ผมอายุจะ25ปีแล้ว ยังไม่ได้ทำงานเป็นชิ้นเป็นอันสักที ตอนนี้ผมมาเรียนโครงการพิเศษอยู่ จะจบสิ้นปีนี้
ถ้าจบไปแล้ว ผมตั้งใจว่า จะไปหางานทำ เก็บเงิน สร้างอนาคต ซื้อบ้าน ซื้อรถ และไว้ดูแลแม่ส่วนนึง
แต่ชีวิตจริงมันไม่ได้ง่ายอย่างนั้น ผมไม่รู้ว่าจะดำเนินชีวิตไปคนเดียวยังไงให้ไหว ในเมื่อสิ่งที่ผมตั้งใจจะทำ มันไม่ใช่ง่ายๆเลย
อยู่ที่นี่ ผมตั้งใจจะฝึกภาษาอังกฤษ เพราะผมไม่เก่งเลย และมันสำคัญกับผมด้านการทำงานมากๆ
และตั้งใจจะอ่านหนังสือทบทวนเนื้อหาวิชาความรู้ที่เรียนให้เข้าใจอย่างลึกซึ้ง เพราะถ้าผมทำได้ จะมีงานดีดี อนาคตดีดี รอผมอยู่
แต่ผมรู้สึกขาดแรงบันดาลใจ และยังบังคับตัวเองให้ทำแบบนั้นไม่ได้ เพราะผมขาดความมั่นใจในตัวเอง
ผมรู้สึกเหมือนรอใครสักคนอยู่ ทั้งๆที่รู้ว่าเค้าไม่มีตัวตน เพราะผมก็ไม่ไว้ใจใครที่รู้จักกันในโซเชียลซะด้วย
และอีกใจนึงก็คิดว่า เรายังไม่ดีพอ แต่ถ้ารอให้ถึงวันที่เราดีพอแล้ว ก็คงไม่ต้องการใครอีก
เพราะผมคิดว่าความรักเกิดจากการเรียนรู้สิ่งต่างๆไปด้วยกัน ในวันที่ยังไม่มีอะไรจนเดินทางไปถึงความฝัน
แล้วค่อยพูดคำนั้นว่า ให้ฉันบอกว่าฝันอันแสนไกล ทำได้เพราะใคร เพราะฉันรักเธอ
แต่คงไม่มีใครคิดแบบนี้ใช่มั้ยครับ ผู้หญิงส่วนใหญ่อยากได้แฟนที่มีฐานะที่มั่นคง และดูแลเขาได้