สวัสดีคับ ผมเป็นนักเรียน ม.ปลาย ในจังหวัดหนึ่ง
(เหตุการณ์เมื่อ3เดือนก่อน)
เรื่องมีอยู่ว่า ผมเเอบชอบเพื่อนคนๆหนึ่งผมรุ้สึกดีมากผมเจอกันครั้งเเรกตอนสอบเข้า ผมขอเฟสเข้าไปดูรุปเธอตลอดคุยกันวันล่ะนิดผมก็ยิ้มได้
ในวันประกาศผลสอบผมไม่ติดที่สอบเเต่ผมก็ไม่ล่ะความพยายามสอบรอบสองโดยคนที่ผมชอบก็สอบผ่านรอบเเรกส่วนผมสอบติดรอบสอง เเต่เธอไม่ได้อยู่ห้องเดียวกับผมเธอสอบติดโครงการ ผมสอบติดห้องธรรมดา เธอคนนั้นอยู่ห้อง 2 ผมอยู่ห้อง 12 เเละเป็นธรรมเนียมของโรงเรียนที่จะให้นักเรียนเข้าค่ายจริยธรรม เเละเป็นเรื่องบังเอิญพอดีที่การเข้าค่ายนี่จะเเบ่งเป็นสองรอบ คือ ห้องคิ่ กับห้องคู่ ในวันเข้าค่าย 3 วัน 2 คืน ผมได้มีโอกาสได้สนิทสนมกันมากขึ้นทำงานกลุ่มด้วยกันด้วย พูดได้เลยเป็นประสบการณ์ที่มีความสุขมาก จนวันลาค่ายผมกลับบ้านไปนั่งทบทวนเกือบสองวันว่ะจะควรบอกชอบดีไหมสุดท้ายสมองมันก็สั่งให้ทำ ผลตอบรับที่ได้เธอปฏิเสธอย่างสุภาพ บอกว่าใช่เวลาหน่อย เธอถามว่าโอเคมั้ยผมได้เเค่บอกไปว่าผมโอเค เเต่ความรุ้สึกที่ผมให้ไปมันไม่โอเคด้วยน่ะสิ...
(เหตุการณ์ตอนช่วงเปิดเทอม)
ผมทำเหมือนผมปกติดีทุกอย่างพยายามมองหาเธอเเทบทุกวันคุยกันเเค่นิดหน่อย ผมคงทำได้เเค่นี้เพราะคงไม่มีสิทธ์อะไรไปทำให้เขาชอบได้
(หลังจากนั้น 1 เดือน)
สมองผมยังคงไม่หยุดรักเธอง่ายจนผมได้บอกชอบเธอไปอีกครั้ง ผลลัพธ์คือเหมือนเดิม555 ให้ใช้เวลาเหมือนเดิม จนในที่สุดในหัวผมเกิดมีความคิดดีๆในเมื่อเธอบอกให้ใช้เวลาผมก็จะพยายามให้ถึงที่สุดพยายามหาข้อเสียข้อดีตัวเองเเล้วตีบวกมันเข้าไป อยู่มาวันหนึ่งผมได้สมัครเข้ารายการหนึ่งในโรงเรียนหน้าที่ช่างภาพ ของรายการผมเอากล้องมาทุกวันบางวันก็ถ่ายกิจกรรมบางวันก็ถ่ายภาพเธอตลอดเเละเก็บไว้ในโทรศัพท์จนตอนนี้ก็เกือบ100รุปเละ
ผมก็คิดเละผมคงได้ถ่ายรุปกับมองเธอในรุปถ่าย
(เหตุการณ์ต่อมา)
เป็นวันที่ผมจะไม่ลืม วันนั้นเธอไปดูหนังผมเลยอยากไปดูด้วยเลยทักไปดูด้วยเธอก็ให้ไปถึงจะไปกัน 4 คน ผมดูนั่งเเบบไม่ค่อยรุ้เรื่องเพราะเมื่อถึงฉากตลกๆเเทนที่จะมองจอกับมองหน้าเธอคนนั้นรอยยิ้มที่ขำเเบบธรรมชาติผมอยากจะเก็บรุปนี้ไว้ในความทรงจำจริงๆเเต่จุดพีคของงานมันอยู่ตรงนี้ ขากลับทุกคนกลับบ้านกับพ่อเเม่มีเเค่ผมที่ต้องเดินกลับไกลด้วยนะเเต่ก่อนจะกลับเธอคนนั้นก็ชวนผมให้กลับกับเเม่เขา ผมก็ดีใจมากๆตอบตกลงเเบบไม่ต้องคิดยังๆไม่ถึงจุดพีคนะ จุดพีคตอนขึ้นรถก็นั่งปกติเละจู่ๆเเม่เขาก็ชวนไปกินข้าวมันไก่ผมก็ตกใจเเต่ก็เกรงใจเเต่ก็พีคเข้าไปใหญ่คือเธออยากกินผมเลยปฏิเสธไม่ได้55มื้อนั้นกินฟรีไป ในระหว่างกินผมกินเสร็จก่อนผมก็ทำเหมือนเล่นโทรศัพท์จริงๆเเล้วผมถ่ายรุปเธอเก็บไปต่างหาก55 สุดท้ายผมก็กลับบ้านโดยเธอกับเเม่มาส่งที่บ้านในคืนนั้นผมนอนหลับสบายใจมาก
(เหตุการณ์สุดเเสนเจ็บในปัจจุบัน)
ผมไม่ค่อยได้คุยกับเธอเลยเเต่ได้เรียนพิเศษในโรงเรียนเเค่วันเดียววันล่ะ 2 ชั่วโมงกว่าต่ออาทิตย์ ผมรุ้สึกไม่สบายใจเครียดมากร้องไห้บ้างฝันร้ายบ้าง
นอนดราม่าบ่นใส่เพื่อนให้ฟังๆๆๆๆๆๆทุกวันทรมาณเธอบอกให้ใช้เวลาผมก็ใช้จนถึงวันนี้ไม่รุ้ต้องใช้อีกกิ่วันกิ่เดือนกิ่ปีกันเเน่...
.
.
สุดท้ายนี้อยากถามเพื่อนๆที่มีประสบการณ์เเบบนี้หรือใครก็ได้มีวิธียังไงให้บรรเทาได้บ้างในที่นี้
เเอบชอบคนรุ่นเดียวกันเเต่เขาไม่ชอบเราเเละเราก็ตัดใจไม่ได้
(เหตุการณ์เมื่อ3เดือนก่อน)
เรื่องมีอยู่ว่า ผมเเอบชอบเพื่อนคนๆหนึ่งผมรุ้สึกดีมากผมเจอกันครั้งเเรกตอนสอบเข้า ผมขอเฟสเข้าไปดูรุปเธอตลอดคุยกันวันล่ะนิดผมก็ยิ้มได้
ในวันประกาศผลสอบผมไม่ติดที่สอบเเต่ผมก็ไม่ล่ะความพยายามสอบรอบสองโดยคนที่ผมชอบก็สอบผ่านรอบเเรกส่วนผมสอบติดรอบสอง เเต่เธอไม่ได้อยู่ห้องเดียวกับผมเธอสอบติดโครงการ ผมสอบติดห้องธรรมดา เธอคนนั้นอยู่ห้อง 2 ผมอยู่ห้อง 12 เเละเป็นธรรมเนียมของโรงเรียนที่จะให้นักเรียนเข้าค่ายจริยธรรม เเละเป็นเรื่องบังเอิญพอดีที่การเข้าค่ายนี่จะเเบ่งเป็นสองรอบ คือ ห้องคิ่ กับห้องคู่ ในวันเข้าค่าย 3 วัน 2 คืน ผมได้มีโอกาสได้สนิทสนมกันมากขึ้นทำงานกลุ่มด้วยกันด้วย พูดได้เลยเป็นประสบการณ์ที่มีความสุขมาก จนวันลาค่ายผมกลับบ้านไปนั่งทบทวนเกือบสองวันว่ะจะควรบอกชอบดีไหมสุดท้ายสมองมันก็สั่งให้ทำ ผลตอบรับที่ได้เธอปฏิเสธอย่างสุภาพ บอกว่าใช่เวลาหน่อย เธอถามว่าโอเคมั้ยผมได้เเค่บอกไปว่าผมโอเค เเต่ความรุ้สึกที่ผมให้ไปมันไม่โอเคด้วยน่ะสิ...
(เหตุการณ์ตอนช่วงเปิดเทอม)
ผมทำเหมือนผมปกติดีทุกอย่างพยายามมองหาเธอเเทบทุกวันคุยกันเเค่นิดหน่อย ผมคงทำได้เเค่นี้เพราะคงไม่มีสิทธ์อะไรไปทำให้เขาชอบได้
(หลังจากนั้น 1 เดือน)
สมองผมยังคงไม่หยุดรักเธอง่ายจนผมได้บอกชอบเธอไปอีกครั้ง ผลลัพธ์คือเหมือนเดิม555 ให้ใช้เวลาเหมือนเดิม จนในที่สุดในหัวผมเกิดมีความคิดดีๆในเมื่อเธอบอกให้ใช้เวลาผมก็จะพยายามให้ถึงที่สุดพยายามหาข้อเสียข้อดีตัวเองเเล้วตีบวกมันเข้าไป อยู่มาวันหนึ่งผมได้สมัครเข้ารายการหนึ่งในโรงเรียนหน้าที่ช่างภาพ ของรายการผมเอากล้องมาทุกวันบางวันก็ถ่ายกิจกรรมบางวันก็ถ่ายภาพเธอตลอดเเละเก็บไว้ในโทรศัพท์จนตอนนี้ก็เกือบ100รุปเละ
ผมก็คิดเละผมคงได้ถ่ายรุปกับมองเธอในรุปถ่าย
(เหตุการณ์ต่อมา)
เป็นวันที่ผมจะไม่ลืม วันนั้นเธอไปดูหนังผมเลยอยากไปดูด้วยเลยทักไปดูด้วยเธอก็ให้ไปถึงจะไปกัน 4 คน ผมดูนั่งเเบบไม่ค่อยรุ้เรื่องเพราะเมื่อถึงฉากตลกๆเเทนที่จะมองจอกับมองหน้าเธอคนนั้นรอยยิ้มที่ขำเเบบธรรมชาติผมอยากจะเก็บรุปนี้ไว้ในความทรงจำจริงๆเเต่จุดพีคของงานมันอยู่ตรงนี้ ขากลับทุกคนกลับบ้านกับพ่อเเม่มีเเค่ผมที่ต้องเดินกลับไกลด้วยนะเเต่ก่อนจะกลับเธอคนนั้นก็ชวนผมให้กลับกับเเม่เขา ผมก็ดีใจมากๆตอบตกลงเเบบไม่ต้องคิดยังๆไม่ถึงจุดพีคนะ จุดพีคตอนขึ้นรถก็นั่งปกติเละจู่ๆเเม่เขาก็ชวนไปกินข้าวมันไก่ผมก็ตกใจเเต่ก็เกรงใจเเต่ก็พีคเข้าไปใหญ่คือเธออยากกินผมเลยปฏิเสธไม่ได้55มื้อนั้นกินฟรีไป ในระหว่างกินผมกินเสร็จก่อนผมก็ทำเหมือนเล่นโทรศัพท์จริงๆเเล้วผมถ่ายรุปเธอเก็บไปต่างหาก55 สุดท้ายผมก็กลับบ้านโดยเธอกับเเม่มาส่งที่บ้านในคืนนั้นผมนอนหลับสบายใจมาก
(เหตุการณ์สุดเเสนเจ็บในปัจจุบัน)
ผมไม่ค่อยได้คุยกับเธอเลยเเต่ได้เรียนพิเศษในโรงเรียนเเค่วันเดียววันล่ะ 2 ชั่วโมงกว่าต่ออาทิตย์ ผมรุ้สึกไม่สบายใจเครียดมากร้องไห้บ้างฝันร้ายบ้าง
นอนดราม่าบ่นใส่เพื่อนให้ฟังๆๆๆๆๆๆทุกวันทรมาณเธอบอกให้ใช้เวลาผมก็ใช้จนถึงวันนี้ไม่รุ้ต้องใช้อีกกิ่วันกิ่เดือนกิ่ปีกันเเน่...
.
.
สุดท้ายนี้อยากถามเพื่อนๆที่มีประสบการณ์เเบบนี้หรือใครก็ได้มีวิธียังไงให้บรรเทาได้บ้างในที่นี้