เรามีแฟนค่ะ คบกันมาตั้งแต่ปี 2550 เรากับพี่เค้าห่างกัน 9 ปี ตอนนี้เราอายุ 26 พี่เค้า 35 ... การคบกันของเราปีสองปีแรกก็ราบรื่น พอเข้าปีที่สองมันเริ่มไม่ราบรื่นเพราะพี่เค้าเริ่มเป็นต้อหิน ทำให้การมองเห็นของเค้าเลือนลาง รักษาให้หายขาดไม่ได้ รอแค่วันมองไม่เห็น..... พอผู้ใหญ่ฝ่ายเรารู้ว่าเค้าจะมองไม่เห็นก็รับไม่ได้ เลยไม่อยากให้เราคบกับพี่เค้า แต่ด้วยความที่พี่เค้าเป็นผู้ชายคนแรกในชีวิต เราเองก็รักเค้าและเลือกที่จะดูแลเค้าเราเลยเลือกคบเค้าต่อโดยที่ทางบ้านของเราไม่รู้ เพราะส่วนมากจะเจอกันนอกบ้านตลอด เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน นานๆ ครั้งถ้าที่บ้านเราไมอยู่ถึงจะพาเค้ามาที่บ้าน
เราคบกันก็เหมือนคู่รักคู่อื่น มีทะเลาะกันบ้างงอนกันบ้างเป็นเรื่องปกติเราเองเป็นผู้หญิงที่งี่เง่าเอาแต่ใจมากกกกกกกกกก แต่พี่เค้าก็ยอมเรามาตลอดทุกครั้ง เวลาทะเลาะกันเรามักจะยืนยันเสมอว่าเราเปลี่ยนนิสัยเอาแต่ใจตัวเองไม่ได้ และพูดเสมอว่ายอมได้ก็ยอม ยอมไม่ได้ก็ไม่ต้องคบกัน เราชั่งใจมาตลอดว่ามีแฟนมองไม่เห็นก็ดีเนอะ เค้าไม่มีคนอื่นหรอก เค้าต้องยอมเราตลอดอยู่แล้ว
จนกระทั่งเมื่อประมาณปี 2558 สายตาเค้าเริ่มเลือนลางมากแทบจะมองไม่เห็นแล้ว ทางบ้านก็ให้เค้าไปเรียนที่วิทยาลัยราชสุดา เพราะที่นั่นจะสอนผู้พิการทางการได้ยิน และผู้พิการทางสายตา สอนตั้งแต่การใช้ชีวิตอยู่แบบผู้พิการจนไปถึงให้ความรู้เกี่ยวกับการทำงานด้วย ปีแรกที่เค้าไปเรียนเราค่อนข้างปรับตัวยาก เพราะเรากับเค้าโทรคุยกันเกือบจะตลอดเวลา วันนึงโทรเช้า สาย กลางวัน บ่าย เย็น ก่อนนอน เค้าไปเรียนก็จะโทรแค่เช้า กลางวัน เย็น ก่อนนอน พอเข้าปีที่สองเราเริ่มรู้สึกแล้วว่าพี่เค้ามีเวลาให้เราน้อยลงมาก เพราะต้องไปสอนหนังสือให้น้องๆ ที่เป้นผู้พิการที่ต่างจังหวัด เค้าจะไปทุกวันเสาร์ พักหลังๆสนใจเราน้อยลงจนเซ้นผู้หญิงเริ่มทำงาน เลยถามเค้าตรงๆว่า ที่พี่ไปเรียนเจอคนที่พิการเหมือนกันที่เป็นผู้หญิงเรียนด้วยมั้ย ตอนนั้นเริ่มคิดแล้วว่าถ้าเค้าไปเจอคนที่พิการเหมือนกัน เค้าจะสามารถเข้าใจกันได้ดีกว่าเรา
เราเลยตกลงคุยกันว่าถ้าพี่เจอคนที่เป็นแบบพี่ แล้วเข้าใจกันได้ดีกว่าก็ขอให้บอกตรงๆ เราจะได้ค่อยๆ ทำใจ และพี่เค้าก็บอกว่าอยากให้เรามีครอบครัวที่สมบูรณ์ เราก็โอเคถ้ามีใครเข้ามาก็จะบอกพี่เหมือนกัน หลังจากนั้นก็คอยถามเค้าตลอดว่ามีใครมั้ย เค้าจะบอกไม่มีตลอด ตั้นนั้นเริ่มรู้แล้วว่าเค้าโกหก แต่ก็พยามคิดบวกว่าไม่มีอะไร
จนเมื่อ 13 สิงหาคม ที่ผ่านมา เค้าบอกเราว่าไปสอนหนังสือตามปกติ แต่เราโทรไปแล้วได้ยินเสียงผู้หญิง แล้วผู้หญิงคนนั้นถามว่าคุยกับใคร พี่เค้าก็บอกตอบไปว่าเพื่อน เราได้ยินก็อึ้ง พูดอะไรไม่ออก แต่ไม่ได้เหวี่ยง ไม่ได้วีน เลยบอกเค้าว่าตอนค่ำกลับมาคุยกัน เราจะไปเคลียที่บ้าน
พอเจอกันก็สืบสาวราวเรื่องได้ความผู้หญิงก็พิการทางสายตา ได้รู้จักกันเพราะผู้หญิงไปติดต่องานที่วิทยาลัยฯ คบกันมาแล้ว 8 เดือน .... บอกตรงๆ จุดนี้ช็อกมากกก คืออินางนี่เป็นคนปกติ มองเห็นดีทุกอย่าง แต่โดนแฟนตัวเองที่มองไม่เห็นหลอกมา 8 เดือนเต็ม บางเสาร์ไม่ได้ไปสอน แต่ไปที่บ้านผู้หญิง ... เราเลยปรี๊ดถามว่าทำไม่บอกตรงๆ ทั้งที่เคยคุยกันแล้ว คำตอบที่ได้กลับมาคือ “พี่ไม่กล้าบอก ไม่รู้จะบอกยังไง เพราะพี่ทำใจไม่ได้ที่จะเสียอ้วนไป พี่ผูกพันกับอ้วนมาก ผ่านอะไรกันมาเยอะ แต่พี่ก็ชอบเค้าเลยให้เค้าเข้ามา” (อ้วนไม่ใช่ชื่อเรานะคะ แต่พี่เค้าเรียกแทนชื่อเรา)
(ขอย้อนกลับไปอดีตหน่อยค่ะ ตอนพี่เค้ายังสายตาปกติเนี่ยเรื่องเจ้าชู้นี่เยอะมากคนคุยเยอะแยะมาก เลิกกันไปก็หลายรอบ แต่สุดท้ายพี่เค้ามาจบที่เรา ผ่านไปสักพักการมองเห็นเค้าค่อยลดลง เราโอเคเรารับได้ เรายินดีที่จะดูแลเค้า และก็คิดมาตลอดว่าเค้ามองไม่เห็นนี่ก็ดีเนอะ เค้าต้องไม่มีทางมีคนอื่นแน่ๆ)
มาต่อที่เรื่องปัจจุบันค่ะ .... พีเค้าบอกอีกว่าเค้าไม่อยากเสียทั้งสองคนไป แต่สุดท้ายพี่เค้าก็เลือกผู้หญิงอีกคนนึง โดยให้เหตุผลว่าเค้าเข้าใจพี่มากกว่า อิเรานี่ก็ปรี๊ดแตก เลยถามว่าเค้าดีกว่าเราตรงไหนบ้าง คำตอบได้กลับมาแต่เพียงว่า “เค้าเข้าใจพี่มากกว่าอ้วน” ถามสิบรอบก็ได้คำตอบเดิมสิบรอบ
เรื่องเกิดโครมเดียว ไปไม่เป็น ทำใจไม่ได้ กลับบ้านตัวเองก็นอนไม่หลับ เพราะ 9 ปีกว่าๆ มันผูกพันกันมากจนเหมือนกลายเป็นคนในครอบครัวไปแล้ววววว กลับไปภาพเดิมๆก็ย้อนเข้ามาในหัว ที่นอนก็เคยมานอนด้วยกัน เพราะชีวิตเราตลอด 9 ปี มีแต่พี่เค้าคนเดียว คิดอะไรไม่ออกก็ต้องโทรหาตลอด ให้เค้าช่วยตัดสินใจเกือบทุกเรื่อง ... มาตอนนี้อยากจะปรับปรุงตัวแต่ก็ไม่ทันแล้ว
เราไม่อยากเสียเค้าไปจนเราขอเค้าว่าขอยืนอยู่ตรงจุดเดิม เป็นคนที่คอยห่วงดูแลเค้าเหมือนเดิม เค้าจะคบอีกคนก็คบไป เราจะไม่ใส่ใจ เพราะเราอยู่จุดเดิมก็น่าจะมีความสุข เค้าก็โอเคเพราะตัดเราไปจากชีวิตไม่ได้ 2 วันผ่านมาเค้าก็โทรมาหาเราปกติเหมือนเดิม แต่เราไม่ได้รู้สึกมีความสุขเลย พอเรื่องมันเกิดความรู้สึกมันก็เหมือนเดิมยาก
จริงๆตอนนี้ก็อยากได้เค้ากลับมาเหมือนเดิม เพราะเราอยู่กับเค้าตั้งแต่เค้าปกติจนเค้ามองไม่เห็น เราดูแลเค้ามาตลอดหลายปี แต่ก็ไม่แน่ใจว่าเค้าจะกลับมามั้ย
ตอนนี้สับสนไปหมด ตัดก็ไม่ขาด ควรไปต่อยังไงดีคะ
ควรไปต่อยังไงดีคะ สับสนมากมายตอนนี้
เราคบกันก็เหมือนคู่รักคู่อื่น มีทะเลาะกันบ้างงอนกันบ้างเป็นเรื่องปกติเราเองเป็นผู้หญิงที่งี่เง่าเอาแต่ใจมากกกกกกกกกก แต่พี่เค้าก็ยอมเรามาตลอดทุกครั้ง เวลาทะเลาะกันเรามักจะยืนยันเสมอว่าเราเปลี่ยนนิสัยเอาแต่ใจตัวเองไม่ได้ และพูดเสมอว่ายอมได้ก็ยอม ยอมไม่ได้ก็ไม่ต้องคบกัน เราชั่งใจมาตลอดว่ามีแฟนมองไม่เห็นก็ดีเนอะ เค้าไม่มีคนอื่นหรอก เค้าต้องยอมเราตลอดอยู่แล้ว
จนกระทั่งเมื่อประมาณปี 2558 สายตาเค้าเริ่มเลือนลางมากแทบจะมองไม่เห็นแล้ว ทางบ้านก็ให้เค้าไปเรียนที่วิทยาลัยราชสุดา เพราะที่นั่นจะสอนผู้พิการทางการได้ยิน และผู้พิการทางสายตา สอนตั้งแต่การใช้ชีวิตอยู่แบบผู้พิการจนไปถึงให้ความรู้เกี่ยวกับการทำงานด้วย ปีแรกที่เค้าไปเรียนเราค่อนข้างปรับตัวยาก เพราะเรากับเค้าโทรคุยกันเกือบจะตลอดเวลา วันนึงโทรเช้า สาย กลางวัน บ่าย เย็น ก่อนนอน เค้าไปเรียนก็จะโทรแค่เช้า กลางวัน เย็น ก่อนนอน พอเข้าปีที่สองเราเริ่มรู้สึกแล้วว่าพี่เค้ามีเวลาให้เราน้อยลงมาก เพราะต้องไปสอนหนังสือให้น้องๆ ที่เป้นผู้พิการที่ต่างจังหวัด เค้าจะไปทุกวันเสาร์ พักหลังๆสนใจเราน้อยลงจนเซ้นผู้หญิงเริ่มทำงาน เลยถามเค้าตรงๆว่า ที่พี่ไปเรียนเจอคนที่พิการเหมือนกันที่เป็นผู้หญิงเรียนด้วยมั้ย ตอนนั้นเริ่มคิดแล้วว่าถ้าเค้าไปเจอคนที่พิการเหมือนกัน เค้าจะสามารถเข้าใจกันได้ดีกว่าเรา
เราเลยตกลงคุยกันว่าถ้าพี่เจอคนที่เป็นแบบพี่ แล้วเข้าใจกันได้ดีกว่าก็ขอให้บอกตรงๆ เราจะได้ค่อยๆ ทำใจ และพี่เค้าก็บอกว่าอยากให้เรามีครอบครัวที่สมบูรณ์ เราก็โอเคถ้ามีใครเข้ามาก็จะบอกพี่เหมือนกัน หลังจากนั้นก็คอยถามเค้าตลอดว่ามีใครมั้ย เค้าจะบอกไม่มีตลอด ตั้นนั้นเริ่มรู้แล้วว่าเค้าโกหก แต่ก็พยามคิดบวกว่าไม่มีอะไร
จนเมื่อ 13 สิงหาคม ที่ผ่านมา เค้าบอกเราว่าไปสอนหนังสือตามปกติ แต่เราโทรไปแล้วได้ยินเสียงผู้หญิง แล้วผู้หญิงคนนั้นถามว่าคุยกับใคร พี่เค้าก็บอกตอบไปว่าเพื่อน เราได้ยินก็อึ้ง พูดอะไรไม่ออก แต่ไม่ได้เหวี่ยง ไม่ได้วีน เลยบอกเค้าว่าตอนค่ำกลับมาคุยกัน เราจะไปเคลียที่บ้าน
พอเจอกันก็สืบสาวราวเรื่องได้ความผู้หญิงก็พิการทางสายตา ได้รู้จักกันเพราะผู้หญิงไปติดต่องานที่วิทยาลัยฯ คบกันมาแล้ว 8 เดือน .... บอกตรงๆ จุดนี้ช็อกมากกก คืออินางนี่เป็นคนปกติ มองเห็นดีทุกอย่าง แต่โดนแฟนตัวเองที่มองไม่เห็นหลอกมา 8 เดือนเต็ม บางเสาร์ไม่ได้ไปสอน แต่ไปที่บ้านผู้หญิง ... เราเลยปรี๊ดถามว่าทำไม่บอกตรงๆ ทั้งที่เคยคุยกันแล้ว คำตอบที่ได้กลับมาคือ “พี่ไม่กล้าบอก ไม่รู้จะบอกยังไง เพราะพี่ทำใจไม่ได้ที่จะเสียอ้วนไป พี่ผูกพันกับอ้วนมาก ผ่านอะไรกันมาเยอะ แต่พี่ก็ชอบเค้าเลยให้เค้าเข้ามา” (อ้วนไม่ใช่ชื่อเรานะคะ แต่พี่เค้าเรียกแทนชื่อเรา)
(ขอย้อนกลับไปอดีตหน่อยค่ะ ตอนพี่เค้ายังสายตาปกติเนี่ยเรื่องเจ้าชู้นี่เยอะมากคนคุยเยอะแยะมาก เลิกกันไปก็หลายรอบ แต่สุดท้ายพี่เค้ามาจบที่เรา ผ่านไปสักพักการมองเห็นเค้าค่อยลดลง เราโอเคเรารับได้ เรายินดีที่จะดูแลเค้า และก็คิดมาตลอดว่าเค้ามองไม่เห็นนี่ก็ดีเนอะ เค้าต้องไม่มีทางมีคนอื่นแน่ๆ)
มาต่อที่เรื่องปัจจุบันค่ะ .... พีเค้าบอกอีกว่าเค้าไม่อยากเสียทั้งสองคนไป แต่สุดท้ายพี่เค้าก็เลือกผู้หญิงอีกคนนึง โดยให้เหตุผลว่าเค้าเข้าใจพี่มากกว่า อิเรานี่ก็ปรี๊ดแตก เลยถามว่าเค้าดีกว่าเราตรงไหนบ้าง คำตอบได้กลับมาแต่เพียงว่า “เค้าเข้าใจพี่มากกว่าอ้วน” ถามสิบรอบก็ได้คำตอบเดิมสิบรอบ
เรื่องเกิดโครมเดียว ไปไม่เป็น ทำใจไม่ได้ กลับบ้านตัวเองก็นอนไม่หลับ เพราะ 9 ปีกว่าๆ มันผูกพันกันมากจนเหมือนกลายเป็นคนในครอบครัวไปแล้ววววว กลับไปภาพเดิมๆก็ย้อนเข้ามาในหัว ที่นอนก็เคยมานอนด้วยกัน เพราะชีวิตเราตลอด 9 ปี มีแต่พี่เค้าคนเดียว คิดอะไรไม่ออกก็ต้องโทรหาตลอด ให้เค้าช่วยตัดสินใจเกือบทุกเรื่อง ... มาตอนนี้อยากจะปรับปรุงตัวแต่ก็ไม่ทันแล้ว
เราไม่อยากเสียเค้าไปจนเราขอเค้าว่าขอยืนอยู่ตรงจุดเดิม เป็นคนที่คอยห่วงดูแลเค้าเหมือนเดิม เค้าจะคบอีกคนก็คบไป เราจะไม่ใส่ใจ เพราะเราอยู่จุดเดิมก็น่าจะมีความสุข เค้าก็โอเคเพราะตัดเราไปจากชีวิตไม่ได้ 2 วันผ่านมาเค้าก็โทรมาหาเราปกติเหมือนเดิม แต่เราไม่ได้รู้สึกมีความสุขเลย พอเรื่องมันเกิดความรู้สึกมันก็เหมือนเดิมยาก
จริงๆตอนนี้ก็อยากได้เค้ากลับมาเหมือนเดิม เพราะเราอยู่กับเค้าตั้งแต่เค้าปกติจนเค้ามองไม่เห็น เราดูแลเค้ามาตลอดหลายปี แต่ก็ไม่แน่ใจว่าเค้าจะกลับมามั้ย
ตอนนี้สับสนไปหมด ตัดก็ไม่ขาด ควรไปต่อยังไงดีคะ