สวัสดีครับ ผม อายุ19ปี เป็นคนเชียงใหม่ครับ
เข้าเรื่องกันดีกว่า
คือผมรักผู้หญิงคนหนึ่งครับ ซึ่งผมรักมาก มากจนยอมตายเเทนได้เลยครับ ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้เธอมีความสุข อยากดูเเลเธอ อยากเอาใจใส่ เเบบนี้เขาเรียกว่ารักใช่ไหมครับเเละไม่เคยเป็นเเบบนี้กับใครมาก่อนเลยครับ
เธอเป็นคนที่น่ารักมากก นิสัย ทุกอย่างดีพร้อม เหมาะสำหรับเป็นเเม่ของลูกในอนาคตได้เลยครับ เธออายุปีเดียวกันกับผมเลย ผมคิดว่าเธอคือรักเเท้ ที่ผมตามหามาทั้งชีวิต
ตอนที่ผมอยู่กับเธอผมมีความสุขทุกครั้ง เเละผมก็คิดว่าเธอก็น่าจะมีความสุขเหมือนกัน ยิ้มด้วยกัน หัวเราะด้วยกัน เเม้จะเป็นเวลาสั้นๆ เเต่มันเหมือนใช้เวลาตรงนั้นเป็นปีๆเลยครับ เพราะผมยังจำเรื่องราวของเธอได้ทุกครั้ง ตอนั้นผมรู้จักเธอมา2ปีเเล้ว ผมเลยลองคิดว่ามันน่าจะถึงเวลาที่ผมต้องบอกความในใจให้เธอได้รับรู้ไปเลย ผมพร้อมเเล้ว ผมเลยทักไปในเเอ็ปๆหนึ่งที่เธอชอบเล่น ผมได้สารภาพความในใจทั้งหมด ในช่วงที่รอผมก็ลุ้นมาก (ยิ่งกว่าถูกหวยซะอีก) เเละเเล้วเธอก็ได้อ่าน เเละได้คำตอบที่ไม่คาดคิด เธอปฏิเสธผมครับ ณ ตอนนั้น ผมพูดอะไรไม่ออก ก่ำกึ่ง เงียบสักพัก ผมจึงได้ถามไปว่าทำไมละ เธอตอบกลับมาด้วยความเร็วเเสง ยิ่งกว่าสี่จีอีก ว่า เราคงเป็นได้เเค่เพื่อนกัน ผมเงียบเเละเศร้าไป ถือว่าเราอกหักครั้งเเรก ผมเศร้ามากแต่เเปลกมากที่น้ำตามันไม่ไหลออกมา เเต่มันใช่ซะที่ไหนละ วันต่อมาผมเผอิญเดินผ่านกับเธอ นั้นเเหละคือร้างร้าย อยู่ดีๆน้ำตามันก็ไหลออก ออกมาเเบบไม่ทันได้ตั้งตัว ณ ตอนนั้นผมก็รีบวิ่งหนีสิครับรอไร อยู่ที่ รร ซะด้วย ไปร้องไห้ให้เพื่อนฟัง เพื่อนนี่เเหละครับ เป็นคนที่ดีกับเราเเละไม่ทิ้งเราในยามลำบากครับ พวกเขาคอยสนับสนุนผมมาโดยตลอด คอยช่วย คอยเชียร์อยู่ข้างๆ โอ้วว ตูรักพวก ต่อๆ เเล้วคิดว่าผมจะยอมเเค่นี้หรอครับ ผมไม่ยอม คติประจำใจผม ความพยยามอยู่ที่ไหนความล้มเหลวอยู่ที่นั้น เอ้ย !! ความสำเร็จอยู่ที่นั้น ผมก็จีบเธอตลอดมา ระยะเวลา3ปี ผมคอยทำทุกอย่างดีกับเธอทุกอย่าง หึหึ เเต่สุดท้ายผมก็โดนปฏิเสธอยู่เรื่อยมา จนผมรู้จักเธอได้5ปี ตอนนี้ต่างคนต่างเรียนจบกันเเล้ว เเต่ว่ากลับมีเรื่องทำให้ผมสลดใจกว่าเดิม คือ เธอจะได้ไปทำงานที่ต่างจังหวัด เมื่อผมได้รู้ข่าว ผมก็ทำตัวไม่ถูก กินไม่ได้นอนไม่หลับ ทำไมฟ้าต้องทำอย่างนี้กับผมด้วยยยย จนผม ได้คำตอบในใจของผมเองว่า ตูก็จะลงไปด้วยยย ผมเลยขออนุญาตทางผู้ใหญ่ ผมก็อ้างโน่น อ้างนี้ จนได้ไปทำงาน เเต่ดั้นได้ไปทำงานกันคนละจังหวัด เเต่ม้นก็ไม่ห่างไกลกันมาก พอผมมีเวลาว่างจากงานผมก็จะลองไปหาเธอ เเต่ก็ไม่เจอ เพราะว่าผมได้คุยกับเธอตอนช่วงลงมาทำงานเเรกๆเองครับ หลังจากนั้นเธอก็หายไปเลย หายไปจนผมตามหาไม่ได้เลยครับ ผมก็คิดอยู่ในใจนะว่า ตูทำอย่างนี้ได้ยังไง ทำไมต้องลงทุนขนาดนี้ ยอมทำทุกอย่าง เพราะคำๆเดียวเเหละครับ คำว่า "รัก" ไง มันถึงได้ทำตามใจตลอดมา .... เเละตอนนี้ผมก็ยังไม่มีการติดต่อจากเธอเลย ท้อก็ท้อนะ เเต่ไม่รู้ทำไม พอผมดูรูปคู่ที่เคยถ่ายไว้ มันก็ทำให้ผมมีกำลังใจทุกครั้งเลย ผมไม่รู้ต้องทำยังไงเเล้วครับ จนตรอกเเล้วละ
#ขอบคุณทุกความคิดเห็นนะครับ
#ผมอยากเห็นความคิดเห็นเเต่ละคน อยากลองไปใช้ดูเผื่อได้ผล 😥😥
#ที่ผมพิมพ์เเบบฮาๆ เพราะผมไม่อยากให้คนอ่านจริงจังหรือเศร้ามากไป เน้นอ่านรู้เรื่องพอครับ 55
(ทุกตัวอักษรที่พิมพ์ออกมาผมพิมพ์มันด้วยความรู้สึกจากใจจริงๆครับ ขอบคุณจริงๆนะครับ 🙏🙏
ขอถามคนที่รู้หรือมีประสบการณ์เกี่ยวกับความรักหน่อยครับ
เข้าเรื่องกันดีกว่า
คือผมรักผู้หญิงคนหนึ่งครับ ซึ่งผมรักมาก มากจนยอมตายเเทนได้เลยครับ ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้เธอมีความสุข อยากดูเเลเธอ อยากเอาใจใส่ เเบบนี้เขาเรียกว่ารักใช่ไหมครับเเละไม่เคยเป็นเเบบนี้กับใครมาก่อนเลยครับ
เธอเป็นคนที่น่ารักมากก นิสัย ทุกอย่างดีพร้อม เหมาะสำหรับเป็นเเม่ของลูกในอนาคตได้เลยครับ เธออายุปีเดียวกันกับผมเลย ผมคิดว่าเธอคือรักเเท้ ที่ผมตามหามาทั้งชีวิต
ตอนที่ผมอยู่กับเธอผมมีความสุขทุกครั้ง เเละผมก็คิดว่าเธอก็น่าจะมีความสุขเหมือนกัน ยิ้มด้วยกัน หัวเราะด้วยกัน เเม้จะเป็นเวลาสั้นๆ เเต่มันเหมือนใช้เวลาตรงนั้นเป็นปีๆเลยครับ เพราะผมยังจำเรื่องราวของเธอได้ทุกครั้ง ตอนั้นผมรู้จักเธอมา2ปีเเล้ว ผมเลยลองคิดว่ามันน่าจะถึงเวลาที่ผมต้องบอกความในใจให้เธอได้รับรู้ไปเลย ผมพร้อมเเล้ว ผมเลยทักไปในเเอ็ปๆหนึ่งที่เธอชอบเล่น ผมได้สารภาพความในใจทั้งหมด ในช่วงที่รอผมก็ลุ้นมาก (ยิ่งกว่าถูกหวยซะอีก) เเละเเล้วเธอก็ได้อ่าน เเละได้คำตอบที่ไม่คาดคิด เธอปฏิเสธผมครับ ณ ตอนนั้น ผมพูดอะไรไม่ออก ก่ำกึ่ง เงียบสักพัก ผมจึงได้ถามไปว่าทำไมละ เธอตอบกลับมาด้วยความเร็วเเสง ยิ่งกว่าสี่จีอีก ว่า เราคงเป็นได้เเค่เพื่อนกัน ผมเงียบเเละเศร้าไป ถือว่าเราอกหักครั้งเเรก ผมเศร้ามากแต่เเปลกมากที่น้ำตามันไม่ไหลออกมา เเต่มันใช่ซะที่ไหนละ วันต่อมาผมเผอิญเดินผ่านกับเธอ นั้นเเหละคือร้างร้าย อยู่ดีๆน้ำตามันก็ไหลออก ออกมาเเบบไม่ทันได้ตั้งตัว ณ ตอนนั้นผมก็รีบวิ่งหนีสิครับรอไร อยู่ที่ รร ซะด้วย ไปร้องไห้ให้เพื่อนฟัง เพื่อนนี่เเหละครับ เป็นคนที่ดีกับเราเเละไม่ทิ้งเราในยามลำบากครับ พวกเขาคอยสนับสนุนผมมาโดยตลอด คอยช่วย คอยเชียร์อยู่ข้างๆ โอ้วว ตูรักพวก ต่อๆ เเล้วคิดว่าผมจะยอมเเค่นี้หรอครับ ผมไม่ยอม คติประจำใจผม ความพยยามอยู่ที่ไหนความล้มเหลวอยู่ที่นั้น เอ้ย !! ความสำเร็จอยู่ที่นั้น ผมก็จีบเธอตลอดมา ระยะเวลา3ปี ผมคอยทำทุกอย่างดีกับเธอทุกอย่าง หึหึ เเต่สุดท้ายผมก็โดนปฏิเสธอยู่เรื่อยมา จนผมรู้จักเธอได้5ปี ตอนนี้ต่างคนต่างเรียนจบกันเเล้ว เเต่ว่ากลับมีเรื่องทำให้ผมสลดใจกว่าเดิม คือ เธอจะได้ไปทำงานที่ต่างจังหวัด เมื่อผมได้รู้ข่าว ผมก็ทำตัวไม่ถูก กินไม่ได้นอนไม่หลับ ทำไมฟ้าต้องทำอย่างนี้กับผมด้วยยยย จนผม ได้คำตอบในใจของผมเองว่า ตูก็จะลงไปด้วยยย ผมเลยขออนุญาตทางผู้ใหญ่ ผมก็อ้างโน่น อ้างนี้ จนได้ไปทำงาน เเต่ดั้นได้ไปทำงานกันคนละจังหวัด เเต่ม้นก็ไม่ห่างไกลกันมาก พอผมมีเวลาว่างจากงานผมก็จะลองไปหาเธอ เเต่ก็ไม่เจอ เพราะว่าผมได้คุยกับเธอตอนช่วงลงมาทำงานเเรกๆเองครับ หลังจากนั้นเธอก็หายไปเลย หายไปจนผมตามหาไม่ได้เลยครับ ผมก็คิดอยู่ในใจนะว่า ตูทำอย่างนี้ได้ยังไง ทำไมต้องลงทุนขนาดนี้ ยอมทำทุกอย่าง เพราะคำๆเดียวเเหละครับ คำว่า "รัก" ไง มันถึงได้ทำตามใจตลอดมา .... เเละตอนนี้ผมก็ยังไม่มีการติดต่อจากเธอเลย ท้อก็ท้อนะ เเต่ไม่รู้ทำไม พอผมดูรูปคู่ที่เคยถ่ายไว้ มันก็ทำให้ผมมีกำลังใจทุกครั้งเลย ผมไม่รู้ต้องทำยังไงเเล้วครับ จนตรอกเเล้วละ
#ขอบคุณทุกความคิดเห็นนะครับ
#ผมอยากเห็นความคิดเห็นเเต่ละคน อยากลองไปใช้ดูเผื่อได้ผล 😥😥
#ที่ผมพิมพ์เเบบฮาๆ เพราะผมไม่อยากให้คนอ่านจริงจังหรือเศร้ามากไป เน้นอ่านรู้เรื่องพอครับ 55
(ทุกตัวอักษรที่พิมพ์ออกมาผมพิมพ์มันด้วยความรู้สึกจากใจจริงๆครับ ขอบคุณจริงๆนะครับ 🙏🙏