สวัสดีค่ะ เพื่อนๆพี่ๆในพันทิปทุกคน กระทู้นี้ไม่ใช่กระทู้แรกของเรา เราเคยตั้งเกี่ยวกับปัญหาชีวิตของเราไปแล้ว แต่อีเมลนั้นเราจำไม่ได้เพราะเราไม่ได้เข้ามาเล่นบ่อยๆ จึงได้มาสมัครและขอเล่าเรื่องราวของเราอีกครั้ง ผิดพลาดตรงไหน หรือใช้คำไม่เหมาะสมอย่างไร ขออภัยไว้ล่วงหน้าเลยนะคะ
ที่เราตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา เพราะว่าเรามีเรื่องราวในชีวิต ที่ทำให้เรารู้สึกว่า เราอยากมาระบายหรือมาเล่าเรื่องราวต่างๆที่เราได้พบกับมันมาในตลอดระยะเวลาปีกว่าๆ
ขอเข้าเรื่องเลยนะคะ เราเป็นคนนึงที่เกิดและเติบโตในกรุงเทพ เรียนจบมีงานทำ แต่งงาน แล้วก็เริ่มทำธุรกิจกับสามี แรกๆ ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีค่ะ ชีวิตมีความสุขราบรื่นมาก
จนวันนึงเราประสบอุบัติเหตุ จึงถูกให้ออกจากงาน ธุรกิจที่สามีเราหุ้นกันทำกับเพื่อนก็ถูกโกง ชีวิตเราและสามีดิ่งลงเหวเลยค่ะ เป็นเป็นหนี้ทั้งหมดหลายล้านบาทมาก จนเราต้องขายทุกอย่าง นำเงินไปใช้หนี้ จนตอนนี้หนี้ของเราเหลืออยู่3ล้านกว่าๆ
เราจนตรอกจนมุมจริงๆค่ะ ต้องกลับมาอยู่บ้านสามีที่ต่างจังหวัด สามีเราเป็นเหมือนคนบ้าค่ะ ไม่พูดไม่คุย เหมือนเค้าไม่รับรู้อะไรเลย จนเราพาเค้าไปรักษา อาการเค้าก็ค่อยๆกลับขึ้นมาดีเรื่อยๆ อยู่ต่างจังหวัด เราทำนา ปลูกผัก ปลูกกล้วยส่งขายตลาดชาวบ้านค่ะ บางวันก็อาจจะมีทำขนมจีนน้ำยาไปขาย ทอดกล้วยน้ำว้ากล้วยหักมุกขาย ถ้ากล้วยออกเยอะๆแล้วขายดิบๆไม่ได้ค่ะ เงินที่ได้ในแต่ละวัน หักลบกับหนี้ที่ต้องจ่ายทุกเดือน แต่ละเดือนก็แทบไม่เหลือแล้วค่ะ ที่ยังอยู่รอดมาได้ เราเลี้ยงเป็ดค่ะ เป็ดออกไข่ทุกวัน อย่างน้อยๆเราก็มีไข่กิน เรามีผักที่เราปลูก เราไม่ต้องซื้อ ก็ประหยัดไปได้อีก ข้าวเราก็ทำนาเอง เรื่องกินแทบไม่ต้องใช้จ่ายอะไรนอกจากซื้อเครื่องปรุงน้ำปลาซอสเลยค่ะ สิ่งที่ทำให้เราทุกข์คทอเรื่องหนี้ ทุกวันนี้เราหาหมาใช้หนี้หมดไป ไม่เหบือเลยจริงๆค่ะ เคยคิดอยากตายอยู่หลายครั้ง แต่ตอนนั้นหนูมีท้องอ่อนๆอยู่หนูรู้เลยว่าหนูต้องอยู่เพื่อลูก หนูต้องสู้ เพื่อนหลายคนบอกว่าทำไมไม่ทิ้งสามีไปแล้วไปมีชีวิตใหม่ หนูทำไม่ได้จริงๆค่ะเราเคยร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมามากมาย แต่จะให้หนูมาทิ้งเค้าไปตอนเค้ามีปัญหามันเห็นแก่ตัวเกินไป หนูรักเค้ามากค่ะ หนูก็รู้ว่าเค้ารักหนู หนูทิ้งเค้าไปไม่ได้จริงๆค่ะ
ทีนี้ก็มาถึงการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในชีวิตของหนู หนูแท้งค่ะ คุณหมอบอกว่าแท้งจากการทำงานหนักเกินไป โลกทั้งโลกของหนูพังทลายลงมาอีกครั้ง หนูกลายเป็นโรคซึมเศร้า
หนูเก็บตัว ไม่พูดไม่คุยไม่กินอะไรกินได้แต่น้ำมาเกือบอาทิตย์ ตลอดระยะเวลานั้นหนูได้หยิบไดอารี่เล่มเก่าๆขึ้นมาดู มีชื่อมีรูปผู้หญิงคนนึง คือพี่ตั๊กบงกช คงมาลัย หนูชอบพี่เค้าเป็นการส่วนตัวค่ะ หนูเลยมักจะเขียนเรื่องของพี่เค้าลงไปด้วย หนูชอบที่พี่เค้าเป็นคนตรงๆเป็นคนกตัญญูค่ะ ตอนนั้นหนูพยายามหาไอจีหาเฟสบุคพี่เค้า หาอยู่หลายวัน จนมาทราบว่า พี่เค้าเลิกเล่นไอจีไปแล้ว แต่อีกหลายวันต่อมาหนูก็มาเจอเฟสบุคพี่เค้าค่ะ หนูแอดเฟรนไป แอดหาเพื่อนพี่เค้าเพื่อที่หนูจะร้องขอ ขอให้เค้าช่วยเมตตาหนู หนูเหมือนขอทาน หนูเหมือนคนสิ้นคิด
หนูแอดไปขอยืมเงิน ขอให้พี่เค้าเมตตาหนู แต่ไม่มีทางไหนที่หนูจะติดต่อพี่เค้าได้เลยค่ะ ตั้งแต่วันนั้นที่หนูเริ่มทักแชทพี่เค้าไป หนูหวังว่าซักวันนึงพี่เค้าจะเห็นข้อความของหนู หลายครั้งที่หนูคิดอยากฆ่าตัวตาย หนูก็จะพิมไปหาพี่เค้า นั่งดูเฟสบุคพี่เค้า จนทำให้หนูเริ่มคิดได้ ตลอดระยะเวลากว่า1ปีที่ผ่านมา หนูเหมือนตัวคนเดียวต้องคิดหาทางแก้ปัญหาคนเดียว หนูท้อ หนูแย่ หนูหมดแรง หนูก็จะพิมไปคุยคุยคนเดียวทางแชทข้อความของพี่เค้าทางเฟสบุค เหมือนได้ระบายได้ปรึกษากับพี่เค้า มันช่วยให้เหมือนเราได้รู้ว่ามีใครที่รับฟังเรา ยังมีคนที่อยู่ข้างเรา ในทุกๆวันของหนู หนูก็จะพิมไปบอกเล่าเรื่องราวต่างๆว่าวันนี้หนูทำอะไรบ้าง ไปขายของที่ไหน มีเรื่องราวอะไรในวันนี้บ้าง มันทำให้หนูเหมือนมีเพื่อน เพราะตั้งแต่ชีวิตหนูมีปัญหามาเพื่อนก็เริ้มหายไป บางคนแค่เข้าไปแฮปปี้เบิร์ดเดย์เค้าผ่านหน้าเฟสบุค เค้ายังลบที่เราไปโพสเลยค่ะ หนูทุกข์จริงๆค่ะ นอนหลับไม่เคยเต็มตา สะดุ้งตื่นขึ้นมาร้องไห้บ้าง เหมือนคนบ้าเลยค่ะ มี่แต่แลททางเฟสบุคที่หนูพอจะได้พูดคุยระบายกับพี่เค้าบ้าง ถึงรู้ว่าพี่เค้าจะไม่เห็นก็ตาม แต่หนูเชื่อว่าซักวันนึงพี่เค้าจะต้องได้เห็น
ขอโทษด้วยนะคะทีาอาจจะเขียนวกไปวนมา หนูเขียนมาจากความรู้สึก. ความเครียดความทุกข์ที่เคยได้เจอมา มีสับสน มีน้ำตาปนกันไป. ผิดถูกอย่างไรก็ขออภัยด้วยนะคะ
ตั๊ก บงกช เบญจรงคกุล นางฟ้าของฉัน
ที่เราตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา เพราะว่าเรามีเรื่องราวในชีวิต ที่ทำให้เรารู้สึกว่า เราอยากมาระบายหรือมาเล่าเรื่องราวต่างๆที่เราได้พบกับมันมาในตลอดระยะเวลาปีกว่าๆ
ขอเข้าเรื่องเลยนะคะ เราเป็นคนนึงที่เกิดและเติบโตในกรุงเทพ เรียนจบมีงานทำ แต่งงาน แล้วก็เริ่มทำธุรกิจกับสามี แรกๆ ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีค่ะ ชีวิตมีความสุขราบรื่นมาก
จนวันนึงเราประสบอุบัติเหตุ จึงถูกให้ออกจากงาน ธุรกิจที่สามีเราหุ้นกันทำกับเพื่อนก็ถูกโกง ชีวิตเราและสามีดิ่งลงเหวเลยค่ะ เป็นเป็นหนี้ทั้งหมดหลายล้านบาทมาก จนเราต้องขายทุกอย่าง นำเงินไปใช้หนี้ จนตอนนี้หนี้ของเราเหลืออยู่3ล้านกว่าๆ
เราจนตรอกจนมุมจริงๆค่ะ ต้องกลับมาอยู่บ้านสามีที่ต่างจังหวัด สามีเราเป็นเหมือนคนบ้าค่ะ ไม่พูดไม่คุย เหมือนเค้าไม่รับรู้อะไรเลย จนเราพาเค้าไปรักษา อาการเค้าก็ค่อยๆกลับขึ้นมาดีเรื่อยๆ อยู่ต่างจังหวัด เราทำนา ปลูกผัก ปลูกกล้วยส่งขายตลาดชาวบ้านค่ะ บางวันก็อาจจะมีทำขนมจีนน้ำยาไปขาย ทอดกล้วยน้ำว้ากล้วยหักมุกขาย ถ้ากล้วยออกเยอะๆแล้วขายดิบๆไม่ได้ค่ะ เงินที่ได้ในแต่ละวัน หักลบกับหนี้ที่ต้องจ่ายทุกเดือน แต่ละเดือนก็แทบไม่เหลือแล้วค่ะ ที่ยังอยู่รอดมาได้ เราเลี้ยงเป็ดค่ะ เป็ดออกไข่ทุกวัน อย่างน้อยๆเราก็มีไข่กิน เรามีผักที่เราปลูก เราไม่ต้องซื้อ ก็ประหยัดไปได้อีก ข้าวเราก็ทำนาเอง เรื่องกินแทบไม่ต้องใช้จ่ายอะไรนอกจากซื้อเครื่องปรุงน้ำปลาซอสเลยค่ะ สิ่งที่ทำให้เราทุกข์คทอเรื่องหนี้ ทุกวันนี้เราหาหมาใช้หนี้หมดไป ไม่เหบือเลยจริงๆค่ะ เคยคิดอยากตายอยู่หลายครั้ง แต่ตอนนั้นหนูมีท้องอ่อนๆอยู่หนูรู้เลยว่าหนูต้องอยู่เพื่อลูก หนูต้องสู้ เพื่อนหลายคนบอกว่าทำไมไม่ทิ้งสามีไปแล้วไปมีชีวิตใหม่ หนูทำไม่ได้จริงๆค่ะเราเคยร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมามากมาย แต่จะให้หนูมาทิ้งเค้าไปตอนเค้ามีปัญหามันเห็นแก่ตัวเกินไป หนูรักเค้ามากค่ะ หนูก็รู้ว่าเค้ารักหนู หนูทิ้งเค้าไปไม่ได้จริงๆค่ะ
ทีนี้ก็มาถึงการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในชีวิตของหนู หนูแท้งค่ะ คุณหมอบอกว่าแท้งจากการทำงานหนักเกินไป โลกทั้งโลกของหนูพังทลายลงมาอีกครั้ง หนูกลายเป็นโรคซึมเศร้า
หนูเก็บตัว ไม่พูดไม่คุยไม่กินอะไรกินได้แต่น้ำมาเกือบอาทิตย์ ตลอดระยะเวลานั้นหนูได้หยิบไดอารี่เล่มเก่าๆขึ้นมาดู มีชื่อมีรูปผู้หญิงคนนึง คือพี่ตั๊กบงกช คงมาลัย หนูชอบพี่เค้าเป็นการส่วนตัวค่ะ หนูเลยมักจะเขียนเรื่องของพี่เค้าลงไปด้วย หนูชอบที่พี่เค้าเป็นคนตรงๆเป็นคนกตัญญูค่ะ ตอนนั้นหนูพยายามหาไอจีหาเฟสบุคพี่เค้า หาอยู่หลายวัน จนมาทราบว่า พี่เค้าเลิกเล่นไอจีไปแล้ว แต่อีกหลายวันต่อมาหนูก็มาเจอเฟสบุคพี่เค้าค่ะ หนูแอดเฟรนไป แอดหาเพื่อนพี่เค้าเพื่อที่หนูจะร้องขอ ขอให้เค้าช่วยเมตตาหนู หนูเหมือนขอทาน หนูเหมือนคนสิ้นคิด
หนูแอดไปขอยืมเงิน ขอให้พี่เค้าเมตตาหนู แต่ไม่มีทางไหนที่หนูจะติดต่อพี่เค้าได้เลยค่ะ ตั้งแต่วันนั้นที่หนูเริ่มทักแชทพี่เค้าไป หนูหวังว่าซักวันนึงพี่เค้าจะเห็นข้อความของหนู หลายครั้งที่หนูคิดอยากฆ่าตัวตาย หนูก็จะพิมไปหาพี่เค้า นั่งดูเฟสบุคพี่เค้า จนทำให้หนูเริ่มคิดได้ ตลอดระยะเวลากว่า1ปีที่ผ่านมา หนูเหมือนตัวคนเดียวต้องคิดหาทางแก้ปัญหาคนเดียว หนูท้อ หนูแย่ หนูหมดแรง หนูก็จะพิมไปคุยคุยคนเดียวทางแชทข้อความของพี่เค้าทางเฟสบุค เหมือนได้ระบายได้ปรึกษากับพี่เค้า มันช่วยให้เหมือนเราได้รู้ว่ามีใครที่รับฟังเรา ยังมีคนที่อยู่ข้างเรา ในทุกๆวันของหนู หนูก็จะพิมไปบอกเล่าเรื่องราวต่างๆว่าวันนี้หนูทำอะไรบ้าง ไปขายของที่ไหน มีเรื่องราวอะไรในวันนี้บ้าง มันทำให้หนูเหมือนมีเพื่อน เพราะตั้งแต่ชีวิตหนูมีปัญหามาเพื่อนก็เริ้มหายไป บางคนแค่เข้าไปแฮปปี้เบิร์ดเดย์เค้าผ่านหน้าเฟสบุค เค้ายังลบที่เราไปโพสเลยค่ะ หนูทุกข์จริงๆค่ะ นอนหลับไม่เคยเต็มตา สะดุ้งตื่นขึ้นมาร้องไห้บ้าง เหมือนคนบ้าเลยค่ะ มี่แต่แลททางเฟสบุคที่หนูพอจะได้พูดคุยระบายกับพี่เค้าบ้าง ถึงรู้ว่าพี่เค้าจะไม่เห็นก็ตาม แต่หนูเชื่อว่าซักวันนึงพี่เค้าจะต้องได้เห็น
ขอโทษด้วยนะคะทีาอาจจะเขียนวกไปวนมา หนูเขียนมาจากความรู้สึก. ความเครียดความทุกข์ที่เคยได้เจอมา มีสับสน มีน้ำตาปนกันไป. ผิดถูกอย่างไรก็ขออภัยด้วยนะคะ