กลับมายิ้มและหัวเราะง่ายๆเหมือนตอนเป็นเด็กกันเถอะ:)

55 แค่ตั้งกระทู้ก็ขำนิดๆละนะ ลองนั่งย้อนนึกถึงสมัยตอนเด็กๆมั๊ย ลองย้อนตอนวันที่เราอยู่สัก ป.1 ป.2 ดูซิ งานที่ยิ่งใหญ่ของเราในแต่ละวันคือ เราจะต้องเด่น และดูเจ๋งที่สุด เมื่อเรารวมกลุ่มตอนเย็นแถวบ้านกับเพื่อน เพื่อมาปฏิบัติหน้าที่อันยิ่งใหญ่ คือ เล่นซ่อนแอบ บอลลูน อีกาฟักไข่ กระต่าย โดดหนังยาง บักอี่ ไล่แปะ และอีกหลายหลากภาระกิจตอนเย็นหลังเลิกเรียน เราจะมีจินตนาการที่สูงส่ง ที่จะโชว์ฟอร์มแบบทุกคนต้องจับจองตัวเราไปเข้าพวกเวลาแบ่งทีม และทำตัวอย่าให้ตกต่ำ ไม่ให้ลดคุณภาพในศัพท์ที่ทุกคนรู้จักในนามของ "ตัวแถม" เศรษฐกิจช่วงนั้นจะเป็นอย่างไรไม่สน ใครจะขึ้นเป็นผู้นำประเทศไม่แคร์ งานของวันถัดไปไม่มีในหัว ประเด็นหลักและใหญ่ ณ เวลานั้นคือ อย่าให้ใครดึงฉันมา กลางวง แล้วบอกว่าไอ้เนี๊ยะ "ตัวแถม" นั่นคือความตกต่ำของชีวิต ในวันนั้นเลยทีเดียว การกระโดดโลดเต้น เสียงบ่นเพื่อนเวลาใครเล่นเสีย เสียงกรีดเสียงร้องที่เต็มไปด้วยความสุข ความสนุกสนาน แอบเข้าไปใกล้ๆคนที่เราแอบชอบ มีแสดงความเป็นผู้นำเถียงกับฝ่ายตรงข้าม จนคิ้วขมวด อย่างเอาเป็นเอาตาย เพื่อปกป้องผลประโยชน์ของทีมเวลาเสียเปรียบ เฮ้ยบอลลูนไม่เหยียบเส้น เฮ้ยเสียง อึ่มมมม หายเวลาเล่นบักอี เฮ้ยกระต่ายขาที่ยกแตะพื้น ฟาล์ว ฟาล์ว และจะมีความภูมิใจเมื่อมีเสียงเพื่อนร่วมทีม ตะโกนสนับสนุน ในสายตาที่ไวของเรา เล่นตั้งแต่บ่ายแก่ๆจนโพล้เพล้ ไม่มีเหน็ดเหนื่อย จนกระทั่งได้ยินเสียงแม่ เสียงยาย มาเรียกครั้งที่ 2 ครั้งที่ 3 โน่น ด้วยโทนเสียงที่เปลี่ยนไป จากนุ่มนวล เป็นห้วนๆ จึงมองหน้าเพื่อนอย่างอาลัยในชีวิต ว่าฉันต้องกลับแล้วว่ะ และสายตาเพื่อนๆก็จะมองอย่างละห้อยประหนึ่งว่า ต้องจากกันนานแสนนาน ทั้งๆที่พรุ่งนี้ก็ต้องมาตั้งวงเล่นกันใหม่ เสี้ยวนึงของแต่ละวัน ลองกลับไปนั่งนึกถึงวัยเด็กบ้าง ปล่อยบางสิ่งบางอย่างที่แบกเอาไว้บนหลังลงบ้าง ถอดหมวกของความกังวลเอาวางไว้บ้าง ขอเวลาสักครู่ ให้เด็กตัวน้อยๆที่เติบโตมาพร้อมกับคุณ มาวิ่งเล่นในหัวของคุณบ้าง ปล่อยจินตนาการนึกถึงเด็กคนนั้น คนที่หัวเราะให้กับทุกสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เดินและยิ้มเข้าสู่ทุกภาระกิจที่รอข้างหน้า ยังคงจำคำพูดนี้ได้มั๊ย "เฮ้ยๆ มาเล่นกัน".......ยิ้มและสนุกๆกับภาระกิจของหนูๆทุกคนนะ