ตอนนี้ 34 สัปดาห์แล้วค่ะ (8 เดือน) แต่ที่ผ่านมารู้สึกมีแต่เครียดทั้งนั้นเลยค่ะ ตั้งแต่รู้ว่าท้อง >บอกที่บ้าน>แต่งงาน
เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในชีวิต (คิดว่านะ) เครียดมากขึ้น คิดมากมากขึ้น แล้วเรื่องที่ทำให้เครียดมากสุดก้อคือสามีนี่ละคะ ไม่ค่อยมีเวลาให้ เรายิ่งคิดมาก อารมณ์แปรปรวน ปกติเปนคนคิดมากอยู่แล้ว แต่พอท้องแล้วรู้สึกยิ่งหนักเข้าไปใหญ่ ตั้งแต่ที่รู้ว่าท้อง ต้องบอกที่บ้าน นั้นก้อเครียดมากแล้ว ช่วงนั้นร้องไห้แทบทุกวัน อะไรนิดอะไรหน่อย ร้องไห้ งอล หงุดหงิด แต่ไม่เคยพาลใส่สามีค่ะ แต่จะอารมณ์แบบบน้อยใจ ง้อเค้าหน่อย แต่สามีกลับคิดว่า เรางี่เง่า สะงั้น เรื่องเล็กเรื่องน้อยคิดหมด กลับมาโมโหเรามากกว่า ยิ่งทำให้เรายิ่งแย่ ยิ่งเครียด ยิ่งร้องไห้บ่อย เขาก้อมาหาว่าเราทำไมเปนยังงี้นะ เดียวลูกก้อออกมาเหมือนเทอหรอก บอกตรงๆไม่เปนเราไม่เข้าใจจริงๆ สุดท้ายเราก้อคงกลายเปนโรคซึมเศร้าไปโดยปริยาย
เราเข้าใจว่าเขาทำงานยังไง (เพราะปกติทำงานด้วยกัน) ต้องออกต่างจังหวัดบ่อย ไม่ค่อยมีเวลาอยู่ เราเบื่อตอบคำถามที่บ้านมาก เวลาเรากลับบบ้านแล้วแฟนไม่ได้กลับด้วย แล้วแม่ก้อชอบพูดเชิงว่า จะไปกันรอดไหม ไม่เหนมาด้วยเลย แล้วจะดูแลกันยังไง มีลูกแต่ก้อไม่ได้อยู่ด้วยกัน บลาๆ มันก้อจริงของเขาอะนะคะ เพราะใจเราก้อคิดยังงั้นยุแล้วเถียงไม่ออก เก็บมาเครียดอีก
ตอนนี้จะกลับไปอยู่บ้าน ตจว ออกจากงานแล้วค่ะ แฟนก้อคงไม่ได้เจอกันเลยจนกว่าจะคลอด แถมไม่ค่อยโทรหา ปล่อยเราอ้างว่างเดียวดายตลอด วันๆนอนๆกินๆทำงานบ้าน ไม่ได้คุยกับใครเลยค่ะ สามีก้อไม่ค่อยสนใจอีก รุสึกคิดมาก เครียด ร้องไห้บ่อยมากเลยค่ะ ก้อพยายามจะอดทนไว้ แต่ก้อไม่ไหว ลูกเกิดมาคงไม่ร่าเริง คงเอาแต่ร้องไห้เหมือนแม่ อย่างที่เขาบอกนั้นละใช่มั้ยคะ T^T
ภาวะเครียดขณะตั้งครรภ์ ปกติหรือป่าวคะ หรือคิดมากไปเองคนเดียว
เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในชีวิต (คิดว่านะ) เครียดมากขึ้น คิดมากมากขึ้น แล้วเรื่องที่ทำให้เครียดมากสุดก้อคือสามีนี่ละคะ ไม่ค่อยมีเวลาให้ เรายิ่งคิดมาก อารมณ์แปรปรวน ปกติเปนคนคิดมากอยู่แล้ว แต่พอท้องแล้วรู้สึกยิ่งหนักเข้าไปใหญ่ ตั้งแต่ที่รู้ว่าท้อง ต้องบอกที่บ้าน นั้นก้อเครียดมากแล้ว ช่วงนั้นร้องไห้แทบทุกวัน อะไรนิดอะไรหน่อย ร้องไห้ งอล หงุดหงิด แต่ไม่เคยพาลใส่สามีค่ะ แต่จะอารมณ์แบบบน้อยใจ ง้อเค้าหน่อย แต่สามีกลับคิดว่า เรางี่เง่า สะงั้น เรื่องเล็กเรื่องน้อยคิดหมด กลับมาโมโหเรามากกว่า ยิ่งทำให้เรายิ่งแย่ ยิ่งเครียด ยิ่งร้องไห้บ่อย เขาก้อมาหาว่าเราทำไมเปนยังงี้นะ เดียวลูกก้อออกมาเหมือนเทอหรอก บอกตรงๆไม่เปนเราไม่เข้าใจจริงๆ สุดท้ายเราก้อคงกลายเปนโรคซึมเศร้าไปโดยปริยาย
เราเข้าใจว่าเขาทำงานยังไง (เพราะปกติทำงานด้วยกัน) ต้องออกต่างจังหวัดบ่อย ไม่ค่อยมีเวลาอยู่ เราเบื่อตอบคำถามที่บ้านมาก เวลาเรากลับบบ้านแล้วแฟนไม่ได้กลับด้วย แล้วแม่ก้อชอบพูดเชิงว่า จะไปกันรอดไหม ไม่เหนมาด้วยเลย แล้วจะดูแลกันยังไง มีลูกแต่ก้อไม่ได้อยู่ด้วยกัน บลาๆ มันก้อจริงของเขาอะนะคะ เพราะใจเราก้อคิดยังงั้นยุแล้วเถียงไม่ออก เก็บมาเครียดอีก
ตอนนี้จะกลับไปอยู่บ้าน ตจว ออกจากงานแล้วค่ะ แฟนก้อคงไม่ได้เจอกันเลยจนกว่าจะคลอด แถมไม่ค่อยโทรหา ปล่อยเราอ้างว่างเดียวดายตลอด วันๆนอนๆกินๆทำงานบ้าน ไม่ได้คุยกับใครเลยค่ะ สามีก้อไม่ค่อยสนใจอีก รุสึกคิดมาก เครียด ร้องไห้บ่อยมากเลยค่ะ ก้อพยายามจะอดทนไว้ แต่ก้อไม่ไหว ลูกเกิดมาคงไม่ร่าเริง คงเอาแต่ร้องไห้เหมือนแม่ อย่างที่เขาบอกนั้นละใช่มั้ยคะ T^T