ผมเห็นแก่ตัวเกินไปรึเปล่าครับ ควรไปพบจิตแพทย์ไหม...

คนที่ผมไม่สนิทด้วยผมปฏิเสธให้การช่วยเหลือทันทีเลยครับ รู้สึกมีความคิดว่า ช่วยไปก็เท่านั้น..

พอเวลาเรามีปัญหา ทุกคนก็ไม่อยากจะเอาเรื่องของเราไปรับรู้หรอก
ทำให้ผมกลายเป็นแบบว่า  ไม่เคยขอความช่วยเหลือใครแม้กระทั่งครอบครัว.. และ ไม่ช่วยเหลือใคร

ใครที่สร้างปัญหาให้ผม ผมพร้อมจะตัดทิ้งหมด จนตอนนี้มันกลายเป็นความเคยชิน
จนเพื่อนๆที่คบ ก็คบกันอยู่ แต่มักจะไม่มาขอความช่วยเหลือ ซึ่งถามว่าผมโอเคไหม

ค่อนข้างโอเคเลย แต่บางทีเราก็รู้สึกสงสัยว่าเราเห็นแก่ตัวมากไปรึเปล่า..
เวลาผมมองคนอื่นก็จะรู้สึกแปลกๆ รู้สึกว่าสิ่งที่พวกเขาแสดงออกมามันไม่ real
แล้วก็รู้สึกไม่สบอารมณ์ กับ action ของคนอื่น..

ถามว่ามันมีผลกระทบกับชีวิตมากไหม ส่วนตัวก็คิดว่าดีส่วนนึง...
แต่พออีกมุมกลับมองว่า เราโลกแคบไปรึเปล่า
หรือมันเป็นสาเหตุที่ทำให้เราต้องดิ้นรนหาอะไรรึเปล่าในจิตใจ
เพราะมันรู้สึกขาด อยากทำให้รู้สึกอยากมีคนเข้าใจเรามากขึ้นรึเปล่า

นี่ผมผิดปกติรึว่ามันเป็นธรรมชาติของมนุษย์ทุกคนล้วนมีในจิตใจกันครับ ??

ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ครับ