เคยรู้สึกว่าทำไมพ่อแม่คนอื่นเขาดีจัง เมื่อหันกลับมามองพ่อแม่ตัวเองไหมคะ?

เราเป็นคนนึงที่รู้สึกด้อยค่าเวลาฟังเพื่อนพูดถึงพ่อแม่ คือไม่ใช่ว่าพ่อแม่ไม่มีความดีสำหรับเราเลยนะคะ
เพียงแต่รู้สึกว่าพ่อแม่คนอื่นดีจัง อย่างน้อยก็ยังให้คำปรึกษาได้ บางทีเรารู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวในโลกเลย
ขอยกตัวอย่างบางเรื่องที่รู้สึกน้อยใจนะคะ

เวลาอยากจะเปลี่ยนงานหรือมีเรื่องจากที่ทำงานอยากระบาย หรืออยากได้คำปรึกษา
พ่อกับแม่เราก็นั่งฟังเฉยๆ ไม่มีให้คำปรึกษาใดๆ และเป็นแบบนี้ทุกครั้ง
และเมื่อเร็วๆนี้เราก็พูดตรงๆว่าอยากได้คำปรึกษาจากพ่อแม่บ้าง จนครั้งนั้นก็เกิดดราม่ากันไป
เขาพูดว่าเหนื่อยจากที่ทำงานก็พอแรงแล้ว จะเอาอะไรกับเขาอีก
คือเราอยากได้ความคิดเห็นในมุมมองของคนอื่นก็แค่นั้นเอง

วันแม่ที่ผ่านมาล่าสุด เขาก็ถามว่าไม่พาไปเลี้ยงอะไรบ้างหรอ
ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นเราซื้อรองเท้าผ้าใบราคารวม 6,000 บาทให้เขาแล้ว
และบอกว่ารวมวันเกิดกับวันแม่เลยนะ (วันเกิดแม่เราอยู่ในเดือนส.ค.เหมือนกันค่ะ)
เขาก็รับรู้และยินดีกับรองเท้าที่ได้ แต่เขาพูดแบบนั้นก็เลยต้องกลับมาคิดว่าหรือเราดีไม่เท่าลูกคนอื่นเขารึเปล่า
สุดท้ายเลยพาเขาไปเลี้ยงและรูดบัตรเครดิตไปก่อนค่ะ
คือไม่ได้หมายความว่าเราไม่เต็มใจนะคะ แต่บางอย่างก็อยากให้เขามองในมุมเราบ้าง

ส่วนพ่อเราคือฟังคำพูดทุกคน ยกเว้นเรา
เราพูดถึงรายละเอียดสินค้าของบริษัทที่เราทำ ซึ่งแน่นอนว่ามันเป็นข้อมูลที่ถูกต้องอยู่แล้ว
แต่เขากลับพูดว่าชัวรึเปล่า ไปศึกษามาให้แน่ใจก่อนเถอะ เพราะในความเป็นจริงแล้ว.... บลาๆๆๆๆ
และลงท้ายว่าให้ไปถามคนอื่นเขามา อันนี้น้อยใจมาก คือแทนที่เขาจะเชื่อในสิ่งที่เราพูด สักนิดนึงก็ยังดี
แต่กลับพูดว่าให้ไปศึกษามาให้ดี ไปถามคนอื่น คือเขาไม่เคยเชื่ออะไรเราเลยหรอ

ก่อนหน้านั้นที่ผ่านมาเราทำหรือพูดอะไรไม่ถูกใจพ่อ เขาก็มองค้อนและจ้องด้วยหางตา
ความรู้สึกเราตอนนั้นคือทำอะไรไม่ถูกเลย คือแค่เรื่องเล็กๆน้อยๆมันดูรุนแรงขนาดนั้นเลยหรอ

จริงๆมีหลายเหตุการณ์ที่รู้สึกว่าเราเป็นคนเดียวรึเปล่าที่เจออะไรแบบนี้
แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากร้องไห้ คิดใคร่ครวญอยู่คนเดียว
เพื่อนๆเคยรู้สึกประมาณนี้บ้างมั้ยคะ แล้วจัดการกับความรู้สึกหรือปัญหานี้ยังไงคะ