เคยรู้สึกเหมือนกับว่าทั้งโลกนี้มีเรายุแค่คนเดียว เราควรจะจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไง

ผมเป็นคนนึงที่ผ่านเรื่องราวมามายมาตลอด26ปี ผ่านพบเจอเรื่องราวต่างๆมามากมายทั้งประสบการณ์ที่แย่ และ ดีมาก็มากผมเคยมีเเฟนครับอยู่กินกันมาปีนึงแต่มีเหตุการณ์ที่ทำให้ผมและเค้าก้าวเดินไปด้วยกันไม่ได้ บางวันผมก็ยังฝันเห็นเค้า ฝันเห็นความทรงจำต่างๆที่เคยทำร่วมกันกับเค้า ยังนึกถึง เคยมีคนผ่านเค้ามาแต่ทำไมผมถึงไม่เปิดใจ แต่ถามว่าตอนนียังรักเค้าอยู่ไหมมันเป็นความรู้สึกดีๆครับไม่ได้รักและตอนนี้เค้าก็มีแฟนแล้วชีวิตผมทุกวันนี้ก็มีเพื่อนน่ะ แต่จะเจอกันทีก็นานๆครั้งเพราะอยู่ไกลกันเพื่อนแถวห้องเช่าก็มีแต่ไม่ค่อยได้รู้สึกว่าจะทำให้คลายเหงาบางครั้งจนทำให้ขาดความเป็นส่วนตัวไปเลย บางครั้งที่ออกไปพบเจอกับผู้คน ออกไปทำงานรู้สึกว่ามันสนุกและดูชีวิตมีสีสันมากขึ้น แต่บางเหตุการณ์ที่ต้องพบเจอผู้คนถ้าอะไรไม่ถูกใจรึถ้ามีใครทำอะไรให้ต้องเสียอารมณ์ก็จะอารมณ์เสียทั้งวันไม่ว่ามันจะเป็นเรื่องเล็กรึเรื่องใหญ่และก็จะเก็บมาคิดและถ้าหากว่าใครมีไรให้ช่วยก็ยินดีช่วยทั้งเต็มใจและฝืนใจด้วยความที่ว่าเราปฎิเสธใครไม่เป็น พอเวลากลับมาห้องเหมือนโลกทั้งโลกมันมีแค่ห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆไม่มีใครทั้งที่มันมีเครื่องมือที่ให้ความบันเทิงตั้งมากมายทั้งทีวี อุปกรณ์โซเชียล อยากหนีจากความรู้สึกนี้ครับ ขอคำแนะนำครับไม่อยากมีชีวิตที่ต้องเจออะไรเดิมๆคนเดิมๆเรื่องเดิมๆฝันเดิมๆ