คือผมคบกับผู้ชายคนนึง เป็นคนนิ่งๆ ไม่แสดงออก บุคคลิคเหมือนผู้ชายทั่วไปจนไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็น เขาเรียนจบกฏหมาย สายตาสั้นใส่แว่นหนา หน้าตาดีหล่อเข้ม อายุ 25 อ่อนกว่าผม 3 ปี
เขามีลักษณะนิสัยนิ่งๆ เงียบ ไม่เปิดเผยตัวตนกับคนส่วนตัวของเขา ทั้งเพื่อนพ่อแม่พี่น้องญาติ และไม่ค่อยพูดคุยกับเราเท่าไหร่ ว่าอะไรก็อืมก็ใช่ถุกไปหมด ไม่มีข้อโต้แย้งตามหลักเหตุผล(ไม่สามารถปรึกษาเรื่องจริงจังได้สักเรื่องเลย) และที่สำคัญชอบง่วง อ่อนเพลียตลอดเวลา ความรู้สึกช้า ตอบสนองช้า จนถึงขั้นทะเลาะกันลงไม้ลงมือสารพัดแต่ก็ยังไม่รู้สึกอะไร เขาชอบพูดว่าเขาทนได้ ยอมรับเราได้ แต่คือตัวผมเองก็เอือมระอากับการทะเลาะแบบนี้ทุกครั้งเพราะผมไม่อยากทำเลยแต่มันอดโมโหไม่ได้จริงๆ เพราะอยากให้เขารู้สึกตัวบ้าง และอยากรู้ว่าเขาคิดยังไงต้องการอะไร แอคทีฟตัวเอง เบิกตามองสิ่งรอบข้างบ้าง
เขามักจะมีปัญหาเรื่องการสื่อสารกับผมอยู่บ่อยๆ เช่น พูดแล้วเงียบไม่ตอบ หรือไม่ก็ถามไปแล้วตอบเป็นเรื่องอื่นๆ จึงทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิด จึงต้องบอกให้เขาทวนคำถามผมแล้วก็ให้เขาตอบคำถามที่ผมถามด้วยอีกครั้งตามลำดับเพื่อจัดเรียงลำดับคำพูดที่ส่งไปยังสมองของเขา และเมื่อเวลาเขาไปทำผิดอะไรบางอย่างมา เช่น ปกปิดความลับ โกหกอะไรบางอย่าง ผมก็จะเป็นคนชอบถามเซ้าซี้ถามจนเอาคำตอบให้ได้เหมือนนักสืบสวน ถามที่มาที่ไป เหตุและผล แต่ผลลัพธ์ออกมามันกลับทำให้ผมยิ่งโกรธมากคือ เขาชอบพูดให้ผมงงแล้วพาออกนอกเรื่องแล้วเปลี่ยนประเด็นจนทำให้ผมลืมเรื่องเก่าที่ผมถามแล้วกลายเป็นไปทะเลาะกันเรื่องอื่นเสียแทน(เป็นแบบนี้บ่อยมาก)
ปากหนักทำอะไรไม่ค่อยปรึกษา อะไรที่ห้ามก็ยิ่งยุไม่ฟัง มั่นใจในเรื่องที่ไม่ควรมั่น พอพลาดขึ้นมาถึงมาบอกว่าที่ผมเคยพูดถูก เป็นคนเจ้าคิดเพ้อฝันใหญ่โตแต่ไม่ค่อยลงมือทำ หยิบหย่ง ทำๆทิ้งๆ และขี้เกียจมากๆเวลาอยู่กันกับผมแต่จะขยันเวลาอยู่กับคนต่อหน้าสาธารณะชนหรือต่อหน้าผู้ใหญ่ สมอง หู ตา จมูก ปาก จะทำงานดีเป็นพิเศษ จนทำให้ผู้อื่นที่พบเห็นรู้สึกรักประทับใจและไว้ใจเขาเพราะว่าเขาเป็นคนฉลาดขยันพูดจาเพราะรูปหล่อถ่อมตนพูดจาดีบุคลิกดี
แต่ขี้เกรงใจผู้อื่นจนเกิดความเสียหาย เช่น รับปากเรื่องสำคัญๆไว้แล้วไม่ทำ ทิ้ง หนี ปิดโทรศัพท์ แล้วให้คนอื่นแก้กันเอาเอง แล้วแถมยังทำให้ผู้อื่นเป็นห่วงตามตัวกันอลวน
ชอบให้คนชื่นชมยอมรับ แต่ คำติจะรับไม่ได้ แต่ก็ตั้งใจรับฟังและทำเหมือนยอมรับ พอฟังมากๆจะมีอาการนิ่งเงียบเก็บกดและหนีปัญหาไม่สนใจโลกทันที(เหมือนคนดื้อเงียบ แก้ไขปัญหาไม่เป็น ทำดีที่สุดคือทิ้งทุกอย่างไว้ตรงนั้นให้คนอื่นแก้กันต่อไป)
ต่อหน้าเพื่อนๆหรือคนทั่วไปเวลาผมน้อยใจเขาก็จะทำไม่รู้ไม่ชี้และเงียบไม่มีปฏิกิริยาทางกายภาพหรือแสดงความรู้สึกเห็นใจให้กำลังใจเพื่อให้เรารู้สึกโอเคเท่าไหร่จนคนอื่นๆมองว่าผมรักเขาข้างเดียว(เหมือนบังคับให้เขาไปไหนมาไหนด้วยกัน)จนผมรู้สึกด้อยค่าลงเรื่อยๆ
แต่ตอนอยู่ในห้องสองคนเขาจะแสดงเต็มที่มากเหมือนเป็นคนละคน
ตั้งแต่คบกันมา3ปี เขาบอกเลิกผมเกือบสิบครั้งได้โดยส่งข้อความลาทิ้งไว้ ในสมุดโน๊ต บางทีก็แชทเฟสบุค แชทไลน์ ที่แรงสุดคือไปฝากเพื่อนสนิทผมให้มาบอกเลิกผม สาเหตุเพราะ เขารับปากอะไรบางอย่างไว้แต่ทำไม่ได้แล้วก็หนีหายตัวไป จนผมงงแล้วไม่รู้คำตอบ จึงต้องตามหาตัวพยายามติดต่อเพื่อง้อแล้วทำความเข้าใจและสอนเขายอมให้รับเหตุผลทุกๆครั้ง
ประวัติ เคยหนีผมเรื่องให้ไปซื้อขนมหวานเพื่อมาขายวันพระแต่ร้านปิด เขาจึงแก้ปัญหาโดยการหนีไปนอนบ้านญาติวันนึงที่ ตจว และปิดมือถือเพราะเขากลัวผมจะตำหนิเขา(คือผมงงมาก คิดเองเออเองโดยไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย)
และด้วยความที่เขาชอบโกหกและเงียบไม่ค่อยพูดไม่ค่อยเอาใจใส่ผมและไม่แสดงออกความรู้สึกต่างๆ ผมจึงคิดหาวิธีกดดันเขาด้วยการใช้คำพูดแรงๆสารพัด บางทีก็ด่าไปยันพ่อแม่ แต่คำตอบก็คือเงียบแล้วก็บอกว่าไม่โกรธที่ผมด่า(คือผมรู้สึกแบบเกลียดอ่ะ มันไม่ตลกเลยสักนิด และไม่รู้สึกดีใจเลยที่เขาคิดแบบนั้น แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง บางครั้งทะเลาะกันแรงๆจนถึงขั้นลงไม้ลงมืออยู่บ่อยๆ)
เป็นแบบนี้จนผมโดนคนรอบข้างแอนตี้ผมกันหมดจนอยากจะเลิกเพราะด้วยความเหนื่อยล้ากับความพยายามของตนเองและสงสารเขามากกับการเข็นครกขึ้นภูเขาแบบนี้ทุกๆวันแต่ก็ทำใจยากมากเพราะมันผูกพันกันมานานและต่างเป็นคนแรกของกันและกันที่คบนานที่สุดในชีวิตที่ผ่านมา
ผมควรทำไงดี?
แฟนใครเป็นแบบนี้บ้างครับผมเหนื่อยเหลือเกินอยากได้คำแนะนำเพื่อแก้ไขบ้าง?
เขามีลักษณะนิสัยนิ่งๆ เงียบ ไม่เปิดเผยตัวตนกับคนส่วนตัวของเขา ทั้งเพื่อนพ่อแม่พี่น้องญาติ และไม่ค่อยพูดคุยกับเราเท่าไหร่ ว่าอะไรก็อืมก็ใช่ถุกไปหมด ไม่มีข้อโต้แย้งตามหลักเหตุผล(ไม่สามารถปรึกษาเรื่องจริงจังได้สักเรื่องเลย) และที่สำคัญชอบง่วง อ่อนเพลียตลอดเวลา ความรู้สึกช้า ตอบสนองช้า จนถึงขั้นทะเลาะกันลงไม้ลงมือสารพัดแต่ก็ยังไม่รู้สึกอะไร เขาชอบพูดว่าเขาทนได้ ยอมรับเราได้ แต่คือตัวผมเองก็เอือมระอากับการทะเลาะแบบนี้ทุกครั้งเพราะผมไม่อยากทำเลยแต่มันอดโมโหไม่ได้จริงๆ เพราะอยากให้เขารู้สึกตัวบ้าง และอยากรู้ว่าเขาคิดยังไงต้องการอะไร แอคทีฟตัวเอง เบิกตามองสิ่งรอบข้างบ้าง
เขามักจะมีปัญหาเรื่องการสื่อสารกับผมอยู่บ่อยๆ เช่น พูดแล้วเงียบไม่ตอบ หรือไม่ก็ถามไปแล้วตอบเป็นเรื่องอื่นๆ จึงทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิด จึงต้องบอกให้เขาทวนคำถามผมแล้วก็ให้เขาตอบคำถามที่ผมถามด้วยอีกครั้งตามลำดับเพื่อจัดเรียงลำดับคำพูดที่ส่งไปยังสมองของเขา และเมื่อเวลาเขาไปทำผิดอะไรบางอย่างมา เช่น ปกปิดความลับ โกหกอะไรบางอย่าง ผมก็จะเป็นคนชอบถามเซ้าซี้ถามจนเอาคำตอบให้ได้เหมือนนักสืบสวน ถามที่มาที่ไป เหตุและผล แต่ผลลัพธ์ออกมามันกลับทำให้ผมยิ่งโกรธมากคือ เขาชอบพูดให้ผมงงแล้วพาออกนอกเรื่องแล้วเปลี่ยนประเด็นจนทำให้ผมลืมเรื่องเก่าที่ผมถามแล้วกลายเป็นไปทะเลาะกันเรื่องอื่นเสียแทน(เป็นแบบนี้บ่อยมาก)
ปากหนักทำอะไรไม่ค่อยปรึกษา อะไรที่ห้ามก็ยิ่งยุไม่ฟัง มั่นใจในเรื่องที่ไม่ควรมั่น พอพลาดขึ้นมาถึงมาบอกว่าที่ผมเคยพูดถูก เป็นคนเจ้าคิดเพ้อฝันใหญ่โตแต่ไม่ค่อยลงมือทำ หยิบหย่ง ทำๆทิ้งๆ และขี้เกียจมากๆเวลาอยู่กันกับผมแต่จะขยันเวลาอยู่กับคนต่อหน้าสาธารณะชนหรือต่อหน้าผู้ใหญ่ สมอง หู ตา จมูก ปาก จะทำงานดีเป็นพิเศษ จนทำให้ผู้อื่นที่พบเห็นรู้สึกรักประทับใจและไว้ใจเขาเพราะว่าเขาเป็นคนฉลาดขยันพูดจาเพราะรูปหล่อถ่อมตนพูดจาดีบุคลิกดี
แต่ขี้เกรงใจผู้อื่นจนเกิดความเสียหาย เช่น รับปากเรื่องสำคัญๆไว้แล้วไม่ทำ ทิ้ง หนี ปิดโทรศัพท์ แล้วให้คนอื่นแก้กันเอาเอง แล้วแถมยังทำให้ผู้อื่นเป็นห่วงตามตัวกันอลวน
ชอบให้คนชื่นชมยอมรับ แต่ คำติจะรับไม่ได้ แต่ก็ตั้งใจรับฟังและทำเหมือนยอมรับ พอฟังมากๆจะมีอาการนิ่งเงียบเก็บกดและหนีปัญหาไม่สนใจโลกทันที(เหมือนคนดื้อเงียบ แก้ไขปัญหาไม่เป็น ทำดีที่สุดคือทิ้งทุกอย่างไว้ตรงนั้นให้คนอื่นแก้กันต่อไป)
ต่อหน้าเพื่อนๆหรือคนทั่วไปเวลาผมน้อยใจเขาก็จะทำไม่รู้ไม่ชี้และเงียบไม่มีปฏิกิริยาทางกายภาพหรือแสดงความรู้สึกเห็นใจให้กำลังใจเพื่อให้เรารู้สึกโอเคเท่าไหร่จนคนอื่นๆมองว่าผมรักเขาข้างเดียว(เหมือนบังคับให้เขาไปไหนมาไหนด้วยกัน)จนผมรู้สึกด้อยค่าลงเรื่อยๆ
แต่ตอนอยู่ในห้องสองคนเขาจะแสดงเต็มที่มากเหมือนเป็นคนละคน
ตั้งแต่คบกันมา3ปี เขาบอกเลิกผมเกือบสิบครั้งได้โดยส่งข้อความลาทิ้งไว้ ในสมุดโน๊ต บางทีก็แชทเฟสบุค แชทไลน์ ที่แรงสุดคือไปฝากเพื่อนสนิทผมให้มาบอกเลิกผม สาเหตุเพราะ เขารับปากอะไรบางอย่างไว้แต่ทำไม่ได้แล้วก็หนีหายตัวไป จนผมงงแล้วไม่รู้คำตอบ จึงต้องตามหาตัวพยายามติดต่อเพื่อง้อแล้วทำความเข้าใจและสอนเขายอมให้รับเหตุผลทุกๆครั้ง
ประวัติ เคยหนีผมเรื่องให้ไปซื้อขนมหวานเพื่อมาขายวันพระแต่ร้านปิด เขาจึงแก้ปัญหาโดยการหนีไปนอนบ้านญาติวันนึงที่ ตจว และปิดมือถือเพราะเขากลัวผมจะตำหนิเขา(คือผมงงมาก คิดเองเออเองโดยไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย)
และด้วยความที่เขาชอบโกหกและเงียบไม่ค่อยพูดไม่ค่อยเอาใจใส่ผมและไม่แสดงออกความรู้สึกต่างๆ ผมจึงคิดหาวิธีกดดันเขาด้วยการใช้คำพูดแรงๆสารพัด บางทีก็ด่าไปยันพ่อแม่ แต่คำตอบก็คือเงียบแล้วก็บอกว่าไม่โกรธที่ผมด่า(คือผมรู้สึกแบบเกลียดอ่ะ มันไม่ตลกเลยสักนิด และไม่รู้สึกดีใจเลยที่เขาคิดแบบนั้น แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง บางครั้งทะเลาะกันแรงๆจนถึงขั้นลงไม้ลงมืออยู่บ่อยๆ)
เป็นแบบนี้จนผมโดนคนรอบข้างแอนตี้ผมกันหมดจนอยากจะเลิกเพราะด้วยความเหนื่อยล้ากับความพยายามของตนเองและสงสารเขามากกับการเข็นครกขึ้นภูเขาแบบนี้ทุกๆวันแต่ก็ทำใจยากมากเพราะมันผูกพันกันมานานและต่างเป็นคนแรกของกันและกันที่คบนานที่สุดในชีวิตที่ผ่านมา
ผมควรทำไงดี?