เรื่องมีอยู่ว่า พ่อกับแม่แยกทางกัน เรากับพ่อไม่ค่อยได้เจอกัน ไม่เคยอยู่ด้วยกันตั้งแต่เราเรียนอยู่ชั้นประถม 4 บางที 3-4 ปี
ถึงจะเจอกันซักครั้ง มีไปกินข้าวกันบ้าง ยิ่งช่วงหลังพ่อเราไปติด pretty เกือบ 10 ปี ยิ่งหายไปจากความทรงจำของเราเลย
จนมาเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว แม่เลี้ยงโทรมาบอกว่า พ่อเข้าโรงพยาบาล เส้นเลือดในสมองแตก ขยับซีกซ้ายไม่ได้
เราเลยขึ้นไปเยี่ยม พ่ออยู่โรงพยาบาลต่างจังหวัด ระหว่างทางพ่อก็จะให้น้องที่เกิดกับแม่เลี้ยง โทรตามเราตลอด
ว่าถึงไหน เมื่อไหร่จะมา มันทำให้เรารู้สึกอึดอัด พอไปถึงโรงพยาบาล เราก็ถามไถ่อาการ แล้วก็ดูแลช่วยเช็ดเนื้อเช็ดตัว
ไปซื้อนม ซึ้อของกินที่มีประโยชน์ไว้ให้ ช่วยทำกายภาพ แขน ขา พอถึงวันเราจะกลับมาทำงาน พ่อก็ร้องไห้แล้วดึงมือเราไปจับไว้
บอกว่า ไม่ค่อยได้คุยกับลูก มีโอกาศอีกทีก็คือตอนป่วย เราก็ดึงมือออกแล้ว ตบเบา ๆ ที่ฝ่ามือแก บอกว่าให้สู้ ๆ อย่าคิดมาก
แล้วแกก็ขอมือเราไป จับอีก  ความรู้สึกตอนนั้น คืออยากจะดึงมือกลับ แล้วเดินออกไปเลย เรารู้สึกอึดอัดมาก เหมือนเค้าคือคนแปลกหน้า
ไม่ได้มีความรู้สึกผูกพัน ในหัวสมองมีแค่ มันคือหน้าที่ของลูกที่ควรปฏิบัติต่อพ่อ แค่นั้น ยิ่งตอนนี้ พ่อโทรหาเรา วันละ 6-7 ครั้ง
ยิ่งเพิ่มความรู้สึกอึดอัดให้มันทวีคูณ ขึ้นไปอีก  เราควรทำยังไงดี ให้ความรู้สึกนี้หายไป เรารู้สึกแย่มาก จนตอนนี้เราไม่รับโทรศัพท์พ่อเลย
เพื่อน ๆ ช่วยแนะนำเราที ควรทำอย่างไรดี
ขอบคุณทุกคนที่รับฟังน่ะค่ะ  ขอบคุณมาก