เรื่องนี้คือเรื่องของคนวัยสามสิบอัป... (มันน่าอายตรงนี้ แก่ขนาด ยังจะมาแบบวัยรุ่น วัยนี้เขาจูงลูกไปเรียนประถมกันแล้ว)
ดิฉันไม่ใช่วัยรุ่นนะคะบอกก่อน อายุ 33 คนที่ดิฉันชอบ อายุประมาณ 38
รูปร่างหน้าตาดิฉัน บอกไงดี ส่วนใหญ่คนชอบเม้นท์ว่าหน้าเด็ก อ่อนกว่าวัย 10 ปี สูง 162 หนัก 47
ผิวเหลือง ตอนไม่แต่งหน้า หน้าป่วยค่อดๆ บ้านๆ ตอนแต่งหน้าคนเม้นท์ว่าสวยวิ๊ง ให้แต่งหน้าบ่อยๆ มาทำงาน
แต่งหน้าเก่งมาก
ชายที่ดิฉันชอบ เขายังเป็นโสด ไม่แต่งงาน ไม่เคยจีบผู้หญิง รักแต่หมา ทำงานเพื่อศาสนา ไม่เห็นจะสนใจมนุษย์ผู้หญิงหน้าไหน เพราะอาชีพที่เขาทำ
มันทำให้ปลงกะสังขารมนุษย์ตลอดอยู่แล้ว
ป้าๆ ลุงๆ แถวบ้านโปรโมทเขาให้ดิฉันฟังมากมาย อยู่ดี ๆ ก็มาเล่า ปั้นเขาเป็นพระเอกเลย
ไม่ขอเล่านะคะ ชอบเค้าเพราะอะไร ยังไง เดี๋ยวจะยาว
คือ มีเหตุให้ได้เบอร์โทรศัพท์เขามาแบบตัวเองยังงง ไม่ไ้ดตั้งใจจะเอาเบอร์เขาเลย จะเอาเบอร์อีกคน
แต่อีกคนบอกให้เอาเบอร์เขาไปแทน (แอดเบอร์ไป ไม่คิดว่าจะชอบเขาด้วยซ้ำ ตอนแรก แต่เวลาหลายอย่าง
และสถานการณฺ์ต่างๆ มันบันดาลให้ชอบ เหมือนพรหมลิขิต บุพเพสันนิวาส เพื่อนเชียร์ และอีกมากมาย
จากปลื้มเฉย ๆ มาชอบจนเข้าขั้นหนัก
ช่วงแรกๆ เขาไม่มองดิฉันหรอกค่ะ แต่ไม่รู้ทำไม หลังๆ ทุกครั้งที่เจอถึงได้มองดิฉัน ก่อนหน้านั้นดิฉันก็ไม่ไ้ดมองเขาหรอกนะคะ ไม่กล้าค่ะ แก่แล้ว
มันน่าเกลียด ถึงในใจจะชอบเขาแค่ไหน แต่ดิฉันจะพยายามไม่มองเขาค่ะ ผู้หญิงอายุแก่ กระดี๊กระด๊ามันไงไม่รู้
แต่ไปๆ มาๆ เมื่อเขามอง
ดิฉันก็เริ่มมองกลับ หนึ่งวันก่อนที่จะสารภาพกะเขาทางไลน์ วันนั้นเราจ้องตากันนานพอควร แต่ต่างคนต่างมองหน้ากันเฉยๆ ไม่มีรอยยิ้ม เขาจำรถดิฉันได้แม่นมากค่ะ งงมากจำได้ไง เวลาดิฉันขับรถผ่าน เขาขี่ๆ จักรยานอยู่ จะเป๋ตามามอง เวลาฉันยืนทำไรอยู่ เขาจะมองมาแต่ไกล ๆแล้วมองนิ่งๆ
ดิฉันเหนื่อยค่ะ เบื่อ อยากชี้ชัดไปเลย ตกลงที่มองๆ เนี่ย อะไรยังไง ดิฉันชอบเขาจะแย่แล้ว
ก็เลยพิมพ์เนียนๆ ทางไลน์ไป แต่เนื้อหาสารัตถะโดยรวมเอาให้เพื่อนดู คือ ถึงเนือ้หาจะไม่มีคำว่า หนูชอบพี่นะคะ
แต่ สารัตถะและใจความทั้งหมดคือ
ดิฉันชอบเขาค่ะ (และไม่อยากคุยกะเขาในสถานที่ทำงานอย่างเดียวอยากคุยทางไลน์ด้วย)
แล้วเขาก็เงียบ ไม่ตอบไรเลย ปกติก็ถามไปตั้งเยอะ เขาก็ตอบนิดเดียวอยู่แล้ว แต่พอสื่อตรงๆ ว่าชอบเขา เขาเงียบไม่ตอบไรเลยค่ะ พิมพ์เสียยาว เขาไม่ตอบอะไรเลย อายจนอยากจะมุดลงดิน
อ้อลืมเล่า มีบางคำถามก่อนจะสารภาพว่าชอบเขา ดิฉันถามคำถามบางอย่าง เขาบอกว่า ให้ดิฉันไปคุยที่สถานที่ทำงานเขาดีกว่า
(สือ่ว่าเขาไม่สะดวกจะตอบทางนี้) แต่ดิฉันไปยังไม่ได้ค่ะ ก็เลยตอบอย่างอื่นไปว่า เวลายังไม่ได้ เดี๋ยวให้ใกล้ๆ วันแล้วค่อยไปถามแล้วกันนะคะพี่
สรุปคือ ดิฉันควรต้องหยุดแล้วใช่มะคะ กินแห้วแน่นอนใช่ปะแบบนี้
พิมพ์ไปเยอะแยะ สื่อว่าชอบ แต่ไม่ตอบไรสักคำเดียว
สารภาพไปแล้วรั้สึกดีค่ะ เหมือนยกเขาออกจากอก เก็บเอาว้เหมือนอกจะแตก
ป.ล. แต่หลังจากสารภาพ เขาขี่จักรยานผ่านหน้าร้านดิฉัน มีการเหลียวเข้ามามองผ่านกระจกในร้าน เขาไม่เห็นดิฉฮัน แต่ดิฉันเห็นเขา หน้าดิฉันชามากค่ะ
ชาและอายสุด ๆ เมื่อนึกถึงสิ่งที่พิมพ์ใส่ไลน์ส่งไปหาเขา ไม่กล้าเผชิญหน้าเขาอีกเลย
บอกตรงๆ ว่าชอบ (ทางไลน์) แล้วอีกฝ่ายเงียบไม่ตอบอะไรอีกเลย แปลว่ามันจบเห่แล้ว ใช่มั๊ย
ดิฉันไม่ใช่วัยรุ่นนะคะบอกก่อน อายุ 33 คนที่ดิฉันชอบ อายุประมาณ 38
รูปร่างหน้าตาดิฉัน บอกไงดี ส่วนใหญ่คนชอบเม้นท์ว่าหน้าเด็ก อ่อนกว่าวัย 10 ปี สูง 162 หนัก 47
ผิวเหลือง ตอนไม่แต่งหน้า หน้าป่วยค่อดๆ บ้านๆ ตอนแต่งหน้าคนเม้นท์ว่าสวยวิ๊ง ให้แต่งหน้าบ่อยๆ มาทำงาน
แต่งหน้าเก่งมาก
ชายที่ดิฉันชอบ เขายังเป็นโสด ไม่แต่งงาน ไม่เคยจีบผู้หญิง รักแต่หมา ทำงานเพื่อศาสนา ไม่เห็นจะสนใจมนุษย์ผู้หญิงหน้าไหน เพราะอาชีพที่เขาทำ
มันทำให้ปลงกะสังขารมนุษย์ตลอดอยู่แล้ว
ป้าๆ ลุงๆ แถวบ้านโปรโมทเขาให้ดิฉันฟังมากมาย อยู่ดี ๆ ก็มาเล่า ปั้นเขาเป็นพระเอกเลย
ไม่ขอเล่านะคะ ชอบเค้าเพราะอะไร ยังไง เดี๋ยวจะยาว
คือ มีเหตุให้ได้เบอร์โทรศัพท์เขามาแบบตัวเองยังงง ไม่ไ้ดตั้งใจจะเอาเบอร์เขาเลย จะเอาเบอร์อีกคน
แต่อีกคนบอกให้เอาเบอร์เขาไปแทน (แอดเบอร์ไป ไม่คิดว่าจะชอบเขาด้วยซ้ำ ตอนแรก แต่เวลาหลายอย่าง
และสถานการณฺ์ต่างๆ มันบันดาลให้ชอบ เหมือนพรหมลิขิต บุพเพสันนิวาส เพื่อนเชียร์ และอีกมากมาย
จากปลื้มเฉย ๆ มาชอบจนเข้าขั้นหนัก
ช่วงแรกๆ เขาไม่มองดิฉันหรอกค่ะ แต่ไม่รู้ทำไม หลังๆ ทุกครั้งที่เจอถึงได้มองดิฉัน ก่อนหน้านั้นดิฉันก็ไม่ไ้ดมองเขาหรอกนะคะ ไม่กล้าค่ะ แก่แล้ว
มันน่าเกลียด ถึงในใจจะชอบเขาแค่ไหน แต่ดิฉันจะพยายามไม่มองเขาค่ะ ผู้หญิงอายุแก่ กระดี๊กระด๊ามันไงไม่รู้
แต่ไปๆ มาๆ เมื่อเขามอง
ดิฉันก็เริ่มมองกลับ หนึ่งวันก่อนที่จะสารภาพกะเขาทางไลน์ วันนั้นเราจ้องตากันนานพอควร แต่ต่างคนต่างมองหน้ากันเฉยๆ ไม่มีรอยยิ้ม เขาจำรถดิฉันได้แม่นมากค่ะ งงมากจำได้ไง เวลาดิฉันขับรถผ่าน เขาขี่ๆ จักรยานอยู่ จะเป๋ตามามอง เวลาฉันยืนทำไรอยู่ เขาจะมองมาแต่ไกล ๆแล้วมองนิ่งๆ
ดิฉันเหนื่อยค่ะ เบื่อ อยากชี้ชัดไปเลย ตกลงที่มองๆ เนี่ย อะไรยังไง ดิฉันชอบเขาจะแย่แล้ว
ก็เลยพิมพ์เนียนๆ ทางไลน์ไป แต่เนื้อหาสารัตถะโดยรวมเอาให้เพื่อนดู คือ ถึงเนือ้หาจะไม่มีคำว่า หนูชอบพี่นะคะ
แต่ สารัตถะและใจความทั้งหมดคือ
ดิฉันชอบเขาค่ะ (และไม่อยากคุยกะเขาในสถานที่ทำงานอย่างเดียวอยากคุยทางไลน์ด้วย)
แล้วเขาก็เงียบ ไม่ตอบไรเลย ปกติก็ถามไปตั้งเยอะ เขาก็ตอบนิดเดียวอยู่แล้ว แต่พอสื่อตรงๆ ว่าชอบเขา เขาเงียบไม่ตอบไรเลยค่ะ พิมพ์เสียยาว เขาไม่ตอบอะไรเลย อายจนอยากจะมุดลงดิน
อ้อลืมเล่า มีบางคำถามก่อนจะสารภาพว่าชอบเขา ดิฉันถามคำถามบางอย่าง เขาบอกว่า ให้ดิฉันไปคุยที่สถานที่ทำงานเขาดีกว่า
(สือ่ว่าเขาไม่สะดวกจะตอบทางนี้) แต่ดิฉันไปยังไม่ได้ค่ะ ก็เลยตอบอย่างอื่นไปว่า เวลายังไม่ได้ เดี๋ยวให้ใกล้ๆ วันแล้วค่อยไปถามแล้วกันนะคะพี่
สรุปคือ ดิฉันควรต้องหยุดแล้วใช่มะคะ กินแห้วแน่นอนใช่ปะแบบนี้
พิมพ์ไปเยอะแยะ สื่อว่าชอบ แต่ไม่ตอบไรสักคำเดียว
สารภาพไปแล้วรั้สึกดีค่ะ เหมือนยกเขาออกจากอก เก็บเอาว้เหมือนอกจะแตก
ป.ล. แต่หลังจากสารภาพ เขาขี่จักรยานผ่านหน้าร้านดิฉัน มีการเหลียวเข้ามามองผ่านกระจกในร้าน เขาไม่เห็นดิฉฮัน แต่ดิฉันเห็นเขา หน้าดิฉันชามากค่ะ
ชาและอายสุด ๆ เมื่อนึกถึงสิ่งที่พิมพ์ใส่ไลน์ส่งไปหาเขา ไม่กล้าเผชิญหน้าเขาอีกเลย