แต่ก่อนเราเป็นคนขี้เหงามากและฟุ้งซ่าน(ตอนนี้ก็ยังเหงาอยู่บ้างแต่ไม่ค่อยฟุ้งแล้ว) ตอนนั้นรู้สึกแค่ว่าไม่อยากอยู่คนเดียว อยากจะมีใครสักคนข้างๆ
เราเริ่มเล่นแอพหาคู่ เริ่มเล่นบีทอล์ค interpal และอื่นๆ และเราก็เริ่มคุยทำความรู้จักกัน หลายคน
เราเป็นคนที่ ชอบผู้ชายนิ่งๆ เงียบๆ ไม่พูดมาก เป็นผู้ใหญ่มีเหตุผลพอจะสอนจะคุมเราได้ ตอนนั้นไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองโง่แค่ไหนที่ไปหาจากในที่แบบนั้น เราเริ่มคุยไปทีละคน เราแอดคนที่ดูแค่รูปแล้วไปมโนว่าคนนี้ๆน่าจะดูมีเหตุผลคุยกันรู้เรื่อง แต่มันก็ไม่ใช่
ทุกคนที่เราเจอ ตอนแรกที่คุยกันทุกอย่างเป็นไปด้วยดี เพราะยังมีระยะห่าง เราชอบระยะแบบนั้น แต่แล้วยิ่งนาน เขายิ่งก้าวก่ายชีวิตเรา เรียกร้องอะไรๆจากเรา เช่น อยากแชทตลอดเวลาจากที่เคยทักแค่พอให้รู้ว่าอยู่ไหน อยากเจอเราก็ไปเจอแต่พอเจอแล้วก็อยากเจออีกและบ่อยขึ้นซึ่งเราไม่อยากไปบ่อยขนาดนั้น เริ่มขี้หึงขี้หวงขี้ระแวงทั้งๆที่ไม่มีอะไรเลย เราจึงค่อยๆหายไป จากที่นานๆตอบทีก็ไม่ตอบเขาเลย และหาคนคุยคนใหม่ วนลูปอยู่แบบนั้น
เรายอมรับว่าเราคุยต่อกันหลายคนมาก(แต่คุยทีละคน) เราไม่เคยเจอคนที่เสมอต้นเสมอปลาย คนที่เคยมีเหตุผลตอนแรกยังไงนานไปก็ยังมีแบบนั้น และทุกคนที่เราคุย มันคือการให้ความหวังเขา เราบอกเขาว่าเราจะหยุด เพราะตอนแรกที่เราคุยเขาดูมีเหตุผลและเราคิดจะหยุดจริงๆ แต่นานไปที่เขาเริ่มเอาแต่ใจเราเลยผิดคำพูด เราไม่หยุดอย่างที่ว่าไว้
จนนานเข้าเราเบื่อเรื่องความรัก เราอยากพักอยากอยู่คนเดียวบ้าง เราเหนื่อยอ่อนล้าหมดแรง เราใช้ชีวิตปกติของเราไป จนได้เจอคนที่เรารู้สึกว่าใช่จริงๆในวันนี้
เราเจอกันในโซเชียลแต่ไม่ใช่เว็บหาคู่ เจอกันแบบที่บังเอิญมากๆ และได้คุยกันเพราะต่างคนต่างเหนื่อยมาพอๆกัน ตอนนั้นเรามีความรู้สึกแค่ว่าขอแค่เพื่อนก็พอแก้เหงาให้กันก็พอ เราคุยกันว่าเราจะอยู่เป็นเพื่อนกัน เพื่อนเท่านั้นจริงๆห้ามล้ำห้ามเกิน ไม่รู้นานแค่ไหนที่เราเป็นที่พักใจให้กัน เราไม่รู้จักชื่อเขา ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนเรียนอยู่ไหมหรือทำงานอะไร เราปิดบังตัวตนของกันไว้บางส่วนแต่จะเล่าเรื่องอื่นตามจริง จนเรารู้สึกว่า เขาดูเป็นผู้ใหญ่ ดูมีเหตุผล เขาสอนเราได้ให้คำปรึกษาเราได้ และความคิดเขาไม่เหมือนใคร ยิ่งรู้จักเรายิ่งรู้สึกว่านิสัยเขาดี ไม่พูดมากใช้เหตุผล เสมอต้นเสมอปลาย เราชอบเขาโดยไม่รู้ตัว แต่มันก็พังลง
อาจจะเพราะเราไม่ใช่สเป็คเขา เขาคิดกับเราแค่เพื่อนอย่างบริสุทธิ์ใจ กลายเป็นเราที่เริ่มอยากได้เริ่มเรียกร้องอะไรต่อออะไร เริ่มอยากคุยบ่อยขึ้น เราหวงทั้งๆที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่เราไม่เคยแสดงออก เราทำทุกอย่างปกติที่สุดเท่าที่ทำได้ทั้งๆที่ใจร้อนขึ้นมากอยากรู้เรื่องเขาแต่ก็ไม่ถาม และวันหนึ่งเขาก็รู้ว่าเราเปลี่ยนไป เขาเริ่มเว้นระยะห่างมากกว่าเดิม เริ่มหายไปแบบที่เราเคยหายไปจากคนอื่น เรานึกย้อนถึงวันวาน ทุกอย่างที่ผ่านมาเรื่องราวมันฉายขึ้นในหัวซ้ำๆอย่างนั้น เราจะไม่มีวันสมหวังได้อีก ทำกับคนอื่นไว้มากขนาดนั้นยังไงก็ต้องชดใช้
ตอนนี้เราเหนื่อยกว่าเดิม ภาพในอดีตที่เราเคยให้ความหวังคนอื่น เคยทำให้เขารู้สึกดีและถอยออกมา หลายต่อหลายอย่างที่เราทำแบบที่ให้ความหวังเขา ทำให้เราไม่อยากรักใครอีก จนถึงวันนี้เราก็ยังกลัว เรารับมันอีกไม่ไหวแล้วค่ะ สำนึกผิดทุกอย่าง ยอมรับทุกอย่างที่เคยทำ แต่เราคงรับไม่ไหวอีกถ้าจะต้องเจอคนที่ชอบแล้วทิ้งเราไปแบบนั้นอีก เราควรทำยังไงดีคะ TT TT
กรรมจากการทำให้คนอื่นมีความหวังแล้วพังทิ้ง ทำให้เราไม่เคยเจอคนที่รักจริงๆสักที
เราเริ่มเล่นแอพหาคู่ เริ่มเล่นบีทอล์ค interpal และอื่นๆ และเราก็เริ่มคุยทำความรู้จักกัน หลายคน
เราเป็นคนที่ ชอบผู้ชายนิ่งๆ เงียบๆ ไม่พูดมาก เป็นผู้ใหญ่มีเหตุผลพอจะสอนจะคุมเราได้ ตอนนั้นไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองโง่แค่ไหนที่ไปหาจากในที่แบบนั้น เราเริ่มคุยไปทีละคน เราแอดคนที่ดูแค่รูปแล้วไปมโนว่าคนนี้ๆน่าจะดูมีเหตุผลคุยกันรู้เรื่อง แต่มันก็ไม่ใช่
ทุกคนที่เราเจอ ตอนแรกที่คุยกันทุกอย่างเป็นไปด้วยดี เพราะยังมีระยะห่าง เราชอบระยะแบบนั้น แต่แล้วยิ่งนาน เขายิ่งก้าวก่ายชีวิตเรา เรียกร้องอะไรๆจากเรา เช่น อยากแชทตลอดเวลาจากที่เคยทักแค่พอให้รู้ว่าอยู่ไหน อยากเจอเราก็ไปเจอแต่พอเจอแล้วก็อยากเจออีกและบ่อยขึ้นซึ่งเราไม่อยากไปบ่อยขนาดนั้น เริ่มขี้หึงขี้หวงขี้ระแวงทั้งๆที่ไม่มีอะไรเลย เราจึงค่อยๆหายไป จากที่นานๆตอบทีก็ไม่ตอบเขาเลย และหาคนคุยคนใหม่ วนลูปอยู่แบบนั้น
เรายอมรับว่าเราคุยต่อกันหลายคนมาก(แต่คุยทีละคน) เราไม่เคยเจอคนที่เสมอต้นเสมอปลาย คนที่เคยมีเหตุผลตอนแรกยังไงนานไปก็ยังมีแบบนั้น และทุกคนที่เราคุย มันคือการให้ความหวังเขา เราบอกเขาว่าเราจะหยุด เพราะตอนแรกที่เราคุยเขาดูมีเหตุผลและเราคิดจะหยุดจริงๆ แต่นานไปที่เขาเริ่มเอาแต่ใจเราเลยผิดคำพูด เราไม่หยุดอย่างที่ว่าไว้
จนนานเข้าเราเบื่อเรื่องความรัก เราอยากพักอยากอยู่คนเดียวบ้าง เราเหนื่อยอ่อนล้าหมดแรง เราใช้ชีวิตปกติของเราไป จนได้เจอคนที่เรารู้สึกว่าใช่จริงๆในวันนี้
เราเจอกันในโซเชียลแต่ไม่ใช่เว็บหาคู่ เจอกันแบบที่บังเอิญมากๆ และได้คุยกันเพราะต่างคนต่างเหนื่อยมาพอๆกัน ตอนนั้นเรามีความรู้สึกแค่ว่าขอแค่เพื่อนก็พอแก้เหงาให้กันก็พอ เราคุยกันว่าเราจะอยู่เป็นเพื่อนกัน เพื่อนเท่านั้นจริงๆห้ามล้ำห้ามเกิน ไม่รู้นานแค่ไหนที่เราเป็นที่พักใจให้กัน เราไม่รู้จักชื่อเขา ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนเรียนอยู่ไหมหรือทำงานอะไร เราปิดบังตัวตนของกันไว้บางส่วนแต่จะเล่าเรื่องอื่นตามจริง จนเรารู้สึกว่า เขาดูเป็นผู้ใหญ่ ดูมีเหตุผล เขาสอนเราได้ให้คำปรึกษาเราได้ และความคิดเขาไม่เหมือนใคร ยิ่งรู้จักเรายิ่งรู้สึกว่านิสัยเขาดี ไม่พูดมากใช้เหตุผล เสมอต้นเสมอปลาย เราชอบเขาโดยไม่รู้ตัว แต่มันก็พังลง
อาจจะเพราะเราไม่ใช่สเป็คเขา เขาคิดกับเราแค่เพื่อนอย่างบริสุทธิ์ใจ กลายเป็นเราที่เริ่มอยากได้เริ่มเรียกร้องอะไรต่อออะไร เริ่มอยากคุยบ่อยขึ้น เราหวงทั้งๆที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่เราไม่เคยแสดงออก เราทำทุกอย่างปกติที่สุดเท่าที่ทำได้ทั้งๆที่ใจร้อนขึ้นมากอยากรู้เรื่องเขาแต่ก็ไม่ถาม และวันหนึ่งเขาก็รู้ว่าเราเปลี่ยนไป เขาเริ่มเว้นระยะห่างมากกว่าเดิม เริ่มหายไปแบบที่เราเคยหายไปจากคนอื่น เรานึกย้อนถึงวันวาน ทุกอย่างที่ผ่านมาเรื่องราวมันฉายขึ้นในหัวซ้ำๆอย่างนั้น เราจะไม่มีวันสมหวังได้อีก ทำกับคนอื่นไว้มากขนาดนั้นยังไงก็ต้องชดใช้
ตอนนี้เราเหนื่อยกว่าเดิม ภาพในอดีตที่เราเคยให้ความหวังคนอื่น เคยทำให้เขารู้สึกดีและถอยออกมา หลายต่อหลายอย่างที่เราทำแบบที่ให้ความหวังเขา ทำให้เราไม่อยากรักใครอีก จนถึงวันนี้เราก็ยังกลัว เรารับมันอีกไม่ไหวแล้วค่ะ สำนึกผิดทุกอย่าง ยอมรับทุกอย่างที่เคยทำ แต่เราคงรับไม่ไหวอีกถ้าจะต้องเจอคนที่ชอบแล้วทิ้งเราไปแบบนั้นอีก เราควรทำยังไงดีคะ TT TT