บอกก่อนว่าผมเป็นผู้ชาย แฟน(เก่า)ผมก็เป็นผู้ชายนะครับ
ผมขอเรียกแฟน(เก่า)ว่าแฟนนะครับ ผมยังไม่ชินที่จะเรียกแบบอื่น
คือผมกะแฟนคบกันมาประมาณปีนึง
จริงๆตอนแรกเราเป็นเพื่อนกัน แต่ไปๆมาๆก็เป็นแฟนกันครับ
และเพราะเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน ตอนเป็นแฟนผมก็จะอยู่กะแฟนตลอด
มีอะไรก็คุยแต่กะแฟน เพราะเป็นเหมือนทั้งแฟนทั้งเพื่อน
เขาจะมีนิสัยประหลาดๆ เป็นคนที่โลกส่วนตัวสูงมาก ชอบอยู่คนเดียว ไม่ชอบความวุ่นวาย
เขาจะไม่แสดงออกว่ารักผมเลย ถ้าเป็นคนอื่นมองเข้ามาก็จะคิดว่าผมชอบแฟนข้างเดียว
(เรื่องคบกันไม่ได้บอกใคร เพราะที่บ้านผมไม่ผอมรับเรื่องนี้ แฟนผมก็ไม่ได้เปิดเผย เหมือนผู้ชายธรรมดาคนนึง)
ตอนแรกผมเองก็น้อยใจ แต่ไปๆมาๆชินละ เหมือนอยู่กะเพื่อนมากกว่า
ทุกอย่างแทบจะเหมือนเพื่อนเลย เพียงแต่เราคุยกันทุกเรื่อง และก็คุยกันทุกวัน
และสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกพิเศษกว่าคนอื่นคือผมเป็นคนเดียวที่เข้ามาในโลกส่วนตัวของเค้าได้
นอกจากผมเค้าจะไม่ชอบคุยกับใครครับ เพราะเค้ารักสันโดษ
แต่ช่วงที่ผ่านมาเหมือนไม่ค่อยมีเวลาครับ งานหนักและก็ไม่เจอกัน
คุยกันก็น้อยกว่าเมื่อก่อน ผมพยายามทักไป เค้าก็จะไม่ตอบ นานๆทีจะตอบ
ผมก็เข้าใจนะงานมันหนักเลยไม่อยากเซ้าซี้ แต่มันก็อดคิดไม่ได้ว่าไม่เหมือนเดิม
ตอนผมโทรไปเค้าจะถามว่า มีอะไร ถ้าผมบอกว่าไม่มี แค่อยากคุยเฉยๆ เค้าก็จะวางสายเลย
พอไปหาที่ห้อง ก็จะโดนไล่ให้กลับแทบจะทันทีที่เปิดประตูมาเจอหน้าผมเลย
(แต่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกะมือที่3แน่นอน ผมมั่นใจ เพราะรู้จักนิสัยเขาดี)
ผมรู้ตัวอีกทีก็รู้สึกว่าถูกดีดออกมาจากโลกส่วนตัวของเขาแล้ว...
เป็นแบบนี้มาประมาณเดือนนึงครับ แทบไม่คุยกัน ไม่เจอกัน ถ้าเจอก็จะไล่ไปที่อื่น
จนผมทนไม่ไหว วันนึงผมตัดสินใจถามไปว่า นี่.. อยากเลิกกันมั้ย.. เค้าก็พยักหน้า
ผมถามว่าทำไมถึงอยากเลิกอะ เค้าบอกว่า อยากอยู่คนเดียว
(ซึ่งปกติเค้าก็ชอบอยู่คนเดียวอยู่แล้ว แต่เค้าจะทักมาหาผมเป็นระยะๆ คงเหงามั้ง)
แต่ตอนนี้เหมือนตัวเค้าเองก็ไม่เข้าใจตัวเอง เค้าเหนื่อยขึ้น ต้องการเวลาพักผ่อนมากขึ้นมั้ง
และที่สำคัญคือ เค้ารู้สึกอยากอยู่คนเดียวมากขึ้น มากกว่าเมื่อก่อน ไม่อยากยุ่งกับใครเลย...
ผมก็ไม่มีทางเลือกและครับ พูดมาแบบนี้ผมคงยื้อต่อไปไม่ได้ (จริงๆยื้อมาหลายรอบแล้ว)
สุดท้ายผมก็เลยบอกไปเองว่าเลิกก็ได้ และก็เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม
พูดไปแบบนั้นแต่จริงๆลืมไปแล้วครับว่า ตอนเป็นเพื่อนกันมันเป็นยังไง
มันอยู่ด้วยกันจนผมคิดว่ายังไงก็จะไม่เลิกแล้ว ผมก็รักและก็ชอบทุกอย่างที่เป็นเขาไปหมดแล้ว
ไม่คิดเลยจริงๆว่ามันจะมีวันนี้ ผมถามไปอีกว่าผมทำอะไรผิดไป เค้าบอกว่า ผมไม่ผิดซักอย่าง เค้าแค่อยากอยู่คนเดียว
ผมก็เงียบ... พูดไม่ออกครับจุดนั้น จริงๆมีเรื่องอยากพูดมากมายเลย แต่มันจุกไปหมด
ผมถามคำถามสุดท้ายไปว่า แล้วเราจะมีโอกาสกลับมาคบกันอีกมั้ย ถ้าสมมติว่าเกิดไม่อยากอยู่คนเดียวแล้วจะกลับมามั้ย
เขาบอกว่า ...ไม่รู้...
ตอนนี้ก็เลิกกันและครับ ผมบอกตรงๆทำตัวแบบเพื่อนไม่ถูก ทุกวันนี้ก็คุยกันในไลน์บ้าง ประมาณ 2วัน ประโยคนึง
ผมโคตรไม่ชินเลย จากคนที่เคยคุยกันทุกวัน คุยกันทุกเรื่อง
ตอนนี้ผมชีวิตไปไม่ถูกเลยครับ ทั้งๆที่ผมก็เต็มที่กับความรัก แต่สุดท้ายก็เป็นแบบนี้ ผมทำอะไรผิดไปรึเปล่า
ตอนนี้ไม่รู้ควรจะทำย้งไงดี มันรู้สึกเหมือนชีวิตมันโบ๋ๆกลวงๆ ไร้จุดหมายยังไงไม่รู้ เหมือนไม่มีค่าเลยอะชีวิต
อยู่ไปก็ไม่มีความสุข ถามว่าคิดถึงเขาไหม ผมตอบเลยว่า ผมคิดถึงเกือบตลอดเวลา ทุกครั้งที่อยู่คนเดียว
ทุกครั้งที่ทำอะไรก็ตามที่เคยทำด้วยกัน ตอนก่อนนอนและตื่นเช้ามาก็ยังคิดถึงเขาเป็นคนแรก
ตั้งแต่เลิกกันมานี่ นอนร้องไห้ทุกคืนเลย ผมทบทวนกับตัวเองเป็นร้อยๆรอบว่าผมทำอะไรผิดไป
ผมก็ยังไม่เข้าใจเหมือนกันครับ ว่าผมทำอะไรผืดไป หรือผมน่ารำคาญเกินไปรึเปล่า
แต่ผมก็ไม่ได้ตื้อมากมายนะครับ เพราะรู้ว่าเขาเหนื่อย และปกติเขาก็ไม่ชอบให้ตื้ออยู่แล้ว ผมก็ทำตัวตามปกติทุกอย่างนะ
ไม่รู้สิ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้
ตอนนี้ ผมรู้สึกแย่มาก ถามว่าแย่แค่ไหน ผมรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็นเลย
ผมไม่คิดสั้นแน่นอน ยังไงก็คิดถึงแม่อยู่ตลอด แต่บางทีผมก็รู้สึกว่า ตายๆไปอาจจะทรมาณน้อยกว่าที่รู้สึกตอนนี้ก็ได้นะ
ผมไม่คิดว่าชีวิตผมจะกลับมามีความสุขและครับ เห็นบางคนจะชอบบอกว่าให้หาแฟนใหม่
แต่ผมยังตัดใจจากแฟนเก่าไม่ได้ อีกอย่าง ผมชอบอะไรเหมือนๆเค้าไปแล้วเพราะอยู่ด้วยกันตลอด
ทำให้ผมไม่ชอบคนปกติทั่วๆไปซะแล้ว ชอบคนนิสัยแบบเค้าเนี่ยแหละ นิสัยแปลกๆ ชอบอยู่คนเดียว
แต่เป็นคนมีเหตุผล ใจเย็น แต่ก็เข้าใจยาก ฯลฯ ซึ่งทั้งชีวิตที่เจอมาคนที่นิสัยแบบนี้ก็มีแต่เค้าคนเดียว
(จริงๆเค้าซับซ้อนกว่านี้นะครับ ผมแต่อธิบายคร่าวๆ)
ผมอยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม ตอนนี้คือหวังว่าเค้าจะกลับมา
ผมควรทำไงดี ตอนนี้ชีวิตไม่มีความสุขเลยครับ ไม่มีจุดหมาย ไม่อยากทำอะไรซักอย่าง
จะเล่าให้ใครฟังก็ไม่ได้(เพราะสัญญากันไว้แล้วว่าเรื่องที่คบกันจะไม่บอกให้ใครฟัง)
อึดอัดครับ ร้องไห้ก็ต้องร้องคนเดียว ระบายกับใครไม่ได้เลย ผมไม่รู้ควรทำยังไงต่อไป
ใครมีประสบการณ์คล้ายๆกันช่วยแนะนำหน่อยได้มั้ยครับ
ปล.เขาเป็นคนประเภทที่ว่า ถ้ารู้ว่าผมมาตั้งกระทู้นี่คงเกลียดผมไปเลย
แต่ผมไม่รู้จะไประบายที่ไหนแล้วครับ เลือกได้ก็ไม่อยากทำแบบนี้เหมือนกัน ไม่อยากให้เขาเกลียด
แต่ผมรู้สึกว่าแบกความรู้สึกนี้ต่อไปคนเดียวไม่ไหวแล้ว
สุดท้ายนี้ถ้าแกผ่านมาอ่าน แล้วอยากให้ลบก็บอกนะ ขอโทษที่ทำแบบนี้ทั้งที่รู้ว่าไม่ชอบ
เลิกกะแฟน ชีวิตสับสนไปหมด รู้สึกไร้ค่า ควรทำยังไงดี
ผมขอเรียกแฟน(เก่า)ว่าแฟนนะครับ ผมยังไม่ชินที่จะเรียกแบบอื่น
คือผมกะแฟนคบกันมาประมาณปีนึง
จริงๆตอนแรกเราเป็นเพื่อนกัน แต่ไปๆมาๆก็เป็นแฟนกันครับ
และเพราะเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน ตอนเป็นแฟนผมก็จะอยู่กะแฟนตลอด
มีอะไรก็คุยแต่กะแฟน เพราะเป็นเหมือนทั้งแฟนทั้งเพื่อน
เขาจะมีนิสัยประหลาดๆ เป็นคนที่โลกส่วนตัวสูงมาก ชอบอยู่คนเดียว ไม่ชอบความวุ่นวาย
เขาจะไม่แสดงออกว่ารักผมเลย ถ้าเป็นคนอื่นมองเข้ามาก็จะคิดว่าผมชอบแฟนข้างเดียว
(เรื่องคบกันไม่ได้บอกใคร เพราะที่บ้านผมไม่ผอมรับเรื่องนี้ แฟนผมก็ไม่ได้เปิดเผย เหมือนผู้ชายธรรมดาคนนึง)
ตอนแรกผมเองก็น้อยใจ แต่ไปๆมาๆชินละ เหมือนอยู่กะเพื่อนมากกว่า
ทุกอย่างแทบจะเหมือนเพื่อนเลย เพียงแต่เราคุยกันทุกเรื่อง และก็คุยกันทุกวัน
และสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกพิเศษกว่าคนอื่นคือผมเป็นคนเดียวที่เข้ามาในโลกส่วนตัวของเค้าได้
นอกจากผมเค้าจะไม่ชอบคุยกับใครครับ เพราะเค้ารักสันโดษ
แต่ช่วงที่ผ่านมาเหมือนไม่ค่อยมีเวลาครับ งานหนักและก็ไม่เจอกัน
คุยกันก็น้อยกว่าเมื่อก่อน ผมพยายามทักไป เค้าก็จะไม่ตอบ นานๆทีจะตอบ
ผมก็เข้าใจนะงานมันหนักเลยไม่อยากเซ้าซี้ แต่มันก็อดคิดไม่ได้ว่าไม่เหมือนเดิม
ตอนผมโทรไปเค้าจะถามว่า มีอะไร ถ้าผมบอกว่าไม่มี แค่อยากคุยเฉยๆ เค้าก็จะวางสายเลย
พอไปหาที่ห้อง ก็จะโดนไล่ให้กลับแทบจะทันทีที่เปิดประตูมาเจอหน้าผมเลย
(แต่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกะมือที่3แน่นอน ผมมั่นใจ เพราะรู้จักนิสัยเขาดี)
ผมรู้ตัวอีกทีก็รู้สึกว่าถูกดีดออกมาจากโลกส่วนตัวของเขาแล้ว...
เป็นแบบนี้มาประมาณเดือนนึงครับ แทบไม่คุยกัน ไม่เจอกัน ถ้าเจอก็จะไล่ไปที่อื่น
จนผมทนไม่ไหว วันนึงผมตัดสินใจถามไปว่า นี่.. อยากเลิกกันมั้ย.. เค้าก็พยักหน้า
ผมถามว่าทำไมถึงอยากเลิกอะ เค้าบอกว่า อยากอยู่คนเดียว
(ซึ่งปกติเค้าก็ชอบอยู่คนเดียวอยู่แล้ว แต่เค้าจะทักมาหาผมเป็นระยะๆ คงเหงามั้ง)
แต่ตอนนี้เหมือนตัวเค้าเองก็ไม่เข้าใจตัวเอง เค้าเหนื่อยขึ้น ต้องการเวลาพักผ่อนมากขึ้นมั้ง
และที่สำคัญคือ เค้ารู้สึกอยากอยู่คนเดียวมากขึ้น มากกว่าเมื่อก่อน ไม่อยากยุ่งกับใครเลย...
ผมก็ไม่มีทางเลือกและครับ พูดมาแบบนี้ผมคงยื้อต่อไปไม่ได้ (จริงๆยื้อมาหลายรอบแล้ว)
สุดท้ายผมก็เลยบอกไปเองว่าเลิกก็ได้ และก็เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม
พูดไปแบบนั้นแต่จริงๆลืมไปแล้วครับว่า ตอนเป็นเพื่อนกันมันเป็นยังไง
มันอยู่ด้วยกันจนผมคิดว่ายังไงก็จะไม่เลิกแล้ว ผมก็รักและก็ชอบทุกอย่างที่เป็นเขาไปหมดแล้ว
ไม่คิดเลยจริงๆว่ามันจะมีวันนี้ ผมถามไปอีกว่าผมทำอะไรผิดไป เค้าบอกว่า ผมไม่ผิดซักอย่าง เค้าแค่อยากอยู่คนเดียว
ผมก็เงียบ... พูดไม่ออกครับจุดนั้น จริงๆมีเรื่องอยากพูดมากมายเลย แต่มันจุกไปหมด
ผมถามคำถามสุดท้ายไปว่า แล้วเราจะมีโอกาสกลับมาคบกันอีกมั้ย ถ้าสมมติว่าเกิดไม่อยากอยู่คนเดียวแล้วจะกลับมามั้ย
เขาบอกว่า ...ไม่รู้...
ตอนนี้ก็เลิกกันและครับ ผมบอกตรงๆทำตัวแบบเพื่อนไม่ถูก ทุกวันนี้ก็คุยกันในไลน์บ้าง ประมาณ 2วัน ประโยคนึง
ผมโคตรไม่ชินเลย จากคนที่เคยคุยกันทุกวัน คุยกันทุกเรื่อง
ตอนนี้ผมชีวิตไปไม่ถูกเลยครับ ทั้งๆที่ผมก็เต็มที่กับความรัก แต่สุดท้ายก็เป็นแบบนี้ ผมทำอะไรผิดไปรึเปล่า
ตอนนี้ไม่รู้ควรจะทำย้งไงดี มันรู้สึกเหมือนชีวิตมันโบ๋ๆกลวงๆ ไร้จุดหมายยังไงไม่รู้ เหมือนไม่มีค่าเลยอะชีวิต
อยู่ไปก็ไม่มีความสุข ถามว่าคิดถึงเขาไหม ผมตอบเลยว่า ผมคิดถึงเกือบตลอดเวลา ทุกครั้งที่อยู่คนเดียว
ทุกครั้งที่ทำอะไรก็ตามที่เคยทำด้วยกัน ตอนก่อนนอนและตื่นเช้ามาก็ยังคิดถึงเขาเป็นคนแรก
ตั้งแต่เลิกกันมานี่ นอนร้องไห้ทุกคืนเลย ผมทบทวนกับตัวเองเป็นร้อยๆรอบว่าผมทำอะไรผิดไป
ผมก็ยังไม่เข้าใจเหมือนกันครับ ว่าผมทำอะไรผืดไป หรือผมน่ารำคาญเกินไปรึเปล่า
แต่ผมก็ไม่ได้ตื้อมากมายนะครับ เพราะรู้ว่าเขาเหนื่อย และปกติเขาก็ไม่ชอบให้ตื้ออยู่แล้ว ผมก็ทำตัวตามปกติทุกอย่างนะ
ไม่รู้สิ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้
ตอนนี้ ผมรู้สึกแย่มาก ถามว่าแย่แค่ไหน ผมรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็นเลย
ผมไม่คิดสั้นแน่นอน ยังไงก็คิดถึงแม่อยู่ตลอด แต่บางทีผมก็รู้สึกว่า ตายๆไปอาจจะทรมาณน้อยกว่าที่รู้สึกตอนนี้ก็ได้นะ
ผมไม่คิดว่าชีวิตผมจะกลับมามีความสุขและครับ เห็นบางคนจะชอบบอกว่าให้หาแฟนใหม่
แต่ผมยังตัดใจจากแฟนเก่าไม่ได้ อีกอย่าง ผมชอบอะไรเหมือนๆเค้าไปแล้วเพราะอยู่ด้วยกันตลอด
ทำให้ผมไม่ชอบคนปกติทั่วๆไปซะแล้ว ชอบคนนิสัยแบบเค้าเนี่ยแหละ นิสัยแปลกๆ ชอบอยู่คนเดียว
แต่เป็นคนมีเหตุผล ใจเย็น แต่ก็เข้าใจยาก ฯลฯ ซึ่งทั้งชีวิตที่เจอมาคนที่นิสัยแบบนี้ก็มีแต่เค้าคนเดียว
(จริงๆเค้าซับซ้อนกว่านี้นะครับ ผมแต่อธิบายคร่าวๆ)
ผมอยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม ตอนนี้คือหวังว่าเค้าจะกลับมา
ผมควรทำไงดี ตอนนี้ชีวิตไม่มีความสุขเลยครับ ไม่มีจุดหมาย ไม่อยากทำอะไรซักอย่าง
จะเล่าให้ใครฟังก็ไม่ได้(เพราะสัญญากันไว้แล้วว่าเรื่องที่คบกันจะไม่บอกให้ใครฟัง)
อึดอัดครับ ร้องไห้ก็ต้องร้องคนเดียว ระบายกับใครไม่ได้เลย ผมไม่รู้ควรทำยังไงต่อไป
ใครมีประสบการณ์คล้ายๆกันช่วยแนะนำหน่อยได้มั้ยครับ
ปล.เขาเป็นคนประเภทที่ว่า ถ้ารู้ว่าผมมาตั้งกระทู้นี่คงเกลียดผมไปเลย
แต่ผมไม่รู้จะไประบายที่ไหนแล้วครับ เลือกได้ก็ไม่อยากทำแบบนี้เหมือนกัน ไม่อยากให้เขาเกลียด
แต่ผมรู้สึกว่าแบกความรู้สึกนี้ต่อไปคนเดียวไม่ไหวแล้ว
สุดท้ายนี้ถ้าแกผ่านมาอ่าน แล้วอยากให้ลบก็บอกนะ ขอโทษที่ทำแบบนี้ทั้งที่รู้ว่าไม่ชอบ