ขอแทนตัวเองว่า ' เรา ' นะค่ะ พิมในมือถือ อ่านยากหน่อยต้องขอโทษด้วยคะ
เรามีแฟนตั้งแต่ตอนเรียน จนถึงวันนี้ เวลาผ่านมาเกือบ 5 ปี
วันนี้อยู่ด้วยกัน ไม่ได้แต่ง ไม่ได้หมั้นหมาย แต่พ่อแม่ทั้ง 2 ฝ่ายรับรู้คะ
เราคบกัน เคยเลิกกันจนนับไม่ถ้วน ทุกครั้งที่เลิก เราจะกลับไปอยู่บ้าน ( มาทำงาน กทม. คะ )
ช่วงเลิกกันแรกๆ เราร้องให้ โทรหาเขาตลอด แต่เขาไม่สนใจ พอผ่านไป 4-5 วันเขาก็กลับมาง้อเราทุกครั้งและเราก็ให้อภัย
เวลาผ่านไปทำให้เราโตขึ้นเรื่อยๆ แต่ความคิดเราเองมันไม่โตตามอายุ เรางี่เง่า ขี้หึง ขี้หวง ตลอด
ยอมรับคะ ว่า มันดูเป็นเด็ก รู้นะค่ะว่าเขารำคาญ แต่มันห้ามไม่ได้จริงๆ
ทุกครั้งที่ทะเลาะ เขาไม่ง้อเลยคะ เรานอนร้องให้อยู่ข้างๆเขา แต่เขาไม่สนใจ ไม่เคยปลอบ
ทะเลาะทุกครั้ง ยอมรับว่าร้องให้ทุกครั้ง แต่เขาก็ไม่ได้มาสนใจอะไร เราร้องเอง โกรธเอง เงียบเองตลอด
บางครั้งเราเล่นมือถือเขา ไปเห็นอะไรที่มันเจ็บๆ พอไปพูดกับเขา เขาตอบกลับมาแค่ว่า ใครใช้ให้ไปดู ดูไปก็มานั่งร้องให้
มันจุกมากจริงๆ พูดไม่ออกเลย
วันนี้ความรู้สึกเรายังมีให้เค้าเหมือนเดิม ทุกครั้งที่เราเสียใจ เราจะปลอบใจตัวเองตลอด ว่าทั้งหมดคือความงี่เง่าของเราเอง
พยายามไม่ให้ตัวเองรู้สึกไม่ดีกับเขา แต่ทุกวัน ยิ่งทรมานตัวเอง
เราอยากเปลี่ยนเป็นคนใหม่ อยากเข้าใจเขาให้มากกว่านี้ แต่มันทำไม่ได้จริงๆ
หลายครั้งได้ยินคำแรงๆจากปากเขามันทำให้เราท้อ พอเขามาทำดี ทุกอย่างเหมือนถูกลบทิ้ง
ความดีของเขาก็มี ทุกครั้งที่คิดจะไป มีสิ่งดีดีที่เขาเคยทำกับเรา มันทำให้เรายังมีความหวัง
ว่าสักวันเขากลับมาเป็นคนเดิม...
รักมาก ทะเลาะแล้วเขาไม่สนใจ ทันก็เจ็บมากเหมือนกันนะค่ะ
พี่ๆมีคำแนะนำให้บ้างไหมคะ ใครเคยเป็นแล้วผ่านมันไปยังไง
ยอมรับว่าตอนนี้สภาพจิตใจเราแย่มากๆ ก่อนจะมาตั้งกระทู้ ก็ทะเลาะกันมา เรื่องไม่เป็นเรื่อง ความผิดมันก็มาตกที่เราอีกเช่นเดิม
เพราะงี่เง่า 😢 คำพูดแต่ละคำของเขา มันทำให้เรานอนร้องให้เป็นวันได้เลย ( มึ_เป็นอะไรมากปะ ? มึ_เป็นเหี้-ไรอีกละ
ปัญญาอ่อน )
มีเรื่องราวมากมายกว่านี้ ถ้าจะระบายความรู้สึกในกระทู้ คงจะยาวมากๆ จนขี้เกียจอ่านกันเลย ><
ขอพื้นที่ส่วนนี้ได้ระบายความรู้สึก ได้รับคำแนะนำ
รักมาก เจ็บมาก งี่เง่ามาก ใครเคยเป็นไหม ?
เรามีแฟนตั้งแต่ตอนเรียน จนถึงวันนี้ เวลาผ่านมาเกือบ 5 ปี
วันนี้อยู่ด้วยกัน ไม่ได้แต่ง ไม่ได้หมั้นหมาย แต่พ่อแม่ทั้ง 2 ฝ่ายรับรู้คะ
เราคบกัน เคยเลิกกันจนนับไม่ถ้วน ทุกครั้งที่เลิก เราจะกลับไปอยู่บ้าน ( มาทำงาน กทม. คะ )
ช่วงเลิกกันแรกๆ เราร้องให้ โทรหาเขาตลอด แต่เขาไม่สนใจ พอผ่านไป 4-5 วันเขาก็กลับมาง้อเราทุกครั้งและเราก็ให้อภัย
เวลาผ่านไปทำให้เราโตขึ้นเรื่อยๆ แต่ความคิดเราเองมันไม่โตตามอายุ เรางี่เง่า ขี้หึง ขี้หวง ตลอด
ยอมรับคะ ว่า มันดูเป็นเด็ก รู้นะค่ะว่าเขารำคาญ แต่มันห้ามไม่ได้จริงๆ
ทุกครั้งที่ทะเลาะ เขาไม่ง้อเลยคะ เรานอนร้องให้อยู่ข้างๆเขา แต่เขาไม่สนใจ ไม่เคยปลอบ
ทะเลาะทุกครั้ง ยอมรับว่าร้องให้ทุกครั้ง แต่เขาก็ไม่ได้มาสนใจอะไร เราร้องเอง โกรธเอง เงียบเองตลอด
บางครั้งเราเล่นมือถือเขา ไปเห็นอะไรที่มันเจ็บๆ พอไปพูดกับเขา เขาตอบกลับมาแค่ว่า ใครใช้ให้ไปดู ดูไปก็มานั่งร้องให้
มันจุกมากจริงๆ พูดไม่ออกเลย
วันนี้ความรู้สึกเรายังมีให้เค้าเหมือนเดิม ทุกครั้งที่เราเสียใจ เราจะปลอบใจตัวเองตลอด ว่าทั้งหมดคือความงี่เง่าของเราเอง
พยายามไม่ให้ตัวเองรู้สึกไม่ดีกับเขา แต่ทุกวัน ยิ่งทรมานตัวเอง
เราอยากเปลี่ยนเป็นคนใหม่ อยากเข้าใจเขาให้มากกว่านี้ แต่มันทำไม่ได้จริงๆ
หลายครั้งได้ยินคำแรงๆจากปากเขามันทำให้เราท้อ พอเขามาทำดี ทุกอย่างเหมือนถูกลบทิ้ง
ความดีของเขาก็มี ทุกครั้งที่คิดจะไป มีสิ่งดีดีที่เขาเคยทำกับเรา มันทำให้เรายังมีความหวัง
ว่าสักวันเขากลับมาเป็นคนเดิม...
รักมาก ทะเลาะแล้วเขาไม่สนใจ ทันก็เจ็บมากเหมือนกันนะค่ะ
พี่ๆมีคำแนะนำให้บ้างไหมคะ ใครเคยเป็นแล้วผ่านมันไปยังไง
ยอมรับว่าตอนนี้สภาพจิตใจเราแย่มากๆ ก่อนจะมาตั้งกระทู้ ก็ทะเลาะกันมา เรื่องไม่เป็นเรื่อง ความผิดมันก็มาตกที่เราอีกเช่นเดิม
เพราะงี่เง่า 😢 คำพูดแต่ละคำของเขา มันทำให้เรานอนร้องให้เป็นวันได้เลย ( มึ_เป็นอะไรมากปะ ? มึ_เป็นเหี้-ไรอีกละ
มีเรื่องราวมากมายกว่านี้ ถ้าจะระบายความรู้สึกในกระทู้ คงจะยาวมากๆ จนขี้เกียจอ่านกันเลย ><
ขอพื้นที่ส่วนนี้ได้ระบายความรู้สึก ได้รับคำแนะนำ