ก่อนอื่นผมต้องออกตัวก่อนเลยว่า ผมเพิ่งเคยตั้งกระทู้ในพันทิพครั้งแรก อาจจะพิมพ์มั่วๆ งงๆ อ่านไม่ค่อยรู้เรื่อง พอดีผมเรียนมาน้อย ต้องขอโทษด้วย ที่ผ่านมาเคยอ่านแต่กระทู้ของคนอื่น ไม่เคยคิดว่าจะมาตั้งกระทู้เอง แต่วันนี้ไม่ไหวจริงๆ มันอัดแน่นอยู่ในใจ อยากระบายให้ใครซักคนฟัง ฉะนั้นอย่ารอช้า มาเริ่มกันเลยดีกว่า 😊✌🏼️
เรื่องมันมีอยู่ว่า ประมาณตี 2 กว่าๆ ของวันที่ 14 สิงหาที่ผ่านมา ผมประสบอุบัติเหตุรถจักรยานยนต์ล้ม สาเหตุมาจากเมาเป็นหมาแล้วทะลึ่งไปขี่รถ ทำเปรี้ยวไง สภาพก็เลยเละ แผลท่วม ถลอกเพียบ นิ้วก้อยที่เท้าก็หัก อาการหนักใช้ได้ ที่สำคัญปราศจากคู่กรณี (เพราะกูล้มเอง ฉลาดสัสส!!)
หลังจากนั้นไม่นานแม่ผมก็ขับรถพาไปส่งโรงพยาบาลสมเด็จราชเทวี ณ ศรีราชา (ขอเอ่ยชื่อหน่อยไม่ว่ากันนะครับ) ขั้นตอนก็เป็นไปตามปกติ ล้างแผลทำแผล แต่ที่สำคัญคือต้องเข้าห้องผ่าตัด เพราะนิ้วเท้าต้องใส่เหล็ก พอผ่าตัดเสร็จหมอก็ให้ admit ผมได้พักรักษาตัวที่ตึกเมธาชั้น 3 ห้อง 42 เป็นห้องพิเศษเตียงเดี่ยว ไม่ได้หรูหราอะไรเพราะที่บ้านไม่ค่อยมีตัง แต่ช่างมัน ประเด็นมันไม่ได้อยู่ตรงนั้น เพราะว่าที่จะบอกคือคนที่ผมจะพูดถึงทำงานเป็นพยาบาลอยู่ชั้น 3 ตึกเมธา มันคือที่ผมต้องนอนรักษาตัว 😉
ใกล้จะได้เจอแล้ว......
ผมจำได้ว่าตอนนั้นน่าจะประมาณ เกือบ 10 โมง ผมยังเมาอยู่ คือเมาบานอ่ะ (เหล้าห่าไรไม่รู้สร่างยากชิบ) ผมก็ได้เข้าพักในห้องที่จองไว้ ตอนนี้แหละที่เธอเดินเข้ามา แต่ผมก็ยังไม่ได้สนใจอะไร เพราะเธอมากับพยายาลอีกสิบกว่าชีวิต ตามันลายไปหมด มีทุกรุ่นตั้งแต่รุ่นแม่ยันวัยรุ่น มาดูนู่นดูนี่ เปิดแผลดู วิจารณ์อะไรก็ไม่รู้ เหมือนผมเป็นอาจารย์ใหญ่ไร้ชีวิต แต่มันโหดตรงที่พยาบาลรุ่นแม่รุ่นป้าเทศนาผมเพียบ เกือบบรรลุอ่ะ แล้วสักพักก็พากันออกไป ทิ้งกู เอ้ย ทิ้งผมนอนงงอยู่บนเตียง แล้วเหตุการณ์ก็เป็นไปตามปกติ มีพยาบาลผลัดเปลี่ยนกันมาตรวจไข้ วัดความดัน ฉีดยาทางสายน้ำเกลือ เป็นแบบนี้ทั้งคืน (โดยผมไม่ได้เจอเธอเลย) แล้วคืนแรกก็ผ่านไป ท่ามกลางความเจ็บปวดของบาดแผล
วันที่สอง....
เนี่ยแหละวันสำคัญของผม คือพอผมตื่นนอนก็ต้องกินข้าวเช้าที่เค้าจัดมาให้ เหตุการณ์ก็ผ่านไป จนเวลา 9 โมงกว่าๆ ถึงเวลาที่ต้องล้างแผล จำได้ว่าผมกำลังดูโทรทัศน์อยู่ สักพักก็มีเสียงเปิดประตูเข้ามา เป็นน้าพยาบาลคนนึง แต่ที่มันพีคคือ พยาบาลคนที่เดินตามเข้ามา คือเธอคนนั้น เชดเข้ !!! ยิ้มดิกู มีพยาบาลสาวๆมาล้างแผลให้ ที่ผมประทับใจคือ เธอมือเบามาก และถามตลอดว่าเจ็บรึเปล่า ผมแอบเห็นว่าเธอพยามยามทำให้เบาที่สุดจนมือเธอสั่น (น่ารักอ่ะ) สำหรับผมนะมันคือการล้างแผลที่มีความสุขที่สุด ไม่ใช่เพราะอะไรนะ เพราะได้เห็นเธอยิ้มนั่นแหละ แล้วไม่ใช่เพราะผมได้คุยกับเธอนะ แต่มันเป็นเพราะน้าพยาบาลคนนั้นแซวผมเรื่องเมาแล้วขับ สั่งสอน อบรมผมชุดใหญ่ ผมก็ต่อปากต่อคำตามประสาคนปากหมา 😘 พอๆนอกเรื่องมาพอแล้ว มาเข้าเรื่องกันดีกว่า
นี่คือเรื่องของเธอ....
ผมมีโอกาสได้คุยกับเธอในวันที่ 2 ของการล้างแผล เพราะเธอเข้ามาทำหน้าที่คนเดียว(เข้าทางโจร คิคิ) ผมก็เริ่มชวนคุย เพื่อให้บรรยากาศมันไม่ตึงเครียดเกินไป ก็คุยไปเรื่อย ถามนู้นถามนี่ จนได้รู้ว่าเธออายุ 23 เพิ่งเรียนจบมา (อ้าวเด็กกว่าเรานี่หว่าเรียกพี่ตั้งนาน คือผมอายุ 25 นะครับ ) ผมจำว่าคุยอะไรกับเธอไม่ได้มากนัก เพราะตามันชอบไปแอบมองหน้า แอบมองรอยยิ้มอันนั้น เชี่ย
รู้สึกดีสัสสๆอ่ะ แต่คำถามที่ผมจำได้แม่นเลย คือผมถามไปว่าพรุ่งนี้พยาบาลจะเป็นคนล้างแผลให้ผมรึเปล่า แล้วคำตอบของเธอมันทำให้ผมยิ้มแก้มแทบแตก(แต่เธอไม่เห็นนะเพราะผมยิ้มในใจ) เพราะเธอบอกว่าใช่ค่ะ แต่ที่ผมพลาดไปอย่างแรงคือ ผมลืมถามชื่อเธอ (โคตรเฮียเลยกู)
แล้ววันต่อมาผมก็ตั้งตารอการล้างแผล จำได้ว่ามันเป็นความเจ็บปวดที่มีความสุขที่สุด เออลืมเล่าไปอย่าง เธอจะมีหน้าที่มาฉีดยาฆ่าเชื้อทางสายน้ำเกลือให้ด้วย ทำให้ผมมีโอกาสเจอเธอวันละเกิน 1 ครั้ง แล้วอีกอย่างนึงที่ไม่มีใครรู้ คือหมอจะให้ผมออกจากโรงพยาบาลตั้งแต่วันที่ 16 แต่ผมขอหมออยู่ต่ออีกคืน เหตุผลเดียวเลย อยากอยู่เจอหน้าเธอต่ออีกวัน แล้วทุกอย่างมันก็ผ่านไป จนมาถึงวันที่ผมต้องออกจากโรงพยาบาล( หมอมันไม่ให้อยู่ต่อแล้ว😂) เธอก็ยังคนเป็นคนมาล้างแผล แต่คราวนี้มากับเพื่อนพยาบาลรุ่นเดียวกับเธอ หน้าตาน่ารักกว่าเธอ แต่มันไม่ใช่เธอ เพราะผมชอบเธอ นั่นแหละที่ผมไม่กล้าพูดออกไป
ไม่รู้จะพิมพ์อะไรแล้วว่ะ แค่อยากจะระบายตรงนี้เลยว่า เธอไม่ใช่ผู้หญิงในสเป็คที่ผมเคยคิดไว้ แต่เวลาที่ผมได้คุยกับเธอ ได้มองรอยยิ้มของเธอ มันทำให้ผมรู้สึกดี รู้สึกว่าถ้าได้คนนี้เป็นแฟนมันคงจะดีน่าดูเลยเนอะ ผมไม่ได้เว่อนะ เพราะผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้มานานแล้ว แต่ที่มันเจ็บปวดคือ ชื่อเล่นเค้าผมยังไม่รู้จัก จะขอไลน์ขอเฟสก็ไม่กล้า เพราะรู้ว่าที่เค้าทำมันเป็นหน้าที่ของเค้า แต่ผมมันดันไปคิดเองคนเดียว คิดเกินเลยไปไกล (คนมันโสดมานานก็เลยอยากมีใครสักคนมาดูแล) เลยไม่อยากต้องผิดหวัง เลยไม่กล้าจะทำอะไรซักอย่าง
ก็เลยต้องมานั่งพร่ำเพ้ออยู่คนเดียว เซงสัสสสส !!!!
ถึงผมจะไม่รู้จักชื่อเล่นเธอ แต่ผมก็รู้จักชื่อจริงเธอนะ (แอบมองตอนล้างแผลอ่ะ) ขอไม่เอ่ยชื่อเต็ม ไม่อยากพาดพิง ไม่อยากทำให้ใครเสียหาย ขอเป็นตัวย่อละกัน ชื่อ ส.ร.ภ นามสกุล ม.อ.ด แค่นี้แหละที่ผมมี ใครจะว่ากูบ้าก็ช่าง กูไม่สน ก็กูชอบของกูอ่ะ
สุดท้าย ถ้าเธอมีโอกาสมาเห็นขอให้เธอรู้ว่ามีคนแอบชอบเธอจริงๆนะ แต่ไม่กล้าบอก ใจจริง
โคตรอยากทำความรู้จัก คนนิสัยน่ารักๆแบบเธอ คือใช่เลย คนที่ตามหา แบบนี้เลย โอ้ยยยย อาการหนักแล้วกู สงสัยหมอลืมเอ็กซเรย์สมอง เพี้ยนแล้วกู รู้ว่าทีเธอทำมันคือหน้าที่ แต่ผมคิดไปไกลกว่านั้นเยอะ โคตรเยอะเลย คือชอบว่ะ เรียกว่าตกหลุมรักเลยก็ได้ พอแล้วพอ นอนเถอะ จะได้เลิกเพ้อซะที ฝันดีครับ
อยากฝากบอกเธอไว้อย่าง "อย่ามัวแต่ดูแลคนอื่น จนลืมดูแลตัวเองนะ" เห็นวันนั้นเธอบ่นข้าวเที่ยงยังไม่ได้กิน อยากจะบอกว่าเป็นห่วง เธอคงกลัว เพราะหน้าตากู
แถมนิสัยก็
ใคร
จะสนใจวะ พอๆ หนักแล้วกู นอนๆๆ 😑😣
(สถานที่เกิดเหตุโรงพยาบาลสมเด็จราชเทวี ณ ศรีราชา อ.ศรีราชา จ.ชลบุรี)
ผมว่าผมแอบชอบพยาบาลว่ะ !!! แต่มันไม่มีโอกาสบอกเค้าแล้ว เพราะผมมารักษาตัวที่บ้านแล้ว แต่ยังคิดถึงรอยยิ้มแบบนั้นอยู่ 😣😰
เรื่องมันมีอยู่ว่า ประมาณตี 2 กว่าๆ ของวันที่ 14 สิงหาที่ผ่านมา ผมประสบอุบัติเหตุรถจักรยานยนต์ล้ม สาเหตุมาจากเมาเป็นหมาแล้วทะลึ่งไปขี่รถ ทำเปรี้ยวไง สภาพก็เลยเละ แผลท่วม ถลอกเพียบ นิ้วก้อยที่เท้าก็หัก อาการหนักใช้ได้ ที่สำคัญปราศจากคู่กรณี (เพราะกูล้มเอง ฉลาดสัสส!!)
หลังจากนั้นไม่นานแม่ผมก็ขับรถพาไปส่งโรงพยาบาลสมเด็จราชเทวี ณ ศรีราชา (ขอเอ่ยชื่อหน่อยไม่ว่ากันนะครับ) ขั้นตอนก็เป็นไปตามปกติ ล้างแผลทำแผล แต่ที่สำคัญคือต้องเข้าห้องผ่าตัด เพราะนิ้วเท้าต้องใส่เหล็ก พอผ่าตัดเสร็จหมอก็ให้ admit ผมได้พักรักษาตัวที่ตึกเมธาชั้น 3 ห้อง 42 เป็นห้องพิเศษเตียงเดี่ยว ไม่ได้หรูหราอะไรเพราะที่บ้านไม่ค่อยมีตัง แต่ช่างมัน ประเด็นมันไม่ได้อยู่ตรงนั้น เพราะว่าที่จะบอกคือคนที่ผมจะพูดถึงทำงานเป็นพยาบาลอยู่ชั้น 3 ตึกเมธา มันคือที่ผมต้องนอนรักษาตัว 😉
ใกล้จะได้เจอแล้ว......
ผมจำได้ว่าตอนนั้นน่าจะประมาณ เกือบ 10 โมง ผมยังเมาอยู่ คือเมาบานอ่ะ (เหล้าห่าไรไม่รู้สร่างยากชิบ) ผมก็ได้เข้าพักในห้องที่จองไว้ ตอนนี้แหละที่เธอเดินเข้ามา แต่ผมก็ยังไม่ได้สนใจอะไร เพราะเธอมากับพยายาลอีกสิบกว่าชีวิต ตามันลายไปหมด มีทุกรุ่นตั้งแต่รุ่นแม่ยันวัยรุ่น มาดูนู่นดูนี่ เปิดแผลดู วิจารณ์อะไรก็ไม่รู้ เหมือนผมเป็นอาจารย์ใหญ่ไร้ชีวิต แต่มันโหดตรงที่พยาบาลรุ่นแม่รุ่นป้าเทศนาผมเพียบ เกือบบรรลุอ่ะ แล้วสักพักก็พากันออกไป ทิ้งกู เอ้ย ทิ้งผมนอนงงอยู่บนเตียง แล้วเหตุการณ์ก็เป็นไปตามปกติ มีพยาบาลผลัดเปลี่ยนกันมาตรวจไข้ วัดความดัน ฉีดยาทางสายน้ำเกลือ เป็นแบบนี้ทั้งคืน (โดยผมไม่ได้เจอเธอเลย) แล้วคืนแรกก็ผ่านไป ท่ามกลางความเจ็บปวดของบาดแผล
วันที่สอง....
เนี่ยแหละวันสำคัญของผม คือพอผมตื่นนอนก็ต้องกินข้าวเช้าที่เค้าจัดมาให้ เหตุการณ์ก็ผ่านไป จนเวลา 9 โมงกว่าๆ ถึงเวลาที่ต้องล้างแผล จำได้ว่าผมกำลังดูโทรทัศน์อยู่ สักพักก็มีเสียงเปิดประตูเข้ามา เป็นน้าพยาบาลคนนึง แต่ที่มันพีคคือ พยาบาลคนที่เดินตามเข้ามา คือเธอคนนั้น เชดเข้ !!! ยิ้มดิกู มีพยาบาลสาวๆมาล้างแผลให้ ที่ผมประทับใจคือ เธอมือเบามาก และถามตลอดว่าเจ็บรึเปล่า ผมแอบเห็นว่าเธอพยามยามทำให้เบาที่สุดจนมือเธอสั่น (น่ารักอ่ะ) สำหรับผมนะมันคือการล้างแผลที่มีความสุขที่สุด ไม่ใช่เพราะอะไรนะ เพราะได้เห็นเธอยิ้มนั่นแหละ แล้วไม่ใช่เพราะผมได้คุยกับเธอนะ แต่มันเป็นเพราะน้าพยาบาลคนนั้นแซวผมเรื่องเมาแล้วขับ สั่งสอน อบรมผมชุดใหญ่ ผมก็ต่อปากต่อคำตามประสาคนปากหมา 😘 พอๆนอกเรื่องมาพอแล้ว มาเข้าเรื่องกันดีกว่า
นี่คือเรื่องของเธอ....
ผมมีโอกาสได้คุยกับเธอในวันที่ 2 ของการล้างแผล เพราะเธอเข้ามาทำหน้าที่คนเดียว(เข้าทางโจร คิคิ) ผมก็เริ่มชวนคุย เพื่อให้บรรยากาศมันไม่ตึงเครียดเกินไป ก็คุยไปเรื่อย ถามนู้นถามนี่ จนได้รู้ว่าเธออายุ 23 เพิ่งเรียนจบมา (อ้าวเด็กกว่าเรานี่หว่าเรียกพี่ตั้งนาน คือผมอายุ 25 นะครับ ) ผมจำว่าคุยอะไรกับเธอไม่ได้มากนัก เพราะตามันชอบไปแอบมองหน้า แอบมองรอยยิ้มอันนั้น เชี่ย
แล้ววันต่อมาผมก็ตั้งตารอการล้างแผล จำได้ว่ามันเป็นความเจ็บปวดที่มีความสุขที่สุด เออลืมเล่าไปอย่าง เธอจะมีหน้าที่มาฉีดยาฆ่าเชื้อทางสายน้ำเกลือให้ด้วย ทำให้ผมมีโอกาสเจอเธอวันละเกิน 1 ครั้ง แล้วอีกอย่างนึงที่ไม่มีใครรู้ คือหมอจะให้ผมออกจากโรงพยาบาลตั้งแต่วันที่ 16 แต่ผมขอหมออยู่ต่ออีกคืน เหตุผลเดียวเลย อยากอยู่เจอหน้าเธอต่ออีกวัน แล้วทุกอย่างมันก็ผ่านไป จนมาถึงวันที่ผมต้องออกจากโรงพยาบาล( หมอมันไม่ให้อยู่ต่อแล้ว😂) เธอก็ยังคนเป็นคนมาล้างแผล แต่คราวนี้มากับเพื่อนพยาบาลรุ่นเดียวกับเธอ หน้าตาน่ารักกว่าเธอ แต่มันไม่ใช่เธอ เพราะผมชอบเธอ นั่นแหละที่ผมไม่กล้าพูดออกไป
ไม่รู้จะพิมพ์อะไรแล้วว่ะ แค่อยากจะระบายตรงนี้เลยว่า เธอไม่ใช่ผู้หญิงในสเป็คที่ผมเคยคิดไว้ แต่เวลาที่ผมได้คุยกับเธอ ได้มองรอยยิ้มของเธอ มันทำให้ผมรู้สึกดี รู้สึกว่าถ้าได้คนนี้เป็นแฟนมันคงจะดีน่าดูเลยเนอะ ผมไม่ได้เว่อนะ เพราะผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้มานานแล้ว แต่ที่มันเจ็บปวดคือ ชื่อเล่นเค้าผมยังไม่รู้จัก จะขอไลน์ขอเฟสก็ไม่กล้า เพราะรู้ว่าที่เค้าทำมันเป็นหน้าที่ของเค้า แต่ผมมันดันไปคิดเองคนเดียว คิดเกินเลยไปไกล (คนมันโสดมานานก็เลยอยากมีใครสักคนมาดูแล) เลยไม่อยากต้องผิดหวัง เลยไม่กล้าจะทำอะไรซักอย่าง
ถึงผมจะไม่รู้จักชื่อเล่นเธอ แต่ผมก็รู้จักชื่อจริงเธอนะ (แอบมองตอนล้างแผลอ่ะ) ขอไม่เอ่ยชื่อเต็ม ไม่อยากพาดพิง ไม่อยากทำให้ใครเสียหาย ขอเป็นตัวย่อละกัน ชื่อ ส.ร.ภ นามสกุล ม.อ.ด แค่นี้แหละที่ผมมี ใครจะว่ากูบ้าก็ช่าง กูไม่สน ก็กูชอบของกูอ่ะ
สุดท้าย ถ้าเธอมีโอกาสมาเห็นขอให้เธอรู้ว่ามีคนแอบชอบเธอจริงๆนะ แต่ไม่กล้าบอก ใจจริง
อยากฝากบอกเธอไว้อย่าง "อย่ามัวแต่ดูแลคนอื่น จนลืมดูแลตัวเองนะ" เห็นวันนั้นเธอบ่นข้าวเที่ยงยังไม่ได้กิน อยากจะบอกว่าเป็นห่วง เธอคงกลัว เพราะหน้าตากู
(สถานที่เกิดเหตุโรงพยาบาลสมเด็จราชเทวี ณ ศรีราชา อ.ศรีราชา จ.ชลบุรี)