หวังไว้สูงครับ จากที่เห็นหลายๆ คนชม
ผมไม่ได้จะติ เรื่องของการบิ้วน้ำตา ผมไม่ได้จะติ เรื่องที่หลายๆ คนพูดว่า อย่างกับหนังฮอลลีวู้ด
ผมติเรื่องเดียวเลยคือ บท
บทเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ผมไม่อิน มันไม่สมเหตุสมผล
ประเดิมซีนแรกที่รู้สึกหงุดหงิด
แม่โทรมาตายให้ฟัง ทำหน้าเหวอๆ ไม่กี่วิ แล้วก็หันไปสนใจลูกเพราะรถไฟผิดปกติ????????
ไม่เกี่ยวกับซีนที่ร้องไห้ในห้องน้ำทีหลังนะครับ ผมกำลังพูดถึงปฏิกิริยาฉับพลันเวลาเกิดอะไรไม่ดีขึ้นกับคนที่เรารัก มันไม่ใช่หน้าอึ้งๆ แล้วก็ตัดภาพเปลี่ยนไปสนใจอย่างอื่น
ถ้ามีเล่นซะหน่อยแบบว่า ลูกถามว่า พ่อเป็นอะไรหรือเปล่า แล้วพ่อก็พยายามข่มไม่ให้น้ำตาไหล บอกลูกว่าไม่มีอะไร มันยังจะดูบิ้วซะกว่า
นี่เล่นซะเกิดคำถามในหัวเลย ตกลงพระเอกรักแม่แค่ไหน??
เดี๋ยวมาพิมพ์ต่อครับ
ไม่ชอบ Train to Busan เลย (สปอย)
ผมไม่ได้จะติ เรื่องของการบิ้วน้ำตา ผมไม่ได้จะติ เรื่องที่หลายๆ คนพูดว่า อย่างกับหนังฮอลลีวู้ด
ผมติเรื่องเดียวเลยคือ บท
บทเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ผมไม่อิน มันไม่สมเหตุสมผล
ประเดิมซีนแรกที่รู้สึกหงุดหงิด
แม่โทรมาตายให้ฟัง ทำหน้าเหวอๆ ไม่กี่วิ แล้วก็หันไปสนใจลูกเพราะรถไฟผิดปกติ????????
ไม่เกี่ยวกับซีนที่ร้องไห้ในห้องน้ำทีหลังนะครับ ผมกำลังพูดถึงปฏิกิริยาฉับพลันเวลาเกิดอะไรไม่ดีขึ้นกับคนที่เรารัก มันไม่ใช่หน้าอึ้งๆ แล้วก็ตัดภาพเปลี่ยนไปสนใจอย่างอื่น
ถ้ามีเล่นซะหน่อยแบบว่า ลูกถามว่า พ่อเป็นอะไรหรือเปล่า แล้วพ่อก็พยายามข่มไม่ให้น้ำตาไหล บอกลูกว่าไม่มีอะไร มันยังจะดูบิ้วซะกว่า
นี่เล่นซะเกิดคำถามในหัวเลย ตกลงพระเอกรักแม่แค่ไหน??
เดี๋ยวมาพิมพ์ต่อครับ