กลายพันธุ์
ตอนที่ 2 การแพร่ระบาดของเชื้อ
เช้าวันศุกร์ วันสุดท้ายของการทำงาน วันที่ทุกคนต่างตั้งหน้าตั้งตารอคอยเพื่อที่จะได้พักผ่อนอยู่กับครอบครัวในวันพรุ่งนี้ รวมทั้งนางพร หัวหน้าแม่บ้านประจำตึกคณะวิทยาศาสตร์ ซึ่งต้องการใช้เวลาในวันหยุดครั้งนี้ไปเยี่ยมลูกสาวที่ทำงานอยู่ต่างจังหวัด
กริ๊งๆ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
หญิงวัยกลางคน อายุราวๆสัก 50 ปี ที่กำลังนอนอยู่พลันสะดุ้งตื่น ค่อยๆลืมตา แล้วลุกขึ้นนั่งอย่างงัวเงีย ผมสองสีที่บัดนี้กระเซอะกระเซิงเหมือนรังนก รอยย่นที่ประดับประดาอยู่บนหน้าผากที่ดำคล้ำอย่างเห็นได้อย่างชัดเจน
“นี่ใครมันโทรมาแต่เช้าวะเนี่ย วันนี้มันวันหยุดข้าแท้ๆ”
หญิงร่างผอมพลางบ่นอย่างหงุดหงิดแล้วรีบรุดมารับโทรศัพท์ที่ดังอย่างต่อเนื่องด้วยความรำคาญ ทันทีที่รับสาย ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไร ฝ่ายนั้นก็รีบชิงพูดก่อนทันที
“สวัสดีค่ะพี่พร นี่นุชเองนะค่ะ วันนี้พี่พรว่างไหมค่ะ นุชจะรบกวนพี่ไปทำงานในช่วงเช้าแทนนุชที พอดีนุชต้องไปส่งลูกตรวจที่โรงพยาบาลค่ะ”
“อะไรกันโว้ย นังนุช วันนี้มันวันหยุดข้านะโว้ย และอีกอย่างวันนี้ตอนเที่ยงข้าก็จะต้องนั่งรถเมล์ไปเชียงใหม่ด้วย ข้าคงไม่มีเวลาว่างไปทำงานแทนเองหรอก งานใครงานมันสิวะ เองไปขอคนอื่นเถอะ”
“ฉันถามหมดแล้วพี่ วันนี้ไม่มีใครว่างเลย ก็มีแต่พี่นี่แหละค่ะ”
นางพรถึงแม้จะได้เป็นหัวหน้าแม่บ้าน แต่ก็ไม่เคยที่จะมีน้ำใจกับลูกน้อง มักจะทำดีเอาหน้า คอยเลียแข้งเลียขาเจ้านาย งานทั้งหลายก็โยนให้ลูกน้องทำแต่เพียงฝ่ายเดียว ส่วนตัวเองที่ได้ดิบได้ดีเป็นหัวหน้าแม่บ้านจนถึงทุกวันนี้ก็เพราะการประจบสอพลอของตัวเองนั่นเอง แต่ถึงอย่างนั้นก็ตาม อีกฝ่ายก็ยังไม่ละความพยายามของตนเอง
“เอาอย่างนี้พี่พร อย่าว่าอย่างโน้น อย่างนี้เลยนะพี่ เอาเป็นว่า พี่ช่วยไปทำแทนฉันหน่อยและพอพี่ทำความสะอาดเสร็จบางส่วน พี่ก็กลับก่อนได้เลย แล้วพอฉันเสร็จธุระสัก 9 โมงฉันจะเข้าไปทำต่อ ละนี่เงิน 500 บาท เดี๋ยวฉันจะโอนเข้าบัญชีพี่นะ ถือว่าเป็นน้ำใจของฉันละกัน”
นางนุชรู้ดีว่า ถึงแม้ว่านางพรจะเป็นคนขี้เกียจตัวเป็นขน แต่ก็มีความงกและเห็นแก่ได้มากกว่า แล้วก็เป็นไปตามที่คาดการณ์ไว้ เมื่อนางพรได้ยินคำว่าเงิน จึงรีบตอบตกลงทันที
“เออๆ ถือว่าข้าช่วยเองละกัน และอย่าลืมที่ตกลงกันไว้นะ เดี๋ยวข้าจะส่งเลขบัญชีไปให้ ข้าจะไปอาบน้ำแต่งตัวแล้ว แค่นี้แหละ”
นางพรวางโทรศัพท์ แล้วรีบคว้าผ้าเช็ดตัวผืนแดงที่อยู่ในตู้ เข้าห้องน้ำอาบน้ำทันที เวลาผ่านไปหลังจากอาบน้ำกินข้าวเสร็จนางพรที่ตอนนี้อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีเทาแขนยาว และกางเกงขายาวซึ่งมีสีเดียวกันกับเสื้อ ได้ปั่นจักรยานซึ่งเป็นพาหนะคู่ใจ ขี่ตรงไปทางถนนใหญ่แล้วเลี้ยวซ้ายจากบ้านของตน จากนั้นปั่นข้ามสะพานไม้เล็กๆที่ บริเวณด้านล่างเป็นคลอง มีดอกบัวสีชมพูอยู่เต็มคลอง ใบบัวสีเขียวที่แผ่เต็มสระ ประกอบกับน้ำในคลองที่ใสสะอาด มองเห็นปลาแหวกว่ายอยู่ในคลอง มันคือคลองหลังมหาวิทยาลัยที่สะอาดมากคลองหนึ่ง เพราะในแต่ละวัน มักจะมีเจ้าหน้าที่จากมหาวิทยาลัยเข้ามาตรวจตราดูแลอยู่เสมอ
นางพรค่อยๆปั่นจักรยานข้ามคลอง เพื่อเข้าทางประตูข้างของมหาวิทยาลัย จากนั้นจึงปั่นตรงไปเรื่อยๆ ผ่านตึกของภาควิชาคณิตศาสตร์และตึกของภาควิชาฟิสิกส์ แล้วเลี้ยวเข้าซอยเล็กๆที่อยู่ตรงหน้าตึกภาควิชาฟิสิกส์นั้น จากนั้นจึงปั่นตรงมาจนมาถึงตึกวิทยาศาสตร์กลาง นางเห็นมอเตอร์ไซค์คันหนึ่ง ซึ่งจอดทิ้งไว้ตรงป้อมยาม ทำให้นางบ่นพึมพำว่า
“นี่มันรถเครื่องของไอ้แหลมนี่ วันนี้เป็นเวรของมันเหรอวะ นี่พึ่งจะ 6 โมงเอง ทำไมมันมาเช้ากันจัง ช่างเหอะ รีบทำแล้วจะได้รีบไป เงินแค่ 500 บาท เดี๋ยวข้าจะทำความสะอาดพื้นข้างนอกให้เองแล้วกันนะ ส่วนเองเดี๋ยวเข้าไปทำในหัองเองแล้วกันนะนังนุช”
นางพรจอดรถจักรยานไว้ข้างๆกับรถฮอนด้าเวฟสีแดงของยามแหลม แล้วเดินเข้าไปทางด้านซ้ายของปากทางเข้าตึก ซึ่งเป็นบันไดทางขึ้นตึกไปชั้นสอง บริเวณใต้บันได มีหัองเล็กๆพอที่จะเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดไว้ นางหยิบลูกกุญแจที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อออกมา มีลูกกุญแจหลายสิบดอกร้อยเรียงกันด้วยเชือกสีขาว แล้วนางก็หยิบลูกกุญแจดอกเล็กที่มีสีฟ้าป้ายตรงหัวมาไขแม่กุญแจแล้วเปิดประตู เข้าไปหยิบไม้กวาด กับที่ตักผงออกมา
นางพรเริ่มกวาดตรงทางเดินชั้นแรกโดยเริ่มจากมุมด้านในสุด มีห้องเรียนเรียงราย ทั้งห้องเรียนธรรมดา ห้องทดลอง ทุกๆห้องยังล็อกปิดไว้ วันนี้วันศุกร์เด็กนักศึกษาคงกลับบ้านเยอะ คงไม่ค่อยมีใครมาเรียนละมั้งวันนี้ นางคิดในใจ
นางพรกวาดฝุ่นและเศษขยะได้บางส่วน แล้วจึงเริ่มกวาดตรงบันไดทางขึ้นทีละขั้นๆขึ้นไปจนไปถึงชั้นที่สอง นางมองบริเวณพื้นตรงชั้นสอง แล้วกำลังจะเดินเข้าไปบริเวณมุมในสุดแล้วไล่กวาดจากมุมด้านในสุดออกมาด้านนอกเหมือนกับที่ทำในชั้นแรก
ในขณะที่กำลังเดินเข้าไป นางก็สะดุดตากับบางสิ่งบางอย่าง เชือกที่มัดกันเป็นปมตรงหน้าประตูกระจก นางคิดในใจว่า ทำไมวันนี้ห้องทดลองใหญ่จะต้องมีเชือกมัดไว้ด้วย ไฟในห้องก็เปิดอยู่ มีคนมาแล้วเหรอวะเนี่ย ด้วยความอยากรู้ นางจึงเอาไม้กวาดตั้งพิงกับผนังไว้แล้วใช้หูแนบกับประตู ได้ยินเสียง หงึดๆเสียงบดกัดกราม เสียงครางในลำคอ เหมือนการขู่คำราม ด้วยความบังเอิญไม้กวาดที่นางวางพิงกับผนังอยู่ก็ตกลงกับพื้น ด้ามอลูมิเนียมของมันกระทบกับพื้นกระเบื้องเกิดเสียงดังขึ้น หลังสิ้นเสียงวัตถุกระทบกันเสียงที่นางพรพยายามที่จะฟังก็เริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ เหมือนว่ามันกำลังเข้ามาใกล้กับหูนางพรทุกทีๆ ตึงๆครืดๆ เสียงมือครืดไปกับประตูกระจก นางพรสะดุ้งโหยง หน้าซีดเผือด ถอยออกมาจากประตูจนหลังชนกับผนังของห้องฝั่งตรงข้ามด้วยความตกใจ
นางพรมองไปที่ประตูกระจกขุ่น เห็นเหมือนมีเงาของคนกำลังยืนอยู่แล้วเอามือทาบกับประตู พร้อมกับตบประตู และใช้มือครูดกับประตู
หรือว่ามีอาจารย์ติดอยู่ในนั้น ด้วยความที่นางพรเป็นคนชอบเอาหน้า เอาความดีเข้าตน นางจึงรีบไปแก้เชือกที่มัดติดกันเป็นปมที่ประตูกระจกออกอย่างทันที โดยที่ไม่ได้คิดตริตรองให้รอบคอบเสียก่อนหารู้ไหมว่า เหตุการณ์วันนี้มันคือจุดเริ่มต้นในการเปลี่ยนชีวิตของทุกคนและนางพรไปตลอดกาล
หลังจากดึงคลายปมของเชือกออก นางรีบเปิดประตูทันที และแล้ว เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อร่างนั้นที่รออยู่หน้าประตูอยู่แล้วได้กระโจนเข้าใส่นางพรทันที จนร่างของนางพรล้มลงหงายหลังกระแทกพื้น
“ โอ้ย นี่มันอะไรกันวะเนี่ย ช่วยด้วย ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยข้าที”
พูดยังไม่ทันขาดคำ นางมีความรู้สึกเหมือนมีน้ำอะไรไหลออกมาจากบริเวณต้นคอ กลิ่นคาวคลุ้งโชยเข้าจมูก ความรู้สึกเจ็บปวดที่เริ่มทวีขึ้นเหมือนมีตัวอะไรกำลังกัดกระชากเนื้อของตนบริเวณต้นคอ ทำให้ร่างของนางพรดิ้นพรวดพราด ตาเหลือกขึ้นด้วยความปวดร้าวทรมานดั่งสัตว์ถูกเชือด ความรู้สึกเจ็บปวดได้เริ่มซาลงพร้อมกับความรู้สึกชาได้เข้ามาแทนที่ สายตาที่เริ่มพล่ามัวลงและดับไปกับหน้าจอสีเลือด กับความรู้สึกสุดท้ายที่สมองของตนรับรู้ ความรู้สึกของคนใกล้ตาย ร่างของนางเหมือนโดนฟันที่แข็งแรงของสิ่งมีชิวิตบางชนิดกำลังกระชากกัดกินเนื้อของตนอย่างเอร็ดอร่อย มันไม่ใช่ฟันแหลมคมเหมือนฟันสัตว์กินเนื้อ แต่มันคือฟันธรรมดาที่แข็งแรงคล้ายฟันมนุษย์
มือใหม่หัดแต่งนิยาย
ตอนที่ 2 การแพร่ระบาดของเชื้อ
เช้าวันศุกร์ วันสุดท้ายของการทำงาน วันที่ทุกคนต่างตั้งหน้าตั้งตารอคอยเพื่อที่จะได้พักผ่อนอยู่กับครอบครัวในวันพรุ่งนี้ รวมทั้งนางพร หัวหน้าแม่บ้านประจำตึกคณะวิทยาศาสตร์ ซึ่งต้องการใช้เวลาในวันหยุดครั้งนี้ไปเยี่ยมลูกสาวที่ทำงานอยู่ต่างจังหวัด
กริ๊งๆ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
หญิงวัยกลางคน อายุราวๆสัก 50 ปี ที่กำลังนอนอยู่พลันสะดุ้งตื่น ค่อยๆลืมตา แล้วลุกขึ้นนั่งอย่างงัวเงีย ผมสองสีที่บัดนี้กระเซอะกระเซิงเหมือนรังนก รอยย่นที่ประดับประดาอยู่บนหน้าผากที่ดำคล้ำอย่างเห็นได้อย่างชัดเจน
“นี่ใครมันโทรมาแต่เช้าวะเนี่ย วันนี้มันวันหยุดข้าแท้ๆ”
หญิงร่างผอมพลางบ่นอย่างหงุดหงิดแล้วรีบรุดมารับโทรศัพท์ที่ดังอย่างต่อเนื่องด้วยความรำคาญ ทันทีที่รับสาย ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไร ฝ่ายนั้นก็รีบชิงพูดก่อนทันที
“สวัสดีค่ะพี่พร นี่นุชเองนะค่ะ วันนี้พี่พรว่างไหมค่ะ นุชจะรบกวนพี่ไปทำงานในช่วงเช้าแทนนุชที พอดีนุชต้องไปส่งลูกตรวจที่โรงพยาบาลค่ะ”
“อะไรกันโว้ย นังนุช วันนี้มันวันหยุดข้านะโว้ย และอีกอย่างวันนี้ตอนเที่ยงข้าก็จะต้องนั่งรถเมล์ไปเชียงใหม่ด้วย ข้าคงไม่มีเวลาว่างไปทำงานแทนเองหรอก งานใครงานมันสิวะ เองไปขอคนอื่นเถอะ”
“ฉันถามหมดแล้วพี่ วันนี้ไม่มีใครว่างเลย ก็มีแต่พี่นี่แหละค่ะ”
นางพรถึงแม้จะได้เป็นหัวหน้าแม่บ้าน แต่ก็ไม่เคยที่จะมีน้ำใจกับลูกน้อง มักจะทำดีเอาหน้า คอยเลียแข้งเลียขาเจ้านาย งานทั้งหลายก็โยนให้ลูกน้องทำแต่เพียงฝ่ายเดียว ส่วนตัวเองที่ได้ดิบได้ดีเป็นหัวหน้าแม่บ้านจนถึงทุกวันนี้ก็เพราะการประจบสอพลอของตัวเองนั่นเอง แต่ถึงอย่างนั้นก็ตาม อีกฝ่ายก็ยังไม่ละความพยายามของตนเอง
“เอาอย่างนี้พี่พร อย่าว่าอย่างโน้น อย่างนี้เลยนะพี่ เอาเป็นว่า พี่ช่วยไปทำแทนฉันหน่อยและพอพี่ทำความสะอาดเสร็จบางส่วน พี่ก็กลับก่อนได้เลย แล้วพอฉันเสร็จธุระสัก 9 โมงฉันจะเข้าไปทำต่อ ละนี่เงิน 500 บาท เดี๋ยวฉันจะโอนเข้าบัญชีพี่นะ ถือว่าเป็นน้ำใจของฉันละกัน”
นางนุชรู้ดีว่า ถึงแม้ว่านางพรจะเป็นคนขี้เกียจตัวเป็นขน แต่ก็มีความงกและเห็นแก่ได้มากกว่า แล้วก็เป็นไปตามที่คาดการณ์ไว้ เมื่อนางพรได้ยินคำว่าเงิน จึงรีบตอบตกลงทันที
“เออๆ ถือว่าข้าช่วยเองละกัน และอย่าลืมที่ตกลงกันไว้นะ เดี๋ยวข้าจะส่งเลขบัญชีไปให้ ข้าจะไปอาบน้ำแต่งตัวแล้ว แค่นี้แหละ”
นางพรวางโทรศัพท์ แล้วรีบคว้าผ้าเช็ดตัวผืนแดงที่อยู่ในตู้ เข้าห้องน้ำอาบน้ำทันที เวลาผ่านไปหลังจากอาบน้ำกินข้าวเสร็จนางพรที่ตอนนี้อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีเทาแขนยาว และกางเกงขายาวซึ่งมีสีเดียวกันกับเสื้อ ได้ปั่นจักรยานซึ่งเป็นพาหนะคู่ใจ ขี่ตรงไปทางถนนใหญ่แล้วเลี้ยวซ้ายจากบ้านของตน จากนั้นปั่นข้ามสะพานไม้เล็กๆที่ บริเวณด้านล่างเป็นคลอง มีดอกบัวสีชมพูอยู่เต็มคลอง ใบบัวสีเขียวที่แผ่เต็มสระ ประกอบกับน้ำในคลองที่ใสสะอาด มองเห็นปลาแหวกว่ายอยู่ในคลอง มันคือคลองหลังมหาวิทยาลัยที่สะอาดมากคลองหนึ่ง เพราะในแต่ละวัน มักจะมีเจ้าหน้าที่จากมหาวิทยาลัยเข้ามาตรวจตราดูแลอยู่เสมอ
นางพรค่อยๆปั่นจักรยานข้ามคลอง เพื่อเข้าทางประตูข้างของมหาวิทยาลัย จากนั้นจึงปั่นตรงไปเรื่อยๆ ผ่านตึกของภาควิชาคณิตศาสตร์และตึกของภาควิชาฟิสิกส์ แล้วเลี้ยวเข้าซอยเล็กๆที่อยู่ตรงหน้าตึกภาควิชาฟิสิกส์นั้น จากนั้นจึงปั่นตรงมาจนมาถึงตึกวิทยาศาสตร์กลาง นางเห็นมอเตอร์ไซค์คันหนึ่ง ซึ่งจอดทิ้งไว้ตรงป้อมยาม ทำให้นางบ่นพึมพำว่า
“นี่มันรถเครื่องของไอ้แหลมนี่ วันนี้เป็นเวรของมันเหรอวะ นี่พึ่งจะ 6 โมงเอง ทำไมมันมาเช้ากันจัง ช่างเหอะ รีบทำแล้วจะได้รีบไป เงินแค่ 500 บาท เดี๋ยวข้าจะทำความสะอาดพื้นข้างนอกให้เองแล้วกันนะ ส่วนเองเดี๋ยวเข้าไปทำในหัองเองแล้วกันนะนังนุช”
นางพรจอดรถจักรยานไว้ข้างๆกับรถฮอนด้าเวฟสีแดงของยามแหลม แล้วเดินเข้าไปทางด้านซ้ายของปากทางเข้าตึก ซึ่งเป็นบันไดทางขึ้นตึกไปชั้นสอง บริเวณใต้บันได มีหัองเล็กๆพอที่จะเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดไว้ นางหยิบลูกกุญแจที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อออกมา มีลูกกุญแจหลายสิบดอกร้อยเรียงกันด้วยเชือกสีขาว แล้วนางก็หยิบลูกกุญแจดอกเล็กที่มีสีฟ้าป้ายตรงหัวมาไขแม่กุญแจแล้วเปิดประตู เข้าไปหยิบไม้กวาด กับที่ตักผงออกมา
นางพรเริ่มกวาดตรงทางเดินชั้นแรกโดยเริ่มจากมุมด้านในสุด มีห้องเรียนเรียงราย ทั้งห้องเรียนธรรมดา ห้องทดลอง ทุกๆห้องยังล็อกปิดไว้ วันนี้วันศุกร์เด็กนักศึกษาคงกลับบ้านเยอะ คงไม่ค่อยมีใครมาเรียนละมั้งวันนี้ นางคิดในใจ
นางพรกวาดฝุ่นและเศษขยะได้บางส่วน แล้วจึงเริ่มกวาดตรงบันไดทางขึ้นทีละขั้นๆขึ้นไปจนไปถึงชั้นที่สอง นางมองบริเวณพื้นตรงชั้นสอง แล้วกำลังจะเดินเข้าไปบริเวณมุมในสุดแล้วไล่กวาดจากมุมด้านในสุดออกมาด้านนอกเหมือนกับที่ทำในชั้นแรก
ในขณะที่กำลังเดินเข้าไป นางก็สะดุดตากับบางสิ่งบางอย่าง เชือกที่มัดกันเป็นปมตรงหน้าประตูกระจก นางคิดในใจว่า ทำไมวันนี้ห้องทดลองใหญ่จะต้องมีเชือกมัดไว้ด้วย ไฟในห้องก็เปิดอยู่ มีคนมาแล้วเหรอวะเนี่ย ด้วยความอยากรู้ นางจึงเอาไม้กวาดตั้งพิงกับผนังไว้แล้วใช้หูแนบกับประตู ได้ยินเสียง หงึดๆเสียงบดกัดกราม เสียงครางในลำคอ เหมือนการขู่คำราม ด้วยความบังเอิญไม้กวาดที่นางวางพิงกับผนังอยู่ก็ตกลงกับพื้น ด้ามอลูมิเนียมของมันกระทบกับพื้นกระเบื้องเกิดเสียงดังขึ้น หลังสิ้นเสียงวัตถุกระทบกันเสียงที่นางพรพยายามที่จะฟังก็เริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ เหมือนว่ามันกำลังเข้ามาใกล้กับหูนางพรทุกทีๆ ตึงๆครืดๆ เสียงมือครืดไปกับประตูกระจก นางพรสะดุ้งโหยง หน้าซีดเผือด ถอยออกมาจากประตูจนหลังชนกับผนังของห้องฝั่งตรงข้ามด้วยความตกใจ
นางพรมองไปที่ประตูกระจกขุ่น เห็นเหมือนมีเงาของคนกำลังยืนอยู่แล้วเอามือทาบกับประตู พร้อมกับตบประตู และใช้มือครูดกับประตู
หรือว่ามีอาจารย์ติดอยู่ในนั้น ด้วยความที่นางพรเป็นคนชอบเอาหน้า เอาความดีเข้าตน นางจึงรีบไปแก้เชือกที่มัดติดกันเป็นปมที่ประตูกระจกออกอย่างทันที โดยที่ไม่ได้คิดตริตรองให้รอบคอบเสียก่อนหารู้ไหมว่า เหตุการณ์วันนี้มันคือจุดเริ่มต้นในการเปลี่ยนชีวิตของทุกคนและนางพรไปตลอดกาล
หลังจากดึงคลายปมของเชือกออก นางรีบเปิดประตูทันที และแล้ว เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อร่างนั้นที่รออยู่หน้าประตูอยู่แล้วได้กระโจนเข้าใส่นางพรทันที จนร่างของนางพรล้มลงหงายหลังกระแทกพื้น
“ โอ้ย นี่มันอะไรกันวะเนี่ย ช่วยด้วย ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยข้าที”
พูดยังไม่ทันขาดคำ นางมีความรู้สึกเหมือนมีน้ำอะไรไหลออกมาจากบริเวณต้นคอ กลิ่นคาวคลุ้งโชยเข้าจมูก ความรู้สึกเจ็บปวดที่เริ่มทวีขึ้นเหมือนมีตัวอะไรกำลังกัดกระชากเนื้อของตนบริเวณต้นคอ ทำให้ร่างของนางพรดิ้นพรวดพราด ตาเหลือกขึ้นด้วยความปวดร้าวทรมานดั่งสัตว์ถูกเชือด ความรู้สึกเจ็บปวดได้เริ่มซาลงพร้อมกับความรู้สึกชาได้เข้ามาแทนที่ สายตาที่เริ่มพล่ามัวลงและดับไปกับหน้าจอสีเลือด กับความรู้สึกสุดท้ายที่สมองของตนรับรู้ ความรู้สึกของคนใกล้ตาย ร่างของนางเหมือนโดนฟันที่แข็งแรงของสิ่งมีชิวิตบางชนิดกำลังกระชากกัดกินเนื้อของตนอย่างเอร็ดอร่อย มันไม่ใช่ฟันแหลมคมเหมือนฟันสัตว์กินเนื้อ แต่มันคือฟันธรรมดาที่แข็งแรงคล้ายฟันมนุษย์