อยากมีอิสระในการมีแฟน

แต่สังคมรอบตัวเราไม่ได้เป็นแบบนั้น เราอยากไปกินข้าวด้วยกัน อยากไปเล่นห้องเค้า อยากไปเที่ยวด้วยกันสองคน ที่ว่ามาทั้งหมดนั้นถ้าเพื่อนรู้ว่าเราทำเค้าคงมองเราไม่เหมือนเดิมอะ แม่เรายิ่งไม่ต้องพูดถึง ถ้าเราไม่แคร์ใครก่อนเลิกกันเราจะไปเที่ยวกับเค้า เราเคยไปเที่ยวที่นึง มันสวยมากเลยคิดว่าถ้ามีแฟนจะพามาเที่ยวที่นี่อีก เสียดายอะ ยังไม่ได้ทำตั้งหลายอย่าง สังคมรอบข้างเราหล่อหลอมให้เราเป็นคนไม่กล้า ไม่กล้าหลุดจากกรอบ ไม่กล้าตัดสินใจ เราไม่กล้าแม้แต่จะพูดว่าคิดถึง  ตอนนี้รู้สึกว่าไม่อยากมีความรู้ดีๆกับใครอีกแล้ว เรายังไม่พร้อมจะมีใคร แต่อีกใจก็โหยหาว่าอยากเจอคนแบบนี้อีก ทั้งอยากมีแฟนใหม่และไม่อยากมีในเวลาเดียวกัน

อยากเป็นคนที่เลิกกันแล้วก็หาใหม่ได้เรื่อยๆจัง
เวลานี้เราถูกทำร้ายด้วยความทรงจำดีๆ
แต่ให้กลับไปคบกันอีกคงไม่เอาแล้ว
ตอนเลิกกัน เราเป็นฝ่ายผิด เค้าไม่ได้ผิด เราเอาแต่ใจเกินไป เห็นแก่ตัว เรายอมรับ
แค่มาบ่นเฉยๆ ไม่มีใครให้ระบาย เผื่อมีใครหลงเข้ามาอ่าน 555