คือผมอายุ 15 อยู่บ้านนอกไกลเมืองครับ เมื่อก่อนก็เคยอยู่ในเมืองอะครับ แต่พ่อย้ายมาบ้านนอกก็ต้องย้ายโรงเรียนตามมา
ผมย้ายมาอยู่เขตไกลเมืองตั้งแต่ ม.1 พอตอนนี้ ม.3 อยากกลับไปเรียนในเมืองอีกครั้งตอน ม.4 ตอนต้นเทอม ม.2 พ่อกับแม่ก็อนุญาตินะครับว่าจะให้ไป
พอไปๆมาๆ อยู่ๆกับประมาณ 2-3 เดือนที่ แล้วแม่ก็อยู่ๆอารมณ์เสียบอกไม่ให้ไป พอถามว่า"ทำไม"แม่ก็ไม่ตอบแล้วก็บอกยังไงก็ไม่ให้ไป
แต่ด้านทางพ่อก็อนุญาติอยู่นะครับ พอไปอยู่ก็ไปอยู่กับบ้านญาติในครอบครัวอะครับ พอได้ยินว่าพ่อให้ไปเรียนก็ตั้งใจเรียน ขยันแบบสุดๆ
การบ้านทำแบบไม่ขาดอะครับ อยู่ๆไม่กี่อาทิตย์ที่ผ่านมาพ่อก็เป็นอีกคน บอกว่าไม่ให้ไป ผมก็ไม่รู้อะอยู่ๆพ่อก็บอกไม่ให้ไป
เห็นพ่อกับแม่คุยกันแบบเถียงกันอะครับ พ่อก็บอกว่าให้ผมอะไปอยู่เรียนแบบห่างกับครอบครัวเดียวพ่อกับแม่ส่งตังให้อะไรประมาณน้อะครับ
แล้วทางแม่ก็บอกว่า ผมอะอายุยังน้อยอยู่เจอสถานการณ์ย่ำแย่ก็คงแก้ไขปัญหาไม่ได้หรอก ก็ประมาณนี้อะครับ แล้วผมว่าแม่ก็คงไปบอกอะไรกับพ่ออะ
แบบจับตาดูทุกก้าว ว่าทำไรไป พอทำเสร็จก็ไปรายงานพ่ออย่างนู้นอย่างนี้ เช่น ตื่นสายตอนวันหยุดบ้าง การบ้านไม่ทำบ้าง(ทั้งๆที่ทำเสร็จตั้งแต่กลับมาโรงเรียน พอผมบอกว่าเสร็จแล้วก็ไม่เชื่อ พอให้ดูก็เงียบ..) พอไปๆมาๆพ่อก็เป็นอีกคน บอกว่ายังไม่ต้องไปหรอกเรียนอยู่แถวๆนี้ละ พอขึ้นมหาลัย ก็ค่อยไปต่อในเมือง ไม่ก็พอ ม.4 ก็ลองไปเข้าโรงเรียนเตรียมทหารดู อยู่ที่นี้ไปเหอะการเรียนการสอนมันก็ไม่ต่างจากในเมืองหรอก แค่ในเมืองโรงเรียนมันมีชื่อเสียงเอง.....
คือผมก็อยากไปเรียนในเมืองอะครับ เพราะครูในโรงเรียนก็เคยบอกไว้ว่า "โรงเรียนของเรานั้นเป็นโรงเรียนที่สร้างมาเพื่อเด็กบ้านไกล" ผมก็บอกพ่อกับแม่ไปแล้ว แต่ก็ยังยืนยันว่าไม่ให้ไป พอผมถามว่า เพื่ออะไรทำไมถึงไม่ให้ไปอะครับ แม่ก็บอกว่าถ้าผมจะไปต่อในเมือง ผมต้องลองไปเข้าโรงเรียนเตรียมทหารดู ถ้าไม่ผ่านแม่ค่อยให้ไปเรียนในเมือง ผมก็บอกไปว่าโรงเรียนนั้นรับแค่ ม.1 กับม.4 เท่านั้น แม่ผมก็หงุดหงิดแล้วก็ไล่ผมไป...
ผมต้องทำยังไงแสดงอะไรให้เห็นอะครับให้พ่อกับแม่เห็นว่าผมพร้อมที่จะเผชิญปัญหาแล้วสถานการณ์ที่เลวร้ายผมก็พร้อมที่จะแก้ไขปัญหาแล้วผ่านมันไปได้ด้วยดีอะครับ......
งงกับครอบครัวตัวเองครับ....
ผมย้ายมาอยู่เขตไกลเมืองตั้งแต่ ม.1 พอตอนนี้ ม.3 อยากกลับไปเรียนในเมืองอีกครั้งตอน ม.4 ตอนต้นเทอม ม.2 พ่อกับแม่ก็อนุญาตินะครับว่าจะให้ไป
พอไปๆมาๆ อยู่ๆกับประมาณ 2-3 เดือนที่ แล้วแม่ก็อยู่ๆอารมณ์เสียบอกไม่ให้ไป พอถามว่า"ทำไม"แม่ก็ไม่ตอบแล้วก็บอกยังไงก็ไม่ให้ไป
แต่ด้านทางพ่อก็อนุญาติอยู่นะครับ พอไปอยู่ก็ไปอยู่กับบ้านญาติในครอบครัวอะครับ พอได้ยินว่าพ่อให้ไปเรียนก็ตั้งใจเรียน ขยันแบบสุดๆ
การบ้านทำแบบไม่ขาดอะครับ อยู่ๆไม่กี่อาทิตย์ที่ผ่านมาพ่อก็เป็นอีกคน บอกว่าไม่ให้ไป ผมก็ไม่รู้อะอยู่ๆพ่อก็บอกไม่ให้ไป
เห็นพ่อกับแม่คุยกันแบบเถียงกันอะครับ พ่อก็บอกว่าให้ผมอะไปอยู่เรียนแบบห่างกับครอบครัวเดียวพ่อกับแม่ส่งตังให้อะไรประมาณน้อะครับ
แล้วทางแม่ก็บอกว่า ผมอะอายุยังน้อยอยู่เจอสถานการณ์ย่ำแย่ก็คงแก้ไขปัญหาไม่ได้หรอก ก็ประมาณนี้อะครับ แล้วผมว่าแม่ก็คงไปบอกอะไรกับพ่ออะ
แบบจับตาดูทุกก้าว ว่าทำไรไป พอทำเสร็จก็ไปรายงานพ่ออย่างนู้นอย่างนี้ เช่น ตื่นสายตอนวันหยุดบ้าง การบ้านไม่ทำบ้าง(ทั้งๆที่ทำเสร็จตั้งแต่กลับมาโรงเรียน พอผมบอกว่าเสร็จแล้วก็ไม่เชื่อ พอให้ดูก็เงียบ..) พอไปๆมาๆพ่อก็เป็นอีกคน บอกว่ายังไม่ต้องไปหรอกเรียนอยู่แถวๆนี้ละ พอขึ้นมหาลัย ก็ค่อยไปต่อในเมือง ไม่ก็พอ ม.4 ก็ลองไปเข้าโรงเรียนเตรียมทหารดู อยู่ที่นี้ไปเหอะการเรียนการสอนมันก็ไม่ต่างจากในเมืองหรอก แค่ในเมืองโรงเรียนมันมีชื่อเสียงเอง.....
คือผมก็อยากไปเรียนในเมืองอะครับ เพราะครูในโรงเรียนก็เคยบอกไว้ว่า "โรงเรียนของเรานั้นเป็นโรงเรียนที่สร้างมาเพื่อเด็กบ้านไกล" ผมก็บอกพ่อกับแม่ไปแล้ว แต่ก็ยังยืนยันว่าไม่ให้ไป พอผมถามว่า เพื่ออะไรทำไมถึงไม่ให้ไปอะครับ แม่ก็บอกว่าถ้าผมจะไปต่อในเมือง ผมต้องลองไปเข้าโรงเรียนเตรียมทหารดู ถ้าไม่ผ่านแม่ค่อยให้ไปเรียนในเมือง ผมก็บอกไปว่าโรงเรียนนั้นรับแค่ ม.1 กับม.4 เท่านั้น แม่ผมก็หงุดหงิดแล้วก็ไล่ผมไป...
ผมต้องทำยังไงแสดงอะไรให้เห็นอะครับให้พ่อกับแม่เห็นว่าผมพร้อมที่จะเผชิญปัญหาแล้วสถานการณ์ที่เลวร้ายผมก็พร้อมที่จะแก้ไขปัญหาแล้วผ่านมันไปได้ด้วยดีอะครับ......