ด้วยเส้นทางไปที่ทำงานรถคงติดมากขึ้น อย่างน้อยก็ 2-3 ปี จึงตั้งใจจะเปลี่ยนมาใช้รถจักรยานยนต์แทนรถยนต์
เริ่มแรก ตัดสินใจเลือกรถ อ่านหาข้อมูลเยอะมาก บางรุ่นถูกใจ แต่ปัญหาเยอะ บางรุ่นปัญหาน้อยแต่แพง แล้วก็เปลือง พอสรุปได้รุ่นนึง มีปัญหาคนซ้อนลำบากอีก....แค่เลือกก็ยากแล้ว
ผ่านไปหลายเดือน คิดแล้วคิดอีก ก็มาจบที่รถครอบครัวแบบสปอร์ต(ตามคำโฆษณา)คันนึง
เดินเข้าร้านจ่ายตัง ขี่กลับมาจอดรอทะเบียน ผ่านไป 2 สัปดาห์ได้ทะเบียนเรียบร้อย เตรียมจะใช้จริง ยังไม่เห็นเพื่อนรุ่นเดียวกันบนถนนเลย นึกขึ้นได้อุปกรณ์ป้องกันตัวเองสำคัญสุดๆ หมวกกันน๊อคครึ่งใบที่ซื้อมาคงไม่พอ เพราะเรื่อง safety ต้องมาก่อน ถึงจะขี่รถแม่บ้านก็เถอะ
ว่าแล้วก็ต้องรีบจัดหา ถ่อไปร้านดังแถวฝั่งธนฯ หาที่จอดรถยากลำบาก ได้หมวก 2 ใบ เสื้อ 2 ตัว หมดไปเกือบหมื่น...จะเป็นลม
ยัง...ยังไม่จบ ลืมไปว่าตัวเองไม่ได้ขี่มอเตอร์ไซค์มานานมาก ใบขับขี่หายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
ต้องไปทำใหม่ลางานอีก 2 วันเป็นอย่างน้อย
.
.
.ค่ารถค่าอุปกรณ์หมดไปมากกว่ามูลค่ารถยนต์ที่ใช้อยู่อีก
จะขี่มอเตอร์ไซค์นี่มันยากลำบากจริงๆ