่านี้จะทำอะไรก็ได้ คนที่ใช้ชีวิตปกติธรรมดาต้องหลีกเลี่ยงเอง
อย่างตัวละครนี้ถูกทำร้าย แต่กลับไม่มีใครกระตือรือร้นจะช่วยเหลือหรือมองว่ามันเป็นเรื่องใหญ่ คือในชีวิตจริงถ้าลูกถูกทำร้ายแบบนี้คนเป็นแม่ต้องดิ้นรนไหมว่าแถวบ้านที่อยู่อันตราย ถึงไม่มีเงินแต่ถ้าเป็นแม่เรา แม่จะยอมทำทุกทางเพื่อให้ลูกๆ อยู่ในที่ปลอดภัยถึงตัวเองจะลำบาก แต่ทุกคนในบ้านนี้แบบว่าบาย บายนะตัวเธอ เราจะอยู่กันต่อไป เรื่องแค่นี้ชิวๆ จ้า
เพราะบทไม่ได้แสดงให้เห็นว่าประเด็นการทำร้ายทางเพศเป็นเรื่องร้ายแรงมาก ไม่สื่อออกมาทางนั้น ทำให้ดูละครแล้วรู้สึกตะขิดตะขวงใจ รู้สึกว่ามันแปลกๆ อยากเห็นละครบ้านเราให้ความสำคัญกับเรื่องแบบนี้บ้าง มันเป็นส่วนที่ทำให้บางคนมองว่าการแค่เกือบถูกทำร้ายเป็นเรื่องธรรมดา ปลอดภัยแล้วก็จบ ซึ่งจริงๆ การถูกใครสักคนจู่โจมทำร้ายเรา มันไม่ใช่แค่รอดแล้วจบ ไม่อยากให้มองคนที่ผ่านเรื่องเลวร้ายแบบนี้ด้วยความรู้สึกด้านชา