ขออนุญาติแทนตัวเองว่า หมวยนะค่ะ คือว่าหมวยมีแฟนที่ค่อนข้างยึดตัวเองเป็นที่ตั้ง ส่วนหมวยเองก็เป็นคนพูดไม่ค่อยคิด
หมวยกับแฟนเรียนที่เดียวกันและก็อยู่ด้วยกันมานาน หมวยจะเป็นคนดูแลเค้าแทบจะทุกอย่างเพราะเราอยู่ด้วยกันคะ งานบ้านหมวยก็ทำ กับข้าวก็ทำ ซักผ้ารีบผ้าก็ทำ อยากไปไหนก็ไป เจ็บป่วยพาไปหาหมอ ดูแลไม่เคยห่าง อดทนทุกอย่าง ทุกอย่างคือหมวยทำหมดแล้ว ขาดก็แต่ป้อนข้าวและก็อาบน้ำให้
ช่วงแรกๆก็ตามโปรทั่วไปหลังๆก็เริ่มมีปากเสียงกันมากขึ้น ลุ่มๆดอนๆในระหว่างที่คบกัน แต่ในระหว่างที่เราคบกันปันหาและเรื่องราวต่างๆที่เข้ามามันกลับทำให้หมวยรู้สึกว่าเราต้องอยู่เคียงข้างเค้าคอยดูแลช่วยเหลือใกล้ๆ แต่เรากลับไม่ได้รับความรักและความเอาใจใส่เท่าที่ควร หมวยกลับรู้สึกว่าถูกทอดทิ้งในหลายๆครั้ง ช่วงแรกๆก็มีปากเสียงกัน น้อยใจ เสียความรู้สึก และก็เริ่มเรียกร้อง มันทำให้หลายๆครั้งเราปรับจูนเข้าหากันไม่ได้
หลายครั้งที่เค้าบอกว่าเค้าไม่ต้องการเราแล้ว หลายครั้งที่เค้าเอาความรู้สึกของหมวยไปโยนทิ้ง ความรักของเราเป็นแบบนี้มาเรื่อยๆมีดีบ้างแย่บ้างปนๆไปเราผ่านเรื่องราวอะไรด้วยกันมาเยอะ มีก็กินด้วยกัน อดก็อดด้วยกัน เจ็บป่วยก็ดูแล(หมายถึงหมวยนะเพราะเค้าไม่ค่อยใส่ใจ) เวลาต้องการความช่วยเหลือหมวยก็ไม่เคยทอดทิ้งทั้งเค้าและคนที่บ้านของเค้า
จนกระทั่งเราเรียนจบกัน ต่างคนก็ต่างแยกย้าย ถึงเวลาที่ต้องเดินไปอีกก้าวหนึ่งของชีวิต หมวยเองก็กลับมาหางานที่บ้าน วาดฝันอนาคต วางแผนว่าต้องทำอะไรบ้าง ช่วงนั้นยอมรับว่าไม่อยากจากแฟนเพราะเราชินที่อยู่แบบนั้น ช่วงแรกๆคิดถึงเค้ามากแต่ก็ต้องทำหน้าที่ของตัวเอง แต่ว่าตั้งแต่เรียนจบแฟนของหมวย เค้ากลับทำให้หมวยไม่มั่นใจว่าเค้าเป็นคนที่อยากจะสร้างอนาคตไปด้วยกัน เพราะเค้าติดเกมมากกกกกกกกกก เค้าจะตื่นนอนประมาน2ทุ่มเพื่อมาเล่นเกมจนถึงเช้าและทำมาตั้งแต่เรียนจบจนถึงวันนี้ (แต่วันนี้ตื่นมาตอน5ทุ่มและทำให่เราโกรธมาก) ติดจนที่ว่าเวลาคนปกตินอนเค้าเล่นเกมกับเพื่อน-พี่เค้า คุยกันตลอดเวลา ตื่นมาก็คุยก่อนนอนก็คุย คุยกันยิ่งกว่าคุยกับหมวย เข้าใจว่าต้องคุยกันไม่งั้นจะเล่นไม่ได้ จนเวลาของเราเริ่มไม่ตรงกัน หมวยนอนเค้าเพิ่งตื่น หมวยตื่นเค้าเพิ่งนอน เป็นแบบนี้มาระยะใหญ่ๆๆ
แม่เค้าก็มาปรึกษากับหมวย อยากให้ลูกเค้าทำงานโน่นนี้นั่น เค้าเหนื่อยบ้างละ ลูกเค้าอย่างนั้นอย่างนี้ แต่สุดท้ายแม่เค้าก็ยังถือหางลูกเค้าด้วยคำที่พูดว่าไม่เป็นไรแม่เลี้ยงได้(เค้าต้องรอใบเกณฑ์ทหารจึงจะทำงานได้) แม่เค้าบอกว่าอีก7เดือนแม่ก็เลี้ยงได้ ปล่อยมัน ให้มันเล่นไปเถอะ หมวยเป็นคนอื่นพูดมากก็ไม่ดี เวลาแม่แฟนหมวยไปทำงานคือออกแต่เช้ากว่าจะกลับมาก็4ทุ่มกว่า กลับถึงบ้านก็เห็นว่าลูกชายยังนอนอยู่เพราะรู้ว่านอนตอนเช้ากลางคืนเล่นเกม แม่แฟนหมวยพูดกับหมวยว่า ปล่อยมัน ช่างมัน โดยที่ไม่เคยเตือนหรือว่ากล่าวเลย แต่อย่างว่าเนอะลูกใครใครก็รัก
หมวยทำได้แค่พยายามทำความเข้าใจว่า อื้มไม่เป็นไร อย่าสร้างปันหา ไม่อยากทะเลาะ ไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้วไม่อยากทะเลาะละ ทะเลาะกันมามากละ โตละ พยายามเข้าใจและไม่พูด พยายามคิดให้เยอะขึ้น และสิ่งที่ทำให้หมวยพยายามทำแบบนั้นต่อไปได้คือความรักที่หมวยมีให้เค้า...............แต่ลึกๆแล้ว หมวยเองก้ไม่ได้เรียกร้องไรเค้ามาก นอกจากสนใจหมวยบ้าง เต็มร้อยหมวยขอแค่20-30% ไม่ได้ขอไรมาก เวลาเค้าอยากไปไหนหมวยเองไม่เคยขัด ไม่เข้าไปวุ่นวาย ทำได้เพียงรับรู้และรอคอย จนวันนี้ ความรู้สึกของหมวยเริ่มมากขึ้น และได้พูดกับเค้าไปว่า ช่วยสนใจหน่อยได้มั้ย นั่งรอมาทั้งวัน(วันเสาร์-อาทิตย์) แต่เธอตื่นมาคือตอนที่เค้าจะเข้านอน ช่วยดูแลความรู้สึกเราบ้าง แค่นี้ทำไม่ได้หรอ?? เค้ากลับว่าเราว่า ก็เป้นแบบนี้อ่ะ(เกลียดคำพูดนี้ที่สุด ทำไมว่ะ เป็นแบบนี้แล้วต้องเป็นแบบนี้ไปตลอดหรอ ทุกคนต้องรับให้ได้หรอ) ก็รู้อยู่ว่าไม่เล่นเกมตอนกลางวันมันร้อน และก็เริ่มโยงเรื่องราวที่ไม่เกี่ยวข้องเข้ามา มาขู่หมวยว่าต่อไปนี้จะไม่บอกอะไรแล้ว(เอาจริงๆก็ไม่ค่อยได้บอกอะไรกูอยู่แล้วป่ะ)
จนตอนนี้หมวยเริ่มมองว่า คนๆนี้อะหรอที่เราเคยคิดว่าจะอยู่เคียงข้างกัน ช่วยกันทำงานเก็บเงินสร้างครอบครัว เริ่มไม่มั่นใจแล้วค่ะ เพราะในขณะที่หมวยกำลังหางานทำ ช่วยงานที่บ้านระหว่างยังไม่ได้งาน(เพื่อนๆเริ่มได้งานกันละค่ะ) แต่เค้ากลับทำตัวไม่มีประโยชน์และไม่วางอนาคตเผื่อเราเลย ไม่มีแม้กระทั่งเราในทุกๆวัน เหนื่อยแล้วค่ะ อยากหยุดอยุ่นิ่งๆแล้วค่ะ จะมีบ้างมั้ยค่ะที่เค้าจะฉุกคิดว่าที่เราทำไปเพราะอะไรเพื่ออะไร
อยากรู้ว่าความรักและความสนใจที่ผู้ชายมีต่อผู้หญิงคนนึงมันยากรำบากเกินที่จะให้หรอคะ
หมวยกับแฟนเรียนที่เดียวกันและก็อยู่ด้วยกันมานาน หมวยจะเป็นคนดูแลเค้าแทบจะทุกอย่างเพราะเราอยู่ด้วยกันคะ งานบ้านหมวยก็ทำ กับข้าวก็ทำ ซักผ้ารีบผ้าก็ทำ อยากไปไหนก็ไป เจ็บป่วยพาไปหาหมอ ดูแลไม่เคยห่าง อดทนทุกอย่าง ทุกอย่างคือหมวยทำหมดแล้ว ขาดก็แต่ป้อนข้าวและก็อาบน้ำให้
ช่วงแรกๆก็ตามโปรทั่วไปหลังๆก็เริ่มมีปากเสียงกันมากขึ้น ลุ่มๆดอนๆในระหว่างที่คบกัน แต่ในระหว่างที่เราคบกันปันหาและเรื่องราวต่างๆที่เข้ามามันกลับทำให้หมวยรู้สึกว่าเราต้องอยู่เคียงข้างเค้าคอยดูแลช่วยเหลือใกล้ๆ แต่เรากลับไม่ได้รับความรักและความเอาใจใส่เท่าที่ควร หมวยกลับรู้สึกว่าถูกทอดทิ้งในหลายๆครั้ง ช่วงแรกๆก็มีปากเสียงกัน น้อยใจ เสียความรู้สึก และก็เริ่มเรียกร้อง มันทำให้หลายๆครั้งเราปรับจูนเข้าหากันไม่ได้
หลายครั้งที่เค้าบอกว่าเค้าไม่ต้องการเราแล้ว หลายครั้งที่เค้าเอาความรู้สึกของหมวยไปโยนทิ้ง ความรักของเราเป็นแบบนี้มาเรื่อยๆมีดีบ้างแย่บ้างปนๆไปเราผ่านเรื่องราวอะไรด้วยกันมาเยอะ มีก็กินด้วยกัน อดก็อดด้วยกัน เจ็บป่วยก็ดูแล(หมายถึงหมวยนะเพราะเค้าไม่ค่อยใส่ใจ) เวลาต้องการความช่วยเหลือหมวยก็ไม่เคยทอดทิ้งทั้งเค้าและคนที่บ้านของเค้า
จนกระทั่งเราเรียนจบกัน ต่างคนก็ต่างแยกย้าย ถึงเวลาที่ต้องเดินไปอีกก้าวหนึ่งของชีวิต หมวยเองก็กลับมาหางานที่บ้าน วาดฝันอนาคต วางแผนว่าต้องทำอะไรบ้าง ช่วงนั้นยอมรับว่าไม่อยากจากแฟนเพราะเราชินที่อยู่แบบนั้น ช่วงแรกๆคิดถึงเค้ามากแต่ก็ต้องทำหน้าที่ของตัวเอง แต่ว่าตั้งแต่เรียนจบแฟนของหมวย เค้ากลับทำให้หมวยไม่มั่นใจว่าเค้าเป็นคนที่อยากจะสร้างอนาคตไปด้วยกัน เพราะเค้าติดเกมมากกกกกกกกกก เค้าจะตื่นนอนประมาน2ทุ่มเพื่อมาเล่นเกมจนถึงเช้าและทำมาตั้งแต่เรียนจบจนถึงวันนี้ (แต่วันนี้ตื่นมาตอน5ทุ่มและทำให่เราโกรธมาก) ติดจนที่ว่าเวลาคนปกตินอนเค้าเล่นเกมกับเพื่อน-พี่เค้า คุยกันตลอดเวลา ตื่นมาก็คุยก่อนนอนก็คุย คุยกันยิ่งกว่าคุยกับหมวย เข้าใจว่าต้องคุยกันไม่งั้นจะเล่นไม่ได้ จนเวลาของเราเริ่มไม่ตรงกัน หมวยนอนเค้าเพิ่งตื่น หมวยตื่นเค้าเพิ่งนอน เป็นแบบนี้มาระยะใหญ่ๆๆ
แม่เค้าก็มาปรึกษากับหมวย อยากให้ลูกเค้าทำงานโน่นนี้นั่น เค้าเหนื่อยบ้างละ ลูกเค้าอย่างนั้นอย่างนี้ แต่สุดท้ายแม่เค้าก็ยังถือหางลูกเค้าด้วยคำที่พูดว่าไม่เป็นไรแม่เลี้ยงได้(เค้าต้องรอใบเกณฑ์ทหารจึงจะทำงานได้) แม่เค้าบอกว่าอีก7เดือนแม่ก็เลี้ยงได้ ปล่อยมัน ให้มันเล่นไปเถอะ หมวยเป็นคนอื่นพูดมากก็ไม่ดี เวลาแม่แฟนหมวยไปทำงานคือออกแต่เช้ากว่าจะกลับมาก็4ทุ่มกว่า กลับถึงบ้านก็เห็นว่าลูกชายยังนอนอยู่เพราะรู้ว่านอนตอนเช้ากลางคืนเล่นเกม แม่แฟนหมวยพูดกับหมวยว่า ปล่อยมัน ช่างมัน โดยที่ไม่เคยเตือนหรือว่ากล่าวเลย แต่อย่างว่าเนอะลูกใครใครก็รัก
หมวยทำได้แค่พยายามทำความเข้าใจว่า อื้มไม่เป็นไร อย่าสร้างปันหา ไม่อยากทะเลาะ ไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้วไม่อยากทะเลาะละ ทะเลาะกันมามากละ โตละ พยายามเข้าใจและไม่พูด พยายามคิดให้เยอะขึ้น และสิ่งที่ทำให้หมวยพยายามทำแบบนั้นต่อไปได้คือความรักที่หมวยมีให้เค้า...............แต่ลึกๆแล้ว หมวยเองก้ไม่ได้เรียกร้องไรเค้ามาก นอกจากสนใจหมวยบ้าง เต็มร้อยหมวยขอแค่20-30% ไม่ได้ขอไรมาก เวลาเค้าอยากไปไหนหมวยเองไม่เคยขัด ไม่เข้าไปวุ่นวาย ทำได้เพียงรับรู้และรอคอย จนวันนี้ ความรู้สึกของหมวยเริ่มมากขึ้น และได้พูดกับเค้าไปว่า ช่วยสนใจหน่อยได้มั้ย นั่งรอมาทั้งวัน(วันเสาร์-อาทิตย์) แต่เธอตื่นมาคือตอนที่เค้าจะเข้านอน ช่วยดูแลความรู้สึกเราบ้าง แค่นี้ทำไม่ได้หรอ?? เค้ากลับว่าเราว่า ก็เป้นแบบนี้อ่ะ(เกลียดคำพูดนี้ที่สุด ทำไมว่ะ เป็นแบบนี้แล้วต้องเป็นแบบนี้ไปตลอดหรอ ทุกคนต้องรับให้ได้หรอ) ก็รู้อยู่ว่าไม่เล่นเกมตอนกลางวันมันร้อน และก็เริ่มโยงเรื่องราวที่ไม่เกี่ยวข้องเข้ามา มาขู่หมวยว่าต่อไปนี้จะไม่บอกอะไรแล้ว(เอาจริงๆก็ไม่ค่อยได้บอกอะไรกูอยู่แล้วป่ะ)
จนตอนนี้หมวยเริ่มมองว่า คนๆนี้อะหรอที่เราเคยคิดว่าจะอยู่เคียงข้างกัน ช่วยกันทำงานเก็บเงินสร้างครอบครัว เริ่มไม่มั่นใจแล้วค่ะ เพราะในขณะที่หมวยกำลังหางานทำ ช่วยงานที่บ้านระหว่างยังไม่ได้งาน(เพื่อนๆเริ่มได้งานกันละค่ะ) แต่เค้ากลับทำตัวไม่มีประโยชน์และไม่วางอนาคตเผื่อเราเลย ไม่มีแม้กระทั่งเราในทุกๆวัน เหนื่อยแล้วค่ะ อยากหยุดอยุ่นิ่งๆแล้วค่ะ จะมีบ้างมั้ยค่ะที่เค้าจะฉุกคิดว่าที่เราทำไปเพราะอะไรเพื่ออะไร