เรื่องของผมมีอยู่ว่าผมคบกับแฟนคนนึงมาได้เดือนกว่าแล้วครับ ก่อนจะคบกันก็คุยกันมา4เดือนแล้วตัดสินใจคบกันในที่สุด เมื่อก่อนตอน4เดือนที่แล้วเธอได้ทักผมมาทางfacebookเธอแอดมาหาผมแล้วเธอก็ชอบผมตั้งแต่ผมเรียนอยู่ปีที่แล้วตอนแรกผมก็ไม่ค่อยตอบเธอเพราะผมไม่ได้คิดอะไรกับเธอคือไม่ได้คิดไรเกินพี่น้องแต่พฤติกรรมของน้องคนนั้นคือชอบผมจริงๆทักมาหาผมทุกวันผมจะไม่ค่อยว่างไม่ตอบบ้างไรบ้างเธอก็ยังไม่ยอมแพ้ เธอก็ทักมาเรื่อยๆจนผมเห็นคุณค่าในตัวเธอผมก็เลยลองคุยแบบจริงจังตอนผมอกหักเธอก็อยู่ข้างผมตอนไม่สบายเธอก็ซื้อยามาให้ผมเห็นความดีความพยามในตัวเธอผมเลยเลือกเขาเข้ามาในชีวิตผม แล้วเราก็คบกันช่วงแรกๆผมไม่ค่อยสนใจเธอเท่าไรจะเอาแต่ใจไปหน่อยเพราะเหมือนยังรักอิสระอยากทำไรก็ทำ จนเดือนกว่าเธอก็ทำกล่องระเบิดให้ผมพอเปิดมาผมดีใจมากแต่แค่ไม่แสดงออกแต่จะเก็บไว้ในใจ แล้วพอมาเดือนกว่าๆเธอได้เอาชื่อผมออกตรงสถานะเฟสบุคตรงแนะนำตัว แล้วก็ปิดสถานะตัวเอง ผมเห็นแล้วก็ตกใจผมถามว่าทำไมเอาชื่อเราออกเธอก็บอกว่าของแบบนี้มันก็รู้กันอยู่แล้วปะ ผมก็ไม่อยากคิดมากเลยปล่อยไปพอเริ่มผ่านมาจะ2เดือนเธอเริ่มเปลี่ยนคือถามคำตอบคำ2-3นาทีอย่างมากครึ่งชั่วโมงตอบทั้งที่เมื่อก่อนตอบผมไวไม่ถึง1นาที จากเมื่อก่อนเธอรอผมแต่ตอนนี้ผมกลายเป็นฝ่ายรอผมก็คิดว่าทำไมเธอถึงเปลี่ยนไป ผมก็เอากลับไปคิดเรื่องนิดๆน้อยๆที่คิดว่าผมทำเธอน้อยใจ พอผมเริ่มกลับไปคิดที่จุดแรกๆว่าผมเคยไม่ใส่ใจเธอไม่ค่อยได้สนใจผมก็คิดว่าใช่แน่ๆผมเลยไปถามเธอเธอก็บอกว่า ใช่เพราะเมื่อก่อนเธอทำอะไรไปผมก็ไม่ค่อยสนใจเธอก้เลยไปปรึกษาเพื่อน เพื่อนเธอก็เลยบอกว่าถ้าเขาไม่สนใจก็ไม่ต้องไปสนใจเขาหรอกทำแบบนี้แล้วมันไม่ได้อะไร ผมได้ยินแบบนี้ก็รู้สึกคิดว่าตัวเองแย่แต่ผมก็รักเธอเหมือนเดิมแค่ไม่แสดงออก พอมาไม่กี่วันต่อมาหลังเลิกเรียนผมได้ขึ้นไปหาเธอที่ห้องเรียนเธอแล้วก็นั่งคุยปกติ พอ16.30เธอต้องขึ้นไปซ้อมแบตมินตันกับเพื่อนผมเลยตามขึ้นไปด้วย พอเธอจะไปซ้อมแบตผมก็เลยยืมโทรศัพเธอเล่นแก้ว่างตอนแรกพอผมขอยืมเล่นเธอก็ทำเหมือนเปลี่ยนเรื่องคุยอย่างอื่น
จนผมขอรอบ2เธอเลยให้ เธอก็หยิบโทรศัพไปปลดล็อคหน้าจอแล้วผมก็แอบไปยืนข้างหลังเธอผมได้เห็นเธอเข้าไปในแมสเซ็นเจอร์แล้วก็กำลังลบแชทผช.พอผมเห็นสีหน้าจากร่าเริงของผมได้เปลี่ยนเป็นอีกอารมณ์เลยทีเดียว พอเธอลบเสร็จเธอก็ยื่นโทรศัพให้ผมแล้วผมก็ถามเธอว่าเมื่อกี้ลบแชทใครอะ เธอก็ตอบผมว่าลบแชทไรไม่มีผมก็บอกเธอว่าให้พูดอีกทีแล้วเธอก็ยอมรับ ผมก็ถามต่อว่าลบทำไมผช.คนนั้นเป็นใครเธอตอบผมว่าเขาเป็นรุ่นพี่คอยให้คำแนะนำที่ปรึกษา แล้วฟ้าก็เหมือนแกล้งผมผมถือโทรศัพเธออยู่มีแชทนึงเด้งขึ้นมาคือแชทที่เธอลบไปตอนก่อนจะยื่นโทรศัพให้ผม มันเด้งมาว่าทำอะไรแล้วผมก็พิมตอบแทนแฟนผมแต่ผมไม่ได้ด่าเขาผมตอบแบบไม่มีอะไรเดิกขึ้นเพราะผมอยากรู้ว่าเขาจะคุยยังไงกันต่อ เขาถามมาตอบว่ากลับบ้านยัง กลับตอนไหน กินไรยัง ตอนนั้นผมแทบอยากจะเอามือผมไปต่อยกำแพงมากคือเหมือนโดนมีดปักกลางหลัง แล้วผมก็ถ่ายรุปรองเท้าผมซึ่งเป็นรองเท้านักเรียนชายไปจากนั้นผมก็ยื่นโทรศัพให้เธอ แล้วผมก็ถามเธอว่าเป็นรุ่นพี่ที่ให้คำปรึกษาแล้วทำไมต้องคุยกันขนาดนี้เพื่อนก็มีไม่ปรึกษาอะเพื่อน เพื่อนผช.ก็ได้ผมไม่ได้ว่าหรอกถ้าเธอไม่ได้คิดอะไรจริงๆ ตอนผมมีปัญหาผมก็ปรึกษาเพื่อนในห้องผมตลอดไม่เคยไปคุยกับผญ.อื่นเลยสักคนเพราะก่อนวันนั้นผมได้ปรึกษากับเพื่อนคนนึงมันอยู่ห้องเดียวกับผมมันช่วยผมตลอดผมปรึกษาเรื่องแฟนผมกับมันยันตี2 วันนั้นเพื่อนผมก็อยู่ในเหตุการ์ณนั้นด้วยเพื่อนผมถึงกับพูดไรไม่ออก หลังจากที่ผมได้ว่าเธอเสร็จผมก็รีบชวนเพื่อนผมลงจากโรงยิมตอนแรกผมกะว่าจะไปส่งเธอแต่พอผมเจอเหตุการ์ณแบบนี้คือผมทำไรไม่ถูก ถ้าไม่ติดว่ามีคนอยู่ผมคงร้องไห้ไปแล้ว แล้วพอผมกลับมาถึงบ้านเธอก็ส่งข้อความมาขอโทษผมทำวิดีโดมาขอโทษ ตอนแรกเพื่อนผมนี่ด่าแฟนผมแบบว่าไม่อยากให้ผมกลับไปอีกคือเพื่อนผมกลัวผมเสียใจ แต่ผมก็รู้สึกเกลียดเธอไม่ลงแล้วก็รักเธอมากด้วยจนผมใจอ่อนยอมยกโทษให้เธอ ทุกอย่างเหมือนจะดีแต่พอวันต่อมาอาการก็เหมือนเดิมคือผมเหมือนเป็นคนผิดอีกแล้ว เธอไม่ค่อยสนใจผมถามคำตอบคำบทสนทนาเธอสั้นมากพอจะเล่นกันแบบแฟนแบบผมหยอกเธอเล่นว่าขอนอนตักหน่อยเธอก็ตอบว่าไม่ ขอกอดหน่อยเธอก็ตอบปฎิเสธ ไม่ได้ว่าผมจะหวังอะไรจากเธอนะผมแค่หวังให้เธอสนใจผมบ้างแค่นั้นเอง ตอนนี้พอทำไรผมก็กลายเป็นคนผิดว่าเมื่อก่อนผมไม่เคยใส่ใจเธอ แต่ตอนนี้เหมือนผมพยายามฝ่ายเดียวพยายามทุกอย่างอยากไปส่งเธอตอนเลิกเรียนเธอก็บอกจะไปกับเพื่อน พอผมชวนดูหนังแต่เธอก็ไม่ไปแต่เพื่อนชวนเธอกลับไปซะงั้น ตอนนี้ผมแทบหมดแรงแล้วครับอยากจะปล่อยแต่ก็ยังรักเธออยู่จนไม่อยากเสียเธอไป ผมควรทำไงต่อไปดีครับ ปล.ขอบคุณที่อ่านเรื่องราวของผมจนจบนะครับ
ผมควรจะทำยังไงต่อดีครับ
จนผมขอรอบ2เธอเลยให้ เธอก็หยิบโทรศัพไปปลดล็อคหน้าจอแล้วผมก็แอบไปยืนข้างหลังเธอผมได้เห็นเธอเข้าไปในแมสเซ็นเจอร์แล้วก็กำลังลบแชทผช.พอผมเห็นสีหน้าจากร่าเริงของผมได้เปลี่ยนเป็นอีกอารมณ์เลยทีเดียว พอเธอลบเสร็จเธอก็ยื่นโทรศัพให้ผมแล้วผมก็ถามเธอว่าเมื่อกี้ลบแชทใครอะ เธอก็ตอบผมว่าลบแชทไรไม่มีผมก็บอกเธอว่าให้พูดอีกทีแล้วเธอก็ยอมรับ ผมก็ถามต่อว่าลบทำไมผช.คนนั้นเป็นใครเธอตอบผมว่าเขาเป็นรุ่นพี่คอยให้คำแนะนำที่ปรึกษา แล้วฟ้าก็เหมือนแกล้งผมผมถือโทรศัพเธออยู่มีแชทนึงเด้งขึ้นมาคือแชทที่เธอลบไปตอนก่อนจะยื่นโทรศัพให้ผม มันเด้งมาว่าทำอะไรแล้วผมก็พิมตอบแทนแฟนผมแต่ผมไม่ได้ด่าเขาผมตอบแบบไม่มีอะไรเดิกขึ้นเพราะผมอยากรู้ว่าเขาจะคุยยังไงกันต่อ เขาถามมาตอบว่ากลับบ้านยัง กลับตอนไหน กินไรยัง ตอนนั้นผมแทบอยากจะเอามือผมไปต่อยกำแพงมากคือเหมือนโดนมีดปักกลางหลัง แล้วผมก็ถ่ายรุปรองเท้าผมซึ่งเป็นรองเท้านักเรียนชายไปจากนั้นผมก็ยื่นโทรศัพให้เธอ แล้วผมก็ถามเธอว่าเป็นรุ่นพี่ที่ให้คำปรึกษาแล้วทำไมต้องคุยกันขนาดนี้เพื่อนก็มีไม่ปรึกษาอะเพื่อน เพื่อนผช.ก็ได้ผมไม่ได้ว่าหรอกถ้าเธอไม่ได้คิดอะไรจริงๆ ตอนผมมีปัญหาผมก็ปรึกษาเพื่อนในห้องผมตลอดไม่เคยไปคุยกับผญ.อื่นเลยสักคนเพราะก่อนวันนั้นผมได้ปรึกษากับเพื่อนคนนึงมันอยู่ห้องเดียวกับผมมันช่วยผมตลอดผมปรึกษาเรื่องแฟนผมกับมันยันตี2 วันนั้นเพื่อนผมก็อยู่ในเหตุการ์ณนั้นด้วยเพื่อนผมถึงกับพูดไรไม่ออก หลังจากที่ผมได้ว่าเธอเสร็จผมก็รีบชวนเพื่อนผมลงจากโรงยิมตอนแรกผมกะว่าจะไปส่งเธอแต่พอผมเจอเหตุการ์ณแบบนี้คือผมทำไรไม่ถูก ถ้าไม่ติดว่ามีคนอยู่ผมคงร้องไห้ไปแล้ว แล้วพอผมกลับมาถึงบ้านเธอก็ส่งข้อความมาขอโทษผมทำวิดีโดมาขอโทษ ตอนแรกเพื่อนผมนี่ด่าแฟนผมแบบว่าไม่อยากให้ผมกลับไปอีกคือเพื่อนผมกลัวผมเสียใจ แต่ผมก็รู้สึกเกลียดเธอไม่ลงแล้วก็รักเธอมากด้วยจนผมใจอ่อนยอมยกโทษให้เธอ ทุกอย่างเหมือนจะดีแต่พอวันต่อมาอาการก็เหมือนเดิมคือผมเหมือนเป็นคนผิดอีกแล้ว เธอไม่ค่อยสนใจผมถามคำตอบคำบทสนทนาเธอสั้นมากพอจะเล่นกันแบบแฟนแบบผมหยอกเธอเล่นว่าขอนอนตักหน่อยเธอก็ตอบว่าไม่ ขอกอดหน่อยเธอก็ตอบปฎิเสธ ไม่ได้ว่าผมจะหวังอะไรจากเธอนะผมแค่หวังให้เธอสนใจผมบ้างแค่นั้นเอง ตอนนี้พอทำไรผมก็กลายเป็นคนผิดว่าเมื่อก่อนผมไม่เคยใส่ใจเธอ แต่ตอนนี้เหมือนผมพยายามฝ่ายเดียวพยายามทุกอย่างอยากไปส่งเธอตอนเลิกเรียนเธอก็บอกจะไปกับเพื่อน พอผมชวนดูหนังแต่เธอก็ไม่ไปแต่เพื่อนชวนเธอกลับไปซะงั้น ตอนนี้ผมแทบหมดแรงแล้วครับอยากจะปล่อยแต่ก็ยังรักเธออยู่จนไม่อยากเสียเธอไป ผมควรทำไงต่อไปดีครับ ปล.ขอบคุณที่อ่านเรื่องราวของผมจนจบนะครับ