พ่อแม่เราไม่เคยเข้าใจเราเลย คล้ายว่าชอบอยากให้เราทำในสิ่งที่เค้าตั้วความหวังไว้
พ่ออยากให้เราสอบราชการ อยากให้มีงานทำที่มั่นคงเวลาที่เราแก่ เพราะพ่อทำงานเอกชนเพราะเห็นว่าถ้าไม่มำก้ไม่ได้เงินเค้า >> แต่เราเป็นคนนิสัยชอบเรียนรู้ชอบท่องเที่ยว ชอบอะไรที่ตื่นเต้น เราไม่ค่อยอยากเข้าระบบราชการ เราเคยฝึกงานแล้วเราไม่ค่อยชอบชีวิตแบบนั้นเท่าไร(เราไม่ได้บอกว่ามันไม่ดีนะ แค่มันไม่ตรองกับลักษณะนิสัยเรา) เราเลือกไปทำงานที่ประเทศเพื่อนบ้านกับบริษัทรับเหมาก่อสร้างจองเกาหลี เราชอบที่ได้ฝึกษาอังกฤษ ได้เห็นอะไรใหม่ๆ >> แต่พ่อแม่จะชอบว่าเราไม่ดีเหมือนลูกคนอื่นเค้า พ่อกับแม่ไม่เคยทำความเข้าใจความแตกต่างของแต่คนบุคคล ชอบบอกว่าลูกทั้ง3คน ให้เราเยอะที่สุดเพราะตั้งความหวังไว้ที่เรา เราพยายามทำงานที่ทดแทนให้พ่อเห็นว่าเราทำมันก้ไม่ได้แย่นะ แต่พ่อกับแม่ก้ไม่เคยพอใจ เงินเดือนเราก้สามหมื่นกว่าทั้งๆที่เราพึ่งเรียนจบ แล้วเราก้ส่งให้แม่คนละ5พันต่อเดือน เรากับพี่สาว ก้จะเป็นเดือนละ10,000 (เฉพาะแม่กับน้องที่อยู่บ้าน)
แล้วเรื่องเที่ยว เรื่องไปนั่นไปนี่ >> เราจะชอบแบกเป้เที่ยว(เพราะมันประหยัดและได้ประสบการณ์ด้วย) เราชอบเที่ยวแต่เราต้องเก็บตัง นานๆครั้งเราจะได้กลับไทย เราก้อยากเที่ยวบ้าง เวลาเราทำงานเราจะทำโอทีตลอด ไม่เคยหยุดไปไหนเลย ตั้งแต่เราเรียนจบมาเราไม่เคยขอตังพ่อแม่เลย เงินรับปริญญา 4-5 หมื่นเราก้เก็บเอง ของที่น้องขอเป็นหมื่นๆเราก้ซื้อให้น้อง เงินที่เราเก็บไว้ในบัญชีเราก้เก็บไว้สร้างบ้านให้พ่อเรา เราไม่ได้เก็บไว้เพื่อตัวเองเลย ที่ทำงานเราอยู่ฟรีกินฟรีทั้งหมด แต่ละเดือนเราจะซื้อแค่เครื่อวสำอาง เราให้เงินเดือนละไม่เกิน 5,000 เรากลับบ้านเราไม่เคยไปเที่ยวเตร่เพราะเราไม่ค่อยชอบ เราจะอยู่บ้านทำกับข้าวรอแม่ ทำความสะอาดบ้าน
>> แต่ถ้าเราแปกเป้ไปไหนปุ๊บนี่คือพ่อกับแม่จะชอบว่าเราตลอดว่าทำไมไม่อยู่บ้าน ทำงานช่วยแม่ สอนหนังสือน้อง >> เราโตแล้วป่าววะ เราไม่ได้ทำอะไรมี่เสียหายด้วย เราจะแบ่งเวบาให้ตัวเองไม่ได้เลยหรอ ชีวิตเรามั้งหมดยังทำเพื่อครอบครัวไม่พอหรอ จนบางทีเราไม่อยากจะกลับบ้าน เพราะถ้าเราไม่กลับจะไม่มีปัญหาเลย จะไม่มีใครเรียกร้องให้เราอยู่บ้าน(ทั้งๆที่ปกติเราก้อยู่แหละ แต่เราขอใช้ชีวิตของเราบ้าง)
เราเป็นคนดื้อ คนหัวรั้น (แต่เราไม่เคยดื้อในทางที่ผิดนะ) แต่พ่อแแม่ไม่เคยทำความเข้าใจวัยรุ่นเลย ชอบให้เราคิดแบบที่แกคิด คือเราเกิดคนละยุคไง จะเอาความคิดพ่อแม่ทั้งหมดมันก้ไม่ใช่ พ่อแม่พูดเราก้ฟังแต่จะให้เราทำตามทั้งหมดเราก้คงไม่ทำ สิ่งที่พ่อบอกว่าดีสมัยนี้อันอาจจะไม่ดีแล้วก้ได้ เราอยากเลือกชีวิตเราเอง เราไม่อยากมานั้งเสียใจกับวิ่งที่เราไม่ได้เลือก ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกเราหรอกพอตอนที่มันพลาดมา อย่างน้อยถ้าจะพลาดก้ให้เราเสียใจกับสิ่งที่เราเลือกเอง ไม่ใช่นั่งเสียใจกับวิ่งที่คนอื่นเลือกให้ เพราะคนที่แกไขยังไงก้เป็นเราเองอยู่ดี เราโตขนาดนี้เราจะกล้าเอาปัญหาไปให้พ่อแม่แก้ให้หรอ
>> เราแต่อยากระบายค่ะ แต่เราไม่เคยโกรธเกลียดพ่อแม่หรอก บางทีแค่น้อยใจจนร้องไห้
>> เราคิดไว้เสมอว่าเราต้องเลี้ยงพ่อแม่ได้ด้วยความคิดของเรา ด้วยชีวิตของเรา ด้วยสองมือของเรา
>> แต่บางทีมันแค่ท้อค่ะ เราทำทุกอย่างเพื่อครอบครัวเสมอแต่ครอบครัวเราไม่เคยสนับสนุนเราอะไรเลยในสิ่งที่เราเลือก มีแต่เราดื้อทำทั้งนั้น
>> บุณคุณพ่อแม่ที่เลี้ยงเรามาที่ส่งเราเรียน เรานึกไว้เสมอนะคะว่ามันยิ่งใหญ่มาก แล่ครอบครัวก้คือสิ่งที่มีค่าที่สุดสำหรับเรา
>> แต่เราก้ไม่อยากจะพูดอะไรออกไปเยอะหรอก พ่อก้จะบอกว่า"พูดน่ะใครก้พูดได้ การกระทำให้ดีเถอะ"
>> สีกวันนึงที่เราทำทุกอย่างสำเร็จพ่อกับแม่คงจะเห็นเองแหละค่ะว่าเราไม่ได้แค่คิดกับพูด >> เราต้องทำให้เค้าเห็นให้ได้ ว่าเราทำได้ด้วยทาง ด้วยความคิดของเราเอง😭😭😭
เราอายุ23ปี แต่พ่อแม่ไม่เคยเข้าใจและปล่อยให้เราทำในสิ่งที่เราอยากทำ หรือเราแย่เองคะ
พ่ออยากให้เราสอบราชการ อยากให้มีงานทำที่มั่นคงเวลาที่เราแก่ เพราะพ่อทำงานเอกชนเพราะเห็นว่าถ้าไม่มำก้ไม่ได้เงินเค้า >> แต่เราเป็นคนนิสัยชอบเรียนรู้ชอบท่องเที่ยว ชอบอะไรที่ตื่นเต้น เราไม่ค่อยอยากเข้าระบบราชการ เราเคยฝึกงานแล้วเราไม่ค่อยชอบชีวิตแบบนั้นเท่าไร(เราไม่ได้บอกว่ามันไม่ดีนะ แค่มันไม่ตรองกับลักษณะนิสัยเรา) เราเลือกไปทำงานที่ประเทศเพื่อนบ้านกับบริษัทรับเหมาก่อสร้างจองเกาหลี เราชอบที่ได้ฝึกษาอังกฤษ ได้เห็นอะไรใหม่ๆ >> แต่พ่อแม่จะชอบว่าเราไม่ดีเหมือนลูกคนอื่นเค้า พ่อกับแม่ไม่เคยทำความเข้าใจความแตกต่างของแต่คนบุคคล ชอบบอกว่าลูกทั้ง3คน ให้เราเยอะที่สุดเพราะตั้งความหวังไว้ที่เรา เราพยายามทำงานที่ทดแทนให้พ่อเห็นว่าเราทำมันก้ไม่ได้แย่นะ แต่พ่อกับแม่ก้ไม่เคยพอใจ เงินเดือนเราก้สามหมื่นกว่าทั้งๆที่เราพึ่งเรียนจบ แล้วเราก้ส่งให้แม่คนละ5พันต่อเดือน เรากับพี่สาว ก้จะเป็นเดือนละ10,000 (เฉพาะแม่กับน้องที่อยู่บ้าน)
แล้วเรื่องเที่ยว เรื่องไปนั่นไปนี่ >> เราจะชอบแบกเป้เที่ยว(เพราะมันประหยัดและได้ประสบการณ์ด้วย) เราชอบเที่ยวแต่เราต้องเก็บตัง นานๆครั้งเราจะได้กลับไทย เราก้อยากเที่ยวบ้าง เวลาเราทำงานเราจะทำโอทีตลอด ไม่เคยหยุดไปไหนเลย ตั้งแต่เราเรียนจบมาเราไม่เคยขอตังพ่อแม่เลย เงินรับปริญญา 4-5 หมื่นเราก้เก็บเอง ของที่น้องขอเป็นหมื่นๆเราก้ซื้อให้น้อง เงินที่เราเก็บไว้ในบัญชีเราก้เก็บไว้สร้างบ้านให้พ่อเรา เราไม่ได้เก็บไว้เพื่อตัวเองเลย ที่ทำงานเราอยู่ฟรีกินฟรีทั้งหมด แต่ละเดือนเราจะซื้อแค่เครื่อวสำอาง เราให้เงินเดือนละไม่เกิน 5,000 เรากลับบ้านเราไม่เคยไปเที่ยวเตร่เพราะเราไม่ค่อยชอบ เราจะอยู่บ้านทำกับข้าวรอแม่ ทำความสะอาดบ้าน
>> แต่ถ้าเราแปกเป้ไปไหนปุ๊บนี่คือพ่อกับแม่จะชอบว่าเราตลอดว่าทำไมไม่อยู่บ้าน ทำงานช่วยแม่ สอนหนังสือน้อง >> เราโตแล้วป่าววะ เราไม่ได้ทำอะไรมี่เสียหายด้วย เราจะแบ่งเวบาให้ตัวเองไม่ได้เลยหรอ ชีวิตเรามั้งหมดยังทำเพื่อครอบครัวไม่พอหรอ จนบางทีเราไม่อยากจะกลับบ้าน เพราะถ้าเราไม่กลับจะไม่มีปัญหาเลย จะไม่มีใครเรียกร้องให้เราอยู่บ้าน(ทั้งๆที่ปกติเราก้อยู่แหละ แต่เราขอใช้ชีวิตของเราบ้าง)
เราเป็นคนดื้อ คนหัวรั้น (แต่เราไม่เคยดื้อในทางที่ผิดนะ) แต่พ่อแแม่ไม่เคยทำความเข้าใจวัยรุ่นเลย ชอบให้เราคิดแบบที่แกคิด คือเราเกิดคนละยุคไง จะเอาความคิดพ่อแม่ทั้งหมดมันก้ไม่ใช่ พ่อแม่พูดเราก้ฟังแต่จะให้เราทำตามทั้งหมดเราก้คงไม่ทำ สิ่งที่พ่อบอกว่าดีสมัยนี้อันอาจจะไม่ดีแล้วก้ได้ เราอยากเลือกชีวิตเราเอง เราไม่อยากมานั้งเสียใจกับวิ่งที่เราไม่ได้เลือก ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกเราหรอกพอตอนที่มันพลาดมา อย่างน้อยถ้าจะพลาดก้ให้เราเสียใจกับสิ่งที่เราเลือกเอง ไม่ใช่นั่งเสียใจกับวิ่งที่คนอื่นเลือกให้ เพราะคนที่แกไขยังไงก้เป็นเราเองอยู่ดี เราโตขนาดนี้เราจะกล้าเอาปัญหาไปให้พ่อแม่แก้ให้หรอ
>> เราแต่อยากระบายค่ะ แต่เราไม่เคยโกรธเกลียดพ่อแม่หรอก บางทีแค่น้อยใจจนร้องไห้
>> เราคิดไว้เสมอว่าเราต้องเลี้ยงพ่อแม่ได้ด้วยความคิดของเรา ด้วยชีวิตของเรา ด้วยสองมือของเรา
>> แต่บางทีมันแค่ท้อค่ะ เราทำทุกอย่างเพื่อครอบครัวเสมอแต่ครอบครัวเราไม่เคยสนับสนุนเราอะไรเลยในสิ่งที่เราเลือก มีแต่เราดื้อทำทั้งนั้น
>> บุณคุณพ่อแม่ที่เลี้ยงเรามาที่ส่งเราเรียน เรานึกไว้เสมอนะคะว่ามันยิ่งใหญ่มาก แล่ครอบครัวก้คือสิ่งที่มีค่าที่สุดสำหรับเรา
>> แต่เราก้ไม่อยากจะพูดอะไรออกไปเยอะหรอก พ่อก้จะบอกว่า"พูดน่ะใครก้พูดได้ การกระทำให้ดีเถอะ"
>> สีกวันนึงที่เราทำทุกอย่างสำเร็จพ่อกับแม่คงจะเห็นเองแหละค่ะว่าเราไม่ได้แค่คิดกับพูด >> เราต้องทำให้เค้าเห็นให้ได้ ว่าเราทำได้ด้วยทาง ด้วยความคิดของเราเอง😭😭😭